Ζήσαμε, εννοούν γλεντήσαμε
Ένα στάδιο πριν τη σιωπή είναι το επίγραμμα.
Το έκανε ο Αναγνωστάκης στο Υ.Γ. Δριμύτατος, χωρίς ψευδαισθήσεις, ασήκωτος σα πέτρα, σα να μην έχει αντοχή (ή νόημα) να πει πάνω από δυο λέξεις.
Βέβαια, με αυτες τις πέτρες χτίζεις άνετα το σπίτι σου. Και κλείνεσαι μέσα. Η απόφαση να πάνε όλοι να γαμηθούν.
Τον σκέφτομαι όταν επιβεβαιώνω (συχνά) ότι η φύση του ανθρώπου είναι από σκατά. Με θεϊκή άχνη. Όπως οι κουραμπιέδες.
Η φοβερή εξυπνάδα του, χωρίς ίχνος ευαισθησίας.
Τα φτωχόπαιδα που έγιναν αφεντικά.
Την αγάπησε γιατί έπρεπε κάποτε να αγαπήσει.
Όλοι κομπλεξικοί με το ήθος.
Ερημιά γύρω του σιγά σιγά.
Δεν πίστευες πως θα ξεχάσεις, κι όμως ξέχασες.
Δεν έφταιγε ο ίδιος. Τόσος ήτανε.
Να βλέπεις τα ίδια πράγματα να γίνονται και να ξαναγίνονται.
Κάπου ανάμεσα στο αξιοπρεπές μελό και το φτηνό πάθος.
Δυό κατηγορίες πάντα: οι δρώντες και οι θεατές.
Άνθρωποι χωρίς λεβεντιά.
Ζήσαμε, εννοούν γλεντήσαμε.
Το δήθεν χαμένο παρελθόν.
Έλα εδώ —δε θα μας βρούν
