Careless love
Bρε πώς κυλούν τα χρόνια! Πρωτάκουσα το όνομα της Μπέσι Σμιθ στο «Πλούσιες και διασημες» - ένα ήσυχο δυναμίτη του Tζορτζ Κιούκορ- για τη φιλία μιας αμερικάνας Λένας Μαντά ( Κάντις Μπέργκεν ) με μια σοβαρή συγγραφέα (Ζακλίν Μπισέ), μια φιλία που παραπατάει μεταξύ γκόμενων, δόξας, «ταξικής» πάλης και ματαιοδοξίας για να βγεί στο τέλος νικητής. Στο σπίτι της κουλτουριάρας Ζακλίν Μπισέ, που έχει φάει τα χαστουκάκια της, την βλέπουμε κάποια στιγμή να ακούει μόνη Μπέσι Σμιθ, λέγοντας κάτι σαν: «Πόσα και πόσα μεσημέρια αυτά τα τραγούδια με βοηθήσανε να περάσει το κακό…».
Έψαξα, άκουσα, κόλλησα. Και μετά άφησα.
Αλλά τώρα, όποτε ζορίζομαι και αυτοματικά μαζεύω τα κομμάτια μου, χωρίς έγνοια αν είναι καλά ή κακά- εννοώ, όποτε καταφεύγω σε αυτά που ξέρω και θεωρώ δικά μου διότι όλα τα άλλα αποδεικνύονται άστατες, «απερίσκεπτες αγάπες», η Μπέσι μπαίνει πάλι στο δωμάτιο, με τον ένρινο ήχο του φωνόγραφου, μητρική, στέρεη, κατισχύουσα πάνω από κάθε βάσανο και μου λέει: Κούλαρε, ρε μαλάκα, δεν πήρανε τη Πόλη, στα χωριουδάκια σφάζονται.
