"'Ενα βάρβαρο πράμα ήτανε αυτό, όχι γλέντι !"
Τάσος Χαλκιάς (Θύμησες και Σημειώσεις)
Πήγαινα για πρώτη φορά στη Λευκάδα και κατά τη διάρκεια της γιορτής, επειδή επιφυλασσόμουνα στο παίξιμο, τη δουλειά όλη την έβγαλε ο Τουρκοβασίλης κι ήτανε για μένα μάθημα να τον ακούω. 'Ετσι, αφού τελειώσαμε στο μαγαζί που παίζαμε, κατόπιν πήγαμε πατινάδα στο μαγαζί που θα γινότανε το γλέντι. Περί τα σαράντα μέτρα. Την πατινάδα την ξεκίνησα εγώ, αφού έπιασα τον Τουρκοβασίλη και του είπα να μην παίξει επειδή ήτανε κουρασμένος.
Πέντε παιδιά με πήρανε στην αγκαλιά τους και με σήκωσαν στους ώμους αρχίζοντας την πατινάδα, κι έτσι παίζοντας το κλαρίνο φτάσαμε στο μαγαζί όπου ετοίμαζαν το τραπέζι χωρίς να ξέρουμε τίποτα εμείς. Δεν καθίσαμε πολύ διότι δεν είχανε τελειώσει το στρώσιμο για το γλέντι. Μέχρι να τα ετοιμάσουν όλα, μας πήρανε όλους με μια βενζίνη κι ανοιχτήκαμε στη θάλασσα να πάρουμε καθαρό αέρα να ξεκουραστούμε, ενώ οι ντόπιοι το ρίξανε στο ψάρεμα. Για μας υπήρχανε μεζέδες και κρασί κι όταν γυρίσαμε πιωμένοι μετά από δυό ώρες φτιάξαμε τα ψάρια και καθίσαμε στην άκρη της θάλασσας, φάγαμε κι αρχίσαμε το γλέντι. Με τα όργανα δεν ήμαστε πάνω από 15 άτομα. Γλέντι να το κάνει κανείς όμως ! 'Ενα βάρβαρο πράμα ήτανε αυτό, όχι γλέντι !
Δεν ξέρω τι τους έπιασε όλους κι άρχισαν να πιάνουν ό,τι βρίσκανε μπροστά τους, πάνω στα τραπέζια και να τα πετάνε στη θάλασσα. 'Ο,τι έβρισκαν. Σπάγανε καρέκλες, τραπέζια. Γινότανε το σώσε ! 'Εφτασε και ο Τζέμος κάποια ώρα με την γκλίτσα του που την είχε πάντα συντροφιά όπου κι αν πήγαινε, άρχισε να σπάει κι εκείνος. Τότε μίλησα κι εγώ μέσα μου, "Τάσο τι κάνεις !". Οι άλλοι με βλέπανε. "Τι κάθεσαι και δε σπας Τάσο". Πήρα θάρρος. 'Επιασα το κλαρίνο κι ό,τι έβρισκα μπροστά μου, πάνω στα τραπέζια, το έπαιρνε ο διάολος. Κι ήτανε τέτοια η χαρά τους που άρχισα κι εγώ να σπάω που μ' άφησαν στο τέλος μονάχο μου ν' αποτελειώσω τα λίγα που είχανε μείνει ακόμα. Πιάτα, ποτήρια και μπουκάλια. Κάθε φορά που μου' ρχεται στο νου αυτό το ιστορικό σκέφτομαι πως ίσως αν δεν είχα τραυματιστεί στις πρώτες μέρες του πολέμου στο μέτωπο, να είχα νιώσει κι εγώ την τρέλα του στρατιώτη στην πρώτη γραμμή. Το μεθύσι που πιάνει τον καθένα μέσα στη μάχη και δεν λογαριάζει. Δεν ξέρω. Δεν έτυχε. Δεν μπορώ να πω.
Αντρέας Χρονόπουλος, Θύμησες και Σημειώσεις Τάσου Χαλκιά, εκδ. Απόπειρα, Αθήνα, 1985.
[Η επιλογή και η επιμέλεια των κειμένων έγινε από τον Αντρέα Χρονόπουλο με βάση τις ηχογραφημένες συνομιλίες που είχε με τον Τάσο Χαλκιά στο χρονικό διάστημα Απριλίου-Ιουνίου 1984].
