Όταν εμφανίστηκε το «Selecao» της Ignes στα sessions του Dof Twogee το κοινό που τα παρακολουθούσε με ευλάβεια ξαφνιάστηκε. Δεν ξένισε μόνο το γεγονός ότι η Ignes ήταν γυναίκα (η μοναδική σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον) αλλά κυρίως ο τρόπος που ράπαρε, «μασώντας» τις λέξεις.
Λόγω της ιδιαιτερότητας του mumble rap, το «Selecao» προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις, από εκδηλώσεις λατρείας μέχρι χλευασμό, κι αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς διαβάζοντας τα σχόλια κάτω από το κομμάτι στο YouTube.
Ωστόσο, είναι ένα από τα πιο δημοφιλή των sessions, που σημαίνει ότι οι ίδιοι που έγραφαν «πάντα ήθελα να ακούσω ένα κομμάτι σε γραμμική Β» και ότι «πρέπει να το βάλουν σε listening σε όσους δίνουν εξετάσεις για ελληνική υπηκοότητα» το άκουσαν τελικά πολλές φορές. Η Ignes είχε πετύχει τον στόχο της.
Η νεαρή ράπερ είναι ένα κορίτσι που ξέρει ακριβώς ποιος είναι ο ρόλος του στο rap game και έχει όραμα, κάτι που λείπει από το ραπ, ένα μεγάλο μέρος του οποίου έχει εγκλωβιστεί πλέον σε μια στάνταρ θεματολογία και στην καφρίλα. Η Ignes θέλει να το αλλάξει αυτό.
«Κι η γενιά μου έχει φιλοδοξίες / να ζούμε όπως στις ταινίες / κάποιοι χάθηκαν σε ουσίες / γράφω γι’ αυτούς ιστορίες», λέει στο ξεκίνημα του «Selecao» για να καταλήξει αισιόδοξα «στους δικούς μου είπα στον καθένα “Λάμψε” / έχω τενοντίτιδα απ’ το γράψε-γράψε-γράψε / από πού ήρθα ποτέ δεν ξεχνάω / πάω για τη κούπα σαν τη Selecao».
Μέχρι πρόσφατα στην Ελλάδα ξεκινούσες να ασχολείσαι με τη μουσική και θεωρούσες δεδομένο ότι δεν θα ζήσεις από αυτή. Η τραπ σκηνή το έσπασε αυτό το στερεότυπο ότι στην Ελλάδα δεν μπορείς να ζήσεις από την τέχνη σου, οπότε πρέπει να κάνεις και κάτι άλλο.
«Το “Selecao” ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία», εξηγεί. «Τότε έψαχνα παραγωγές, έτσι ήρθα σε επαφή με τον Dof, ο οποίος είχε ακούσει το “Neon” που είχα βγάλει και παρόλο που δεν ήμουν τόσο ελεύθερη εκεί, αυτός ένιωσε τι είχα κάνει και μου είπε το εξής: “Μη φοβάσαι να μιλήσεις για σένα, γιατί έχεις πολλά να πεις μέσα από τη ζωή σου”. Αυτό με έκανε να νιώσω πολύ ωραία, γιατί μέχρι τότε άκουγα ότι είμαι πολύ μικρή, ότι δεν έχω κάτι να πω, άρα δεν υπήρχε λόγος να γράφω. “Δεν έχεις ζήσει τίποτα μου έλεγαν”.
Έχει μεγάλη σημασία να έρθεις σε επαφή με αυτό που ζεις και έμαθα ότι έχεις πάρα πολλά να πεις μόνο και μόνο επειδή είσαι αυτός που είσαι. Αυτό μου έδωσε ένα παραπάνω κίνητρο να εκφραστώ έτσι όπως θέλω και όπως είμαι 100%. Το “Selecao” ήταν ξεκάθαρα ένας πειραματισμός, έλαβα αυτό το φοβερό beat και από την πρώτη στιγμή που το άκουσα μου βγήκε αυτό το trippy vibe.
Ήταν πολύ τιμητικό για μένα το ότι θα ήμουν ανάμεσα σε όλα αυτά τα ονόματα, αλλά δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα πάω εκεί και θα συστηθώ σε πιο ευρύ κοινό και ότι θα εκτεθώ. Ήθελα να δώσω βάση στο κομμάτι, να το αντιμετωπίσω όσο πιο άρτια γινόταν από καλλιτεχνικής πλευράς. Να πατήσω στο beat με τον καλύτερο τρόπο για να γκρουβάρεις και να θες να το ξανακούσεις. Γιατί εγώ ακούω έτσι τα κομμάτια, μπορώ να ακούσω εκατό φορές το ίδιο κομμάτι, μου αρέσει η επανάληψη, οπότε θέλω και τα κομμάτια μου να έχουν αυτό το στοιχείο.
Ήθελα να πω την αλήθεια μου στους στίχους με έναν τρόπο που να είναι εθιστικός και είμαι πολύ περήφανη γιατί νομίζω ότι το πέτυχα αυτό. Δεν είχα σκεφτεί καν ότι κάνω mumble rap, έγινε ασυνείδητα, ακριβώς επειδή είχα αυτές τις σκέψεις στο μυαλό μου και μου βγήκε φυσικά το συναίσθημα.
Εν τέλει, έκανα mumble rap χωρίς να το επιδιώξω. Ήταν πολύ αστείο, γιατί στο στούντιο είπα στον Dof “θέλω να το πω σαν να έχω γυρίσει από hungover” και θυμάμαι, όταν πήγαμε για τη μείξη στον Μικρό Κλέφτη, μου είπε “αυτό είναι mumble”. Δεν το έκανα εσκεμμένα, σίγουρα όμως είχα επηρεαστεί από τον Young Thug που άκουγα τότε, μου άρεσε πάρα πολύ το “Best Friend”».
Ignes- Selecao
Το «Selecao» ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο views στο YouTube, κάνοντας την Ignes την πιο δημοφιλή Ελληνίδα ράπερ του 2021. Πριν από μερικές μέρες εμφανίστηκε το νέο κομμάτι της «Hades», όπου οι στίχοι ακούγονται καθαρά, χωρίς καμία δυσκολία να ξεχωρίσεις τις λέξεις.
«Θεωρώ ότι τα κομμάτια έχουν παρόμοιο vibe. Το “Hades” είναι επίσης πολύ σημαντικό κομμάτι για μένα», λέει. «Μου αρέσει να είναι άμεσος ο στίχος μου, δεν μου άρεσαν ποτέ οι βαρύγδουπες λέξεις στην τέχνη, ο πολύ λυρικός στίχος, ο πιο ρομαντικός. Μου αρέσει να μιλάει ο άλλος λίγο πιο λιτά, σαν να είναι άνθρωπος της γειτονιάς, οπότε μου αρέσει να μιλάω απλά γενικά. Κάθε κομμάτι είναι ένα έργο δικό μου με το οποίο εκφράζομαι, αλλά και ένα μέσο επικοινωνίας, οπότε με αφορά ο ακροατής μου.
Το “Hades» το θεωρώ πιο street κομμάτι, έχει μια ηρεμία και είναι ταξιδιάρικο. Το ακούω και έχω στο μυαλό μου τη φυγή, ότι φεύγω από κάπου, αλλά όχι με κακομοιριά, με μιζέρια, επειδή δεν αντέχω, μου βγάζει μια πιο δυναμική αίσθηση. Λέω “μάζευα λεφτά για τον καθένα μας / για να μπούμε στο αεροπλάνο / και αν δεν φτάσουνε και για εμένα / τότε θα ανεβώ κρυφά επάνω”. Με αυτό εννοώ ότι θέλω να φτιάξω τη ζωή τη δική μου και των δικών μου.
Mε αφορά η οικονομική ασφάλεια, είμαι σε μια ηλικία που το σκέφτομαι αυτό, ξέρω ότι δεν θα έχω τους γονείς μου για πάντα και πρέπει να βρω τον τρόπο να επιβιώσω και να κάνω αυτά που θέλω. Είμαι στην ΑΣΟΕΕ, στην Πληροφορική, γι’ αυτό στο “Selecao” κάνω μια αναφορά “έξω από τη σχολή”, γιατί γίνονται διάφορα εκεί. Δεν ήταν επιλογή μου 100% αυτή η σχολή όμως, από μικρή ήθελα να γίνω σκηνοθέτις.
Αναφέρω τις ταινίες που θα ήθελα να φτιάχνω γιατί έχουν σχέση με τον τρόπο που γράφω. Θέλω να έχω θεματική στα κείμενά μου, τα κομμάτια μου έχουν ένα θέμα, έχουν τόπο, κάπου είμαι. Και αναφέρω με ποιους είμαι, τι κάνω, έχουν μια δομή, μου αρέσει αυτό να υπάρχει. Το κάνω και σε άλλα κομμάτια, πιο ερωτικά που έχω γράψει και θα βγουν μετέπειτα, ή άλλου περιεχομένου.
Είχα ετοιμάσει ένα άλμπουμ, αλλά για προσωπικούς λόγους δεν το έβγαλα. Ήμουν και σε εταιρεία πέρσι, φέτος δεν είμαι. Τώρα ακολουθώ τον ανεξάρτητο δρόμο και συνεργάζομαι με τη Stay Independent στη διανομή. Είναι καλύτερα νομίζω γιατί, όταν ξεκινάς, ειδικά αν είσαι άτομο που θέλει να πειραματιστεί πολύ, μόνη σου έχεις πιο πολύ χώρο».
Ignes - Hades
«Αν ήσουν σε μια ομάδα πιστεύεις ότι θα σε άφηναν να βγάλεις το “Selecao”; Δεν θα σε επηρέαζαν τα σχόλια της παρέας; Μπορεί να σε βοηθάει η παρέα όταν ξεκινάς, αλλά περιορίζει πολύ τη δημιουργική σου ελευθερία, κι αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα με το ραπ παγκοσμίως, όχι μόνο στην Ελλάδα».
«Πάντα, γενικά, κάθε δρόμος έχει τα καλά του και τα κακά του. Είναι δύσκολος ο δρόμος της τέχνης, το θέμα είναι να εστιάζεις στα καλά και να φιλτράρεις, και αυτό αισθάνομαι ότι λείπει. Ζούμε σε μια εποχή με πολλή πληροφορία, κι αυτό είναι κάτι πολύ επιθετικό.
Νιώθω και από τον περίγυρό μου ότι ζοριζόμαστε πολύ να φιλτράρουμε τα πράγματα γύρω μας, για να βρούμε ποιοι είμαστε, να εκφραστούμε, να βρούμε τον δρόμο μας μέσα σε αυτό. Αυτό ξεκινάει και από το ίδιο το άτομο. Αν δεν έχει ισχυρό χαρακτήρα, πώς θα έχει χαρακτήρα στη μουσική;
Είναι αισιόδοξο, πάντως, το ότι πάρα πολλοί νέοι εκφράζονται μέσα από το ραπ και πλέον το βλέπω παντού, όπου κι αν πάω. Μου αρέσει πάρα πολύ αυτό. Μπορεί να μην υπάρχει αρκετή διαφοροποίηση, πολλοί όντως μιμούνται, αλλά τουλάχιστον εκφράζονται, έστω και μέσω της μίμησης. Θεωρώ ότι βρίσκεις τον εαυτό σου μόνο και μόνο που τον εκθέτεις. Το θετικό είναι ότι βγαίνουν με μεγαλύτερο τσαμπουκά οι νέοι να πειραματιστούν και να υπάρξουν στον χώρο.
Από κει και πέρα, καλλιτεχνικά, σίγουρα το νέο ραπ έχει αφήσει πίσω του ήχο, υπάρχει ποικιλία και με τον καιρό θα υπάρχει ακόμα μεγαλύτερη. Είμαι αισιόδοξη ως προς αυτό. Όσον αφορά το περιεχόμενο και το τι λέει ο καθένας, θεωρώ ότι είναι κάτι εντελώς προσωπικό. Θα ήθελα να δω κι άλλες θεματολογίες. Όπως είδα κι άλλη ποικιλία ηχητικά, θέλω να δω και στιχουργικά.
Ως ακροάτρια θα μου τραβούσε την προσοχή ένα κομμάτι που θα είχε διαφορετικό περιεχόμενο. Ωστόσο, από άποψη υποδομών τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα, δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Υπάρχουν producers, υπάρχει υλικό, κάποια στούντιο, εταιρείες διανομής.
Μέχρι πρόσφατα στην Ελλάδα ξεκινούσες να ασχολείσαι με τη μουσική και θεωρούσες δεδομένο ότι δεν θα ζήσεις από αυτή. Η τραπ σκηνή το έσπασε αυτό το στερεότυπο ότι στην Ελλάδα δεν μπορείς να ζήσεις από την τέχνη σου, οπότε πρέπει να κάνεις και κάτι άλλο. Αυτό με άγχωνε πάντα, γιατί όταν σου λένε οι δικοί σου “ναι, κάνε μουσική, αλλά θα πεινάσεις, θα είσαι στον δρόμο”, αυτό είναι λίγο τρομακτικό.
Το ίδιο κάνει και το σχολείο. Τι τέχνη να τολμήσει να κάνει το παιδί που βλέπει τη μάνα του να γυρνάει από δυο δουλειές και του λέει “βρες κι εσύ να δουλέψεις, γιατί δεν βγαίνουμε”; Ακόμα κι αν είσαι από πιο ευκατάστατη οικογένεια, οι γονείς σου θα σου πουν “πρέπει να επιβιώνεις”. Υπάρχει ως νοοτροπία στην Ελλάδα αυτό. Με την τραπ τα παιδιά αισθάνθηκαν για πρώτη φορά ότι ίσως μπορούν να κάνουν αυτό που θέλουν και να ζήσουν από αυτό».
«Γιατί άργησαν να μπουν οι γυναίκες στην τραπ;» «Λόγω όλων όσων θίξαμε. Υπήρχε προβολή της γυναίκας με έναν συγκεκριμένο τρόπο, αλλά νομίζω ότι είναι πιο πολύ θέμα του πώς γεννιέται η ραπ. Όταν κάνεις ραπ, έχεις την ομάδα σου, κάνεις ραπ με τον φίλο σου, ξεκινά από μεταξύ σας και μετά εξαπλώνεται. Ένα αγόρι έχει εκατό φίλους που κάνουν ραπ, ενώ μια γυναίκα δεν έχει φίλες που κάνουν το ίδιο.
Εγώ, που έχω την κάψα και ραπάρω όλη μέρα, σκέψου ότι έχω μόνο μια φίλη που κάνει ραπ. Υπήρχαν και παλιά οι γυναίκες ράπερ, αλλά όντως ήταν πολύ λίγες. Τώρα είμαστε πιο πολλές. Σίγουρα φαίνονται πιο πολλές σήμερα, γιατί έχουν και τον τρόπο να φανούν, υπάρχουν τα μέσα, είναι πολύ σημαντικό αυτό.
Φαντάσου να ήσουν ράπερ στην Κέρκυρα το 1990, είχες καμία πιθανότητα να ακούσουν τη μουσική σου; Αλλάζει και η στάση της κοινωνίας πλέον απέναντι στη γυναίκα, ακούγεται πιο πολύ η φωνή της, γίνονται πιο πολλές ενέργειες υπέρ των δικαιωμάτων της, οπότε σίγουρα βρίσκει το θάρρος να εκφραστεί και μέσω της ραπ.
Για εμένα το πιο σημαντικό είναι το θάρρος, η τόλμη να βγεις στο μικρόφωνο και να τα πεις, ό,τι κι αν είναι αυτό. Ό,τι κι αν είσαι».
Η Ignes (που το κανονικό της όνομα είναι Δέσποινα-Βασιλική) έχει γεννηθεί στη Θεσσαλονίκη. Η καταγωγή της μητέρας της είναι από τη Χαλκιδική, όπου πέρασε όλα τα παιδικά καλοκαίρια της. Εκεί ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τη ραπ, από τις παρέες στο χωριό και ακούγοντας Βόρεια Αστέρια.
Μπορεί να μεγάλωσε παίζοντας πιάνο και ακούγοντας κάθε είδους μουσική, από Μπετόβεν μέχρι «Λιλιπούπολη» και από τον «Μέρμηγκα» του Λοΐζου μέχρι Radiohead και Beatles, αλλά η σχέση της με τη ραπ ξεκίνησε από τα rap battles και το freestyle που τη γοήτευαν από νωρίς, από τις ταινίες που έβλεπε και έναν μεγαλύτερο συμμαθητή της στο σχολικό λεωφορείο που την πήγαινε στο Μουσικό Γυμνάσιο.
«Μου φαινόταν πολύ ωραίο που ο ένας έκραζε τον άλλο με ρίμες, εγώ δεν είχα τόσο θάρρος για να το δοκιμάσω», λέει. «Μου άρεσε πολύ η διαδικασία ως μορφή έκφρασης, μου φαινόταν πάρα πολύ δημιουργικό το να κάνεις debate με ρίμες. Ήταν και εκτόνωση, γιατί έβγαινε όλη η νεανική οργή πάνω στη σκηνή. Εγώ δεν είχα βιώματα, δεν είχα τέτοιον κύκλο και δεν το έβλεπα συχνά, αλλά όποτε τύχαινε να το δω, μου άρεσε πάρα πολύ.
Θυμάμαι το παιδί στο λεωφορείο που “έχωνε” freestyle και την έλεγε στους συμμαθητές του για πλάκα. Ήθελα κι εγώ να μπω σε αυτό, μου φαινόταν τέλειο, αλλά δεν κάναμε παρέα και δεν ένιωθα την οικειότητα να το κάνω. Θυμάμαι να μου αρέσει ένα κομμάτι του Τάκι Τσαν μαζί με τον Χαρμάνη, το “Δύο Ξαδέρφια”, που ήταν ουσιαστικά ένα storytelling για δύο ξαδέρφια που είχαν μπλεχτεί με τη νύχτα και στο τέλος ο ένας πέθανε από overdose και ο άλλος μπήκε φυλακή. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση αυτό το κομμάτι.
Ένα άλλο που μου άρεσε πάρα πολύ ήταν το “Charts στη Salonica” που έλεγαν οι Άλυτοι Γρίφοι. Δεν είχα μεγάλη επαφή με τη ραπ, άκουγα ροκ κυρίως και μετά διάφορα άλλα πράγματα. Μου άρεσε η Rihanna, οι Gorillaz, γενικά στην αρχή μου άρεσε η ραπ που εμπλεκόταν και με άλλα είδη. Μετά ανακάλυψα τον Eminem, το άλμπουμ των D12 “Devil’s Night” που έπαιξε καθοριστικό ρόλο γιατί το άκουγα όλη την ώρα. Μετά πήγα και σε δυο-τρία live, των Στίχοιμα και Βέβηλου, και εκεί μου μπήκε το μικρόβιο.
Είμαι η μικρότερη στην οικογένεια και το μόνο κορίτσι και πάντα με θυμάμαι να βιάζομαι να μεγαλώσω και να κάνω κι εγώ τα πράγματα που κάνουν τα δυο μου αδέρφια. Μάλιστα ο ένας είναι ετεροθαλής και με περνάει δεκαπέντε χρόνια, αλλά έχω πολύ καλή σχέση μαζί του και τον αγαπώ απεριόριστα.
Στο λύκειο ο αδερφός μου άκουγε πάρα πολλή ραπ, όλη την ελληνική δισκογραφία. Άρχισε να γράφει στίχους, λίγο κάφρικους, και μου τους έδειχνε. Επειδή πάντα πήγαινα κόντρα στα αδέρφια μου, με έπιασε μια καλοπροαίρετη ανταγωνιστικότητα, πείσμωσα και ήθελα να γράψω καλύτερες ρίμες από αυτόν. Τελείως για πλάκα ξεκίνησε κι έτσι πήρα κάτι στίχους που είχα γράψει παλιά ‒γιατί πάντα έγραφα κείμενα, ιστορίες, ποιήματα‒, τους συμπλήρωσα, πρόσθεσα κι άλλα πράγματα, βρήκα και ένα μπιτ τυχαίο στο YouTube, το ηχογράφησα στο κινητό και το έδειξα στον αδερφό μου.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, ενώ πάντα μου την έλεγε, γιατί έγραφα τραγούδια και στην κιθάρα, εντυπωσιάστηκε πολύ από το πόσο δημιουργικό ήταν αυτό που είχα γράψει. Ήταν πιο θεατρικό, άλλαζα και λίγο τη φωνή μου, έκανα κάτι παιχνίδια. Μου είχε καλοφανεί που ενθουσιάστηκε, τη στιγμή που πάντα με πείραζε και μου έλεγε ότι δεν του άρεσε ό,τι έκανα.
Του άρεσε και το επόμενο, που ήταν ένα σκετσάκι με έναν αυταρχικό πατέρα που έλεγε στα παιδιά του τι να κάνουν και τον ειρωνευόμουν. Έτσι ένιωσα μια οικειότητα με τον αδερφό μου, ότι συνωμοτούμε ενάντια στους γονείς που μας κάνουν παρατηρήσεις. Μου άρεσε που είχα αυτή την αποδοχή από εκείνον.
Συνειδητοποίησα ότι ένιωθα πολύ ωραία όταν το έκανα αυτό, μου άρεσε και το αποτέλεσμα, οπότε εκεί συνειδητοποίησα ότι ίσως αυτά τα έργα που είχα στο κεφάλι μου μπορούσα και να τα ερμηνεύσω και να τα κάνω πραγματικότητα. Μου άρεσε ο θυμός που έβγαζα στη ραπ, εκεί ταυτίστηκα, γιατί τότε ένιωθα πολύ θυμό μέσα μου. Και έκανα μια απόπειρα, πήγα σε ένα στούντιο να ηχογραφήσω και μου άρεσε η φωνή μου ‒ μέχρι τότε δεν έβρισκα λόγο να ερμηνεύω κιόλας όσα έγραφα.
Πάντα μου άρεσε να γκρουβάρω, να θέλω να κουνηθώ, ήθελα να εκφράσω κι άλλα πράγματα πέρα απ' την οργή μου μέσω της μουσικής, οπότε γι’ αυτό επέλεξα την τραπ, γιατί μου άρεσε πιο πολύ ηχητικά. Ταυτίστηκα πιο πολύ μ’ αυτή, νιώθω ότι μπορώ να κάνω πιο πολλά πράγματα, ότι μπορώ και να τραγουδήσω, αν και δεν τραγουδάω αλλά κάνω μελωδικές γραμμές.
Είναι κάτι διαφορετικό στη μορφή από το τραγούδι αν το βάλεις σε νότες, σε πεντάγραμμο, έχει μία συγκεκριμένη δομή η μελωδική γραμμή της φωνής μου. Το τραγούδι το έχω αλλιώς στο μυαλό μου. Ίσως όχι τόσο ρυθμική μελωδία. Ακόμα πειραματίζομαι με τη φωνή μου».
«Πόσο σε έχει καθορίσει η περιοχή της Αθήνας όπου μεγάλωσες;» «Πολύ. Έχω αλλάξει διάφορες περιοχές εντός της Αθήνας και έχω δει διαφορετικό κόσμο και νοοτροπίες. Μπορεί από μια γειτονιά σε μια άλλη να διαφέρει πολύ ο τρόπος ζωής των κατοίκων. Συγκεκριμένα, τα παιδικά μου χρόνια τα έζησα στη Νέα Σμύρνη, ώσπου στα δεκαοχτώ μου αποφασίσαμε να μεταφερθούμε οικογενειακώς στη Βικτώρια.
Τον πρώτο καιρό είδα στενόχωρα πράγματα. Κυρίως ναρκωτικά και άστεγους, ενώ μερικές φορές έφαγα και δακρυγόνα ‒ ένα διάστημα, περίπου κάθε Παρασκευή και Σάββατο, αν επέστρεφες από την έξοδό σου στα Εξάρχεια ή κάποια κοντινή περιοχή και περνούσες από το Πολυτεχνείο, γίνονταν επεισόδια.
Έπειτα, για κάποια χρόνια έμεινα Αμπελόκηπους με τον αδερφό μου και μετά ξαναγύρισα Βικτώρια. Στο κέντρο, ωστόσο, ένιωσα ότι βρήκα το πραγματικό μου σπίτι, γι’ αυτό και στηρίζω πολύ τη περιοχή και τους κατοίκους του και επιθυμώ να τους δω στα καλύτερά τους.
Μ’ αρέσει πολύ να παρατηρώ εσωτερικούς χώρους. Εκτιμώ γενικώς το ωραίο design, ακόμα και αν μιλάμε για την κούπα του καφέ μου το πρωί. Θέλω τα μαλλιά μου να είναι πάντα περιποιημένα, αλλιώς νιώθω άβολα. Μου αρέσουν οι άνθρωποι και οι μεγάλες παρέες, πάντα ήθελα ένα gang φίλων που θα κάνουμε διάφορα πράγματα μαζί, π.χ. ταξίδια.
Τρελαίνομαι να διοργανώνω πάρτι και να πηγαίνω σε events. Γενικώς, προτιμώ τα concepts και τις θεματικές δραστηριότητες, π.χ. βόλτα στην Πάτρα το καρναβάλι. Μου αρέσει να διαβάζω σε καφετέριες και να τρώω απ’ έξω ιδιαίτερα φαγητά, όπως και οι βόλτες με το αυτοκίνητο με τη μουσική δυνατά.
Δεν αντέχω καθόλου τους ανθρώπους που δεν προσπαθούν να κάνουν τίποτα καλό για τη ζωή τους. Δεν έχουν επιθυμίες και προτιμήσεις ή, αν έχουν, δεν τις κυνηγάνε. Δεν έχουν κανέναν στόχο και δεν παίρνουν ποτέ πρωτοβουλία για τον εαυτό τους. Είναι και θέμα αισθητικής αυτό. Μπορεί η αισθητική σου να διαφέρει από τη δική μου, αλλά θα τη σεβαστώ, αν την υποστηρίζεις».
«Θέλεις να μου σχολιάσεις τον τρόπο που αναφέρονται στις γυναίκες, γενικά, οι ράπερ, όχι μόνο στο ελληνικό ραπ;» «Γενικά, πιστεύω ότι ο τρόπος που παρουσιάζεται η γυναίκα είναι πολλές φορές σεξιστικός, παρωχημένος και μονοδιάστατος. Όχι πάντα και όχι απ’ όλους, εννοείται. Δεν μου αρέσει γενικώς στη ζωή αυτό, οπότε ούτε και στη μουσική. Θα ήθελα να αλλάξει σίγουρα και αν μπορώ να συμβάλω προς αυτή την κατεύθυνση, θα το κάνω. Πάντως, πολλοί καλλιτέχνες έχουνε αλλάξει ήδη την προσέγγισή τους στις γυναίκες, οπότε πιστεύω ότι θα υπάρξει γρήγορα εξέλιξη».
«Είμαστε άξιοι της μοίρας μας τελικά;»
«Δεν πιστεύω στη μοίρα».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
