Ο Γιάννης Οικονομίδης επέμενε: «Θα δεις ολόκληρο πέρασμα. Δεν είναι αυτό που νομίζεις, είναι ένα εντελώς άλλο, ξαναγραμμένο έργο». Από πού κι ως πού; «Θα δεις...» Φτάνοντας στο Εθνικό, στον δεύτερο όροφο του Κτιρίου Τσίλερ της οδού Αγίου Κωνσταντίνου όπου βρίσκεται η Νέα Σκηνή, διαπίστωσα ότι θα έβλεπα ένα έργο που εμπνέεται μεν από ένα παλιότερο αλλά που είναι τοποθετημένο στο 2016 και δεν θυμίζει τίποτα απ' όσα έχουν γραφτεί μέχρι τώρα. Ο γνωστός σκηνοθέτης του κινηματογράφου, ο οποίος για πρώτη φορά ασχολείται με το θέατρο, απομακρύνθηκε από τα αρχικά του σχέδια και δούλεψε με τους ηθοποιούς του πάνω-κάτω όπως όταν γράφει ένα σενάριο, που κατά τη διάρκεια των προβών συμβάλλουν όλοι στη διαμόρφωση των διαλόγων, μέχρι να επιτευχθεί ένα απολύτως ρεαλιστικό πλαίσιο που να αποτυπώνει και να αναπαριστά την πραγματικότητα στο μέτρο του δυνατού. Την ίδια ακριβώς τακτική ακολούθησε και στο έργο που υπογράφει, Στέλλα κοιμήσου, στο οποίο την επιμέλεια του κειμένου έχει αναλάβει ο ηθοποιός Βαγγέλης Μουρίκης. Μπαίνοντας στον χώρο διακρίνω τον τελευταίο κρυμμένο στο σκοτάδι, στο πιο απομακρυσμένο κάθισμα, στον πιο ψηλό διάδρομο της αμφιθεατρικής αίθουσας. Με χαιρετάει εγκάρδια και μου δίνει οδηγίες: «Κάτσε στο κέντρο για να έχεις σφαιρική οπτική».
Σε λίγο μπαίνει και ο Στάθης Σταμουλακάτος κρατώντας ένα περίστροφο. Είναι ο πρωταγωνιστής του Μαχαιροβγάλτη, της πιο υποδόρια «πολιτικής» ταινίας του Οικονομίδη. Έχει βάλει αρκετά κιλά, που, όπως θα αποδειχθεί σε λίγο, ταιριάζουν απόλυτα στο παρουσιαστικό του χαρακτήρα που υποδύεται στο έργο, οι σκηνές του οποίου θα διαδραματιστούν μπροστά μου. Πλησιάζω και του πιάνω κουβέντα. «Παίζω τον Αντώνη Γερακάρη, έναν αρχιμαφιόζο που θέλει διακαώς να ανέβει κοινωνικά και προσπαθεί να το πετύχει παντρεύοντας την κόρη του με γιο πολιτικού».
Όση ώρα δίνει οδηγίες ο σκηνοθέτης, και πριν αρχίσει η πρόβα, βγαίνω για έναν καφέ στον διάδρομο. Συναντάω την ηθοποιό Έλλη Τρίγγου να κάνει ασκήσεις ζεστάματος. Μου συστήνεται. Είναι η πανέμορφη πρωταγωνίστρια του Suntan, που μόλις έχει τελειώσει τη σχολή του Εθνικού. «Εγώ παίζω την Ανθή, τη μικρότερη αδελφή της Στέλλας. Είμαι το καλό κορίτσι της ιστορίας, απολύτως πιστή στις αρχές του πατέρα μου, δεν δημιουργώ προβλήματα» μου εξηγεί για τον ρόλο της. «Α, είσαι η...» κομπιάζω κι εκείνη συμπληρώνει: «Η Ισμήνη».
Απευθύνεται στις δύο ηθοποιούς του: «Είστε σαν ένα ροκ συγκρότημα που έχει βγάλει τον πρώτο του δίσκο κι έχει 80 συναυλίες μπροστά. Σε όλο τον κόσμο και σε κάθε πόλη πρέπει να κερδίζει το κοινό».
H πρόβα-πέρασμα ξεκινάει. Η Ανθή ενοχλείται από τον αδελφό της Γιώργο, τον οποίο υποδύεται ο Γιάννης Νιάρρος (πρωταγωνιστής στον Νοτιά), γιατί επιμένει να παίζει ηλεκτρονική μουσική στο λάπτοπ του, ενώ εκείνη προσπαθεί να διαβάσει ένα βιβλίο. Βρίσκεται στην Ελλάδα για διακοπές, ενώ σπουδάζει στο εξωτερικό. Ο διάλογος, αν και ο Γιώργος μετά βίας τολμάει να αρθρώσει μερικές λέξεις, θυμίζει τη χαρακτηριστική φρασεολογία των ταινιών του Οικονομίδη: μπινελίκια, άγριο λεξιλόγιο, ξέχειλη χυδαιότητα, ανελέητη επιθετικότητα. Η διαφορά είναι ότι εδώ τα πρόσωπα δεν τα πλακώνουν τα ελάχιστα τετραγωνικά μέτρα και η μιζέρια του Σπιρτόκουτου ή η σκοτεινή ατμόσφαιρα της Ψυχής στο στόμα. Αντιθέτως, υπάρχουν αμέτρητα τετραγωνικά μέτρα, οι χαρακτήρες ζουν σε μια πλούσια έπαυλη των καλών συνοικιών της Αθήνας – υπάρχει και πισίνα κάπου εκεί έξω. Η φόρτιση και η αντιπαράθεση ξεκινούν από βαθύτερα αίτια που αποκαλύπτονται σταδιακά στο έργο. Ο καβγάς συνεχίζει για ώρα, μέχρι που πέφτει η βόμβα, όταν η μεγάλη τους αδελφή, η Στέλλα, που ερμηνεύει η Ιωάννα Κολλιοπούλου (συμπρωταγωνίστρια στη θεατρική παράσταση Παράσιτα), αποκαλύπτει στην Ανθή ότι δεν πρόκειται να κάνει τον πλούσιο γάμο που της ετοιμάζουν γιατί ερωτεύτηκε κάποιον άλλο.
Η Στέλλα ρίχνει τη βόμβα και τα ωστικά κύματα παρασέρνουν ή κινδυνεύουν να παρασύρουν τους πάντες. Η απόφασή της χωρίζει την οικογένεια σε δύο στρατόπεδα και δηλητηριάζει τις έτσι κι αλλιώς όχι και τόσο θερμές σχέσεις των μελών της. Κατά τη διάρκεια της παράστασης ακούγονται τρομερά πράγματα, απειλούνται υπολήψεις και σωματικές ακεραιότητες, πιάνονται στα χέρια, η κατάσταση φεύγει εκτός ορίων. Βέβαια, δεν πρόκειται για μια φυσιολογική «φραγκάτη» οικογένεια, για καλλιεργημένους μεγαλοαστούς της Ηρώδου Αττικού ή των βορείων προαστίων. Κύριος οίδε από πού ξεκίνησε και πώς την έχτισε την περιουσία του ο Γερακάρης. Πρόκειται για ένα ολότελα λούμπεν περιβάλλον που ξεχωρίζει από την πλέμπα χάρη στα εκατομμύρια που έχουν συγκεντρωθεί και με τα οποία μπορεί ο αρχιμαφιόζος πατέρας να έχει απαιτήσεις ακόμα και από την εξουσία. Γιατί, ουσιαστικά, αυτός είναι η εξουσία! Ο βασιλιάς των ημερών μας.
Βέβαια, δεν πρόκειται για μια φυσιολογική «φραγκάτη» οικογένεια, για καλλιεργημένους μεγαλοαστούς της Ηρώδου Αττικού ή των βορείων προαστίων. Κύριος οίδε από πού ξεκίνησε και πώς την έχτισε την περιουσία του ο Γερακάρης. Πρόκειται για ένα ολότελα λούμπεν περιβάλλον που ξεχωρίζει από την πλέμπα χάρη στα εκατομμύρια που έχουν συγκεντρωθεί και με τα οποία μπορεί ο αρχιμαφιόζος πατέρας να έχει απαιτήσεις ακόμα και από την εξουσία. Γιατί, ουσιαστικά, αυτός είναι η εξουσία! Ο βασιλιάς των ημερών μας.
Η βία της παράστασης που παρακολούθησα άγγιζε τα όρια του πραγματικού.Και παρόλο που συχνά επιστρατεύεται το χιούμορ –κωμικοτραγικά σχόλια που αποφορτίζουν την ένταση–, υπήρχαν στιγμές που ένιωθα την απειλή να φεύγει από τη σκηνή και να φτάνει μέχρι εμένα, στο κοινό. Ίσως γιατί δεν υπήρχε η σύμβαση της οθόνης. Ο Σταμουλακάτος στον ρόλο του Γερακάρη είναι σαρωτικός. Τον ένιωσα στο πετσί μου και νόμιζα ότι εν τέλει θα χρησιμοποιούσε το περίστροφο που κάποια στιγμή εμφανίζει στο έργο. Φυσικά, δεν θα αποκαλύψω το τέλος, αλλά είναι σαν όλα να μπαίνουν στη θέση τους. Αν και μπορεί να πει κανείς ότι τίποτα δεν μπαίνει στη θέση του, ότι, αντιθέτως, δημιουργείται μια βαθιά ρωγμή. Η ζωή συνεχίζεται με την ίδια τακτοποιημένη πορεία που το σύστημα έχει πετύχει να αναπαράγει. Οι Γερακάρηδες, με την πολιτική τους, έχουν φροντίσει ώστε οποιαδήποτε παρεκκλίνουσα συμπεριφορά, είτε σε μορφή επανάστασης είτε σε μορφή ατομικής εξέγερσης, να μην καρποφορεί αλλά να συντρίβεται και ενίοτε να ξεριζώνεται.
Στο τέλος του περάσματος είχα μείνει εμβρόντητος, σχεδόν σοκαρισμένος, με αυτό που είχα παρακολουθήσει. Το είπα σε όλους, αλλά θέλησα να μιλήσω με τα δύο νέα κορίτσια που κρατούν τους βασικούς ρόλους. Έτσι, μου αποκαλύπτουν ότι θεατρικό έργο δεν υπάρχει. Όλο αυτό που είδα και σύντομα θα δει το κοινό είναι βασισμένο σε μια ιδέα και σε συνεχόμενους αυτοσχεδιασμούς. Κάθε παράσταση θα είναι διαφορετική.
Το πρώτο που είπα στην Έλλη/Ανθή είναι ότι δεν τη θεωρώ Ισμήνη, όπως μου είχε πει, αλλά Ηλέκτρα, και τη Στέλλα την Ιφιγένεια της ιστορίας. Η Έλλη Τρίγγου μου εξηγεί: «Η μάνα πράγματι με πλήγωσε πάρα πολύ όταν ήμουν μικρή, όταν έφυγε με έναν άλλο άντρα, εγκαταλείποντας εμάς, τα παιδιά της. Ο πατέρας την ξυλοφόρτωσε και επέστρεψε. Εγώ εισέπραξα όλο το μένος της από την επιβεβλημένη επιστροφή της στο σπίτι».
Η Ανθή θέλει πάση θυσία να φύγει από πάνω της η ρετσινιά της κόρης του μαφιόζου και μισεί τη μητέρα της. Σπουδάζει στο εξωτερικό, κυκλοφορεί στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, πηγαίνει κρουαζιέρες. Δεν διανοείται ότι μια απερισκεψία θα χαλάσει τα σχέδια για εξέλιξη της οικογένειας σε κάτι πιο αποδεκτό και λαμπερό, χάρη στην κουμπαριά με μια πολιτική οικογένεια. Είναι σαφές ότι η απόφαση της Στέλλας επηρεάζει ολόκληρη την οικογένεια. Υπάρχει ο κίνδυνος να κατακρημνιστούν όλα όσα έχει πετύχει ο πατέρας της. Κυνική ούσα, προσπαθεί να φέρει στα συγκαλά της την αδελφή της και να την προσγειώσει στην πραγματικότητα, χρησιμοποιώντας όμως σκληρά λόγια. Στα μάτια της η αδελφή της, που την είχε πολύ ψηλά, γκρεμίζεται εξαιτίας του παρορμητισμού της να προτιμήσει τον έρωτα από την κοινωνική καταξίωση.
Ζητάω να μάθω από τις δυο νεαρές ηθοποιούς πώς έχει επιτευχθεί όλο αυτό που συμβαίνει επί σκηνής. Η Έλλη Τρίγγου εξηγεί: «Φτιάξαμε τον κορμό της ιστορίας, αναπτύξαμε τις σχέσεις μεταξύ μας, βάλαμε λεπτομέρειες, τα σημαντικά πράγματα που πρέπει να ακουστούν για το παρελθόν της οικογένειας αυτής, και πάνω σε αυτά δουλεύουμε αυτοσχεδιαστικά». Και η Ιωάννα/Στέλλα συμπληρώνει: «Υπήρχε η ιδέα, η έμπνευση από ένα παλιό έργο, ξέραμε πού θέλουμε να κινηθούμε και χτίσαμε ένα ολόκληρο οικογενειακό παρελθόν, που κάθε μέρα το εξελίσσουμε και ακόμα το φτιάχνουμε. Αυτό είναι και το γοητευτικό σε αυτήν τη δουλειά: ξεκινήσαμε από το μηδέν και χτίζουμε όλοι μαζί, έχοντας συμφωνήσει σε κάτι».
Στο τέλος του περάσματος είχα μείνει εμβρόντητος, σχεδόν σοκαρισμένος, με αυτό που είχα παρακολουθήσει. Το είπα σε όλους, αλλά θέλησα να μιλήσω με τα δύο νέα κορίτσια που κρατούν τους βασικούς ρόλους. Έτσι, μου αποκαλύπτουν ότι θεατρικό έργο δεν υπάρχει. Όλο αυτό που είδα και σύντομα θα δει το κοινό είναι βασισμένο σε μια ιδέα και σε συνεχόμενους αυτοσχεδιασμούς. Κάθε παράσταση θα είναι διαφορετική.
Η Έλλη συνεχίζει: «Κάθε πρόβα βιντεοσκοπείται, ώστε να βλέπουμε ποια σημεία της λειτουργούν και ποια όχι. Προφανώς, επειδή ο Οικονομίδης είναι κινηματογραφιστής, του βγαίνει αυτό το χαρακτηριστικό και στον τρόπο που δουλεύουμε στο θέατρο. Ξέρουμε τόσο καλά την ιστορία και τι πραγματεύεται κάθε σκηνή, που το έργο γεμίζει και "στοιχειοθετείται" με όλα όσα βγαίνουν κατά τη διάρκεια των αυτοσχεδιασμών. Πολλές φορές έχουμε προαποφασίσει κάποια πράγματα για τις σχέσεις μας, αλλά η ίδια η σκηνή μας εκπλήσσει και οι σχέσεις, οι συγκρούσεις και οι συμμαχίες αλλάζουν. Έτσι, έχουμε κατακτήσει μια φέτα ζωής πραγματικού χρόνου. Εκεί που όλα πηγαίνουν καλά, όλα ανατρέπονται». Η Ιωάννα προσθέτει: «Όπως ο Γιάννης έτσι κι εμείς θέλουμε να είναι όσο γίνεται πιο πραγματικό, σαν να έχει μπει ο θεατής στο σαλόνι αυτής της οικογένειας. Και, φυσικά, να φανεί ότι το έργο στέκεται πολύ στο όνομα, στην τιμή του πατέρα».
Ο Γιάννης Οικονομίδης γνωρίζει ότι έχει ένα υλικό που είναι σχεδόν ρευστό. Σαν ροκ συγκρότημα σε έκταση διαρκείας. Απευθύνεται στις δύο ηθοποιούς του: «Είστε σαν ένα ροκ συγκρότημα που έχει βγάλει τον πρώτο του δίσκο κι έχει 80 συναυλίες μπροστά. Σε όλο τον κόσμο και σε κάθε πόλη πρέπει να κερδίζει το κοινό. Πρέπει να επιβεβαιώνει την επιτυχία του δίσκου, αυτό που βιώνουν όλα τα μεγάλα συγκροτήματα. Και είναι εξουθενωτικό».
Απομονώνω τον δημιουργό και του επισημαίνω ότι το Στέλλα κοιμήσου εμπεριέχει ψήγματα και από τη Στέλλα Βιολάντη, και από την αρχαία τραγωδία, και από το Festen, και πιθανόν και από άλλα πολλά, αλλά έχει τόση σχέση με την αρχική ιδέα όση είχε ο Μαχαιροβγάλτης με το Ossessione ή το Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δύο φορές. Μου απαντάει: «Κοίτα. Εγώ αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο να δράσει μέσα στο πλαίσιο του σήμερα και αυτού που ζούμε, της πραγματικότητας που μας περιβάλλει, αλλά αυτά που λες, τα δάνεια, οι αναφορές, οι συστοιχίες, λειτουργούν υποσυνείδητα, κι αυτό είναι κάτι μαγικό, ότι περιέχονται τελικά σε μια κουλτούρα που όλοι φέρουμε. Είναι φοβερό πώς συνομιλούμε με την παράδοση και το παρελθόν. Σκεφτόμουν πώς θα δείξω αυτό που είχα στο μυαλό μου και συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα μόνο αν έστηνα μια κατάσταση Μεξικού. Ένας βοθρατζής από το πουθενά, ένας πιστολάς που ανεβαίνει και κάποια στιγμή γίνεται κυρίαρχος στον υπόκοσμο. Μόνο σε μια τέτοια οικογένεια θα μπορούσε να εξελιχθεί αυτή η ιστορία, μια αντιπαράθεση αυτού του πατέρα με την κόρη του. Την τοποθετώ στο σήμερα, που παρατηρείται διασύνδεση του εγκλήματος με ένα κομμάτι της πολιτικής ζωής, θέλοντας να δείξω πως ο υπόκοσμος μπορεί ενίοτε να περάσει είτε από την μπροστινή είτε από την πίσω πόρτα στην πολιτική».
Τι απέγινε η αρχική ιδέα της Στέλλας Βιολάντη; «Από πολύ νωρίς φάνηκε ότι θα επιλέγαμε έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο με τη μέθοδο που διάλεξα, ένα είδος workshop με αυτοσχεδιασμούς και πολλή πρόβα, ώστε να διαμορφωθεί το πλαίσιο της συγκεκριμένης μέρας, το γεγονός εκείνου του κυριακάτικου μεσημεριού που σκάει η βόμβα. Είδαμε ότι είναι ένα εντελώς άλλο πράγμα και κατάλαβα ότι δεν ήθελα να έχω καμιά δέσμευση, κανένα βαρίδι, και δημιουργήσαμε νέους χαρακτήρες από την αρχή».
«Όταν, πριν από μερικά χρόνια, μου έλεγες ότι θα έρθει η ώρα που θα ασχοληθείς με την ανώτερη τάξη, ότι τα μικροαστικά σου δράματα εμπεριέχουν τον Σαίξπηρ αλλά ότι ακόμα δεν έχεις ασχοληθεί με τους βασιλιάδες της σύγχρονης πραγματικότητας, είχα αναρωτηθεί ποιον τρόπο θα σκαρφιζόσουν για να "λερώσεις" τον μεγαλοαστικό καθωσπρεπισμό. Εδώ μοιάζει να το τολμάς με ένα έργο που κάνει τομή και είναι στα όρια της πολιτικής καταγγελίας». Μου απαντάει:«Πρόκειται για μια ακραία ιστορία που μόνο σε τέτοια οικογένεια θα μπορούσε να εξελιχτεί. Σε μια οικογένεια πλουσίων του υποκόσμου, όπου υπάρχουν ακραία πάθη και ακραίες συμπεριφορές, ξαφνικά ξυπνάει το παρελθόν και το ζωώδες, απ' το οποίο ξεκίνησαν οι ίδιοι, η κουλτούρα τους. Αυτό είναι που με πήγε σε μια τέτοια έκφραση».
«Σε αυτή την έκφραση είναι όλοι τους παγιδευμένοι και δεν μπορούν να ξεφύγουν» συμπληρώνω και ο Οικονομίδης συμφωνεί: «Είναι ο κανόνας του παιχνιδιού. Το λέει η μικρότερη κόρη, έτσι είναι το σύστημα. Δεν δουλεύει διαφορετικά, είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα. Πολλές φορές δεν είναι εύκολο να βγεις απ' το μαντρί και να διαφοροποιηθείς από αυτά που σου έχουν προσθέσει στην πλάτη. Το βαθύτερο που βάζει αυτό το έργο είναι το πρόβλημα της έκφρασης. Αυτό το κορίτσι προσπαθεί να αρθρώσει έναν λόγο ο οποίος είναι κόντρα σε αυτό που όλοι θεωρούν δεδομένο. Είναι ένας άνθρωπος που βγαίνει και λέει "αγαπώ" και όλοι την κοιτάζουν περίεργα και της προτείνουν εκατοντάδες λύσεις για να το ζήσει αυτό χωρίς να ταράξει τα νερά. Ποια ελευθερία και ποια αγάπη, τι μας λες τώρα! Προδοσία! Η Στέλλα καλείται να γίνει πλυντήριο για όλους».
«Το έργο θα είναι μια παράσταση εν εξελίξει;» «Είναι μια κανονική παράσταση, με αρχή, μέση και τέλος. Καταρχάς, είμαι πάρα πολύ ευτυχής που έχω αυτό το φοβερό καστ ηθοποιών. Αφού δόμησα την ιστορία σε 5 σκηνές, αυτό που κάναμε ήταν να φτιάξουμε τη συνθήκη της ζωής αυτών των ανθρώπων. Ποιοι είναι, ποια είναι η καθημερινότητά τους, τι τους απειλεί, από πού κρατάει η σκούφια τους. Βουτήξαμε σε μια άλλη ζωή, σε αυτήν της οικογένειας του Αντώνη Γερακάρη και του κόσμου του, για να γίνει δεύτερη φύση μας. Ακούσαμε ιστορίες, ψάξαμε. Αυτό που έκανα ήταν να δω τους ηθοποιούς μου να ζουν με απόλυτα ρεαλιστικό τρόπο μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Αυτό το πετύχαμε με πολλά άλλα τεχνάσματα. Γιατί αυτό που θα κληθούν να κάνουν κάθε βράδυ είναι να ενσαρκώσουν αυτούς τους χαρακτήρες, να ζουν αυτές τις ζωές. Δύσκολο και ακραίο εγχείρημα. Δεν θέλω να φοράνε μια μουτσούνα και να παίζουν. Θέλω να είναι κάθε βράδυ σε θέση να βιώσουν αυτή την εμπειρία. Και να μπορούν, ανάλογα με το τι συμβαίνει κάθε φορά, να ανταποκρίνονται. Όταν την ξαναδείς, θα δεις μια παράσταση διαφορετική αλλά και την ίδια».
Ομολογώ ότι ένιωσα την απειλή όσο σε καμιά παράσταση. «Ξέρεις γιατί; Γιατί όλο αυτό είναι αληθινό. Επενδύσαμε στην επικινδυνότητα και τον τρόμο. Ο Αντώνης Γερακάρης είναι ο αυτοδημιούργητος νεοέλληνας που φτιάχτηκε μέσα από τον δρόμο της παρανομίας. Σε έναν βαθμό τον κατανοείς. Είναι γνωστά πράγματα αυτά. Αυτό όμως που επίσης καταδεικνύει το έργο, και είναι πιο σοβαρό, είναι ότι ένα κομμάτι της πολιτικής είναι πιο βρόμικο από τον πραγματικό υπόκοσμο. Αυτό είναι αναμφισβήτητο και αφορά οποιαδήποτε πολιτική πραγματικότητα, σε παγκόσμιο επίπεδο».
Πώς πέρασε από τον κινηματογράφο στο θέατρο, πώς τόλμησε να καταπιαστεί με κάτι που δεν ήξερε; «Με πήρε ο Στάθης Λιβαθινός και μου είπε να βρεθούμε. Ήταν σε μια στιγμή που σκεφτόμουν σοβαρά να ασχοληθώ με το θέατρο. Είναι ένας χώρος που σέβομαι, γι' αυτό δεν είχα τολμήσει να το κάνω τόσο καιρό. Είμαι ένας κινηματογραφιστής που αγαπάει το θέατρο πρόζας, την κλασική αφήγηση. Θέλω να είναι αναγνωρίσιμοι οι χαρακτήρες μου και επιδιώκω την ταύτιση, την εμπλοκή του θεατή. Να συγκινηθεί, να ταξιδέψει, να μετατοπιστεί. Οι 5 σκηνές του Στέλλα κοιμήσου είναι σαν 5 μεγάλα μονοπλάνα. Καλύτερα, 5 σεκάνς σε ένα μεγάλο μονοπλάνο σε πραγματική ενότητα, χώρου, χρόνου και δράσης. Αλλά σε θεατρική σκηνή. Και αυτό ήταν το στοίχημα».
«Θα καταλήξετε σε ένα κείμενο;» «Θα επιλέξουμε μία παράσταση την οποία θα απομαγνητοφωνήσουμε και το κείμενο που θα προκύψει θα το εκδώσουμε. Αυτή η παράσταση-ντοκουμέντο θα παίζεται με την ίδια συνθήκη κάθε βράδυ και μοιραία οι ηθοποιοί θα καλούνται να ζουν αυτές τις καταστάσεις κάθε φορά από την αρχή, διαφορετικά, πάντα όμως με κάποια σταθερά μοτίβα».
Ιnfo:
Στέλλα κοιμήσου του Γιάννη Οικονομίδη
Κτίριο Τσίλλερ - Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος».
Από 13/10 ως 11/12
Επιμέλεια κειμένου: Βαγγέλης Μουρίκης.
Παίζουν: Ιωάννα Κολλιοπούλου, Στάθης Σταμουλακάτος, Καλλιρρόη Μυριαγκού, Έλλη Τρίγγου, Γιάννης Νιάρρος, Μάγια Κώνστα, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Αντώνης Ιορδάνου
