Ντόρις Λι: Μια απίθανη ζωγράφος, μια μυστηριώδης εξαφάνιση Facebook Twitter
Η Ντόρις Λι με το “Portrait of Judy Marcus,” 6 Ιουλίου, 1954. Το πορτρέτο ήταν ένα από τα πολλά πορτρέτα γυναικών καλλιτεχνών και συγγραφέων που ζωγράφισε. Credit: Roy Stevens, Doris Lee Papers, Archives of Women Artists, National Museum of Women in the Arts, Betty Boyd Dettre Library and Research Center

Ντόρις Λι: Μια απίθανη ζωγράφος, μια μυστηριώδης εξαφάνιση

0

Τη λένε Ντόρις Λι (Doris Lee) και το όνομά της ήταν ξεχασμένο για δεκαετίες. Η Αμερική την ανακαλύπτει ξανά και τα έργα της, ένα μείγμα λαϊκής τέχνης και μοντερνισμού, παρουσιάζονται σε μουσεία και γκαλερί.

Η Λι υπήρξε μια από τις πιο αναγνωρισμένες καλλιτέχνιδες κατά τις δεκαετίες του 1930 και του 1940 και ηγετική φυσιογνωμία στην αποικία καλλιτεχνών του Γούντστοκ, με τα έργα της να γίνονται εξώφυλλα στο περιοδικό «Life». Είναι γνωστή ως μία από τις πιο επιτυχημένες καλλιτέχνιδες της εποχής της Ύφεσης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μετά τη δεκαετία του ’60, ξεχάστηκε.

Ως απάντηση στην άνοδο του αφηρημένου εξπρεσιονισμού τις δεκαετίες μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Λι απορρόφησε επιδέξια τις καινοτομίες του σε μια συνέχεια του δικού της οπτικού κώδικα. Το σύνολο της δουλειάς της αποκαλύπτει μια αξιοσημείωτη ικανότητα να συγχωνεύει την αφαίρεση με την ελκυστικότητα της καθημερινότητας και να προσφέρει μια συνεκτική οπτική ταυτότητα που γεφύρωσε επιτυχώς διάφορα καλλιτεχνικά «στρατόπεδα» που προέκυψαν στη μεταπολεμική εποχή. Αλλά όπως πολλοί ζωγράφοι της εποχής, ειδικά γυναίκες, η Λι έπεσε σε σχετική αφάνεια όταν ο αφηρημένος εξπρεσιονισμός κυριάρχησε ως ρεύμα. Τέτοιοι καλλιτέχνες που εργάζονταν τις δεκαετίες του 1930 και του 1940 «περιθωριοποιήθηκαν, έφυγαν από τη μόδα», λέει η έμπορος έργων τέχνης Ντίντι Γουίγκμορ, η οποία εκπροσωπεί το Ίδρυμα Doris Lee από το 1990.

Η Λι έμαθε σε νεαρή ηλικία ότι για να παραμείνει στο παιχνίδι έπρεπε τουλάχιστον να προσποιείται ότι παίζει σύμφωνα με τους κανόνες. Οι σκηνές στις οποίες απεικονίζει αγροκτήματα και οικογενειακές συγκεντρώσεις θυμίζουν συναισθηματικά τα έργα του Ρόκγουελ, με τον οποίο τη συγκρίνουν κάποιες φορές, αλλά κάτω από την επιφάνεια της Αμερικανίδας γυναίκας κρύβεται ένας φεμινισμός που σιγοβράζει.

Η Ντόρις Λι γεννήθηκε το 1905 στο Ιλινόι, από πατέρα τραπεζίτη-έμπορο και μητέρα δασκάλα, και μεγάλωσε σαν «αγοροκόριτσο» στις φάρμες των παππούδων της, ενώ έκανε μαθήματα ζωγραφικής στη βεράντα του γείτονά της. Το 1927 αποφοίτησε από το Rockford College, όπου την έστειλαν για να μάθει τρόπους και να προετοιμαστεί για το κολέγιο. Εκείνη έκοψε τα μαλλιά της για να επαναστατήσει ενάντια στο περιβάλλον της και στη «λιγότερο περιπετειώδη και ευφάνταστη περίοδο» της ζωής της, αφού δεν είχε πρόσβαση στη ζωγραφική. Αυτή η πράξη εξέγερσης αντιμετωπίστηκε με αποβολή και την υπόδειξη του σχολείου ότι «τα ωραία κορίτσια έχουν μακριά μαλλιά». Κρίνοντας από τις πολλές φωτογραφίες της Λι, δεν έκοψε ποτέ ξανά τα μαλλιά της. Όμως συνέχισε να χαράζει τον δικό της δρόμο για τις επόμενες τέσσερις δεκαετίες. Συνέχισε τις σπουδές της κοντά στον Έρνεστ Λόσον, Αμερικανό ιμπρεσιονιστή και ζωγράφο της σχολής Ashcan, στο Ινστιτούτο Τέχνης του Κάνσας Σίτι το 1929. Παρακολούθησε επίσης τη Σχολή Καλών Τεχνών της Καλιφόρνια στο Σαν Φρανσίσκο το 1930. Σπούδασε ζωγραφική στο Παρίσι με τον ζωγράφο του κυβισμού Αντρέ Λοτ, και επίσης στο Σαν Φρανσίσκο με τον ρεαλιστή ζωγράφο Άρνολντ Μπλαντς. Το 1931 έφτασε μαζί με τον σύζυγό της στην αποικία καλλιτεχνών του Γούντστοκ. Αργότερα χώρισε και από το 1939 ζούσε με τον Μπλαντς. Δεν παντρεύτηκαν ποτέ, περνούσαν τα καλοκαίρια στο Γούντστοκ, όπου ήταν κεντρικές προσωπικότητες στην κοινωνική σκηνή του κόσμου της τέχνης, και έκαναν τακτικά εκθέσεις εκεί και τους χειμώνες στη Φλόριντα.

Ντόρις Λι: Μια απίθανη ζωγράφος, μια μυστηριώδης εξαφάνιση Facebook Twitter
Ο Άρνολντ Μπλαντς και η Ντόρις Λι στο σαλόνι του σπιτιού τους στο Woodstock, που σχεδίασαν οι ίδιοι για να στεγάσουν τα στούντιό τους. Ήταν γεμάτο με τη συλλογή τους από έργα λαϊκής κεντροαμερικανικής τέχνης. Η εικόνα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Look, 21 Νοεμβρίου 1950. Πηγή: Estate of Doris Lee, μέσω της D. Wigmore Fine Art, Inc.

Το Γούντστοκ ήταν προοδευτικό μέρος και η Λι ταίριαζε εκεί απόλυτα. Έγινε μέλος του Αμερικανικού Κογκρέσου Καλλιτεχνών, το οποίο είχε στόχο να καταπολεμήσει την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη, και διατύπωνε ξεκάθαρα τις απόψεις της για την ανισότητα. Σε μια ομιλία το 1951 με τίτλο «Γυναίκες ως καλλιτέχνες», επισήμανε πόσο «ανόητο» ήταν που οι νεαρές γυναίκες διδάσκονταν να βρίσκουν συζύγους και είπε στο κοινό: «Δεν έχουμε την πολυτέλεια να παραμελούμε ή να αποθαρρύνουμε οποιοδήποτε ταλέντο λόγω των τεχνητών φραγμών της φυλής, της τάξης ή του φύλου».

Κατά τη δεκαετία του 1930, της ανατέθηκε η δημιουργία πολλών τοιχογραφιών από το υπουργείο Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ουάσιγκτον. Το 1937, ζωγράφισε δύο τοιχογραφίες στο Main Post Office στην Ουάσιγκτον και μια άλλη στο Ταχυδρομείο της Τζόρτζια. Την ίδια χρονιά το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης απέκτησε τον πίνακά της «Καταστροφή» για τη μόνιμη συλλογή του. Ο πίνακάς της «Μεσημέρι» του 1935 αναφέρεται στο βιβλίο του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ «Λόλιτα». Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1930 και του 1940 δημιούργησε μια σειρά από λιθογραφίες για τους Associated American Artists. Στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και στις αρχές της δεκαετίας του 1950, η Λι ανέλαβε πολλές παραγγελίες για το περιοδικό «Life», συμπεριλαμβανομένων άρθρων και εικονογραφήσεων για ταξίδια σε μέρη όπως η Βόρεια Αφρική, το Μεξικό και η Κούβα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η δουλειά της έγινε πολύ πιο στυλιζαρισμένη, με πιο ενδιαφέρουσα οπτική για το χρώμα και καθαρές φόρμες.

Ντόρις Λι: Μια απίθανη ζωγράφος, μια μυστηριώδης εξαφάνιση Facebook Twitter
Doris Lee, Catastrophe, 1936. Estate of Doris Lee, via D. Wigmore Fine Art, Inc. Metropolitan Museum of Art

Η Λι έμαθε σε νεαρή ηλικία ότι για να παραμείνει στο παιχνίδι έπρεπε τουλάχιστον να προσποιείται ότι παίζει σύμφωνα με τους κανόνες. Οι σκηνές στις οποίες απεικονίζει αγροκτήματα και οικογενειακές συγκεντρώσεις θυμίζουν συναισθηματικά τα έργα του Ρόκγουελ, με τον οποίο τη συγκρίνουν κάποιες φορές, αλλά κάτω από την επιφάνεια της Αμερικανίδας γυναίκας κρύβεται ένας φεμινισμός που σιγοβράζει.

Γυναίκες ατρόμητες και με αυτοπεποίθηση πρωταγωνιστούν στα περισσότερα έργα της και δεν περιορίζονται σε στερεοτυπικά γυναικείες δραστηριότητες. Τις βλέπουμε να τιθασεύουν άλογα, να ρίχνουν βέλη και να το απολαμβάνουν. Είναι μια οπτική που δεν βλέπουμε αλλού εκείνη την εποχή.

Αν και το έργο της δεν ήταν απροκάλυπτα πολιτικό, έστελνε κρυφά μηνύματα, συνδυάζοντας την πολιτισμική κριτική με μια παιχνιδιάρικη και ανθρωπιστική αίσθηση του χιούμορ.

Ντόρις Λι: Μια απίθανη ζωγράφος, μια μυστηριώδης εξαφάνιση Facebook Twitter
Doris Lee, Thanksgiving, 1935. Estate of Doris Lee/Art Institute of Chicago, via D. Wigmore Fine Art, Inc.

Η Λι ανήκε σε ένα κίνημα Αμερικανών ζωγράφων που άκμασε κατά τη διάρκεια της Ύφεσης, όταν καλλιτέχνες όπως ο Γουντ και ο Μπέντον εγκατέλειψαν τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό για να αναπτύξουν τη δική τους μορφή τέχνης, καταγράφοντας ό,τι φαντάζονταν ότι έκανε την Αμερική αμερικανική − τη γη της, τα έθιμά της, ιδανικά και φιλοδοξίες. Η Λι έφερε επίσης στο προσκήνιο τη λαϊκή τέχνη, την οποία συνέλεγαν η ίδια και ο Μπλαντς και την οποία το MoMA είχε αναγνωρίσει ως μια σαφώς αμερικανική μορφή τέχνης. Και δεν ξέχασε ποτέ την ευρωπαϊκή της μόρφωση.

Η δουλειά της δεν ήταν για όλους. Η δημόσια κριτική ενός έργου της την εκτόξευσε στην εθνική σκηνή, όταν ο πίνακάς της «Ημέρα των Ευχαριστιών» −μια σκηνή στην κουζίνα με γυναίκες πολλών γενεών− κέρδισε το διάσημο βραβείο Logan Purchase στο Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγο το 1935. Αν οι φιγούρες της, που μοιάζουν με κινούμενα σχέδια, μοιάζουν να είναι επηρεασμένες από τον Γερμανό καλλιτέχνη του dada George Grosz, η εστίασή της −η ένταση της γυναικείας εργασίας− είναι πολύ πιο αληθινή από τις πιο τυπικές απεικονίσεις του ειδυλλιακού τραπεζιού της Ημέρας των Ευχαριστιών της εποχής.

Ντόρις Λι: Μια απίθανη ζωγράφος, μια μυστηριώδης εξαφάνιση Facebook Twitter
Doris Lee, Dark Pool, περ. 1950. Estate of Doris Lee, via D. Wigmore Fine Art, Inc.

Η δωρήτρια του βραβείου Josephine Hancock Logan, αποκάλεσε δημοσίως το έργο «απαίσιο» και στη συνέχεια ίδρυσε το κίνημα Sanity in Art για να καθαρίσει τις «μοντερνιστικές και γκροτέσκες» επιρροές του σουρεαλισμού και του dada από την αμερικανική τέχνη. Το Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγο απάντησε αγοράζοντας το έργο. Η Λι, εν τω μεταξύ, είπε στη «Washington Post» ότι «δεν ήταν ο στόχος μου να ζωγραφίζω όμορφες εικόνες» και ότι αν κάποια από τα πρόσωπα έμοιαζαν «σαν κινούμενα σχέδια», όπως είχε πει το περιοδικό «Time» και άλλοι, «έτσι μοιάζουν και μερικοί άνθρωποι».

Σύντομα τράβηξε την προσοχή των καλλιτεχνικών διευθυντών και των αρχισυντακτών των περιοδικών. Το στυλ της είχε γίνει πιο επίπεδο, με μεγάλες επιφάνειες ζωηρού χρώματος. Είχε επίσης ένα έμφυτο γούστο για λεπτομέρειες στο design −έπιπλα, αρχιτεκτονική, φυτά, τεχνολογία, κοσμήματα− οι οποίες προσφέρονταν για εικονογραφήσεις. Το έργο της Λι γινόταν όλο και πιο αφηρημένο τη δεκαετία του 1950, αλλά συνέχισε να ζωγραφίζει χαρούμενες, απελευθερωμένες γυναίκες.

«Είναι ένα πραγματικά ενδιαφέρον μείγμα λαϊκής τέχνης, αμερικανικής σκηνής και μοντερνισμού», λέει η Μελίσα Γουλφ από το Μουσείο Τέχνης του Σεντ Λιούις. «Αλλά, βασικά, θεωρήθηκε πολύ ανόητη για να την πάρουμε στα σοβαρά. Το έργο της είναι εικονιστικό, προσιτό και θα μπορούσε να είναι διακοσμητικό, και αυτά τα πράγματα θεωρήθηκαν θηλυπρεπή και δεν ελήφθησαν σοβαρά υπόψη. Ξέρω ότι η Σχολή της Νέας Υόρκης δεν ήταν μονολιθική, αλλά έπαιρναν στα σοβαρά τη δουλειά που θεωρούσαν αρρενωπή − δραστήρια, μεγάλη, επιθετική, προβληματική, γεμάτη αμφιβολίες».

Ντόρις Λι: Μια απίθανη ζωγράφος, μια μυστηριώδης εξαφάνιση Facebook Twitter
The View, Woodstock, 1946. Estate of Doris Lee, via D. Wigmore Fine Art, Inc.

Το 1941 εντάχθηκε στους Associated American Artists, την γκαλερί του επιχειρηματία Reeves Lewenthal, ο οποίος είχε στόχο να βγάλει χρήματα φέρνοντας τις καλές τέχνες στις μάζες. Καθώς ο καταναλωτισμός και η εποχή της διαφήμισης ανθούσαν, εργάστηκε σε εταιρείες όπως η American Tobacco και η General Mills, ενώ σχεδίαζε υφάσματα και κεραμικά και εικονογραφούσε βιβλία και άλμπουμ, συμπεριλαμβανομένου του «Rogers & Hart Songbook».

Δεν την ενδιέφερε να κάνει καμία διάκριση μεταξύ της τέχνης της και της εμπορικής τέχνης, ενώ επέμενε να δείχνει τις γυναίκες χαρούμενες και με αυτοπεποίθηση. «Δεν ζητά συγγνώμη για τις γυναίκες της και τη χαρά τους, κάτι που νομίζω ότι δείχνει μεγάλη απελευθέρωση», λέει η Έμιλι Λενζ, διευθύντρια της γκαλερί D. Wigmore.

Το 1968 η Λι διαγνώστηκε με Αλτσχάιμερ. Πέθανε το 1983 στο Κλιαργουότερ της Φλόριντα. Δεν έκανε παιδιά και σε μια ομιλία του 1951 συζήτησε για τον τρόπο με τον οποίο αυτό εξόργιζε τους ανθρώπους. «Θυμάμαι ότι άκουσα μια γυναίκα να μου λέει: “Το πιο υπέροχο πράγμα που μπορεί να δημιουργήσει μια γυναίκα είναι η οικογένειά της και το σπίτι της και δεν θα το γνωρίσεις ποτέ αυτό το συναίσθημα”. Της απάντησα: “Και εσύ δεν θα μάθεις ποτέ την αίσθηση τού να είσαι καλλιτέχνης”».

Ντόρις Λι: Μια απίθανη ζωγράφος, μια μυστηριώδης εξαφάνιση Facebook Twitter
Doris Lee, The Widow, 1935. Estate of Doris Lee, via D. Wigmore Fine Art, Inc.
Ντόρις Λι: Μια απίθανη ζωγράφος, μια μυστηριώδης εξαφάνιση Facebook Twitter
Doris Lee, Grauman’s Chinese Theater, 1945. Estate of Doris Lee/Dayton Institute of Art, via D. Wigmore Fine Art, Inc.
Ντόρις Λι: Μια απίθανη ζωγράφος, μια μυστηριώδης εξαφάνιση Facebook Twitter
Αναπαραγωγή του πίνακα της Ντόρις Λι «Noon» (1935), στον οποίο αναφέρεται ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ στη «Λολίτα». Πηγή: Estate of Doris Lee, μέσω της D. Wigmore Fine Art, Inc.
Ντόρις Λι: Μια απίθανη ζωγράφος, μια μυστηριώδης εξαφάνιση Facebook Twitter
Doris Lee, Siesta, 1944. Credit: Estate of Doris Lee, via D. Wigmore Fine Art, Inc.
Ντόρις Λι: Μια απίθανη ζωγράφος, μια μυστηριώδης εξαφάνιση Facebook Twitter
Doris Lee, Causeway, περ. 1960. Estate of Doris Lee, via D. Wigmore Fine Art, Inc.
Ντόρις Λι: Μια απίθανη ζωγράφος, μια μυστηριώδης εξαφάνιση Facebook Twitter
Doris Lee’s Tropic Tour. Εικονογραφήσεις για το περιοδικό Life, 12 Μαΐου 1947. Greensburg Hempfield Area Library
Ντόρις Λι: Μια απίθανη ζωγράφος, μια μυστηριώδης εξαφάνιση Facebook Twitter
Doris Lee, The Runaway, 1935. Estate of Doris Lee, via D. Wigmore Fine Art, Inc.
Εικαστικά
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η Tate Britain αποκαθιστά τις παραγνωρισμένες, λησμονημένες γυναίκες καλλιτέχνιδες με μια ιστορική έκθεση

Εικαστικά / Λησμονημένες γυναίκες καλλιτέχνιδες που έσπασαν τα όρια

Η Tate Britain αποκαθιστά τις παραγνωρισμένες Βρετανίδες καλλιτέχνιδες, με έργα από το 1520 μέχρι το 1920, σε μια ιστορική έκθεση αφιερωμένη σε εκείνες που ξεπέρασαν ανυπέρβλητα εμπόδια.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η σπουδαία Κάρα Γουόκερ και τα εντυπωσιακά αυτόματα γλυπτά της 

Εικαστικά / Η σπουδαία Κάρα Γουόκερ και τα εντυπωσιακά αυτόματα γλυπτά της 

Στην έκθεσή της στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Σαν Φρανσίσκο χρησιμοποιεί ρομπότ και γλυπτές φιγούρες για να εκφράσει με φαντασία και χιούμορ ζοφερές ιστορίες για τη δυστοπική Αμερική των μη προνομιούχων.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η σπουδαία, ελληνικής καταγωγής Νοτιοαφρικανή Penny Siopis στο ΕΜΣΤ 

Εικαστικά / Penny Siopis: Το πολυδιάστατο έργο της ελληνικής καταγωγής Νοτιοαφρικανής καλλιτέχνιδας στο ΕΜΣΤ

Το απαρτχάιντ, η αποαποικιοποίηση, η μετανάστευση, η γυναικεία ματιά, η σεξουαλική βία και η υλικότητα στην τέχνη είναι μερικά από τα θέματα που επανέρχονται στο έργο της σημαντικής αυτής γυναίκας και καλλιτέχνιδας, η οποία παράλληλα ανακαλύπτει και αποκαλύπτει την ελληνική πλευρά της μέσα από την Ιστορία και την εξορία.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

62 λεπτά με τον Ανέστη Ιωάννου

Εικαστικά / Από τη Νεφελοκοκκυγία στο skate και το τζιν: Το Εικαστικό Σύμπαν του Ανέστη Ιωάννου

Ο νεαρός εικαστικός αναζητά μια νέα μορφή ελευθερίας και απογείωσης, συνδέοντας τη δυναμική της street culture με την ουτοπία των Ορνίθων και των τσαρουχικών ονείρων, αναζητώντας μια έξοδο από το αστικό τραύμα σε έναν κόσμο γεμάτο δυνατότητες και φαντασία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο καινοτόμος κεραμίστας–γλύπτης Brian Rochefort παρουσιάζει στην Αθήνα νέα του έργα

Εικαστικά / Brian Rochefort: Ο ριζοσπάστης της κεραμικής παρουσιάζει τα νέα του έργα στην Αθήνα

Είναι διάσημος για τη δημιουργία μεγάλων, ζωηρών κεραμικών γλυπτών με μοναδικές υφές και αφηρημένα μοτίβα, ενώ οι συνθέσεις του ισορροπούν μεταξύ αταξίας και αρμονίας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Τα ιστορικά έργα του Κώστα Πανιάρα από βινύλ σε μια νέα έκθεση

Εικαστικά / Τα ιστορικά έργα του Κώστα Πανιάρα από βινύλ σε μια νέα έκθεση

Το βινύλιο υποκαθιστά το χρώμα σε μια σειρά έργων που παρουσιάστηκαν με μεγάλη επιτυχία τη δεκαετία του ’80 στο Παρίσι και στη Νέα Υόρκη από τον Αλέξανδρο Ιόλα. Σαράντα χρόνια μετά, η γκαλερί The Breeder τα επανασυστήνει στο κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατσαδιώτης

Εικαστικά / «Tα έργα μου είναι σκοτεινά, αλλά δεν τα έχω σκεφτεί ποτέ ως προκλητικά»

Μία μέρα μετά τον βανδαλισμό των έργων του από τον βουλευτή της Νίκης, ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης μιλά στη LiFO για τη δουλειά του που προκάλεσε τέτοιες αντιδράσεις σε συγκεκριμένες ομάδες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια πολύ καλή ιδέα, τέλεια εκτελεσμένη»: Η προφορική ιστορία των Λέλουδων 

Εικαστικά / «Μια πολύ κακή ιδέα, τέλεια εκτελεσμένη»: Η προφορική ιστορία των Λέλουδων 

Πώς η ανάγκη μιας κολεκτίβας καλλιτεχνών για χώρο εξελίχθηκε σε ένα από τα πιο φιλόξενα κουίρ σποτ στο κέντρο της πόλης: Μέσα από τις αφηγήσεις των παιδιών που το έφτιαξαν και το έζησαν.  
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Καμία σύμβαση δεν μπορούσε να περιορίσει τον Leigh Bowery

Εικαστικά / Καμία σύμβαση δεν μπορούσε να περιορίσει τον Leigh Bowery

Η Tate Modern φέρνει στις αίθουσές της μια έκθεση για έναν «larger than life» περφόρμερ. Η πορεία του νεαρού αγοριού από το ήσυχο προάστιο Sunshine της Μελβούρνης που έγινε παγκοσμίως διάσημη προσωπικότητα στον χώρο του πολιτισμού, χάρη στον εξωφρενικό, πολύπλοκο και δημιουργικό χαρακτήρα του και άφησε ανεξίτηλο και αδιαμφισβήτητο αποτύπωμα στη σύγχρονη τέχνη και πέρα από αυτήν. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μέσα στο ατελιέ του Γιάννη Μόραλη

Εικαστικά / Μέσα στο ατελιέ του Γιάννη Μόραλη

Η ανιψιά του μεγάλου ζωγράφου, Χριστίνα Μόραλη, ανοίγει για πρώτη φορά τις πόρτες του ανακαινισμένου εργαστηρίου του στην Αθήνα για να μας ξεναγήσει σε όλους τους χώρους αλλά και να μας δείξει άγνωστα έργα του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μια σημαντική έκθεση στο Παρίσι με τη συνδρομή του Μουσείου Μπενάκη

Πολιτισμός / Μια σημαντική έκθεση στο Παρίσι με τη συνδρομή του Μουσείου Μπενάκη

Η συνεργασία του Μουσείου Μπενάκη με το Musée du Quai Branly στο Παρίσι φέρνει στο σήμερα το μεγάλο ερώτημα, που προέκυψε τη δεκαετία του 1930 και απασχόλησε τους σουρεαλιστές αλλά και την επιστημονική κοινότητα της εποχής, σχετικά με το τι θεωρούμε αντικείμενο τέχνης. 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Η μεγαλύτερη αναδρομική για τον David Hockney έρχεται στο Παρίσι

Εικαστικά / Η μεγαλύτερη αναδρομική για τον David Hockney έρχεται στο Παρίσι

Ένας από τους κορυφαίους εν ζωή καλλιτέχνες της Βρετανίας, και από τους πιο ακριβούς, θα δει στα 87 του χρόνια να οργανώνεται τον Απρίλιο η μεγαλύτερη μέχρι σήμερα αναδρομική έργων του στη δεύτερη πατρίδα του, τη Γαλλία, στο Fondation Louis Vuitton.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η μαγεία των Cabinets of Curiosities και ο φόβος του κενού σε μια έκθεση

Εικαστικά / Η μαγεία των Cabinets of Curiosities και ο φόβος του κενού σε μια έκθεση

Μια σύγχρονη και κριτική ανάγνωση των θαυμαστών ερμαρίων με αξιοπερίεργα αντικείμενα της Αναγέννησης από 78 σύγχρονους εικαστικούς, με «αφηγήσεις» ενός φανταστικού κόσμου και τις αντιστοιχίες του στις πραγματικότητες του σήμερα, στο MOMus-Μουσείο Άλεξ Μυλωνά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το φεμινιστικό και κουίρ βλέμμα μιας νεαρής εικαστικού

Σοφία Ροζάκη / Το φεμινιστικό και κουίρ βλέμμα μιας νεαρής εικαστικού

Η νεαρή εικαστικός Σοφία Ροζάκη μάς ξεναγεί στην έκθεσή της «that’s what she said», στην οποία διερευνά εναλλακτικές αφηγήσεις γύρω από το σώμα, το φύλο, τη μνήμη, το τραύμα και τη σεξουαλικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Μια έκθεση με τον θεατρικό και σουρεαλιστικό κόσμο των ρούχων της Ελένης Καββάδα

Εικαστικά / Tα ρούχα που σχεδιάζει η Ελένη Καββάδα είναι σαν έργα τέχνης

Οι δημιουργίες της ελληνίδας σχεδιάστριας παρουσιάζονται ως εκθεσιακά γλυπτά στην Intermission. Ογκώδη, σουρεαλιστικά, ποιητικά, ξεπερνούν τα όρια της μόδας και αγγίζουν την τέχνη. Πρόκειται με διαφορά για ό,τι πιο ενδιαφέρον έχει να παρουσιάσει η Ελλάδα στον χώρο της μόδας και αξίζει μια βόλτα στον Πειραιά για να τα δείτε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο κόπος του καλλιτέχνη μέσα από το έργο του Γιάννη Παππά

Εικαστικά / Ο κόπος του καλλιτέχνη μέσα από το έργο του Γιάννη Παππά

Μια έκθεση εργαστηριακού χαρακτήρα με εκθέματα καλούπια, εργαλεία, προπλάσματα, ημιτελή έργα, σχέδια αλλά και ολοκληρωμένα έργα που για πρώτη φορά βγαίνουν από το εργαστήρι του γλύπτη Γιάννη Παππά.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ψυχαναλύοντας το σινεμά του Ντέιβιντ Λιντς

Pulp Fiction / Ψυχαναλύοντας το σινεμά του Ντέιβιντ Λιντς

Ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος μιλά με τον ψυχίατρο, δραματοθεραπευτή και σκηνοθέτη Στέλιο Κρασανάκη για το αθέατο σύμπαν του ασυνείδητου στο σινεμά, το οποίο υπηρέτησε και απογείωσε ο Λιντς μέσα από το απαράμιλλο έργο του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Θόδωρος, γλύπτης: Αντί αναδρομικής» στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

Εικαστικά / Ο γλύπτης Θόδωρος παίρνει επιτέλους την αναδρομική έκθεση που του αξίζει

Ήταν ένας από τους βασικούς υποστηρικτές της δημιουργίας ενός μουσείου σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα. Σήμερα, στον δεύτερο όροφο του ΕΜΣΤ, το ανατρεπτικό του έργο, που ξεπερνά κατά πολύ τα όρια της παραδοσιακής γλυπτικής, παρουσιάζεται μέσα από έντεκα ενότητες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κάσπαρ Ντάβιντ Φρίντριχ: Ο «μάγος του ρομαντισμού» κατακτά την Αμερική

Εικαστικά / Κάσπαρ Ντάβιντ Φρίντριχ: Ο «μάγος του ρομαντισμού» κατακτά την Αμερική

Η πρώτη μεγάλη αναδρομική έκθεση στην Αμερική αφιερωμένη στο έργο του Γερμανού ζωγράφου που στους πολλούς είναι γνωστός για τον πίνακα «Περιπλανώμενος πάνω από τη θάλασσα της ομίχλης».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ