Το Φεστιβάλ του Τορόντο, που ολοκληρώθηκε την Κυριακή, έχει πετύχει αρκετά πράγματα στα 40 χρόνια που υπάρχει – πρωτοξεκίνησε το 1976. Το σημαντικότερο είναι πως θεωρείται πλέον ο ναός της αμερικανικής αγοράς, φέρνοντας όλους τους επαγγελματίες του χώρου να δουν μαζεμένες τις ταινίες που θα κυριαρχήσουν τους επόμενους μήνες αλλά και να προαγοράσουν δικαιώματα για παραγωγές που θα μας απασχολήσουν τουλάχιστον μετά από ένα χρόνο. Το αποτέλεσμα αυτού του επιτεύγματος ήταν πως κάθε ταινία από τις ΗΠΑ που έχει υψηλές βλέψεις, να στριμώχνει σε μία ημέρα την παρουσία της στη Βενετία (το κατ' εξοχήν μεγάλο φεστιβάλ της εποχής) ή και να την εγκαταλείπει τελείως για το Τορόντο.
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Το Τορόντο, σε αντίθεση με τα ευρωπαϊκά φεστιβάλ που φτιάχνουν επιτροπές για να μοιράζουν αφειδώς βραβεία με αποτέλεσμα να βραβεύεται το μισό διαγωνιστικό τμήμα, στηρίζεται στο κοινό για την ανάδειξη της καλύτερης ταινίας. Το People's Choice Αward δίνεται από το 1978, το έχουν πάρει πολλές σημαντικές ταινίες, και ακολουθώντας την γιγάντωση του φεστιβάλ που ξεκίνησε στις αρχές του αιώνα μας, έχει φτάσει σήμερα να θεωρείται προάγγελος για τα Όσκαρ. Υπάρχει ένα σερί που ξεκινά από το 2008 και φτάνει μέχρι πέρυσι, καθώς κάθε αγγλόφωνη ταινία του βραβεύτηκε στο Τορόντο, πήρε ή ήταν υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ταινίας – εξαίρεση το αραβόφωνο Όταν Θέλουν οι Γυναίκες της Ναντίν Λαμπακί που κέρδισε το 2011. Ως το 2008 είχε συμβεί 2 φορές να κερδίζει το Όσκαρ ταινία που είχε πάρει πριν το βραβείο στο Τορόντο (Οι Δρόμοι της Φωτιάς το 1981 και το American Beauty το 1999), ενώ άλλες 5 ήταν υποψήφιες, αριθμός πάντως μικρός για να φανερωθεί μια σύνδεση.
Το People's Choice Αward δίνεται από το 1978, το έχουν πάρει πολλές σημαντικές ταινίες, και ακολουθώντας την γιγάντωση του φεστιβάλ που ξεκίνησε στις αρχές του αιώνα μας, έχει φτάσει σήμερα να θεωρείται προάγγελος για τα Όσκαρ.
Το εντυπωσιακό σε αυτές τις 7 συνεχόμενες ταινίες είναι πως δεν πρόκειται πάντα για προφανείς οσκαρικές επιλογές. Για παράδειγμα το Slumdog Millionaire που το ξεκίνησε το 2008 ήταν μια ταινία ενός σκηνοθέτη που προέρχονταν από αποτυχίες, με την αύρα που τον ακολουθούσε από το Trainspotting να έχει ήδη διαλυθεί, γυρισμένο στην Ινδία με άγνωστους (στο χολιγουντιανό σύστημα) ηθοποιούς. Κι όμως το βραβείο κοινού έδωσε ώθηση στον Ντάνι Μπόιλ, η ταινία έγινε sleeper hit τους επόμενους μήνες και έφτασε να κατακτά 8 Όσκαρ. Το 2009, ο Λι Ντάνιελς είχε ήδη πάρει την ώθησή του από το Σάντανς και τις Κάννες, όμως το Τορόντο το έβαλε και επίσημα στα φαβορί. Το Precious ήταν υποψήφιο για 6, κερδίζοντας τελικά 2 – καθόλου άσχημα.
Το 2010, λίγο μετά την προβολή του στο επίσης επιδραστικό φεστιβάλ του Telluride στις ΗΠΑ (ένα τετραήμερο προβολών χωρίς κανένα διαγωνιστικό χαρακτήρα που πρωτοσυστήνει τις ταινίες της χειμερινής σεζόν), εμφανίζεται στο Τορόντο ο Λόγος του Βασιλιά του Τομ Χούπερ και η σχέση του βασιλιά Κόλιν Φερθ με τον λογοθεραπευτή Τζέφρεϊ Ρας συγκινεί τους πάντες. Μετά το βραβείο κοινού, η ταινία πάει φουριόζα για τα Όσκαρ, παίρνει τελικά 4 (ανάμεσά τους ταινίας και σκηνοθεσίας), ενώ όπως αναμενόταν θριαμβεύει και στα BAFTA με 7 βραβεύσεις. Το 2012, ένα χρόνο μετά το Όταν Θέλουν οι Γυναίκες που δεν πήγε στις τελικές επιλογές για τα ξενόγλωσσα Όσκαρ, επιστροφή στα συνηθισμένα. Ο Ντέιβιντ Ράσελ συστήνει στον Καναδά τον φιλόδοξο Οδηγό Αισιοδοξίας, που αν και δεν φαίνεται να έχει προφανή οσκαρική δυναμική, συμπαρασύρει θεατές και κριτικούς στον φρενήρη ρυθμό του. Παίρνει 8 υποψηφιότητες, ανάμεσά τους και τις 4 για ερμηνεία κάτι που συνέβη για πρώτη φορά μετά το 1981 και τους Κόκκινους του Γουόρεν Μπίτι, και αν και φεύγει με μόλις ένα βραβείο, βάζει πρόωρα την Τζένιφερ Λόρενς στους μεγάλους σταρ της εποχής μας.
Τα τρία επόμενα χρόνια πιστοποιείται η δύναμη του φεστιβάλ. Βραβεύει το 12 Χρόνια Σκλάβος, κάτι που κάνει όλος ο πλανήτης αργότερα, στη συνέχεια το Παιχνίδι της Μίμησης (8 υποψηφιότητες, 1 Όσκαρ) και πέρυσι το Δωμάτιο, την υπέροχη ταινία του Λένι Άμπραμσον που είδε την πρωταγωνίστριά του Μπρι Λάρσον να θριαμβεύει. Που οδηγούν όλα αυτά; Στο προχθεσινό βραβείο που πήρε το La La Land του Ντάμιεν Σαζέλ, που αποθεώθηκε και στη Βενετία και μοιάζει απίθανο να μην πάρει ένα ή περισσότερα Όσκαρ το Φεβρουάριο. Ο Σαζέλ πάντως (που πέρυσι είχε φτάσει κοντά με το Whiplash) αν έχει μεγάλες προσδοκίες, θα πρέπει να θυμάται και μια άλλη παράδοση. Οι 3 ταινίες των τελευταίων χρόνων μαζί με τις 2 που αναφέραμε στην αρχή, οι οποίες κατάφεραν να πάρουν το σημαντικότερο βραβείο, το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, είναι όλες γυρισμένες από Βρετανούς.
Το καλό σινεμά όμως δε φτάνει πάντα στα Όσκαρ. Μεταξύ άλλων λοιπόν, βραβείο στο Τορόντο έχει πάρει το Bad Timing του Νίκολας Ρεγκ, Η Παρακμή της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας του Ντενίς Αρκάν, το Fisher King του Τέρι Γκίλιαμ, το Zatoichi του Τακέσι Κιτάνο και οι Επικίνδυνες Υποσχέσεις του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ. Πάνω απ' όλα, αυτό το φεστιβάλ βραβεύει ταινίες που προορίζονται να γίνουν κλασικές.
σχόλια