ΚΙΝΗΣΗ

«Κάποιος ανασαίνει κοντά μου»: Ένα διήγημα της Έρσης Σωτηροπούλου για τη LIFO

«Κάποιος ανασαίνει κοντά μου»: Ένα διήγημα της Έρσης Σωτηροπούλου για τα Τριζόνια, γραμμένο ειδικά για τη LIFO Facebook Twitter
Εικονογράφηση: Γιώργος Γούσης/ LIFO
0

Το πρώτο βράδυ έμειναν στο δωμάτιο. Είχε αρχίσει να βρέχει από το μεσημέρι που έφτασαν μια βροχή ψιλή, ζεστή σαν κάτουρο, κι ο Νίκος είχε σταθεί φορτωμένος στην αποβάθρα και φώναξε στον μπλάβο ουρανό, «Ε, τι θέλεις ρε;». Ύστερα ξέσπασε καταιγίδα που σταμάτησε ξαφνικά. Είχε κουφόβραση. Το κρεβάτι τους έκανε γούβα, τα τζάμια ήταν θολά και πολύ γρήγορα είχαν θολώσει κι οι δυο πίνοντας ένα μπουκάλι κρασί που είχαν φέρει μαζί τους.

Στο βάθος είναι ευχαριστημένος, σκεφτόταν η Μαρίνα. Αυτό ήταν αρκετό. Δεν μπορούσε να θυμηθεί ποιος είχε την ιδέα να έρθουν στα Τριζόνια για τον μήνα του μέλιτος, που στην ουσία ήταν μια βδομάδα. Αύριο τελείωνε. Θα γύριζαν πίσω κι όλα θα ήταν όπως πριν.

Δεν ήταν ακριβώς νησί, γιατί μπορούσες να περάσεις στην απέναντι στεριά κολυμπώντας. Όχι εκείνοι, βέβαια. Άλλοι όμως το είχαν κάνει. Ένα μικρό φέρι έκανε τη διαδρομή τρεις φορές την ημέρα. Την προηγούμενη, που είχαν πάει στο μεγάλο χωριό ν’ αγοράσουν εφημερίδες, όταν έφτασαν στην προβλήτα το φέρι απομακρυνόταν. Ήταν το τελευταίο δρομολόγιο. Μπροστά τους, σε απόσταση αναπνοής τα αραιά φώτα χοροπηδούσαν σαν πιτσιλιές στο σκοτάδι. Αναγκάστηκαν να περάσουν τη νύχτα στο αυτοκίνητο, πολιορκημένοι από σμήνη κουνουπιών. Στο διπλανό σπίτι έμενε μια οικογένεια από την Αθήνα με Φιλιππινέζα.

Η Φιλιππινέζα στεκόταν πάντα όρθια, έτοιμη να τρέξει πίσω από το τρίχρονο παιδί, τον Κωστάκη. Κωστάκη, πλύνε τα χέρια σου, Κωστάκη, ώρα για ύπνο. Παππούς, γιαγιά, μητέρα και πατέρας επέβλεπαν τη Φιλιππινέζα που επέβλεπε το παιδί. Η Μαρίνα ήταν σίγουρη ότι κάπου είχε ξαναδεί τις ίδιες σκηνές, ότι ήξερε όλες τις λεπτομέρειες. Ήταν τόσο ζωντανό και παρωχημένο. Σαν σίριαλ της δεκαετίας του ’80 που πρωταγωνιστεί η ανερχόμενη τάξη, ικανοποιημένη και άξεστη, η κυρία με χρυσαφί ξέφτια για μαλλιά, το ρόλεξ στο τριχωτό χέρι του άντρα. Κανονικά αυτοί οι άνθρωποι δεν έπρεπε να υπάρχουν, έλεγε μέσα της, η εποχή τους έχει εξαφανιστεί.

Έκλεισε τα μάτια της και προσπάθησε να μην ακούει. Σκέφτηκε το διαμέρισμά τους, τον πολυσύχναστο δρόμο που περνούσε μπροστά από την πολυκατοικία και τα δωμάτια που τώρα θα ήταν ήσυχα και σκοτεινά. Ύστερα άρχισε να μετράει πόσες φορές είχαν κάνει έρωτα από τότε που ήρθαν στα Τριζόνια.

Ήταν Ιούνιος κι ο καιρός άλλαζε συνέχεια. Η πανσιόν τους, λίγα ενοικιαζόμενα δωμάτια, λεγόταν «Η Θέα». Τρεις βάρκες δεμένες στη σειρά, μια ταβέρνα με ριγέ τέντες μπροστά στην ξύλινη αποβάθρα και γλάστρες με βασιλικούς. Λίγα δέντρα, κυρίως συκιές. Και μύγες, πολλές μύγες. Αλλά η θέα που θα θυμόταν για πάντα ήταν αυτή από το μπάνιο. Κάπνιζε καθιστή στην τουαλέτα. Ο τοίχος ήταν ασοβάτιστος, μ’ ένα μικρό σιδερένιο παράθυρο που έβλεπε στο περιβόλι και το κοτέτσι. Από το πλάι τα μεγάλα φύλλα μιας μπανανιάς έγνεφαν κιτρινισμένα κι αξιοθρήνητα. Πίσω τους τα τζιτζίκια τσίριζαν. Τις νύχτες με το τσιγάρο στο χέρι σηκωνόταν και κοίταζε έξω. Ο ουρανός ήταν άναστρος, το κοτέτσι σιωπηλό. Καμιά φορά το αχνό περίγραμμα μιας σιλουέτας εμφανιζόταν από το πουθενά κι έσβηνε αμέσως. Ποιος μπορεί να είναι, αναρωτιόταν. Της φαινόταν ότι άκουγε βήματα να πλησιάζουν. Τα φύλλα της μπανανιάς έγερναν βαριά στο παράθυρο. Κάποιος ανάσαινε πολύ κοντά της.

Δεν υπήρχε κανείς.

Αυτό που σου μένει από τα νησιά είναι οι ιστορίες, έλεγε ο Νίκος. Αλλά η μόνη ιστορία που είχαν ακούσει ήταν της Δανέζας, της κόρης του ταβερνιάρη, που δεν ήταν καθόλου Δανέζα. Πριν από μερικά χρόνια ένας Δανός που έτρωγε στην ταβέρνα την είχε ερωτευτεί κεραυνοβόλα και την παντρεύτηκε. Έφυγαν αμέσως μετά τον γάμο για τη χώρα του και πήγαν να μείνουν σ’ ένα πάρκο, σε μια καλύβα από κορμούς δέντρων. Ελάφια έβοσκαν τριγύρω κάτω από βαθιές φυλλωσιές και δεν φοβόντουσαν καθόλου, πλησιάζαν με τις μουσούδες τους κι έτρωγαν μέσα από τα χέρια τους. Ήταν ο παράδεισος επί της γης. «Ποτέ δεν βαρέθηκα τόσο στη ζωή μου», έλεγε σε όλους η Δανέζα.

Τώρα σερβίριζε στο μαγαζί του πατέρα της και το γέλιο της, ηχηρό και καμπανιστό, αντηχούσε σ’ όλο το νησί. Η Μαρίνα συμπαθούσε τη Δανέζα, αλλά δεν άντεχε τόση ενέργεια. Αυτή με ξύπνησε σήμερα το πρωί, θυμήθηκε ενοχλημένη. Βρισκόταν στην παραλία, ξαπλωμένη σε μια πετσέτα. Ο Νίκος είχε μείνει στο δωμάτιο. Λίγο πιο πέρα η απαίσια οικογένεια ετοιμαζόταν. Έστηναν τις ομπρέλες. Η Φιλιππινέζα έτρεχε ξυπόλυτη μ’ ένα τάπερ κι ένα κουτάλι, ο Κωστάκης ούρλιαζε.

Έκλεισε τα μάτια της και προσπάθησε να μην ακούει. Σκέφτηκε το διαμέρισμά τους, τον πολυσύχναστο δρόμο που περνούσε μπροστά από την πολυκατοικία και τα δωμάτια που τώρα θα ήταν ήσυχα και σκοτεινά. Ύστερα άρχισε να μετράει πόσες φορές είχαν κάνει έρωτα από τότε που ήρθαν στα Τριζόνια.

Το πρώτο βράδυ μια φορά, τη δεύτερη μέρα έκαναν έρωτα το μεσημέρι μετά το μπάνιο, το βράδυ καθόλου. Προχτές καθόλου, ούτε και χτες... Είχαν πάψει να κάνουν έρωτα. Αυτό κάτι σήμαινε για τη σχέση τους. Την περασμένη νύχτα είχαν βρεθεί κάποια στιγμή κολλημένοι στη γούβα του κρεβατιού κι αυτόματα γύρισαν κι οι δυο την πλάτη τους.

«Θα το σκοτώσω το μούλικο», είπε μια φωνή.

Γύρισε να κοιτάξει. Ένας νεαρός με βλογιοκομμένο πρόσωπο είχε καθίσει δίπλα της. Ήταν πολύ αδύνατος και φορούσε ένα μικροσκοπικό πράσινο μαγιό. «Θα το σκοτώσω», είπε πάλι.

Πρέπει να θυμηθώ τι έγινε το πρώτο βράδυ, σκέφτηκε η Μαρίνα. Κάτι πήγε στραβά. Ένιωσε ανήμπορη, καταπιεσμένη. Το πρώτο βράδυ είχαν πέσει με τα ρούχα στο κρεβάτι, είχαν πιει το κρασί κι έκαναν έρωτα. Το πρωί τίποτα. Πάντα έκαναν έρωτα μόλις ξυπνούσαν, αυτή το προτιμούσε κι εκείνος το ήξερε. Κάτι είχε συμβεί. Τι;

Ο νεαρός δίπλα της άπλωνε αντηλιακό στους ώμους και στην κοιλιά του. Ο Κωστάκης συνέχιζε να ουρλιάζει. Κάτω από τις ομπρέλες γονείς και παππούδες παρακολουθούσαν ακίνητοι σαν τοτέμ.

«Δεν πάμε πιο πέρα;», της είπε ο νεαρός.

Σηκώθηκε και τον ακολούθησε. Έστρωσαν τις πετσέτες τους στο τέλος του μικρού όρμου πάνω σ’ ένα ύψωμα από φύκια που ήταν ακόμη υγρά. Της είπε ότι ήταν χειριστής, δούλευε σε ένα μεγάλο νοσοκομείο.

«Διακοπές;», τη ρώτησε ύστερα από λίγο.

«Μόλις παντρευτήκαμε, είναι το ταξίδι του μέλιτος», είπε.

Έβαλε το χέρι στα μάτια του να τα προφυλάξει απ’ την αντηλιά και την κοίταξε.

«Αλλά είμαστε έναν χρόνο μαζί. Και αύριο φεύγουμε», πρόσθεσε.

Είδε το παιδί που ερχόταν προς το μέρος τους, τρεκλίζοντας. Ήταν κόκκινο από το κλάμα, το βλέμμα του σε απόγνωση. Θα το θυμάμαι αυτό το βλέμμα, είπε μέσα της. Είναι απελπισμένο, υποφέρει, τα σάλια τρέχουν στο σαγόνι του. Ένα μικρό, βασανισμένο ζώο. Ύστερα θα μεγαλώσει και θα ξεχάσει.

Θα τα ξεχάσει όλα και θα γίνει σαν τους γονείς του.

«Φεύγουμε αύριο», είπε πάλι.

Πρώτη δημοσίευση στην έντυπη LiFO τον Ιούλιο του 2012.

 

Βιβλίο
0

ΚΙΝΗΣΗ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Χειμώνας στα άγνωστα Τριζόνια

Αρχείο / Χειμώνας στα άγνωστα Τριζόνια

Στο καταπράσινο νησάκι του Κορινθιακού, οι τριανταπέντε μόνιμοι κάτοικοι –μακριά από μιζέρια και κρίση– δίνουν ένα καλό παράδειγμα αυτάρκειας και αλληλεγγύης. Ψαρεύουν, καλλιεργούν τη γη, έχουν τα ζώα τους και χωρίς άγχος απολαμβάνουν την ομορφιά του τόπου τους. Ταξιδέψαμε μέχρι τα Τριζόνια στο νομό Φωκίδας, συναντήσαμε την αυθεντική ελληνική φιλοξενία και καταλάβαμε ότι το να μένεις χειμώνα σ' ένα τόσο μικρό μέρος δεν είναι εφιάλτης.
READERS' DIGEST

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βιογραφίες: Aπό τον Γκαρσία Μάρκες στην Άγκελα Μέρκελ

Βιβλίο / Πώς οι βιογραφίες, ένα όχι και τόσο δημοφιλές είδος στη χώρα μας, κατάφεραν να κερδίσουν έδαφος

Η απόλυτη επικράτηση των βιογραφιών στη φετινή εκδοτική σοδειά φαίνεται από την πληθώρα των τίτλων και το εύρος των αφηγήσεων που κινούνται μεταξύ του autofiction και των βιωματικών «ιστορημάτων».
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
ΕΠΕΞ Λευτέρης Αναγνώστου, ένας μεταφραστής

Λοξή Ματιά / Λευτέρης Αναγνώστου (1941-2024): Ένας ορατός και συγχρόνως αόρατος πνευματικός μεσολαβητής

Ο Λευτέρης Αναγνώστου, που έτυχε να πεθάνει την ίδια μέρα με τον Θανάση Βαλτινό, ήταν μεταφραστής δύσκολων και σημαντικών κειμένων από τη γερμανική και αυστριακή παράδοση.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Βιβλίο / Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Ο Ιωάννης Στεφανίδης, καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στη Νομική του ΑΠΘ και επιμελητής του τρίτομου έργου του ιστορικού Νίκου Πετσάλη-Διομήδη, εξηγεί γιατί πρόκειται για ένα κορυφαίο σύγγραμμα για την εποχή που καθόρισε την πορεία του έθνους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Βιβλίο / Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Με αφορμή το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο θάνατος του συγγραφέα» ο δημοσιογράφος μιλά για την τεχνητή νοημοσύνη, την εικονική πραγματικότητα και την υπαρξιακή διάσταση της τεχνολογίας.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Άλαν Χόλινγκερστ: «Η γραμμή της ομορφιάς»

Το πίσω ράφι / Η γραμμή της ομορφιάς: Η κορυφαία «γκέι λογοτεχνία» του Άλαν Χόλινγκχερστ

Ο Χόλινγκχερστ τοποθέτησε το βραβευμένο με Booker μυθιστόρημά του στα θατσερικά '80s και κατάφερε μια ολοζώντανη και μαεστρική ανασύσταση μιας αδίστακτης δεκαετίας.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Βιβλίο / Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Η Σανόρα Μπαρμπ είχε περάσει πολύ καιρό στους καταυλισμούς των προσφύγων από την Οκλαχόμα που είχαν πληγεί από την Μεγάλη Ύφεση και την ξηρασία, προκειμένου να γράψει το μυθιστόρημά της. Έκανε όμως το λάθος να δείξει την έρευνά της στον διάσημο συγγραφέα, ο οποίος την πρόλαβε.
THE LIFO TEAM
Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι σπουδαιότερες μορφές του 19ου αιώνα

Βιβλίο / Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι παρεξηγημένοι του 19ου αιώνα

Το βιβλίο του Γερμανού θεωρητικού και πανεπιστημιακού Χέρφριντ Μίνκλερ αναλαμβάνει να επαναπροσδιορίσει το έργο τους, που άλλαξε τα δεδομένα του αστικού κόσμου από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Βιβλίο / Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Ο Νίκος Ψιλάκης ερευνά και μελετά την κρητική παράδοση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι μνημειώδεις εκδόσεις για το φαγητό, τις λαϊκές τελετουργίες και τα μοναστήρια της Κρήτης που διασώζουν και προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό.
M. HULOT
«Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Βιβλίο / «Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Ένα νέο βιβλίο επιχειρεί να καταρρίψει τους μισογυνιστικούς μύθους για τις αυτοκρατορικές γυναίκες της Ρώμης, οι οποίες απεικονίζονται μονίμως ως στρίγγλες, ραδιούργες σκύλες ή λάγνες λύκαινες.
THE LIFO TEAM
Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Βιβλίο / Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Σε όλα τα έργα του πρωταγωνιστούν οι γυναίκες και μια υπόγεια Αθήνα, ενώ ο ίδιος δεν κρίνει τους ήρωές του παρά το αφήνει σε εμάς: Μια κουβέντα με τον χαμηλόφωνο συγγραφέα του «Άχρηστου Δημήτρη» και της «Πλατείας Κλαυθμώνος».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που δεν βλέπεις σχεδόν κανέναν να διαβάζει ένα βιβλίο στο μετρό»   

Βιβλίο / Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που σχεδόν κανείς δεν διαβάζει βιβλίο στο μετρό»   

Η πολυβραβευμένη μεταφράστρια μιλά για την προσωπική της διαδρομή στον χώρο της λογοτεχνίας, για το στοίχημα της καλής μετάφρασης και εξηγεί τι σημαίνει να δουλεύεις πάνω σε κορυφαία έργα του Φλομπέρ, του Καμί, του Μαρκήσιου ντε Σαντ και της Ανί Ερνό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Βιβλίο / «Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Ο 84χρονος ηθοποιός κοιτάζει προς τα πίσω και βλέπει τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την καταθλιπτική μητέρα του, τον Τσέχoφ, τις σχέσεις που δεν έφτασαν ποτέ στον γάμο, τις έντονες αναταράξεις μιας πολυκύμαντης διαδρομής.
THE LIFO TEAM
Πέτρος Τατσόπουλος: «Η οργή σε κάποιες περιπτώσεις επιβάλλεται γιατί είναι απελευθερωτική»

Πέτρος Τατσόπουλος / «Δεν τα έχω με τους πιστούς αλλά με τους απατεώνες ρασοφόρους»

Μια χειμαρρώδης συνέντευξη με τον γνωστό συγγραφέα, δημοσιογράφο, παρουσιαστή και πρώην βουλευτή Πέτρο Τατσόπουλο, με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο «Το παιδί του διαβόλου - Μια αληθινή ιστορία», όπου εστιάζει στη μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας στην Ελλάδα, στη διαπλοκή της με την πολιτεία και στις σκοταδιστικές απόψεις που κατά κανόνα πρεσβεύει καθώς και στην ιδιαίτερα επικερδή «μπίζνα» που έχει στηθεί γύρω από ιερά λείψανα, ιερά κειμήλια, «άγιους» γέροντες και «θαύματα» για κάθε χρήση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ