Σύγχρονοι φόβοι και αγωνίες από την άκρη ενός βατήρα

Σύγχρονοι φόβοι και αγωνίες από την άκρη ενός βατήρα Facebook Twitter
Μέσα από αυτήν τη διαδρομή οι θεατές περνούν από τους εξωτερικούς παράγοντες της κρίσης σε μια κρίση εσωτερική, πιο βαθιά και πιο προσωπική... Φωτο.: Γιάννης Μισουρίδης
0

Δεν είναι εύκολο να βρεις το «Μπαγκλαντές», αν και απέχει λίγα μόνο λεπτά από την πλατεία Ομονοίας. Στην οδό Χαλκοκονδύλη, στο νούμερο 35, δεν υπάρχει ούτε ταμπέλα, ούτε κουδούνι, ούτε κάποιο στοιχείο που να μαρτυρά ότι πίσω από τη μικρή, σιδερένια πόρτα υπάρχει ζωή. Όταν τελικά ανοίξεις την πόρτα και κατέβεις από τα σκαλιά στο υπόγειο, το πρώτο πράγμα που αντικρίζεις είναι αφίσες και διακοσμητικά που άφησαν πίσω τους τα μέλη της μπαγκλαντεσιανής κοινότητας από την εποχή που μαζεύονταν εδώ – εξού και το όνομα. Η ατμόσφαιρα του χώρου, που μοιάζει βαθιά θαμμένος στον αστικό ιστό της πόλης, σε βάζει αμέσως στο κλίμα της νέας παράστασης που παρουσιάζεται εκεί με τίτλο Στην άκρη του βατήρα.

Τοποθετώντας το έργο σε μια υποβαθμισμένη και αρκετά φτωχή περιοχή, όπως και καλώντας τους θεατές να περπατήσουν τη διαδρομή από την Ομόνοια μέχρι το Μπαγκλαντές, είναι σαν να τους υποβάλλουμε στη διαδικασία της κρίσης


Αυτό ακριβώς το συναίσθημα θέλει να προκαλέσει στον θεατή και η σκηνοθέτις της Μαρία Γοργία. «Ήθελα να φτιάξω ένα έργο που να μιλά για τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στη σημερινή εποχή. Τοποθετώντας το σε μια υποβαθμισμένη και αρκετά φτωχή περιοχή, όπως και καλώντας τους θεατές να περπατήσουν τη διαδρομή από την Ομόνοια μέχρι το Μπαγκλαντές, είναι σαν να τους υποβάλλουμε στη διαδικασία της κρίσης».


Μέσα από αυτήν τη διαδρομή οι θεατές περνούν από τους εξωτερικούς παράγοντες της κρίσης σε μια κρίση εσωτερική, πιο βαθιά και πιο προσωπική. Από την οικονομική και κοινωνική κρίση μεταφερόμαστε σταδιακά σε μια κρίση ηλικιακής και υπαρξιακής φύσης που εκφράζεται μέσα από μια σύγχρονη γυναίκα και την περφόρμανς της Σάνιας Στριμπάκου. Πώς προέκυψε όμως η ιδέα μιας τέτοιας παράστασης;

Σύγχρονοι φόβοι και αγωνίες από την άκρη ενός βατήρα Facebook Twitter
Η Σάνια με το σώμα και τον χορό εκφράζει διαφορετικούς χαρακτήρες που μοιράζονται κοινά συναισθήματα, κοινούς φόβους και κοινές αγωνίες... Φωτο.: Γιάννης Μισουρίδης


«Ήρθε ως συνέχεια της προηγούμενης δουλειάς που έκανα πέρσι και είχε τίτλο Στην τραμπάλα. Το θέμα της είχε πάλι να κάνει με την κρίση στην Ελλάδα και τη νέα κοινωνική τάξη που διαμορφώνεται τα τελευταία χρόνια, τους λεγόμενους "πρεκάριους". Σε εκείνη πρωταγωνιστούσαν ένας άντρας και μια γυναίκα. Τώρα έστρεψα τον φακό στη γυναίκα, όχι τόσο από κοινωνικο-οικονομική σκοπιά όσο από υπαρξιακή. Έστρεψα τον φακό στον εαυτό μου. Στις δικές μου αγωνίες και στους δικούς μου φόβους. Αυτή η παράσταση είναι ένα από τα πιο προσωπικά έργα που έχω κάνει».


Στο έργο υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία αλλά και σημεία με τα οποία θα μπορούσε να ταυτιστεί οποιαδήποτε γυναίκα της σύγχρονης εποχής. Η Σάνια με το σώμα και τον χορό εκφράζει διαφορετικούς χαρακτήρες που μοιράζονται κοινά συναισθήματα, κοινούς φόβους και κοινές αγωνίες. Με τον λόγο της δημιουργεί αντιφατικές εικόνες, χτίζει έναν κεντρικό χαρακτήρα αλλά και πολλαπλές προσωπικότητες. Χρησιμοποιεί κείμενα του Μπέκετ, του Χάινερ Μίλερ, της σκηνοθέτιδας αλλά και δικά της. Κείμενα που δημιουργήθηκαν στις πρόβες για τις ανάγκες της κάθε σκηνής.

Σύγχρονοι φόβοι και αγωνίες από την άκρη ενός βατήρα Facebook Twitter
Από την οικονομική και κοινωνική κρίση μεταφερόμαστε σταδιακά σε μια κρίση ηλικιακής και υπαρξιακής φύσης που εκφράζεται μέσα από μια σύγχρονη γυναίκα και την περφόρμανς της Σάνιας Στριμπάκου... Φωτο.: Γιάννης Μισουρίδης


Τη ρωτάω γιατί αποφάσισε να προσθέσει το γυμνό στοιχείο στην παράσταση. «Το γυμνό δεν είναι φτιαγμένο για να προκαλεί. Δεν αναφέρεται σε μια σεξουαλικότητα ή σε κάτι που έχει στόχο να προκαλέσει ή να δημιουργήσει συναισθήματα αμηχανίας. Γυμνό υπάρχει στην ουσία μόνο σε δύο σημεία. Το ένα εκθέτει την πορεία της ζωής, τη μετάβαση του σώματος από τη νεότητα στο γήρας, ενώ το άλλο είναι μια διαδραστική σκηνή στην οποία η κοπέλα κάνει απλώς ένα μπάνιο, ζωντανά, επί σκηνής».


Η διάδραση αποτελεί βασικό στοιχείο το έργου. Κάποιες σκηνές πραγματοποιούνται μαζί με το κοινό. Η περφόρμερ εισχωρεί στον χώρο τους και αντίστροφα. Η Μαρία θεωρεί πως είναι πιθανό το αθηναϊκό κοινό να θεωρήσει περιττή αυτήν τη συνεργασία, αλλά για εκείνη έχει νόημα, ουσία και σημασία για την εξέλιξη του έργου.


Η παράσταση έχει ελεύθερη είσοδο με προαιρετική συνεισφορά, όπως συμβαίνει με κάθε έργο που φιλοξενείται στο Μπαγκλαντές. Για τη σκηνοθέτιδα είναι η πρώτη φορά που δοκιμάζει κάτι τέτοιο μακριά από την ασφάλεια ενός θεάτρου. «Θέλουμε να είμαστε πιο κοντά στην έννοια της κρίσης και των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα. Ως καλλιτέχνες δεν μπορούμε να αγνοήσουμε αυτό το κομμάτι».

Σύγχρονοι φόβοι και αγωνίες από την άκρη ενός βατήρα Facebook Twitter
Η διάδραση αποτελεί βασικό στοιχείο το έργου. Κάποιες σκηνές πραγματοποιούνται μαζί με το κοινό. Η περφόρμερ εισχωρεί στον χώρο τους και αντίστροφα...Φωτο.: Γιάννης Μισουρίδης


«Στην άκρη του βατήρα», Μπαγκλαντές, Χαλκοκονδύλη 35, Ομόνοια, 7, 8, 9, 14, 15, 16, 21, 22, 23, 28/2, 1, 2, 7, 8, 9, 14, 15, 16/3. Ώρα έναρξης: 21.15, είσοδος ελεύθερη (με προαιρετική οικονομική συνεισφορά), απαραίτητη τηλ. κράτηση στο 6944 686991, facebook.com/pages/Μπαγκλαντές

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ