Κάθε χρόνο τέτοια εποχή προσπαθούμε να καταλάβουμε ποια είναι η τάση στο ελληνικό θέατρο και στην ελληνική παραγωγή του θεάματος. Κάθε χρόνο κάνουμε στην ουσία ομαδοποιήσεις: οι κλασικοί, τα σύγχρονα, τα ελάχιστα ελληνικά έργα. Τον χειμώνα που έπεται μιας πανδημίας που σάρωσε τον κόσμο του θεάματος το μόνο που μπορούμε να παρακολουθήσουμε είναι η ανασύστασή του και, φυσικά, η δημιουργία καλών παραστάσεων μέσα σε ένα τοπίο αχανές, όπως συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια.
Τάση δεν υπάρχει, μη γελιόμαστε. Υπάρχουν καλές ιδέες, καλά έργα, ενδιαφέρουσες ερμηνείες τους, καλές σκηνοθεσίες και εξαιρετικοί ηθοποιοί. Ακόμα και η διαβάθμιση –καλός, ενδιαφέρων, εξαιρετικός– είναι τυχαία. Γιατί το ελληνικό θέατρο δεν στερείται καλών και ικανών και εξαιρετικών δυνάμεων, αυτό είναι άδικο να το λέμε, στερείται μιας οργάνωσης από τη μεριά του κράτους –πάλι θα μιλήσουμε για το σύστημα των επιχορηγήσεων που πρέπει να αλλάξει, να γίνει ο κορμός της παραγωγής– αλλά και των ιδιωτών παραγωγών, που, ειδικά αυτήν τη χρονιά και με αβέβαιη τη συγκυρία, κάνουν όσο θέλουν ή όσο μπορούν.
Οι περισσότερες παραστάσεις αυτήν τη χρονιά θέλουν να πατήσουν σε ένα brand name για να διακριθούν μέσα σε μια θάλασσα από πρεμιέρες που στα τέλη Νοεμβρίου θα έχουν ξεπεράσει τις 200, στο όνομα του συγγραφέα, του σκηνοθέτη και των πρωταγωνιστών, που με τη δουλειά τους έχουν φτιάξει ένα κοινό που τους ακολουθεί.
Τι μπορείς να πεις σε έναν θεατή που ρωτά; Τι να διαλέξει; Αν με ρωτούσαν, θα έλεγα να στηρίξει τους νέους δημιουργούς. Σε περίπου διακόσια έργα έχουμε, για παράδειγμα, μόνο δύο σύγχρονα ελληνικά. Να στηρίξει τους νέους σκηνοθέτες, για να μπορεί μια μέρα, ως κοινό, να είναι μέρος της ενδιαφέρουσας διαδρομής τους. Να ρίξει μια ματιά στους νέους ηθοποιούς, να αναπτύξει το γούστο του, μόνος του, αυτόνομα.
Όπως κάθε χρόνο, θα δούμε καλές, μέτριες μπορεί και κακές παραστάσεις. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι και σε κάθε περίπτωση οι άνθρωποι στη σκηνή και οι άνθρωποι στην πλατεία μπορούν, πάνω από το εφήμερο του θεάτρου, να γεφυρώσουν τις ανθρώπινες αδυναμίες, την καλοσύνη και τον θυμό και να αισθανθούν, ακόμα και για ένα δευτερόλεπτο, ότι είναι όλοι μαζί και συμπορεύονται.
Προμηθέας
από τον «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου
Ο Νίκος Καραθάνος μεταφέρει μια παλιά ιστορία, μια μάχη θεών και ανθρώπων, ανακαλώντας την πρώτη βία. Ιστορία, μύθος και επιστροφή στις ρίζες της συνείδησης. Ένας Προμηθέας που ζει αιχμάλωτος σ’ ένα σπίτι αδιάβατο, που κατακλύζεται από τα τέσσερα στοιχεία της φύσης. Μέσα εκεί επιβιώνει ανάμεσα σε Tιτάνες και τυφώνες και αφηγείται την καταγωγή του κόσμου. Ο Νίκος Καραθάνος καταπιάνεται με το έργο του Αισχύλου, ένα υλικό που τον συγκινεί γιατί «μοιάζει συνέχεια να μου λέει πως “τάφος μου είναι οι απόψεις μου κι ανάστασή μου το δίκαιο”».
Στέγη Iδρύματος Ωνάση, Κεντρική Σκηνή, 10-30/10. Σκηνοθεσία: Νίκος Καραθάνος. Παίζουν: Νίκος Καραθάνος, Γιάννης Κότσιφας, Χρήστος Λούλης, Γαλήνη Χατζηπασχάλη
Η Γυναίκα της Ζάκυθος
Του Διονύσιου Σολωμού
Κείμενο αιρετικό και αλληγορικό, τοποθετείται στο κέντρο μιας βίαιης πραγματικότητας που συνδιαλέγεται με το παρελθόν και το μέλλον της Ιστορίας. Σε αυτό το σύμπαν της σύγχρονης Κόλασης το σώμα της Γυναίκας στοιχειώνεται μέσα από μια γεωγραφία εικόνων που συνθέτουν το προσωπείο της γυναίκας-δαίμονα μέσα στους αιώνες. Η Γυναίκα της Ζάκυθος συναντιέται σήμερα με μια Ελλάδα που χάνει τη γλώσσα της, όταν μπορούν να βασιλεύουν η ρητορική του μίσους, ο ρατσισμός και ο εθνικισμός.
Ξενοδοχείον Μπάγκειον από 4 Οκτωβρίου. Σκηνοθεσία: Άντζελα Μπρούσκου. Παίζουν: Άντζελα Μπρούσκου, Παρθενόπη Μπουζούρη, Δανάη Κατσαμένη
Φαίδρα
της Μαρίνας Τσβετάγιεβα
Σε μετάφραση Χρήστου Χρυσόπουλου, η ιστορία της Φαίδρας και ο μύθος της για τον σφοδρό έρωτα, τη σαγήνη και την απόρριψη επανέρχεται, γραμμένη αλλιώτικα. Πρόκειται για μια μεταγραφή του γνωστού μύθου του Ιππόλυτου και της Φαίδρας, που εμβαθύνει στις πιο κρυφές πτυχές του έρωτα και αποτελεί μια αλληγορία για τη χαμένη σχέση μας με τη φύση και το ένστικτο. Ένα κρίσιμο παιχνίδι παρέκκλισης από το ανθρώπινο και μια επανεξέταση της σχέσης μας με το σώμα και το ζωώδες.
Θέατρο Προσκήνιο από 9 Οκτωβρίου. Σκηνοθεσία: Δ. Καραντζάς. Παίζουν: Κ. Αβαρικιώτης, Σ. Γουλιώτη, Α. Καλτσίκη, Ν. Μάνεσης, Μ. Σαράντης
Φθινόπωρο Χειμώνας
του Λαρς Νόρεν
Πνευματικό παιδί του Αύγουστου Στρίντμπεργκ, ο Νόρεν διερευνά τα σκοτεινά βάθη των οικογενειακών δεσμών και κυρίως των σχέσεων ανάμεσα στα δύο φύλα, ενώ οι αδιέξοδες σχέσεις οδηγούν στο τέλμα της ανθρώπινης κατάστασης, την οποία παρουσιάζει χωρίς ταμπού. Στο έργο, μέσα σε συνθήκες κοινωνικής ασφάλειας γίνεται ένα οικογενειακό δείπνο ανάμεσα σε ένα ζευγάρι της αστικής τάξης και στις ενήλικες κόρες του, μια «ζωντανή κόλαση» με ανείπωτα μυστικά, αντιζηλίες και υποψίες, ενώ η «ευτυχισμένη, υγιής οικογένεια» βυθίζεται σε ένα τέλμα μικρότητας, κακότητας και μιζέριας.
Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας από 15 Οκτωβρίου. Σκηνοθεσία: Νίκος Μαστοράκης. Παίζουν: Μπέτυ Αρβανίτη, Μαρία Καλλιμάνη, Άννα Καλαϊτζίδου, Άλκης Παναγιωτίδης
Αναφορά σε μια Ακαδημία
του Φραντς Κάφκα
Να κατέβουμε μαζί με τον Κάφκα ως την Αχερουσία Λίμνη του σώματος. Να αφηγηθούμε μαζί του την ιστορία του βίαιου εξανθρωπισμού της ζωικής ενέργειας κάθε ανθρώπου, κατά βάση του ίδιου μας του εαυτού. Να κοιτάξουμε κατάματα την κρύπτη όπου βρίσκεται αποδιωγμένος ο Διόνυσος μέσα μας. Να τολμήσουμε να ανοίξουμε αυτή την πόρτα. Ας αναρωτηθούμε γιατί γίναμε ηθοποιοί κι εμείς οι ίδιοι. Ποιο τραύμα αφηγούμαστε; Ποια αγωνία είναι αυτή που εκφράζουμε; Η ψυχοσωματική αυτή διαδικασία μπορεί να μας οδηγήσει ως την εξέγερση του σώματος, κατάσταση κατά την οποία το σώμα παράγει την ίδια του την ελευθερία.
Θέατρο Άττις - Νέος Χώρος από 5 Νοεμβρίου. Σκηνοθεσία: Σάββας Στρούμπος. Παίζουν: Έβελυν Ασουάντ, Έλλη Ιγγλίζ, Γιάννης Γιαραμαζίδης, Ρόζυ Μονάκη κ.ά.
Μια Γερμανίδα Γραμματέας
του Κρίστοφερ Χάμπτον
Μια γυναίκα αφηγείται με συναρπαστικό τρόπο τα νεανικά της χρόνια στη ναζιστική Γερμανία, από την άνοδο του ναζισμού και τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι την ήττα και την κατάρρευση της Γερμανίας. Πρόκειται για ένα αθώο θύμα των ιστορικών περιστάσεων ή για μια συνένοχο των ναζί; Μια συνηθισμένη γυναίκα που δεν ξέρεις αν πρέπει να τη συμπονέσεις ή να την καταδικάσεις. Η βιογραφία και το μοναδικό προσωπικό ταξίδι της Μπρουνχίλντε Πόμσελ θέτουν ερωτήματα που ακόμα μας ταλανίζουν.
Θέατρο Ιλίσια – Βολανάκης από 28 Οκτωβρίου. Σκηνοθεσία: Γιάννης Μόσχος. Με τη Ρένη Πιττακή
Συμφορά απ’ το πολύ μυαλό
του Αλεξάντρ Γκριμπογέντοφ
Το έργο-σταθμός της ρωσικής δραματουργίας, ένα θεμελιώδες κείμενο, με τον συγγραφέα να συσχετίζει τα πρόσωπά του με αυτά της ευρωπαϊκής κωμωδίας. Ο συντηρητικός πατέρας, η κόρη που διαλέγει γαμπρό, ο καλός γαμπρός που παραμερίζεται για να προτιμηθεί ο κακός, η ξύπνια υπηρέτρια που μετέχει με διάφορους τρόπους στο ερωτικό παιχνίδι, ο καραβανάς αξιωματικός, ο γέρος κουφός πρίγκιπας, ο άλλος γενναίος αξιωματικός που τώρα έχει απόλυτα υποκύψει στον συζυγικό ζυγό, συνθέτουν την εικόνα μιας χώρας και του χαρακτήρα της.
Θέατρο της οδού Κυκλάδων από 22 Οκτωβρίου. Σκηνοθεσία: Στάθης Λιβαθινός. Παίζουν: Τζωρτζίνα Δαλιάνη, Θέμης Θεοχάρογλου, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Νέστωρ Κοψιδάς κ.ά.
Μια ιστορία αγάπης
του Αλέξις Μιχάλικ
Μια «ιστορία αγάπης», τόσο απλή αλλά και τόσο πολύπλοκη όσο η ζωή. Η ιστορία της Κάτια και της Ζιστίν ξεκινάει όπως τόσες άλλες – ερωτεύονται σαν σε παραμύθι. Η Ζιστίν επιθυμεί ένα παιδί, αλλά η Κάτια διστάζει, επειδή έχει πληγωθεί πολλές φορές στη ζωή της και φοβάται το μέλλον. Σε μια περίεργη ανατροπή της μοίρας, η Κάτια μένει έγκυος και λίγο πριν από τη γέννηση του παιδιού της η Ζιστίν εξαφανίζεται. Δώδεκα χρόνια μετά, η μοίρα θα δείξει πάλι ότι οι μεγάλες ιστορίες αγάπης επιλέγουν το δικό τους μοναδικό τέλος.
Θέατρο Άνεσις από τον Οκτώβριο. Σκηνοθεσία: Σίμος Κακάλας. Παίζουν: Βίκυ Βολιώτη, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Σίμος Κακάλας, Κατερίνα Λυπηρίδου
Η νύχτα της Ιγκουάνα
του Τενεσί Ουίλιαμς
Αρχές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου σε έναν απομακρυσμένο λόφο κάπου στο Μεξικό. Μέσα στην πυκνή τροπική βλάστηση, το Costa Verde, ένα παρακμιακό ξενοδοχείο με ιδιοκτήτρια την υπερσεξουαλική Μαξίν, γίνεται το καταφύγιο κάποιων περιπλανώμενων ψυχών: ενός αποσχηματισμένου ιερέα, και νυν ξεναγού, και μιας ζωγράφου που συνοδεύει τον υπέργηρο ποιητή παππού της. Για ένα εικοσιτετράωρο παρακολουθούμε τους ήρωες του έργου να έρχονται αντιμέτωποι με τα ζωτικά τους ψεύδη σχετικά με τη ζωή, τη θρησκεία και την τέχνη, ενώ παράλληλα προσπαθούν να βρουν παρηγοριά στην «καλοσύνη των ξένων».
Θέατρο Πορεία από 15 Οκτωβρίου. Σκηνοθεσία Μαρία Μαγκανάρη. Παίζουν: Μαρία Κεχαγιόγλου, Σύρμω Κεκέ, Θανάσης Δόβρης, Κώστας Βασαρδάνης κ.ά.
Οι μάγισσες του Σάλεμ
του Άρθουρ Μίλερ
Οι Μάγισσες του Σάλεμ αποτελούν μια διαχρονική καταγγελία των δεισιδαιμονιών, των προκαταλήψεων και του φανατισμού. Ο Μίλερ, μέσα από το έργο του, κατακρίνει την καταπάτηση των πολιτικών ελευθεριών και εισάγει τον όρο «κυνήγι μαγισσών» στον εικοστό αιώνα. Ο ίδιος εξηγεί: «Όταν η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη, ο φόβος παίρνει υπόσταση. Οι άνθρωποι του Σάλεμ έβλεπαν τον εαυτό τους ως κάτοχο μιας ανώτερης αλήθειας. Αν το φως αυτής της αλήθειας έσβηνε, πίστευαν πως θα ερχόταν η συντέλεια του κόσμου. Όταν έχετε έναν ιδεολογικό κόσμο που θεωρεί τον εαυτό του τόσο αγνό, είναι φυσικό να τείνετε προς τα άκρα».
Θέατρο Χορν από 15 Οκτωβρίου. Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης. Παίζουν: Νικήτας Τσακίρογλου, Άκης Σακελλαρίου, Ρένια Λουιζίδου, Ιωάννα Παππά κ.ά.
Η μηχανή του Τούρινγκ
του Μπενουά Σολές
Η ύστατη προσπάθεια μιας ιδιοφυούς προσωπικότητας να επικοινωνήσει με όλους αυτούς που δεν τον κατάλαβαν τότε και όλους εμάς που προσπαθούμε να τον κατανοήσουμε τώρα, λίγο πριν από το αινιγματικό τέλος που ο ίδιος θα δώσει στη ζωή του. Ο Άλαν Τούρινγκ είναι ο άνθρωπος που έσπασε τον κωδικό των ναζί και άλλαξε την πορεία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, συμβάλλοντας καθοριστικά στη λήξη του το 1945. Είναι ο υπερασπιστής της ανθρώπινης φαντασίας και μοναδικότητας. Η απόδειξη πως η ανθρώπινη ψυχή είναι ικανή να ξεπερνάει κάθε όριο, κοινωνικό παρεμβατισμό, στερεότυπο και αναστολή.
Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου από 7 Οκτωβρίου. Σκηνοθεσία: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος. Με τον Ορφέα Αυγουστίδη
Η Φάρμα των Ζώων
του Τζορτζ Όργουελ
Τα ζώα μιας φάρμας ξεσηκώνονται ενάντια στο σύστημα εξουσίας του ιδιοκτήτη της, αλλά πολύ γρήγορα οι παλιοί καταπιεζόμενοι γίνονται οι νέοι δυνάστες, υιοθετώντας όλες τις κατακριτέες μεθόδους του προηγούμενου καθεστώτος. Έτσι, η προεπαναστατική ουτοπία μετατρέπεται σε μια αβίωτη δυστοπία. Ο Τζορτζ Όργουελ καταθέτει μια αλληγορία για τις συνέπειες μιας ελλιπούς πολιτικής επανάστασης και διερευνά πώς το όραμα για μια κοινωνία δικαιοσύνης και αλληλεγγύης εκτροχιάζεται και μετατρέπεται σε ένα εφιαλτικό, απολυταρχικό καθεστώς που βλέπει παντού εχθρούς.
Εθνικό Θέατρο- Σκηνή «Ελένη Παπαδάκη». Σκηνοθεσία: Άρης Μπινιάρης. Παίζουν: Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Ελένη Μπούκλη, Μιχάλης Βαλάσογλου, Ιωάννα Μαυρέα κ.ά.
Τσερνόμπιλ: Ένα χρονικό του μέλλοντος
της Σβετλάνας Αλεξίεβιτς
Την 26η Απριλίου του 1986 µια σειρά εκρήξεις κατέστρεψε τον αντιδραστήρα του τέταρτου ενεργειακού μπλοκ στον πυρηνικό σταθμό του Τσερνόµπιλ. Το ατύχημα αυτό χαρακτηρίστηκε η μεγαλύτερη τεχνολογική καταστροφή του εικοστού αιώνα. Στο βιβλίο της Αλεξιέβιτς οι αφηγήσεις αυτές αποκαλύπτουν την ιστορία του ανθρώπου ως μια ιστορία οδύνης. Ένα γεγονός του παρελθόντος επιστρέφει μέσα από τις μαρτυρίες όσων το βίωσαν για να συναντηθεί με τη σημερινή περιπέτεια που βιώνει ο πλανήτης μας, με άγνωστες ακόμα συνέπειες.
Θέατρο του Νέου Κόσμου από 10 Νοεμβρίου. Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος. Παίζουν: Στέλιος Μάινας, Μαρία Κατσιαδάκη, Γιάννης Λεάκος, Πηνελόπη Τσιλίκα κ.ά.
Μακμπέθ
του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ
Ο Σαίξπηρ λέει στον Μακμπέθ το φοβερό, προφητικό και δυστοπικό: «Δεν μπορεί να συμβεί χειρότερη αρρώστια στον άνθρωπο απ’ το όλες οι αισθήσεις του να γίνουν όραση». Και είναι φοβερό το πώς συνδέει αυτή την αρρώστια με τη διαφθορά της εξουσίας ως το Νο 1 και πρώτο αίτιο πρόκλησής της. Ο άνθρωπος-όραση είναι ο άνθρωπος που δεν ακούει δεν μυρίζει, δεν γεύεται, δεν αγγίζει: είναι ένας πεντακάθαρος φονιάς.
Θέατρο Τέχνης- Υπόγειο από 21 Οκτωβρίου. Σκηνοθεσία: Θανάσης Δόβρης. Παίζουν: Θάνος Τοκάκης, Εύη Σαουλίδου, Κώστας Κουτσολέλος, Γρηγόρης Ποιμενίδης κ.ά.
Οι παίχτες
του Νικολάι Γκογκόλ
Με ποιους ήρωες θα έγραφε σήμερα ο Γκόγκολ το ίδιο έργο; Ποιο θα ήταν το μικρό πανδοχείο όπου ένας χαρτοπαίκτης, περιμένει τα θύματά του; Τι ζητάει όταν συναντιέται με μια μικροσυμμορία επίσης ταλαντούχων χαρτοπαικτών, που θέλουν επίσης πάση θυσία να ξαφρίσουν κάθε ανυποψίαστο «αρρωστάκι» με το τζόγο; Οι Παίχτες και το παιχνίδι τους, που είναι χωρίς επιστροφή, είναι ένα ταξίδι στα ευτράπελα της φύσης μας, τα τυφλά πάθη, την απληστία, την αλαζονεία και την κτητικότητα, τη μανία και το πάθος για χρήμα και νίκη.
Θέατρο Κιβωτός από 25 Οκτωβρίου. Σκηνοθεσία: Γιώργος Κουτλής. Παίζουν: Γιάννης Νιάρρος, Βασίλης Μαγουλιώτης, Ηλίας Μουλάς, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος κ.ά
Φουέντε Οβεχούνα
του Λόπε δε Βέγα
Η άφιξη του διοικητή Φερνάν Γκομέθ στο μέχρι τότε ήσυχο χωριό Φουέντε Οβεχούνα αναστατώνει τη ζωή των κατοίκων, καθώς η αυταρχικότητα και η βαναυσότητά του ξεπερνούν τα όρια. Ο Γκομέθ αντιμετωπίζει όλες τις γυναίκες του χωριού σαν κτήμα του, θεωρώντας ότι έχει απόλυτη κυριαρχία πάνω τους, και τιμωρεί ανελέητα όποιον προσπαθεί να τον σταματήσει. Η εγκληματική συμπεριφορά του θα εξαντλήσει την ανοχή των κατοίκων, που συνειδητοποιούν πως μόνο ενωμένοι μπορούν να διεκδικήσουν το δίκιο τους. Με μοχλό την προσβολή της γυναικείας τιμής, η εξέγερση των χωρικών ξεσπάει. Ενωμένοι σαν ένας άνθρωπος, θα σκοτώσουν τον τυραννικό διοικητή και θα αποκαταστήσουν την ηθική και τη δικαιοσύνη στο χωριό τους.
Εθνικό Θέατρο - Τσίλερ από 23 Οκτωβρίου. Σκηνοθεσία: Ελένη Ευθυμίου. Παίζουν: Βασιλική Τρουφάκου, Νίκος Χατζόπουλος, Μαρία Σαββίδου, Δημήτρης Κίτσος κ.ά.
Ο γιατρός της τιμής του
του Πέδρο Καλντερόν
Ο βασιλιάς Πέδρο Α’ της Καστίλλης επισκέπτεται τη Σεβίλλη. Λίγο έξω από την πόλη ένα παραλίγο μοιραίο ατύχημα θα κάνει τον διάδοχο και αδερφό του, Ενρίκε, να ξανασυναντηθεί με έναν έρωτά του που νόμιζε χαμένο, τη δόνια Μενθία, η οποία όμως είναι πλέον παντρεμένη με τον επιφανή Σεβιλλιάνο Γκουτιέρε Αλφόνσο δε Σολίς. Σύντομα το ερωτικό τρίγωνο θα εμπλακεί σε ριψοκίνδυνες απόπειρες ελέγχου μιας έκρυθμης κατάστασης. Η έκταση των επιπλοκών θα πάρει απρόσμενες διαστάσεις, πλήττοντας κάθε βεβαιότητα που αφορά τους ήρωες του έργου. Το σκοτεινό ποιητικό έργο, γραμμένο το 1635, εναλλάσσει τη δυναμική πλοκή με φιλοσοφικούς τόνους, το ερωτικό θρίλερ με το σαρδόνιο χιούμορ και θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα του μεγάλου δραματουργού του Ισπανικού Χρυσού αιώνα, ενώ παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Θέατρο Πόρτα από 21 Νοεμβρίου. Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος. Παίζουν: Αμαλία Καβάλη, Μελαχροινός Βελέντζας, Φώτης Στρατηγός, Ελένη Δαφνή κ.ά.
Έγκλημα και Τιμωρία
του Φ. Ντοστογιέφσκι
Έγκλημα και τιμωρία σε διασκευή των Mέριλιν Κάμπελ και Κερτ Κολόμπους, μια βραβευμένη διασκευή του λογοτεχνικού αριστουργήματος που διερευνά τη φύση του κακού. Το έργο γίνεται ένα ψυχολογικό τοπίο που δημιουργεί ένα συναρπαστικό ταξίδι στο μυαλό ενός δολοφόνου και στη λύτρωση που αναζητά. Πρόκειται για ένα οριακό ψυχολογικό και πνευματικό ταξίδι που επιδιώκει να αποκαλύψει κρυφές διαστάσεις της ανθρώπινης κατάστασης.
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά - Ωμέγα από 27 Οκτωβρίου. Σκηνοθεσία: Όλια Λαζαρίδου. Παίζουν: Νικόλας Μίχας, Κωνσταντίνος Μπλάθρας, Χριστίνα Τασκασαπίδου
Οι Ναυαγοί
της Ηρώς Μπέζου
Ένας νεαρός δημοσιογράφος επισκέπτεται το απομονωμένο σπίτι ενός καταξιωμένου συγγραφέα με σκοπό να του πάρει συνέντευξη. Σύντομα οι δύο άνδρες αντιλαμβάνονται ότι έχουν ασκήσει καθοριστική επίδραση ο ένας στη ζωή του άλλου. Στο σπίτι, όμως, δεν είναι μόνοι. Μαζί με τον οικοδεσπότη ζει και η ανήλικη κόρη του. Ο έρωτας των δύο νέων έχει γεννηθεί πολύ πριν ο δημοσιογράφος γνωριστεί με τον συγγραφέα. Οι τρεις τους θα βρεθούν σε ένα χρωματιστό λούνα παρκ, με τις ίδιες τους τις λέξεις για παιχνίδια. Μέσα από τις λέξεις παλεύουν να κοιταχτούν, να αγαπήσουν, να «βγουν στη ζωή».
Θέατρο Τέχνης – Υπόγειο από 18 Οκτωβρίου. Σκηνοθεσία: Ηρώ Μπέζου, Γιάννης Παπαδόπουλος. Παίζουν: Σοφία Κόκκαλη, Γιάννος Περλέγκας, Μιχάλης Τιτόπουλος
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
