Η γαλλική εβδομάδα II
Η «Μιμή» των Παρισίων
'Η πώς κατασκευάζεται ένας πρόεδρος που έρχεται από το πουθενά
*
"Θα είχαν ψηφίσει οι Γάλλοι το ίδιο αν ήξεραν ότι αυτός ο θαυμάσιος νέος, ο προικισμένος με τόση χάρη, που εμφανίστηκε από το πουθενά χάρη στη μοναδική δύναμη του ταλέντου του, είχε στην πραγματικότητα προωθηθεί, πριν ακόμη παρουσιαστεί στον γαλλικό λαό, από έναν από τους πιο ισχυρούς και επιδραστικούς άνδρες της Γαλλίας, που δεν το έπραξε, όπως υποψιαζόμαστε, χωρίς να έχει δει το συμφέρον του; Φυσικά και όχι. Κι ενώ ήταν γνωστή η ιστορία, όλοι την αποσιώπησαν. Κανείς δεν μίλησε."
Juan Branco
"Mimi" Marchand, ο λύκος μέσα στο μαντρί του Μακρόν
Raphaëlle Bacqué
Le Monde, 20.10.2018
Το πιο εκπληκτικό είναι πως μια γυναίκα σαν την "Mimi" έγινε τόσο εύκολα δεκτή στον πολύ στενό κύκλο του Εμμανουέλ και της Μπριζίτ Μακρόν. Στα χαρτιά, η Michèle Marchand, 71 ετών, πρώην σύζυγος ενός ληστή κι έπειτα ενός μπάτσου, φαινόταν να βρίσκεται χίλια μίλια μακριά από το "νέο κόσμο" και τους νεαρούς techies του. Κι όμως, με αξιοσημείωτη ασυνειδησία το προεδρικό ζεύγος άνοιξε την πόρτα του Μεγάρου των Ηλυσίων σε αυτήν τη βασίλισσα των παπαράτσι που για πολύ καιρό σύχναζε στις πίσω αίθουσες των νυχτερινών κέντρων, ενώ γνώρισε και τη φυλακή, και σήμερα πουλάει φωτογραφίες και πληροφορίες στον κουτσομπολίστικο Τύπο.
Το ευρύ κοινό δεν τη γνωρίζει. Οι φωτογράφοι όμως ναι, που μπορούν να της πουλήσουν για αρκετές δεκάδες χιλιάδες ευρώ μια κλεμμένη φωτογραφία ή να την αποσύρουν μετά από δική της εντολή. Και πράγματι, αυτή η ίδια είναι που εμφανίζεται στην εικόνα από δικό της κινητό στο προεδρικό γραφείο, κάνοντας με τα δύο χέρια το σήμα της νίκης σαν να ήταν στο σπίτι της, λίγες μόλις μέρες μετά την εκλογή του Εμμανουέλ Μακρόν. Η φωτογραφία εμφανίζεται στο οπισθόφυλλο του Mimi, του βιβλίου που της αφιερώνουν οι δημοσιογράφοι του Parisien και του Le Point, οι Jean-Michel και Marc Décugis Leplongeon, σε συνεργασία με την συγγραφέα Pauline Guéna. Η εικόνα και το βιβλίο είναι τόσο ενοχλητικά που αναγκάζεται σήμερα το Προεδρικό Μέγαρο να αποστασιοποιηθεί δημόσια από αυτήν τη δαιμόνια γυναίκα.
Από πάντα παρεισέφρεαν πίσω από ένα μεγάλο αφεντικό, έναν σταρ, έναν πολιτικό, δολοπλόκοι που μοιράζονταν τα μυστικά του. Ο Φρανσουά Μιτεράν διατηρούσε γύρω του μερικούς έμπιστους φίλους, όπως ο François de Grossouvre, που αναλάμβανε να χρηματοδοτεί τις εκστρατείες του, να οργανώνει τη διπλή ζωή του, ή να εξαγοράζει τις ενοχοποιητικές φωτογραφίες. Αυτή τη φορά όμως, οι Μακρόν έμπασαν τον ίδιο το λύκο μέσα στο μαντρί. [...]
Ο Μακρόν και η δύση του
Juan Branco
Blog Les carnets de Juan Branco, 112 σελ., 02.01.2019
Ο Juan Branco είναι νομικός σύμβουλος των Wikileaks, ερευνητής, φιλόσοφος, απόφοιτος της Ecole Normale Supérieure (της σχολής της ελίτ των κρατικών υπαλλήλων)
[...] Το κόντρα φως της εξουσίας, που δημιουργούν τα παρασκήνια και οι συνδιαλλαγές, η διαφθορά και οι εξαρτήσεις ανθρώπων που κινητοποιούνται για να τραβηχθεί η Γαλλία μακριά από το πεπρωμένο της, εμφανίζεται σιγά σιγά. Κι αυτό το κόντρα φως έχει ένα πολύ ιδιαίτερο χρώμα, το χρώμα του αίματος. Το αίμα αυτό δεν είναι μόνο των κερδοσκόπων και των συνήθων διαφθορέων, των αυλικών αυτών που σέρνουν όλες οι εξουσίες πίσω τους. Λερώνει τη σκιά του Μακρόν με μια πιο ειδική ουσία, αυτήν των εγκληματικών στοιχείων και των δολοπλόκων που πιστεύαμε πως σύχναζαν μόνο στα χαμαιτυπεία και στις πίσω αυλές. Η υπόθεση τρέχει ανέλπιστα πιο γρήγορα, οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη, και να που το στοίχημα που συνιστούσε σε μία γρήγορη κατάληψη της εξουσίας, για να μπορέσουν οι μηχανισμοί προπαγάνδας του κράτους να καλύψουν έγκαιρα της ασχήμιες του εγχειρήματος, κοντεύει να χαθεί. Οι νεανικοί κρόταφοι του δολοπλόκου αρχίζουν να ιδρώνουν. Είναι καιρός να τελειώνουμε μ' αυτόν.
Οι εχθροπραξίες ξεκίνησαν με τη δημοσίευση του βιβλίου Mimi στις εκδόσεις Grasset το περασμένο φθινόπωρο. Διαρρηγνύοντας τα αδιαφανή σύνορα που είχε χαράξει μέχρι τώρα -στο όνομα της ιδωτικότητας- ένας Τύπος συμβιβασμένος και υποδουλωμένος, το κείμενο που συνέταξαν δύο ερευνητικοί δημοσιογράφοι και μια μυθιστοριογράφος, ρίχνει φως σε μία από τις κυριότερες συνισταμένες της "κατασκευής συναίνεσης" που επέτρεψε τη νίκη του Εμμανουέλ Μακρόν, μέσα από μια πρωτοφανή και ωμή πλύση εγκεφάλου που επιβλήθηκε στους Γάλλους από μια ορισμένη κάστα. Η έρευνα παρουσιάζει το πρόσωπο της Michèle Marchand, κεντρικός πυλώνας μιας τεράστιας επικοινωνιακής επιχείρησης που στήθηκε με τη βοήθεια ενός δισεκατομμυριούχου, ενός κάποιου Xavier Niel, με σκοπό να γίνει γνωστός και αποδεκτός από τον γαλλικό λαό ένας απολύτως άγνωστος που είχε μόλις επιλεχθεί από τις παριζιάνικες ελίτ, ένα καθαρό προϊόν του συστήματος που μεταμορφώθηκε μέσα σε λίγους μήνες σε θαυματουργή εικόνα από τις συντάξεις του Gala, του VSD, του Paris Match και μερικών άλλων περιοδικών που συστρατεύτηκαν μετά από προσεκτική επιλογή.
'Ενα άτομο, του οποίου η δημοσιότητα είναι ίδιας φύσης με τη φήμη των διασημοτήτων της reality TV, δεν μπορούσε, μέσα από τον μηχανισμό αυτό, παρά να καταρρεύσει.
Το βιβλίο διηγείται τη δεύτερη φάση της κατάληψης της εξουσίας από τον Μακρόν. Η πρώτη ήταν αυτή που του επέτρεψε να υιοθετηθεί από την παριζιάνικη ολιγαρχία και είναι ακριβώς αυτή που θα παρουσιάσουμε τώρα.
Αυτό που το βιβλίο αποκαλύπτει, αλλά αποκαλύπτει ελλιπώς, είναι σε τι βαθμό τα πιο δυσώδη δίκτυα της πιο μπαγιάτικης Γαλλίας είναι συνδεδεμένα με αυτούς τους ισχυρούς που βαυκαλίζονται με μια ηθική κομψότητα και ευπρεπείς αξίες.
'Εχοντας παράξενα αγνοηθεί από πολλά μέσα και τηλεοράσεις, η έρευνα που πραγματοποίησαν οι Jean - Michel Décugis, Pauline Guena και Marc Leplongeon μας αποκαλύπτει πως ένας πρωην προαγωγός που έγινε δισεκατομμυριούχος κι έπειτα ολιγάρχης, ένας κάποιος Xavier Niel, είχε γνωρίσει στις αρχές του 2000 μια γυναίκα του υποκόσμου, την Michèle Marchand, που εκτός των άλλων είχε κάνει φυλακή και για εμπόριο ναρκωτικών, και είχε αποφασίσει να συμμαχήσει μαζί της για να την χρησιμοποιήσει στην εκτοξευσή του προς τις μεγαλύτερες περιουσίες της Γαλλίας.
'Ενα πρώτο αξιοπερίεργο στοιχείο που το κείμενο αποκάλυπτε: αυτήν τη "Mimi" Marchand την είχε συναντήσει ο Xavier Niel μέσα από τα δίκτυα που είχε καλλιεργήσει κατά τη διαμονή του στη φυλακή. Αν η μία ήταν κρατούμενη στη φυλακή της Fresnes και ο άλλος στο VIP κελί της Santé – όπου έχαιρε της προστασίας του δικαστή Renaud Van Ruymbeke, που δήλωσε αργότερα πόσο είχε εντυπωσιαστεί από την προσωπικότητά του, όπως άλλωστε και από πολλούς άλλους ισχυρούς, γλυτωνοντάς τον με τις παρεμβάσεις του από έναν μακρόχρονο εγκλεισμό- το βιβλίο μας μαθαίνει ότι είχαν την ίδια δικηγόρο η οποία και τους σύστησε. Θυμίζουμε εδώ πως ο Xavier Niel κατέχει σήμερα τα πιο σημαντικά μέσα της χώρας μας, που διευθύνονται από ένα πρωτοπαλλίκαρό του, τον Louis Dreyfus, που δεν αναλαμβάνει να λογοκρίνει ή να υπαγορεύει, αλλά να στρατολογεί και να απολύει, να προωθεί και να τιμωρεί. Πράγμα πολύ πιο σημαντικό, όπως θα δούμε.
Η πρώτη αυτή έκπληξη δεν αρκεί. Πράγματι, τα άνισα ήθη των πλουσιότερων της χώρας μας δεν προκαλούν πια το σκάνδαλο από τότε που θέλουν από καπρίτσιο να αγαπιούνται, γι' αυτό και βάλθηκαν να εξαγοράζουν το σύνολο των μέσων της χώρας -υπενθυμίζουμε πως λίγοτεροι από δέκα απ' αυτούς κατέχουν το 90% του γραπτού Τύπου- για να ελέγχουν την εικόνα τους, ή, όπως λέει ο κ. Xavier Niel, για "να μην τον παρασκοτίζουν". Κι αν ο Xavier Niel φέρει κάποιες μαύρες κηλίδες άγνωστες στους συναδέλφους του, υπό μορφής εμβασμάτων που συντήρησαν ένα δίκτυο πορνείας, για το οποίο καμώνεται πως δεν γνώριζε τίποτα, ξέρουμε εδώ και καιρό πως οι περιουσίες είναι συχνότερα προϊόν πτωματικής σήψης παρά πράξεων που οδηγούν στην αγιοποίηση.
Το βιβλίο αποκαλύπτει και κάτι άλλο, ένα στοιχείο κάπως ενοχλητικό για το καθωσπρέπει φαίνεσθαι της ελίτ μας. Φαίνεσθαι του οποίου υπενθυμίζουμε τη σημασία: η κυρίαρχη τάξη θεωρεί πως νομιμοποιείται επειδή δίνει την "προσταγή". Η υποδειγματικότητά της -ηθική, διανοητική ή επιτελεστική- νομιμοποιεί τα προνόμια που της παραχωρούνται, κι εμφανίζεται σαν το κλειδί της εξουσίας που η κοινωνία της εκχωρεί. Αν το imperium αυτό καταρρεύσει, θα καταρρεύσει εξ αντανακλάσεως και όλο το οικοδόμημα.
Να λοιπόν το στοιχείο που αποκαλύπτει το βιβλίο Mimi, και το οποίο, από σεμνότητα, το μικρό Παρίσι δεν τολμούσε να γνωστοποιήσει στην υπόλοιπη χώρα, συμπεριλαμβανομένης και της μεγαλύτερη εφημερίδας της Γαλλίας, της Le Monde, της μεγάλης αυτής καθημερινής εφημερίδας που υπεριφανεύεται για την αδιαπραγμάτευτη ανεξαρτησία της.
Το στοιχείο αυτό είναι το εξής και διαχωρίζεται χρονικά σε δύο μέρη: Ο Xavier Niel και ο Emmanuel Macron συνδέονται με μια μακρόχρονη φιλία, και ο πρώτος διέθεσε την περιουσία του και το δίκτυό του για να εκλεγεί ο δεύτερος, όσο ήταν ακόμη ένας παντελώς άγνωστος. Tο γεγονός ότι ο Xavier Niel είναι ιδιοκτήτης του ομίλου Le Monde, αλλά και του Nouvel Observateur, ενώ διαθέτει μειοψηφικά μερίδια στο σύνολο σχεδόν των γαλλικων μέσων που δεν ανήκουν σε άλλους ολιγάρχες, ακόμη και στο Mediapart, δεν έχει πιθανόν τίποτα να κάνει με το ότι οι σεμνότατοι δημοσιογράφοι μας δεν αποκάλυψαν ποτέ τη σχέση τους, πόσο μάλλον που η σχέση αυτή επέτρεψε τη διάθεση κάποιων πόρων του στην υπηρεσία του κ. Μακρόν που θα έπρεπε να είχαν υπολογισθεί ως ζεστό χρήμα. Ωστόσο, η διάθεση αυτή χρονολογείται τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του 2010. Δηλαδή τρία με έξι χρόνια πριν από την εκλογή του κ. Μακρόν. Το στοιχείο δεν είναι ανώδυνο. Εκτός από την ξεκάθαρη παραβίαση του εκλογικού νόμου και των διατάξεων σχετικά με τα εκλογικά έξοδα που συνεπάγεται η διάθεση των μέσων ενός δισεκατομμυριούχου σε έναν υποψήφιο χωρίς καμία δήλωση, ας θυμίσουμε πως η περιουσία του Xavier Niel εξαρτάται άμεσα από τις κυβερνητικές αποφάσεις -θα αρκούσε στο κράτος να αποσύρει τις τηλεφωνικές άδειες που έχει παραχωρήσει στο Free για να εξανεμιστεί άμεσα η περιουσία του [...]
Ανακαλύπτουμε επίσης, ψηφίδα-ψηφίδα, τους τρόπους με τους οποίους ο Xavier Niel επενέβη στην καρδιά του δημοκρατικού μας χώρου για να παρουσιάσει, και στη συνέχεια να εκλέξει τον προστατευόμενό του. Μαθαίνουμε έτσι μέσα από το βιβλίο ότι ο Xavier Niel πρότεινε στην Michèle Marchand να ασχοληθεί με την εικόνα του Εμμανουέλ Μακρόν και της γυναίκας του σε μια συνάντηση που πραγματοποίησε μαζί της στο προσωπικό του μέγαρο.
Το μέγαρο αυτό όπου έλαβε χώρα αυτή η κρίσημη συνάντηση δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα μαρμάρινο αντίγραφο του Μεγάλου Τριανόν. Η Mimi Marchand, η βασίλισσα του κουτσομπολίστικου Τύπου, καταδικασμένη για εμπόριο ναρκωτικών -συνελήφθη ενώ οδηγούσε ένα φορτηγό με μισό τόνο χασίς- έβαλε να την φωτογραφίσουν στο γραφείο του κ. Μακρόν τον Ιούλιο του 2017.
Αυτή που δεν διστάζει να εκθέτει την ιδιωτική ζωή των ανθρώπων για να τους εκφοβίσει και να χρησιμοποιεί τις πηγές της για να καταστρέφει κατά παραγγελία τον τάδε ή τον δείνα, υπήρξε το άτομο που ανέλαβε την ενθρόνιση του κ. Μακρόν εν ονόματι των Γάλλων. Η Mimi Marchand, ή η "marchande" (πωλήτρια) μυστικών που για είκοσι χρόνια μεσουρανούσε στα ταμπλόιντ, ικανή να αποκρύψει μια πληροφορία -κι ας αφορά το δημόσιο ενδιαφέρον- μέσα σε λίγα λεπτά, να δείξει και να εκθέσει γυμνά σώματα για να τα ταπεινώσει ή να τα καθιερώσει.
Αρκεί να την πληρώνουν καλά.
Η Mimi Marchand και οι μέρες της στη φυλακή, τα δικτυά της στη μαφία και την αστυνομία, οι μπράβοι της και οι παπαράτσι της, οι απειλές της και οι βιαιοπραγίες της, οι φάκελοι με το ρευστό χρήμα που αποτέλειωσαν περισσότερους από έναν, είναι η έμπιστη του Εμμανουέλ και της Μπριζίτ Μακρόν. Κι είναι η ίδια αυτή η Michèle Marchand την οποία σύστησε ο "φίλος" της Xavier Niel στην Brigitte Macron-Trogneux για να αποσιωπήσει μια πληροφορία και να μετατρέψει τον Εμμανουέλ Μακρόν, τον τότε παντελώς άγνωστο πλούσιο τραπεζίτη που είχε χρησιμοποιήσει τις κρατικές διασυνδέσεις για να κάνει περιουσία όσο αναρωτιόταν για το μέλλον του, σε ιδανικό γαμπρό και να εμφυσήσει μια συμπάθεια που τίποτα στην διαδρομή του δεν την είχε εμπνεύσει. Η επιχείρηση, σύμφωνα με τους συγγραφείς του βιβλίου στέφθηκε με επιτυχία, αποφέροντας 29 διθυραμβικά πρωτοσέλιδα που το Paris Match και μερικοί άλλοι αφιέρωσαν στον Εμμανουέλ Μακρόν και στη γυναίκα του μέσα σε λίγους μήνες.
Είκοσι εννέα πρωτοσέλλιδα. [...]
Μτφ. Σ.Σ.
