Σε μία από τις πρώτες συνεντεύξεις της το 2010, λίγο πριν γίνει παγκόσμια σούπερ σταρ, η Nicki Minaj είχε σχολιάσει ότι σε αυτό που υστερεί το γυναικείο ραπ είναι η συνέπεια: «Χρειάζεται συνέχεια να δουλεύεις πολύ σκληρά». Σε αυτό η Ghetto Queen συμφωνεί και το γνωρίζει από πρώτο χέρι.
Παρά τις αντιξοότητες, τα προβλήματατα με τις δισκογραφικές εταιρείες, τα κακεντρεχή και μισογυνιστικά σχόλια που δέχεται συστηματικά κάτω από τα βίντεό της στο YouTube εδώ και τέσσερα χρόνια, έχει αντέξει. «Χρειάζεται και γερό στομάχι», προσθέτει σχετικά.
Βρισκόμαστε σε ένα λοφτ στον Νέο Κόσμο. Έχει έρθει για λίγες ημέρες στην Αθήνα πριν ξανανέβει στη Θεσσαλονίκη.
Η Ghetto Queen κάνει ραπ σαν τη Lil Kim, τη Minaj και την Cardi Β, δηλαδή γυναίκες που ραπάρουν απροκάλυπτα και με ειλικρινή τρόπο για το σώμα τους, τη σεξουαλικότητά τους, τις ικανότητές τους στην τέχνη τους, τα λεφτά, τους άνδρες και γενικά για ό,τι στόχο βάλουν στο μυαλό τους, με μια δόση ανταγωνισμού μεταξύ τους. Δεν διαφέρει και πολύ από το σύγχρονο ανδρικό ραπ.
Πολλές φορές αυτό το είδος ραπ γίνεται πρόστυχο και χυδαίο, αυτό που ονομάζουν «raunch» στην Αμερική. Θέλει πολύ θράσος για να το κάνεις, ειδικά αν είσαι γυναίκα, επειδή συνήθως προϋποθέτει έναν μεγάλο βαθμό έκθεσης στο κοινό. Δεν είναι είδος που εμφανίστηκε πρόσφατα, τέτοιο ραπ έκανε και η Lil Kim, ενώ ούτε οι Salt-N-Pepa πήγαιναν πίσω. Αν κάποιος πιστεύει ότι το μόνο γυναικείο ραπ άξιο λόγου είναι το U.N.I.T.Y. της Queen Latifah ή η Lauryn Hill, δεν γνωρίζει τίποτα για το είδος και τις εκπροσώπους του.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο το ραπ για τον Έλληνα επειδή δεν είναι καθόλου στην κουλτούρα μας. Ο Έλληνας για μένα γουστάρει την κατάθλιψη και φταίει και η χώρα γι' αυτό. Εδώ και δέκα χρόνια έχουμε κρίση, οι περισσότεροι είναι στα όρια της φτώχειας.
Πρόσφατα η Ράνια, όπως είναι το πραγματικό της όνομα, κυκλοφόρησε το αρκετά raw και προκλητικό «Powerpuff Drill», το οποίο πήρε το τίτλο του από το sample του μουσικού θέματος των Powerpuff Girls, και ρίχνει τα πυρά της στην Kimi της Capital Records. Oι μπάρες της είναι πολύ άγριες, καθόλου πολιτικά ορθές και σοκάρουν, χωρίς να τους λείπει το χιούμορ.
Για πρώτη φορά έχουμε επίσημα ένα beef που εκφράζεται μέσα από τη μουσική μεταξύ δύο γυναικών ράπερ, μια κόντρα που εξελίχθηκε μέσα από τα social media. Δεν είναι ένα θέμα που αποφεύγει να σχολιάσει και μολονότι, όπως μας εξομολογείται, έχει εκρηκτικό χαρακτήρα που συχνά τη βάζει σε μπελάδες, δεν θεωρεί ότι ήταν κάτι που το προκάλεσε ή το ήθελε.
Η εντύπωση που δημιουργείται από αυτά που μας περιγράφει είναι ότι πρόκειται για κάτι που τρέφεται περισσότερο από τις προκαταλήψεις και τα εμπόδια που συναντούν όσες γυναίκες ασχολούνται με το χιπ χοπ – ας όψεται και ο «υπόγειος» σεξισμός.
Ήταν ένα κομμάτι της Nicki Minaj με τον Big Sean, το «Dance (Ass)», που την έκανε να θέλει να γίνει ράπερ. Το συγκεκριμένο κομμάτι χρησιμοποιούσε το μουσικό μοτίβο του «U can’t touch this» του MC Hammer, το οποίο με τη σειρά του είχε sample από το «Super Freak» του Rick James. Fun fact: Η Μinaj ανέβηκε πρώτη φορά στην κορυφή του Billboard Ηοt100 μόλις πέρσι, σαμπλάροντας το ίδιο κομμάτι.
«Το άκουσα όταν ήμουν 12 χρονών και έπαθα πλάκα. Τότε όλοι ήταν μέσα στην trance μουσική και με τη Μinal έτρωγα πάρα πολύ δούλεμα», αναφέρει. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Eύοσμο και στα περίχωρά του, έναν από τους πιο «σκληρούς» δήμους της Θεσσαλονίκης, τη «μαύρη τρύπα» της, όπως τη χαρακτήρισε παλιά ένας φίλος, που επίσης μεγάλωσε εκεί – έχει αλλάξει αρκετά σήμερα προς το καλύτερο, όπως μας λέει η ίδια.
Μένει ακόμα εκεί: «Ήμουν παιδί που δεν ήξερε τι θα έκανε στη ζωή του, αλλά πάντα μου άρεσε η μουσική. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με πολλή μουσική και ήμουν σε έναν κύκλο καλλιτεχνών».
Μας μιλάει για το πώς ένας φίλος της την παρότρυνε να ασχοληθεί με το ραπ. «Έβλεπε πόσο το γουστάρω και ουσιαστικά μου έδωσε την έξτρα ώθηση που χρειαζόμουν για να το κάνω. Σίγουρα φταίει η τρέλα που το ξεκίνησα, και η άγνοια κινδύνου που είχα».
Στην πορεία τής έτυχαν αρκετές αναποδιές, μια εταιρεία που δεν ήξερε ακριβώς πώς να τη διαχειριστεί και δεν της έδινε καμία καθοδήγηση. Η ίδια αισθανόταν αποσυντονισμένη για μεγάλο διάστημα. Επομένως, δεν είναι περίεργο που μιλάει αρνητικά για την εμπειρία της. Παρομοιάζει τον εαυτό της με ένα μικρό ψάρι που πήρε πολλά μαθήματα και κατάφερε να βγάλει ένα άλμπουμ, το «Pretty & Ratchet».
Πάντως, η σκληρή δουλειά φαίνεται να αποδίδει περισσότερο τώρα, στα καινούργια της κομμάτια, όπως το «Different», ενώ το «Busy», που λέει με τον Niku Bossi, έγινε απρόσμένο χιτ. Δεν το λες και λίγο για ένα κορίτσι που έσκασε στη μουσική σκηνή στα 19 της, ανεβάζοντας αυτοσχέδια βίντεο στο YouTube.
Σήμερα, στα 23 της, είναι σε καινούργια, ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία και ο χώρος του ραπ έχει αλλάξει ριζικά πλέον. Ήταν από τα άτομα που στήριξαν από την αρχή το νέο ραπ ή το τραπ, «στην ουσία το ίδιο είναι», συχνάζοντας στα κλαμπ της Θεσσαλονίκης σε μια εποχή που κυριαρχούσαν στο είδος οι Bong Da City, οι Bήταπεις και o Itatus. Τους έχει γνωρίσει όλους σε σημείο που έχει απομυθοποιήσει αρκετά τη σκηνή.
«Τότε, όμως, το τραπ ακουγόταν σαν αφρός. Έτρωγα και εκεί δούλεμα, επειδή ήμουν φανατική και πίστευα ότι θα πήγαινε παρακάτω όλο το culture – έτσι κι έγινε. Οι περισσότεροι πια έχουν αλλάξει αντίληψη. Όπως και στην επιστήμη, αν βγει ένα καινούργιο φάρμακο, δεν μπορείς να επιμένεις ότι το παλιό είναι καλύτερο. Ουσιαστικά αυτό που τους μπερδεύει εδώ πέρα είναι η θεματολογία επειδή είναι ρηχή και έχει δημιουργηθεί ο διαχωρισμός μεταξύ των ράπερ που είναι σοβαροί και underground και των τράπερ, που είναι πουλημένοι και λεφτάδες. Πάρε το μέταλ π.χ. που έχει ένα σωρό υποείδη. Δεν έχω ακούσει κανέναν μεταλά να λέει ότι ο ένας κάνει αυτό και ο άλλος κάτι διαφορετικό. Το ραπ δεν καταλαβαίνω γιατί χωρίζεται σε στρατόπεδα».
Αποδίδει ένα μερίδιο ευθύνης και στην παλιά γενιά. Έκαναν κάτι χωρίς μέτρο σύγκρισης, που άρχισε να κουράζει το κοινό. Όταν ήρθε η εξέλιξη, έβλεπαν ότι δεν έβγαζαν λεφτά, ενώ μπορούσαν, και άρχισαν να βγάζουν χολή. Αυτό πέρασε και στο κοινό, που χωρίστηκε. Σε μια συνέντευξή μου με έναν βετεράνο ράπερ μου είπε ότι θεωρούσε πως το να κάνεις τραπ ήταν ο απόλυτος ξεπεσμός, αλλά η αλήθεια είναι ότι μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό.
«Είναι πάρα πολύ δύσκολο το ραπ για τον Έλληνα επειδή δεν είναι καθόλου στην κουλτούρα μας. Ο Έλληνας για μένα γουστάρει την κατάθλιψη και φταίει και η χώρα γι' αυτό. Εδώ και δέκα χρόνια έχουμε κρίση και οι περισσότεροι είναι στα όρια της φτώχειας. Δεν θέλει να ακούει ότι ο άλλος βγάζει λεφτά και είναι μάγκας, θα ταυτιστεί καλύτερα με κάτι άλλο το οποίο το ζει όντως και υπάρχει. Βέβαια, μια μεγάλη μερίδα του κοινού, που θέλει να ξεφύγει από αυτό, παίρνει motivation για να αλλάξει το lifestyle του. Και τα ζεϊμπέκικα και τα λαϊκά μιλάνε για χωρισμούς. Θέλουμε κατάθλιψη. Είναι στο αίμα μας, στη ρίζα μας. Ακόμη περισσότερο φαίνεται αυτό στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τις γυναίκες ράπερ. Οι Αμερικάνοι μεγάλωσαν με το ραπ. Εδώ πέρα θεωρείται ξένο, είμαστε ξενοφοβικοί σε πάρα πολλά θέματα και αυτό αντίστοιχα πάει και στη μουσική».
Είναι ένας λόγος που συμβαίνουν αυτά τα φαινόμενα, που δεν τα συναντάς τόσο έντονα στο εξωτερικό. Παρά τον μισογυνισμό και τον σεξισμό που δέχονται οι Αμερικάνες ράπερ, ευτυχώς υπάρχει και η καταξίωση, διαφορετικά δεν θα σχολιάζαμε πώς ντύθηκε η Cardi Β ή η Megan Thee Stallion στο Met Gala.
Παρ' όλα αυτά, στην Ελλάδα, αν και ανδροκρατούμενος, δεν έχει νιώσει ποτέ ότι είναι σεξιστικός o χώρος, το κοινό βγάζει περισσότερο online αυτές τις συμπεριφορές.
«Μέσα στον χώρο δεν το δείχνουν, επειδή φοβούνται τις αντιδράσεις. Γίνονται, όμως, απαξιωτικοί. Δεν είναι προσβλητικοί, είναι τύπου "και χάρη σου κάνω". Γι' αυτό καθυστέρησα τόσο να βρω έναν σωστό τρόπο να δουλεύω και συνεργάτες που να μπορώ να εμπιστευτώ για να γίνει καλή δουλειά και να υπάρχουν τα σωστά vibes και σεβασμός».
Δεν πιστεύει ότι έχουμε ακόμη γυναικείο ραπ. «Υπάρχω εγώ και τρεις ακόμη κοπέλες κι αυτό δεν σημαίνει τίποτα». Με ενδιαφέρει να μάθω τη γνώμη της για το ακτιβιστικό ραπ που πλέον παίζει και σε μεγάλες παραστάσεις, λες και αποτελεί κάποιου είδους πρωτοπορία – στην ουσία είναι ένα ενδιαφέρον φαινόμενο που έχει να κάνει περισσότερο με την Ελλάδα παρά με την Αμερική. «Ακούς καθόλου;».
«Στην αρχή το έψαχνα και ήμουν λίγο ψαρωμένη, αν και δεν μου άρεσε και δεν έχω πρόβλημα να το πω. Το σκέφτηκα σαν πρόβλημα επειδή δεν καταλάβαινε κανείς τι προσπαθούσα να κάνω, και είχε πέσει αρκετός κόσμος με τα μούτρα ότι αυτό είναι το τέλειο. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, κατάλαβα πως ό,τι φουσκώνει γρήγορα, ξεφουσκώνει με τον ίδιο τρόπο και απλώς φάνηκε ότι ούτε αυτό θέλουν εν τέλει οι Έλληνες».
Την ενοχλούν μέχρι σήμερα οι συγκρίσεις που γίνονται, ειδικά με την Ίνκα, με την οποία, ας είμαστε ειλικρινείς, μουσικά δεν έχει καμία σχέση, και αυτό αποδεικνύει και πάλι ότι δεν υπάρχει στην ουσία σκηνή, μόνο μεμονομένες περιπτώσεις καλλιτεχνών. Και δεν έχει να κάνει με το αν σου αρέσει ή όχι η μουσική της.
«Μακάρι να βγουν άλλες δεκαπέντε κοπέλες και να υπάρξει μια βάση και ένα μέτρο σύγκρισης μεταξύ μας. Αν έκανα κοινωνικό ραπ, δεν θα ένοιαζε κανέναν, αλλά όταν βγαίνω και λέω αυτά που λέω, σίγουρα ενδιαφέρει και τον άλλο πώς φαίνομαι και με παρεξηγούν αρκετά επειδή τα λέω όπως είναι».
