Έχουμε φτάσει στο Εθνικό για να συναντήσουμε τον Σταμάτη Φασουλή και ξεκινάμε με τη φωτογράφιση. Ο Σταμάτης ξέρει τόσο καλά τα κατατόπια του θεάτρου που πιστεύεις ότι γεννήθηκε εδώ, ξέρει πώς ήταν και πριν την ανακαίνισή του, ξέρει κάθε γωνία και κρυφή πόρτα και την είσοδο των βασιλέων από το πλάι και τις σχεδόν κρυφές διαδρομές. Έχουμε μείνει με ανοιχτό το στόμα γιατί αφηγείται καταπληκτικές ιστορίες από τότε που, νεαρός σπουδαστής της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, έμπαινε καθημερινά για να βλέπει τις παραστάσεις αυτών που σήμερα αποκαλούμε «ιερά τέρατα». Έχω πολλά χρόνια να τον συναντήσω και μοιάζει πιο ήρεμος από κάθε άλλη φορά, λιγότερο εκρηκτικός και πιο χαμογελαστός.
— Πώς αποφάσισες να κάνεις Ίψεν, τους «Βρυκόλακες»;
Περισσότερο από όλα τα έργα του Ίψεν είμαι δεμένος με αυτό. Όταν μπήκαμε στη σχολή, εδώ, έπαιζε ο Μινωτής με την Παξινού τους «Βρυκόλακες». Οκτώμιση τελειώναμε τη σχολή και φεύγαμε με την Άννα (Παναγιωτοπούλου) και είχαμε δει όλες τις πρόβες και όλες τις παραστάσεις. Με αυτό το έργο έδωσα διπλωματική, αυτό ήταν το πρώτο έργο που σκηνοθέτησα εκτός Ελεύθερου Θεάτρου. Μετά το ανέβασα στο «Αθηνά» με τον Φέρτη, την Μπεμπεδέλη, την Παπακωνσταντίνου και τον Μοσχίδη. Ήταν καλύτεροι οι ηθοποιοί από την παράσταση και αυτό μου έμεινε, έλεγα «αυτό πρέπει να το ξανακάνω» και όταν ήρθε η ευκαιρία, αφού ψάξαμε πολλά έργα με τον Γιάννη Μόσχο, είπα το «ναι».
— Νόμιζα ότι θα ανέβαζες Τσέχοφ, όταν έμαθα ότι θα κάνεις εδώ σκηνοθεσία, την «κλεψιά» που κάνει ο Τσέχοφ στη γραφή την κάνεις εσύ στο θέατρο…
Θα ήθελα να κάνω Τσέχοφ, έχω κάνει μόνο ένα έργο του και έχει ένα ιδιότυπο χιούμορ με το οποίο δεν είχα καταπιαστεί.
Αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο καιρό με συνεντεύξεις ηθοποιών, ινφλουένσερς, πνευματικών ανθρώπων, που είναι γεμάτες ευτυχία. Που έχουν πάντα περάσει μια κρίση, την έχουν ξεπεράσει, έχουν κάνει πολλή δουλειά με τον εαυτό τους, είναι μια χαρά και πανευτυχείς. Αναρωτιέμαι πότε πρόλαβαν και τα έλυσαν, μόνο εγώ έχω προβλήματα;
— Από όλα αυτά που υπάρχουν στους «Βρυκόλακες», όλα τα επίπεδα, ποιο είναι το δικό σου κέντρο, το συγκλονιστικό κομμάτι;
Το σκέφτομαι καθημερινά, όλο το έργο με συγκλονίζει, η τεχνική του, ο ψυχισμός του, ο άψογος τρόπος που ο Ίψεν διευθύνει την ιστορία και την αποκαλύπτει σιγά σιγά. Λοιπόν, είχαμε την τύχη να μας το αναλύσει ο Τερζάκης αυτό το έργο στο δεύτερο έτος και μας αποκάλυψε τη σχέση του με τον Οιδίποδα, εμένα ούτε θα μου πήγαινε το μυαλό. Ότι υπάρχει αυτή η αμφίδρομη δράση, όσο μαθαίνουμε για το παρελθόν τόσο προχωράμε στο μέλλον. Ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που δεν βρίσκει ποτέ το φως, σαν τον Οιδίποδα, όταν φτάνει το φως είναι άρρωστος και δεν μπορεί να το δει. Αυτά ακούγονται φιλολογικά, είναι πολύ δύσκολα αν δεν βρούνε τη θεατρική τους αντιστοιχία…
— Που σημαίνει;
Να μην τα μασήσει το κοινό αλλά να τα νιώσει, να νιώσει ότι όσο μαθαίνουμε για το παρελθόν τόσο προχωράμε στη δράση, στο μέλλον. Υπάρχει το ζωτικό ψεύδος από τη μια μεριά και η σκληρή απόφαση για την αλήθεια, δυο πράγματα που συγκρούονται σαν το φως με το σκοτάδι. Είναι και σαν μια απάντηση στη Νόρα.
— Με ποιον τρόπο συνδέονται;
Η Νόρα φεύγει γιατί δεν συμφωνεί ιδεολογικά στην ουσία με τον άντρα της, ο άντρας της δεν την κακοποιεί, δεν τη βιάζει. Στους «Βρυκόλακες» η κυρία Άλβινγκ δεν φεύγει από έναν κακό, ανήθικο άντρα, είναι καλύτερο; Αυτά είναι γραμμένα τόσο αριστοτεχνικά, που είναι φορές που σταματάμε στην πρόβα και κοιτάει ο ένας τον άλλο, αν είναι όντως αυτό που υποψιαζόμαστε, σαν να παριστάμεθα σε ένα θαύμα, ή θεατρικό ή συναισθηματικό ή λογικό, κάτι άυλο που όμως κυριαρχεί στη σκηνή.
— Τι πιστεύεις για την αλήθεια, πρέπει να λέγεται, να αποκαλύπτεται πάντα; Ή να μη διαταράσσουμε τις «γαλήνιες» επιφάνειες;
Η αλήθεια πολλές φορές είναι και σπατάλη. Θα πεις εύκολα σε έναν τυφλό ότι δεν βλέπει ή σε έναν που δεν περνά καλά «αίσχος περνάς;». Η αλήθεια μπορεί να σκοτώσει. Χρειάζεται λελογισμένη χρήση, αλλιώς τη σπαταλάς και στενοχωρείς πολύ τους ανθρώπους. Το θέμα δεν είναι να πεις την αλήθεια, αλλά να βοηθήσεις τον άλλο. Πολλές φορές ένα ψέμα μπορεί να μαλακώσει μια ψυχή. Ένα μεγάλο ψέμα ή μια σκληρή αλήθεια είναι επικίνδυνα πράγματα, δεν προστατεύεσαι. Δεν υπάρχει κανόνας, ο κάθε άνθρωπος τραβάει τον δικό του δρόμο και το δικό του μονοπάτι.
— Υπάρχει κάτι που μοιάζει με μεγάλο ψέμα και σε ενοχλεί πολύ;
Αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο καιρό με συνεντεύξεις ηθοποιών, ινφλουένσερς, πνευματικών ανθρώπων, που είναι γεμάτες ευτυχία. Που έχουν πάντα περάσει μια κρίση, την έχουν ξεπεράσει, έχουν κάνει πολλή δουλειά με τον εαυτό τους, είναι μια χαρά και πανευτυχείς. Αναρωτιέμαι πότε πρόλαβαν και τα έλυσαν, μόνο εγώ έχω προβλήματα;
— Εσύ έχεις κάνεις αυτήν τη βαθιά συζήτηση με τον εαυτό σου;
Συνέχεια έχω διάλογο με τον εαυτό μου.
— Τα έχεις λύσει τα θέματά σου;
Δεν νομίζω, τα αναγνωρίζω, αλλά δεν είμαι και πανευτυχής, εκνευρίζομαι γιατί οι άνθρωποι που είμαστε στη δημοσιότητα επιβάλλεται να είμαστε ευτυχείς ή να δείχνουμε έτσι.
— Αυτό που υπάρχει στην κοινωνία είναι κομβικό και στο έργο που κάνεις, να κρύβεις το τραύμα…
Η τάση τελευταία είναι να το φανερώνεις και να το ξεφωνίζεις, αυτό όχι μόνο δεν λύνει ένα θέμα, το δένει περισσότερο επάνω σου, γίνεσαι δέσμιος ή χαρακτηρίζεσαι μόνο γι' αυτό και κάθε άλλο συρρικνώνεται και εξαφανίζεται στα μάτια των άλλων για πάντα.
— Επειδή υπάρχει η σχέση μάνας και γιου στο έργο, θα ήθελα να μου πεις για τη μητέρα σου...
Νομίζω ό,τι έχω κάνει το οφείλω στη μητέρα μου. Ήταν αυτή που πίστεψε σε μένα όσο δεν πίστεψε κανείς. Πίστευε ότι είμαι ό,τι καλύτερο υπάρχει στη γη, με στήριξε με τον τρόπο της πάρα πολύ. Όταν της είπα, «να πάω σε έναν θίασο ή να κάνουμε δουλειά δικιά μας;», γιατί σκεφτόμουν ποιος θα έρθει στο Παγκράτι να δει επιθεώρηση, μου είπε «όλος κόσμος, γιατί παίζεις εσύ». Πίστευε ότι είμαι όλο το θέατρο. Σκέφτομαι συχνά τι σημαίνει να σε αγαπάει κάποιος τόσο πολύ.
Η τάση τελευταία είναι να φανερώνεις και να ξεφωνίζεις το κάθε τραύμα σου, αυτό όχι μόνο δεν λύνει ένα θέμα, το δένει περισσότερο επάνω σου, γίνεσαι δέσμιος ή χαρακτηρίζεσαι μόνο γι' αυτό και κάθε άλλο συρρικνώνεται και εξαφανίζεται στα μάτια των άλλων για πάντα.
— Πώς θα ήθελες να φύγει ο θεατής από την παράστασή σου;
Με μια ευφορία και ένα ερωτηματικό για πολλά πράγματα, γιατί το θέατρο δεν δίνει απαντήσεις, ρωτάει, όπου πήγε να δώσει λύσεις, την πάτησε. Πάντα καταλήγεις σε ένα ερωτηματικό, δεν έχεις καμιά σιγουριά, τα μεγάλα έργα είναι μέσα στην αντίφαση. Θέλω ο χαρακτήρας να γίνει αναγνωρίσιμος από το κοινό, όχι μόνο τι κάνει ή τι λέει, αλλά και τι σκέφτεται. Αυτό με απασχολεί πάντα, αλλά εδώ είναι βασικό και σκοτώνομαι με πολλούς τρόπους, θεμιτούς και αθέμιτους, για να το καταφέρω
— Πες μου έναν αθέμιτο τρόπο.
Χρησιμοποιείς ένα προσωπικό στοιχείο του ηθοποιού για να φωτίσεις ένα προσωπικό στοιχείο του ήρωα, μπαίνεις μέσα στη ζωή του, αυτό είναι ένα θέμα, μπαίνεις στον εσωτερικό του κόσμο, δεν παύει να είναι μια εισβολή.
— Τους ξέρεις τους ηθοποιούς σου καλά;
Τους μαθαίνω. Ποτέ δεν ξέρεις τους ηθοποιούς σου, ακόμα και τους πολύ φίλους σου. Πάντα στο θέατρο και στη δουλειά βγαίνουν και άλλα πράγματα, που δεν υπάρχουν στην καθημερινή ζωή, άλλωστε γι’ αυτό κάνουμε θέατρο, για να είμαστε και άλλοι.
— Μπορεί να γίνει βαρετό αυτό το έργο;
Το έργο έχει ένα μεγάλο σασπένς που, αν δεν το ακολουθήσεις, μπορεί να γίνει βαρετό. Ο ήρωας διαμορφώνεται από την αρχή μέχρι το τέλος σιγά σιγά, αρχίζει η ιστορία με μια χαρούμενη γιορτή και αποκαλύπτεται σιγά σιγά ένας οχετός πίσω από την επιφάνεια, μέχρι να καταλήξει στη φωτιά και στη λύτρωση, από τη μια μεριά, του παρελθόντος και την καταδίκη του μέλλοντος. Αν δεν διατηρήσεις αυτό το σασπένς, το έργο θα γίνει μια βαρετή παράσταση φιλολογικών αποφθεγμάτων, ενώ πρέπει να φωτίσεις όλη την παλέτα.
— Τι δεν φωτίζεται, πιστεύεις, συνήθως σε αυτή την παράσταση;
Ότι η Άλβινγκ ήταν ερωτευμένη με τον πάστορα. Αυτό δεν δείχνεται ποτέ στη σκηνή ως σκηνή ερωτικής απογοήτευσης. Λέει τη μεγάλη φράση στον πάστορα, «πάρε με και κάνε με ό,τι θες». Όταν το διαβάζεις, το καταλαβαίνεις, στη σκηνή χάνεται αυτός ο κατεστραμμένος έρωτας, όλη η ιστορία θα ήταν διαφορετική, με πράγματα που δεν γράφει, τα υπονοεί ο Ίψεν.
— Όπως;
Τη σύφιλη δεν τη γράφει, την υπονοεί, λέει ο Όσβαλντ «φταίει ο πατέρας μου γι' αυτή την αρρώστια», λέει «φωλιάζει μέσα στο κεφάλι μου», τη λέξη δεν την αναφέρει.
— Εσύ κοιτάζεις πίσω στο παρελθόν;
Δεν κοιτάω ποτέ, γιατί η μνήμη πονάει όπου και να την αγγίξεις. Θα θυμηθείς πράγματα πολύ ωραία που είναι αδύνατον να ξανάρθουν και πάρα πολύ κακά που δεν μπορείς να διορθώσεις. Το αποφεύγω, ωστόσο έρχεται το βράδυ το παρελθόν και μου ζητάει τα ρέστα. Δεν είναι από τις καλές στιγμές της μέρας μου, συνειδητά δεν αναπολώ τίποτα.
— Ας πούμε κάτι πιο φωτεινό για το παρελθόν, με ποιον τρόπο η γενιά σου ανανέωσε το θέατρο;
Νομίζω ότι αυτό που κάναμε όλοι μαζί τότε άλλαξε πολλά πράγματα στο θέατρο, που δεν φαίνονται. Δεν άλλαξε μόνο η επιθεώρηση αλλά και πολλά δομικά στοιχεία του θεάτρου. Δηλαδή δεν άνοιγε κανένα θέατρο τότε αν δεν έδινες 5.000 να σου βάλουν διαφήμιση. Εμείς λανσάραμε την πρες κόνφερανς, γιατί δεν είχαμε λεφτά. Έγραφαν οι εφημερίδες, «σήμερα ανοίγουμε», πληρωμένη καταχώρηση, μέχρι το 1973, κάτι που δεν υπάρχει πια. Καταργήσαμε τις φωτεινές επιγραφές, τις ταμπέλες, είχαν 400.000 τότε, δεν είχαμε αυτά τα χρήματα και κάναμε τις ζωγραφικές. Μάλιστα, μια μέρα είδα τον άνθρωπο που τις έκανε και είπε «Σταμάτη, μας έκοψες τα πόδια, εσύ μας τέλειωσες». Tο κάναμε από ανάγκη. Εμείς καθιερώσαμε τα ποσοστά σε όλους τους ηθοποιούς, μέχρι τότε έπαιρνε ένας, άντε δυο. Αυτά έχουν να κάνουν όχι με τη θεματολογία αλλά με τον τρόπο συμπεριφοράς. Δεν υπήρχε πιθανότητα να κάνει κοστούμια ο επιχειρηματίας, τα έκανε ο ηθοποιός, εκτός από το Εθνικό και τον Κουν, όλοι οι άλλοι ηθοποιοί τα έκαναν μόνοι τους. Όταν πήγαμε στον Λειβαδά, είπαμε «τα κοστούμια δικά σου», για πρώτη φορά έγινε έτσι. Και άρχισαν σιγά σιγά να το απαιτούν και άλλοι.
— Φέρατε και μια άλλη γλώσσα στη σκηνή.
Αυτό με τα χρόνια ξεφτιλίστηκε, γιατί πίστευαν ότι μια ελευθεροστομία δικιά μας ήταν το άπαν. Εμείς την είχαμε για να χτυπήσουμε όλο τον καθωσπρεπισμό που υπήρχε τότε, δεν την είχαμε για να βρίζουμε στον αέρα.
— Η επιτυχία του Ελεύθερου Θεάτρου καθόρισε μετά την καριέρα σου;
Νομίζω τη χρωμάτισε, δεν την καθόρισε, έγιναν πολλά πράγματα μετά.
— Έκανες και τη Μαρινέλλα και επιθεώρηση και μιούζικαλ και Πίντερ, σε δυσκόλεψε σε σχέση με την αποδοχή από τον κόσμο;
Μου άρεσε πάντα αυτό, να κάνω διαφορετικά πράγματα και δεν θα αλλάξω. Άλλοτε με δυσκόλεψε, άλλοτε όχι, αλλά όχι για λόγους δυσπιστίας, έγιναν μεγάλες επιτυχίες, άλλοτε όχι. Αν είναι καλή η παράσταση, δεν πα να λένε...
— Σου αρέσουν οι παραστάσεις σου εκ των υστέρων;
Σπάνια μου αρέσουν, από όσες έχω κάνει τρεις τέσσερις ξεχωρίζω.
— Τα σχόλια σε επηρεάζουν;
Όχι όταν μια παράσταση πάει καλά.
— Η αποτυχία;
Πάρα πολύ, εντάξει, είναι μεγάλη πουτάνα η σκηνή, ακόμα και αποτυχία να παίζεις, είναι στιγμές που ξεχνάς και τους πάνω και τους κάτω, τα πάντα. Η αποτυχία με επηρέαζε όταν δεν έπαιζα, σκηνοθετικά, ότι δεν έγινε αυτό που ήθελα.
— Έκανες αποτυχίες;
Ευτυχώς δεν τις θυμούνται πολύ τις αποτυχίες, φροντίζω και δεν τις θυμάται κανείς.
— Πώς τα καταφέρνεις;
Υπάρχει τρόπος και δεν στον αποκαλύπτω.
— Σε απασχόλησε ποτέ η συζήτηση για το αν είσαι σοβαρός καλλιτέχνης;
Δεν υπήρξα ποτέ ούτε σοβαρός ούτε σοβαροφανής. Αν σοβαρότητα είναι να αντιμετωπίζεις με έναν τρόπο τη δουλειά σου, μπορεί και να είμαι. Δεν κάνω χωρίς το γέλιο, χωρίς τον αυτοσαρκασμό, δεν μπορώ να ζήσω με τη μίρλα ότι είμαι σκεπτόμενο πρόσωπο.
— Έχει νιώσει μίσος για κάποιον;
Όχι, το μίσος δεν το έχω γνωρίσει, ίσως γιατί είμαι δειλός.
—Εσύ; Δηλαδή φοβόσουν να συγκρουστείς;
Φοβόμουνα πράγματα πολύ βασικά. Επειδή είμαι παρορμητικός, έχω συγκρουστεί στα ίσα, αλλά σκέφτομαι πως είμαι πολύ ενοχικός και πολύ δειλός, αν θες, αυτό είναι και το ελάττωμά μου. Δεν είπα όσα «όχι» έπρεπε.
— Έχεις επίγνωση ότι έχεις παίξει σημαντικό ρόλο στο θεάτρο, το κατάλαβες αυτό μέσα σου;
Όχι.
— Κατάλαβες επίσης αν σε εκτιμούν, σε σέβονται ή σε φοβούνται;
Όχι. Πολλές φορές δίνω λάθος εντύπωση όταν είμαι μέσα σε κόσμο, γιατί έχω φοβία. Σηκώνω ψηλά το κεφάλι…
— Και το φρύδι…
Ναι, και κάνω ότι δεν τρέχει τίποτα, ενώ από μέσα μου θέλω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα να τελειώσει. Σε αυτό, έχω προχωρήσει πολύ.
— Τι κάνεις;
Βγαίνω σπάνια. Το μόνο που με παρηγορεί είναι η σκηνή και το σπίτι μου, αυτό το ενδιάμεσο με κάνει να φρικιώ. Με επηρεάζει πολύ. Στο κατά μόνας είμαι μια χαρά ακόμα και με τους εχθρούς μου.
— Έχεις εχθρούς;
Ναι, νομίζω. Όχι τόσο σημαντικούς για να πέσω να πεθάνω. Πιο πολύ είναι οι άνθρωποι που θέλουν κάτι που δεν τους το δίνω.
— Αυτό το τελευταίο επηρέασε τις σχέσεις με τους γύρω σου, τους φίλους σου;
Δεν είχα πολλούς ανθρώπους φίλους στο θέατρο, ελάχιστους είχα. Συνήθως είναι εκτός θεάτρου. Όταν συνεργαζόμαστε, ήταν όλοι πολύ κοντά μου, μπορεί πριν ή μετά να με αντιπαθούσαν, αλλά όταν δουλεύαμε μαζί ήταν πολύ εντάξει και τους ευχαριστώ.
— Πάντως εγώ θέλω να σου πιστώσω, επειδή το έχω δει, αν και είχες αντιπαθητικό χαρακτήρα εκτός πρόβας, στις πρόβες ήσουν πολύ καλά με τους ηθοποιούς, είχες άψογη συμπεριφορά. Πάντα το θυμάμαι αυτό, καλός δάσκαλος και καλός σκηνοθέτης.
Μα εκεί αισθάνομαι τόσο άνετα και ότι είμαι εγώ, στη σκηνή και στο σπίτι μου, στα υπόλοιπα είμαι ένας άλλος που δεν συμπαθώ και πολύ. Δεν μπορώ να το πω με καλύτερα λόγια.
— Είχες συνομιλητές όλα αυτά τα χρόνια; Μιλούσες ισότιμα;
Με πολλούς, γιατί βρίσκεις τον τρόπο και ξεκλειδώνεις τους ανθρώπους. Όχι μόνο με αυτούς που συνεργάστηκα, με πολλούς άλλους.
— Σήμερα βλέπεις θέατρο πολύ συχνά, τι διαφορά έχει από αυτό που συνέβαινε πριν μερικές δεκαετίες;
Υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά, τεράστια, το θέατρο που γινόταν περιφερειακά τώρα μπορεί να γίνει κεντρικά, το κέντρο μπορεί να δεχτεί και το πιο προχωρημένο θέαμα και να το υποστηρίξει και να το αφήσει να αναπνεύσει. Το ρεπερτόριο έχει φτιάξει, έχει προχωρήσει πάρα πολύ, πριν τριάντα χρόνια, αν δεις τα ονόματα των συγγραφέων που ανέβαζαν τα κεντρικά θέατρα, δεν θα τα αναγνωρίσεις. Έχει φτιάξει και η ποιότητα, βλέπεις αρτιότητα και στα πιο παρακινδυνευμένα έργα.
— Έχει αλλάξει και η ατμόσφαιρα.
Ήμασταν πιο χαλαροί και πιο ρεμπέτ ασκέρι. Ο Χορν έλεγε «ξέρεις τι λείπει και γιατί έχουμε γίνει έτσι; Γιατί οι ηθοποιοί έπαψαν πια να είναι απόκληροι». Σήμερα έχουν οικογένειες, εμένα μου αρέσει πολύ αυτό.
— Άλλαξαν και οι συμπεριφορές των σκηνοθετών, είναι πιο βοηθητικοί προς τους ηθοποιούς;
Νομίζω είναι πιο βοηθητικοί ως προς την παράστασή τους. Βλέπω πολύ ωραίες παραστάσεις με ηθοποιούς αδούλευτους, σκηνοθετικά αισθάνομαι τα πάντα, αλλά οι ηθοποιοί με ενοχλούν. Έχει εκλείψει η μαθητεία, περισσότερο ενδιαφέρει η παράσταση παρά η ερμηνεία.
— Έχεις νιώσει να σε αδικούν στο θέατρο;
Δεν με έχουν αδικήσει, με σεβάστηκαν, το αισθάνθηκα, εγώ μπορεί να έχω αδικήσει ανθρώπους και μετά ήταν πολύ αργά. Σε κάποιες περιπτώσεις ήταν πολύ νωρίς και το διόρθωσα.
Ο γάτος μου ο Μήτσος είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος
— Αυτό συμβαίνει από παρόρμηση; Η εντύπωση που έχεις για τους άλλους.
Σπάνια πέφτω έξω και αυτό είναι ελάττωμα, γιατί σε κάνει να είσαι πάντα σίγουρος και μπορεί να ξαναπέσεις έξω. Τώρα αυτά έχουν καλμάρει, έχω υπομονή με τους ανθρώπους του θεάτρου.
— Με τους υπόλοιπους;
Με τους βλάκες είμαι απάνθρωπος, δεν μπορώ. Η βλακεία με σκοτώνει και με κάνει άλλον άνθρωπο.
— Στην καθημερινότητα τι είναι αυτό που σε ενοχλεί;
Αυτό το μίσος το ατέλειωτο που ελλοχεύει, η χολή, δεν υπάρχει ψυχραιμία, σεβασμός για τη γνώμη του άλλου.
— Πώς περνάς τη μέρα σου όταν δεν δουλεύεις;
Διαβάζω, μαγειρεύω, παίζω σουντόκου, διαβάζω έργα και σχεδιάζω παραστάσεις στο μυαλό μου. Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου, αυτό μου αρέσει πολύ, να φτιάχνω παραστάσεις και να βρίσκω λύσεις. Τον «Γλάρο», που δεν τον έχω σκηνοθετήσει ποτέ, τον έχω ανεβάσει δυο φορές με διαφορετικό τρόπο στο μυαλό μου. Έχω και τον Μήτσο δίπλα, τον γάτο μου, είναι καλός άνθρωπος και μου συμπαραστέκεται, με καταλαβαίνει αμέσως όταν δεν είμαι καλά.
— Ξέρεις ότι είσαι viral στο TikTok;
Γιατί είμαι viral; Πώς το μαθαίνεις αυτό; Το TikTok είναι σαν το Instagram;
— Περίπου, αλλά με βίντεο. Έγινες viral επειδή χορεύεις λίγο σαν Τραβόλτα, πώς να το πω αλλιώς, στο τρέιλερ του «Just the 2 of Us». Μπορείς να μου πεις γιατί πήγες σε αυτή την εκπομπή να κάνεις τον κριτή;
Γιατί δεν μπορούσα να πάω σε σίριαλ που έχει δέκα ώρες γύρισμα. Αυτό είναι έξι ώρες την εβδομάδα, τα λεφτά είναι υπέροχα, ο σεβασμός, η κατανόηση, η ευγένεια και το άνετο της παραγωγής, γιατί να μην πάω; Έπειτα είμαι ένας άνθρωπος που παράλληλα με το θέατρο έχω κάνει πάνω από είκοσι φορές σόου στα νυχτερινά μαγαζιά, Μαρινέλλα, Πάριο, Νταλάρα. Δεν μπορώ την καθωσπρεπίλα, ο ηθοποιός έχει και ένα τέτοιο πρόσωπο, τσιρκολάνικο.
«Bρυκόλακες» του Χένρικ Ίψεν
Κτίριο Τσίλλερ | Κεντρική Σκηνή
Από τις 26.10.2022
Απόδοση-Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής
Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς
Κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Δραματολόγος παράστασης: Ειρήνη Μουντράκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Παύλος Σαχπεκίδης
Βοηθός σκηνογράφου: Νικόλας Κανάβαρης
Βοηθός ενδυματολόγου: Μαριάνθη Σανδαλτζοπούλου
Διανομή (με αλφαβητική σειρά): Γιώργος Ζιόβας, Κατερίνα Μαούτσου, Ναταλία Τσαλίκη, Περικλής Μουστάκης, Αργύρης Πανταζάρας
