Είναι εύκολο να κράζεις τον Σαββόπουλο, τον Θεοδωράκη , τον Τρίερ κ.λπ. για τις δηλώσεις τους. Ως καλλιτέχνες, είναι ευάλωτοι -όση δύναμη κι αν αποκτήσουν. Ξέρω τη γλύκα -τους έχω κράξει κι εγώ.
Αλλά είναι άδικο. ΄Οσο φάουλ άποψη κι αν έχουν.
Οι καλλιτέχνες είναι παιδιά του πάθους. Συναλλάσσονται με αόρατα πράγματα, φαντασίες και οράματα -δεν είναι πολύ καλοί στην οικονομία του βίου. Κι όταν μπλέκουν στα κοινωνικοπολιτικά, το κάνουν θερμά, με ενθουσιασμό, αυτοθυσία και ενίοτε αφέλεια.
Αυτό που θα έπρεπε να περιμένουμε από αυτούς είναι τα τροχιοδεικτικά της στάσης τους, κι όχι προτάσεις πάνω σε πρακτικά ζητήματα. Δεν ζητάς από ένα ποιητή να σου ρίξει μπετά. Ζητάς να σε κρατήσει ζωντανό, όση ώρα τα ρίχνεις εσύ. Δεν είναι θέμα πολυτέλειας -απλώς καθείς εφ ω ετάχθη: οι ποιητές δουλεύουνε στα βάθη (ή τα ύψη). Και μην ακούσω πάλι για τον Σαρτρ πάνω στο βαρέλι της Ρενώ. Το πανηγύρι κράτησε πέντε λεπτά κι έπειτα πάλι στο Deux Magots ήταν.
Θα μου πείς, μόνοι τους έρχονται και μας πιλατεύουν. Δεν πειράζει. Το δικαιούνται. Όλη η ζωή του καλλιτέχνη είναι ένα παιχνίδι με τα όρια -ένα παιχνίδι πώς να υπερβεί τα παραδεδεγμένα όρια -της εμπειρίας και των αισθήσεων. Είναι αναμενόμενο, σε αυτά που δεν ξέρουν να βρίσκουν τοίχο.
Με ανατρίχιασαν λίγο οι δηλώσεις τους. Αλλά δεν τις παίρνω και τοις μετρητοίς. Δεν περιμένω από το Σαββόπουλο να λύσει το μεταναστευτικό, ούτε από τον Τρίερ να μιλάει κόσμια για τους Εβραίους (εξ ίσου ανθρωποφαγική βρήκα και την υπόθεση με τον Γκαλιάνο). Οι άνθρωποι αυτοί έχουν δώσει μορφή στα συλλογικά όνειρα, έτσι θα καταγραφούν στις λίστες των ανθρώπων -η ατυχής πολιτικολογία τους θα είναι ένα λησμονημένο επεισόδιο.
Ακόμα και ο Πάουντ, που διέπραξε το πιο βαρύ πολιτικό λάθος από όλους, είναι πια μόνον ο μεγάλος ποιητής. 'Οχι ο φασίστας.
Πόσω μάλλον όταν όλοι κατά βάθος ξέρουμε ότι ούτε ακροδεξιά φασισταριά είναι (ο Τρίερ, ο Θεοδωράκης κι ο Σαββόπουλος) κι ότι η παρουσία τους στην κοινωνία δεν προσμετράται ως όνειδος αλλά ως δωρεά.
σχόλια