One Flew Over the Cuckoo's Nest του Milos Forman
Ήμουν με τον πατέρα και το αδερφό μου στο σπίτι μας. Πρέπει να ήμουν γύρω στα δεκαέξι, δηλαδή στην πιο κατάλληλη ηλικία για να δώ αυτό το έργο. Μού έκανε εντύπωση το πως η ταινία αποτύπωνε τον τρόπο που η εξουσία, τα ιδρύματα, οι ίδιοι οι άνθρωποι τελικά προσπαθούν να εξισώσουν τους ανθρώπους προς τα κάτω, να εξοντώσουν την μοναδικότητα, το χάρισμα και την ελευθερία του ατόμου. Σπουδαία ταινία!
Dogville του Lars fon Trier
Ίσως η αγαπημένη μου ταινία, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε την είδα πρώτη φορά. Αυτό που θυμάμαι ακόμη και τώρα είναι οτι για δύο περίπου ώρες παρακολουθούσα να ξετυλίγονται μπροστά μου με μαεστρία οι πιο σκοτεινές πλευρές τις ανθρώπινης φύσης. Ο Τρίερ χωρίς να προσπαθεί να εκβιάσει συναισθήματα, χωρίς να χρησιμοποιεί χιλιοειπωμένα κλισέ, κατάφερε να με διεγείρει και να με προκαλέσει εγκεφαλικά. Μόλις βγήκα από το σινεμά κατάλαβα πως μόλις είχα δει κάτι που ομοιό του δεν είχα ξαναδεί.
Vanilla Sky του Cameron Crowe
Ναι είναι αυτό που θα λέγαμε "αμερικανιά", ναι είναι remake του "Amores Peros" (το οποίο δεν έχω δεί ακόμα και τώρα:) και σίγουρα ο Τόμ Κρούζ δεν μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής ως ηθοποιός, αλλά το φίλμ αυτό με ταξίδεψε με ένα τρόπο που δε το περίμενα. Επίσης έχει πολύ ωραίο soundtrack. Όπως είπε και ο σκηνοθέτης της ταινίας, αν το Vanilla Sky ήταν τραγούδι θα ήταν ένα ψυχεδελικό ποπ κομμάτι.
Requiem for a Dream του Darren Aronofsky
Την είχα δει σε φίλους πριν 6 χρόνια περίπου. Ήμουνα 18 χρονών και ετοιμαζόμουν να φύγω από το σπίτι. Κάπου εκεί με πέτυχε αυτή ταινία. Θλίψη, ανασφάλεια, δυσλειτουργικά άτομα και οικογένειες, εθισμός, ναρκωτικά, έλλειψη προοπτικής, καταδικασμένος έρωτας ήταν όλα κινηματογραφημένα μ' ένα τρόπο πολύ δυνατό και πολύ ρεαλιστικό. Σε αυτή τη ταινία όλοι οι ήρωες της προσπαθούν να ξεφύγουν και ν' αλλάξουν τη ζωή τους αλλά είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν. Όχι γιατί δεν το ήθελαν αρκετά αλλά επειδή προσπαθούν για το αντίθετο με κάθε δυνατό τρόπο.
Synecdoche, New York του Charlie Kaufman
Πολύ μεγάλη ταινία. Τώρα το συνειδητοποιώ. Είχα πάει και το είδα σε ένα σινεμά στη Πανεπιστημίου απ' ότι θυμάμαι. Μπήκα, κάθισα, παρακολούθησα, σε ορισμένες στιγμές βαρέθηκα και μόλις βγήκα συνειδητοποίησα πως η ιδέα αυτού του έργο με είχε ξεπεράσει. Η σύλληψη του δημιουργού είχε ξεπεράσει και τον ίδιον και γι αυτό ίσως δεν μπόρεσε να κάνει αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ως "κλασσικά επιτυχημένη" ταινία. Η Συνεκδοχή μιλάει για τους αξεδιάλυτους εφιάλτες μας, για τη σκληρότητα και το ψυχοφθόρο του να είσαι δημιουργός, για τη γλυκύτητα και τη καλοσύνη. Που τελικά μονάχα αυτή θα μας σώσει.
Taxi Driver του Martin Scorsese
Ο υπνωτικός βόμβος της μεγαλούπολης, η Νέα Υόρκη μετά τα μεσάνυχτα, η μοναξιά, οι ατμοί μέσα από τους υπονόμους, οι jazz ιστορίες, η βία. Η μυθολογία της πόλης. Μου έχουν μείνει στο μυαλό αυτά τα γλυκά "κουνημένα" φώτα των φαναριών,οι ψιχάλες τις βροχής στο τζάμι του αυτοκινήτου και ο καθρέφτης. Νομίζω πως όλοι κρύβουμε βαθιά μέσα μας έναν απόκληρο Travis Bickle (φοβερός ο Robert De Niro!) που ανάλογα τις συνθήκες και τη συγκυρία καταστρέφει και καταστρέφεται επειδή δε μπορεί να βρει λύση στο προβλημά του.
A Clockwork Orange του Stanley Kubrick.
Ειρωνία, κωλοπαιδισμός, βανδαλισμός, hard rock με υπόκρουση Μπετόβεν. Όπως οι Ναζί εκτελούσαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και ύστερα διάβαζαν αρχαίους φιλόσοφους και έκλαιγαν στις όπερες. Αντίο παλιέ κόσμε, φίλοι φίδια, λούμπεν, βιασμός, καφρίλα, ανία,η ευφυία στην υπηρεσία της ηδονής, μια εισαγωγή στο μέλλον, κενό. Κάτι σαν και αυτό που έλεγαν οι νέοι στις Η.Π.Α το 80: "Πατήστε έναν γέρο με το αυτοκίνητο για να λύσουμε το ασφαλιστικό"
Apocalypse Now του Francis Ford Coppola
"This is the end,my only friend the end...all the children are insane waiting for the summer rain" και τα ελικόπτερα προσγειώνονται στο Βιετνάμ. Φρίκη, δύναμη, χάος, μανία, ψυχεδέλεια. Ο Μπράντο ανάμεσα στο σύνορο της τάξης και του χάους, ένας διάβολος της καταστροφής. Νομίζω πως καμιά φορά το να μιλάς για μια ταινία σαν κι αυτή δε αρκεί για να περιγράψει τι συμβαίνει όταν τη βλέπεις.
The Wizard of Oz του Victor Fleming
Μια από τις πιο σκληρές παιδικές ταινίες που έχω δει. Σαν να την έχει σκηνοθετήσει ο Davιd Lynch. Τίποτα δεν είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται στην οθόνη. Η χαρά, το χρώμα και τα τραγούδια άμα τα ξύσεις λίγο κρύβουν από κάτω τον εφιάλτη. Είναι από αυτές τις ταινίες που δεν πρέπει να δίνει κανείς στα παιδιά γιατί μετά η πραγματικότητα μοιάζει τελείως διαφορετική. Για να φτάσεις στο ουράνιο τόξο σου πρέπει να χυθεί αίμα πολύ.
Finding Neverland του Marc Forster
Η ιστορία του Πήτερ Πάν είναι η αγαπημένη των παιδικών μου χρόνων. Η ιδέα πως δίνουμε μάχη με το χρόνο, η αιώνια εφηβεία, τα χαμένα παιδιά που παλεύουν με το ρολόι, οτι αν το πιστέψεις πετάς. Το Finding Neverland με συγκίνησε πολύ, ήταν κάτι σαν ο επίλογος της εποχής της αθωότητας μου.
Φωτό: Π. Μιχαήλ
σχόλια