Οι Athens Bros ξεκίνησαν ως ένα ντουέτο DJs που έπαιζαν κυρίως χιπ-χοπ. Πριν από δύο χρόνια έγιναν ομάδα, βάζοντας στην παρέα νέα μέλη, και σήμερα είναι μία από τις ενεργές κολεκτίβες της πόλης με έντεκα μέλη που κάνουν ό,τι μπορούν για να προωθήσουν το new wave του χιπ-χοπ στην Αθήνα.
«Είμαστε DJs, οργανώνουμε live, κάνουμε δικά μας πάρτι, παραγωγές σε δικά μας κομμάτια –έχουμε δύο ράπερ στην ομάδα μας‒, γυρίζουμε τα δικά μας βιντεοκλίπ και κάνουμε βιντεοκλίπ για άλλους ράπερ (σ.σ. έχουν κάνει τέσσερα βίντεο στα κομμάτια του Billy Sio), έχουμε γραφίστα και δικό μας κανάλι όπου ανεβαίνουν κομμάτια. Ετοιμάζουμε πολλά ακόμα» λέει ο William, το πιο παλιό μέλος και ιδρυτής της ομάδας, που είναι 30 χρονών και δάσκαλος στο επάγγελμα.
»Οι υπόλοιποι είναι όλοι πιο μικροί, με νεαρότερο μέλος τον Lunu, τον γραφίστα, που είναι 17 χρονών και πάει ακόμα σχολείο. «Αυτό που σε γενικές γραμμές μάς ξεχωρίζει από τις άλλες ομάδες είναι ότι έχουμε δουλέψει με όλους τους ράπερ και έχουμε ένα εβδομαδιαίο πάρτι που λέγεται Flex Zone, όπου, εκτός από τους resident DJs, δηλαδή εμάς, φιλοξενούμε κάποιον ράπερ κυρίως από το new wave, την τραπ αλλά και από το χιπ-χοπ γενικά.
»Έχουμε δουλέψει με όλη τη ραπ-τραπ σκηνή, έχουμε καταφέρει να ενώσουμε σε πάρτι μας διαφορετικούς ράπερ που μπορεί να μην τα πήγαιναν καλά, επειδή το ραπ είναι ανταγωνιστικό. Έχουμε δουλέψει με όλους. Όλοι οι ράπερ θέλουν να δουλέψουν μ' εμάς γιατί, επί της ουσίας, είμαστε μια ομπρέλα στην κοινότητα αυτή. Γενικότερα, πέρα από το Flex Zone, έχουμε επικεντρωθεί στην προώθηση των δικών μας ράπερ μέσα από το δικό μας label.
Η Αθήνα μας ενώνει, γι' αυτό λεγόμαστε Athens Bros. Είμαστε άτομα διαφορετικών ηλικιών, από 17 μέχρι 30 ετών, απ' όλες τις περιοχές της Αθήνας, αλλά μας ενώνει ο κοινός στόχος: να προωθήσουμε όσο το δυνατό περισσότερο τον νέο ήχο. Αυτό μας ενδιαφέρει πιο πολύ, το φρέσκο, η νέα γενιά των ράπερ. Είμαστε μια οικογένεια και ο ένας βοηθάει τον άλλο σε όλα τα επίπεδα
» Η Αθήνα μας ενώνει, γι' αυτό λεγόμαστε Athens Bros. Είμαστε άτομα διαφορετικών ηλικιών, από 17 μέχρι 30 ετών, απ' όλες τις περιοχές της Αθήνας, αλλά μας ενώνει ο κοινός στόχος: να προωθήσουμε όσο το δυνατό περισσότερο τον νέο ήχο. Αυτό μας ενδιαφέρει πιο πολύ, το φρέσκο, η νέα γενιά των ράπερ. Είμαστε μια οικογένεια και ο ένας βοηθάει τον άλλο σε όλα τα επίπεδα».
«Με ενοχλεί που ο κόσμος τρώει μασημένη τροφή. Όλοι ακούν ό,τι παίζουν στα κλαμπ ή ό,τι κομμάτι είναι της μόδας. Δεν ψάχνονται, όλοι πάνε κάθε Σάββατο εκεί όπου κάνει ουρές ο κόσμος, πολλές φορές χωρίς καν να ξέρουν περί τίνος πρόκειται.
Βάλε ένα κομμάτι που σ' αρέσει στο YouTube και άκου τα 10 προτεινόμενα που σου βγάζει από δίπλα, πάτα στο Facebook events στην Aθήνα και πήγαινε κάπου που δεν έχεις ξαναπάει. Όσο λιγότερα ξέρεις γι' αυτούς που παίζουν και για το μαγαζί, τόσο το καλύτερο. Αν δεν έχεις έρθει σε πάρτι δικό μου, πρέπει να έρθεις, αν έχεις έρθει δέκα φορές, πήγαινε κάπου αλλού» λέει ο Bill Nekk, DJ της ομάδας.
«Το χιπ-χοπ είναι ανύπαρκτο στο ελληνικό ραδιόφωνο» λέει ο Lunu, DJ και γραφίστας. «Αρχικά, σίγουρα ευθύνεται η λογοκρισία που υπάρχει. Τα περισσότερα χιπ-χοπ κομμάτια περιέχουν υβριστικούς στίχους και πολλοί θεωρούν πως αυτές οι εκφράσεις μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά το γλωσσικό αισθητήριο των νέων. Έτσι οι παραγωγοί φοβούνται την επιβολή προστίμων, οπότε δεν τα επιλέγουν.
»Θεωρώ πως για να αποφευχθεί αυτό πρέπει οι ραπ καλλιτέχνες να βγάζουν και clean version που θα μπορεί να παίζει άφοβα σε οποιονδήποτε ραδιοφωνικό σταθμό. Σίγουρα τα πράγματα δεν είναι καλά στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Όλοι το γνωρίζουν αυτό. Παρ' όλα αυτά, είμαι ένα παιδί 17 χρόνων και δεν πρόκειται να σταματήσω να είμαι αισιόδοξος σε ό,τι και να κάνω».
«Τα τελευταία χρόνια η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει πολλούς τομείς» συνεχίζει ο Park, ράπερ της ομάδας. «Οι συνομήλικοί μου αλλά και οι λίγο μεγαλύτεροι κυνηγούν τα επαγγελματικά τους όνειρα τους σε άλλες χώρες. Εκεί είναι πιο εύκολο να υπάρξει αναγνώριση του ταλέντου, της προσπάθειας και της σκληρής δουλειάς κάποιου. Ιδιαίτερα ο χώρος της μουσικής περνάει τεράστια κρίση.
»Νέοι καλλιτέχνες αλλά και παλιότεροι στηρίζονται πλέον κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να προβάλουν τη δουλειά τους. Ειδικότερα όταν το είδος της μουσικής είναι ιδιαίτερο, άρα όχι και τόσο αποδεκτό από τον πολύ κόσμο, τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα.
Δυστυχώς, πρέπει να αντιμετωπίσουμε και τα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας σε σχέση με τον διαφορετικό ήχο και τη διαφορετική νοοτροπία. Είμαι της άποψης ότι αν δεν σ' αρέσει κάτι, απλώς προσπέρασέ το, μην το σχολιάσεις αρνητικά, γιατί ο άλλος έχει δουλέψει γι' αυτό, έχει δώσει χρόνο και χρήμα. Προσωπικά, πάντως, είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος και θεωρώ ότι τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν, και θα αλλάξουν.
»Αν το δεις απ' την άλλη πλευρά, η οικονομική κρίση μάς έχει αναγκάσει να έρθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλον και να βοηθάμε για να πετύχουμε κάτι που αγαπάμε και έχουμε κοινό στόχο. Ένας νέος καλλιτέχνης έχει τη δυνατότητα πλέον για μεγαλύτερη συμμετοχή στο δημιουργικό κομμάτι, ενώ προ κρίσης οι εταιρείες τον περιόριζαν πολύ σε αυτό τον τομέα.
»Το πιο βασικό είναι που βλέπω ανθρώπους με θετική σκέψη για όλα και όρεξη για δουλειά, ειδικότερα τη νέα γενιά που μέσα από όλη αυτήν τη μιζέρια και τη μουντίλα της χώρας βάζει τη δικιά της πινελιά και προσπαθεί να ξυπνήσει και τους μεγαλύτερους μέσα από τη μουσική και γενικότερα την τέχνη.
Οι Athens Bros κι εγώ, ως Park, προσπαθούμε να πιάσουμε τον παλμό της νέας γενιάς και νομίζω ότι το κοινό μας το αντιλαμβάνεται αυτό και ανταποκρίνεται. Αν έχει πίστη και αγάπη γι' αυτό που κυνηγάει ο καθένας, τότε να είστε σίγουροι ότι θα πετύχει.
«Ζούμε στην εποχή που το Ίντερνετ έχει σαρώσει τα πάντα και τα social media είναι αυτά που μπορούν να κάνουν έναν καλλιτέχνη σούπερ famous μέσα σε μια νύχτα, να ορίσουν τον Πρόεδρο της Αμερικής, να ρίξουν κυβερνήσεις, να προκαλέσουν επαναστάσεις. Γενικά, η δύναμη του μέσου είναι τεράστια» προσθέτει ο William.
«Είναι λογικό οι νέοι καλλιτέχνες που τα κατανοούν απόλυτα και έχουν μεγαλώσει με αυτά από παιδιά να έχουν μια εντελώς διαφορετική αντίληψη για το τι είναι διασημότητα, τι είναι μουσική κ.λπ. Είναι λογικό, λοιπόν, οι νέοι καλλιτέχνες της new rap σκηνής να εκμεταλλεύονται τα social media και να εκτοξεύουν τον δείκτη της διασημότητάς τους στα ύψη. Καλλιτέχνες όπως ο Lil Pump, ο Post Malone, η Bhad Bhabie και πολλοί άλλοι έγιναν σούπερ διάσημοι λόγω του Instagram, του Snapchat και των υπόλοιπων social media.
»Οι ράπερ στην Αμερική είναι πλέον σούπερ-σταρ και οι περισσότεροι είναι και πολύ μικροί ηλικιακά, οπότε είναι λογικό να μην μπορούν να διαχειριστούν τη διασημότητά τους και να τροφοδοτούν μια εικόνα που σε μεγάλο βαθμό ίσως είναι μια βιτρίνα για να δημιουργήσουν ακόμα μεγαλύτερο hype γύρω από το όνομά τους.
Σε γενικές γραμμές, όμως, μπορούμε να πούμε πως τη σημερινή εποχή ο ράπερ είναι ο σύγχρονος ροκ-σταρ, οπότε είναι λογικό άνθρωποι που σε όλο τον κόσμο είναι διάσημοι, κάνουν εκατοντάδες εκατομμύρια views στο YouTube και συνήθως δεν είναι πάνω από 25 χρονών να έχουν μια παραπάνω δόση ναρκισισμού, χωρίς όμως αυτό να ισχύει απαραίτητα για όλους τους ράπερ της νέας σκηνής.
Η Ελλάδα, ως χώρα, όσο προοδευτική έχει υπάρξει σε πολλά θέματα της σύγχρονης Ιστορίας της, άλλο τόσο συντηρητική μπορεί να γίνει σε κάποια άλλα. Προσωπική μου άποψη είναι πως τα μεγάλα, mainstream μέσα δεν αγνοούν το χιπ-χοπ εσκεμμένα. Όλοι γνωρίζουν πως το είδος, τόσο παγκόσμια όσο και στην Ελλάδα, έχει τεράστια δυναμική, κάτι που αποτυπώνεται και σε νούμερα στο YouTube, στα lives που γεμίζουν τεράστιους συναυλιακούς χώρους και γενικά στην κουλτούρα που μέσα στο πέρασμα των χρόνων έχει στηθεί και επηρεάζει πλέον όλα τα μουσικά είδη.
Το πρόβλημα είναι πως ακόμα υπάρχουν κάποια ταμπού γύρω από τη θεματολογία της χιπ-χοπ μουσικής, η οποία πολλές φορές μιλάει με ωμό τρόπο, αλλά και πως γενικά οι χιπ-χοπ artists δεν αυτολογοκρίνονται. Σιγά-σιγά, όμως, αυτό αλλάζει και θα αλλάξει ακόμα περισσότερο και στη χώρα μας από τους ίδιους τους καλλιτέχνες της new wave σκηνής, οι οποίοι δεν είναι απαραίτητο να έχουν συγκεκριμένη θεματολογία όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα αλλά πλέον, από τη στιγμή που το χιπ-χοπ έξω είναι αρκετά πιο ποπ απ' ό,τι παλιότερα, αυτό σίγουρα θα επηρεάσει και τους artists της χώρας μας.
Μπορεί ο τρόπος που εκφράζονται κάποιοι καλλιτέχνες να ακούγεται παράξενος σε πολύ κόσμο, όμως τα περισσότερα τραπ κομμάτια που παίζουν στη χώρα μας εκφράζουν την αλήθεια του καλλιτέχνη, απλώς με έναν διαφορετικό κώδικα που ίσως ο μέσος ακροατής να μην έχει συνηθίσει ακόμα.
Γενικά, οι μουσικές που πατροπαράδοτα ήταν καθιερωμένες στη χώρα μας μίλαγαν για αγάπη, καψούρα, απόρριψη, έρωτα κ.λπ. Όταν, λοιπόν, εμφανίζεται ένας καλλιτέχνης ο οποίος ανήκει σε μια εντελώς διαφορετική γενιά, τη γενιά του Ίντερνετ, και τα ερεθίσματά του είναι εντελώς διαφορετικά από αυτά του μέσου ακροατή, είναι λογικό να φαίνεται παράξενος, ξένος και πολλές φορές δήθεν, όμως πιστεύω πως ο κώδικας της ραπ, που είναι παγκόσμιος, σιγά-σιγά έρχεται και αργά ή γρήγορα οι στίχοι θα ακούγονται πιο οικείοι στα αυτιά του μέσου Έλληνα ακροατή. Στην τραπ υπάρχουν τόσοι διαφορετικοί καλλιτέχνες πλέον που ο καθένας μπορεί να ακούει εντελώς διαφορετικά πράγματα που καλύπτουν μια τεράστια θεματολογία.
Πιστεύω πως η ελληνική σκηνή βρίσκεται στον σωστό δρόμο. Βγαίνουν πάρα πολύ καλά πράγματα, αντάξια σε μεγάλο βαθμό, πολλές φορές, αυτών που ακούγονται στο εξωτερικό. Όλη η σκηνή γενικά τρέχει με πολύ μεγαλύτερο επαγγελματισμό απ' ό,τι παλιότερα. Οι artists δίνουν μεγάλη σημασία πλέον στις παραγωγές τους και στον τρόπο που ηχογραφούν, τα βιντεοκλίπ είναι πολύ πιο προσεγμένα, η μουσική μας έχει εισχωρήσει στα μεγαλύτερα κλαμπ της χώρας και υπάρχουν πολλοί ράπερ αλλά και DJs που ζουν αποκλειστικά από τη μουσική.
Το μοναδικό ίσως πρόβλημα που υπάρχει στη χιπ-χοπ σκηνή είναι η εσωστρέφεια που πολλές φορές δείχνει ένα μέρος του κοινού, το οποίο, όταν δεν του αρέσει κάτι, δεν το προσπερνά απλώς αλλά προσπαθεί να το φιμώσει. Αυτό σιγά-σιγά αλλάζει, μια και οι artists, οι οποίοι ανήκουν πιο πολύ στο oldschool movement, δίνουν το respect τους σε νέους καλλιτέχνες, κάτι που είναι πολύ σημαντικό γιατί ενώνει ένα κοινό το οποίο ανήκει στην ίδια σκηνή.
«Όλοι γνωρίζουμε ότι στην Ελλάδα επικρατεί γενικότερα μια λαϊκή κουλτούρα που συνοδεύεται από γλυκανάλατους πόθους και καψούρα» λέει ο dizz, ράπερ. «Στην Αμερική, μπορεί κάποιος, ενώ οδηγεί κι έχει τα παιδιά του στο αυτοκίνητο, να ακούει πλέον τους Migos να χυδαιολογούν, εξυμνώντας οπιούχα φάρμακα, καθώς η μουσική είναι καθαρά για διασκέδαση, ενώ στην Ελλάδα κάτι τέτοιο θα φάνταζε τρελό. Άραγε, είναι όντως το χιπ-χοπ το αληθινό πρόβλημα; Ή μήπως η περιορισμένη δεκτικότητα του Έλληνα δεν επιτρέπει το είδος αυτό να εισχωρήσει στα media;».
«Δεν θεωρώ πως οι στίχοι είναι πάντα ξένοι στην ελληνική κοινωνία» λέει ο Konstantog, art director και press manager των Athens Bros. «Αλλά ακόμα και όταν οι στίχοι δεν αντιπροσωπεύουν 100% τους ακροατές, θεωρώ ότι κάποιες φόρες παρουσιάζουν κάτι που θέλεις να φτάσεις. Και αυτό δεν αφορά τα αρνητικά κομμάτια των στίχων αλλά τα θετικά.
Δηλαδή, θέλω να φτάσω να ζω από το χόμπι μου, είτε αυτό λέγεται μουσική, είτε γραφιστική, στην περίπτωσή μου, είτε οτιδήποτε. Θέλω να έχω άνεση, θέλω να βλέπω κάτι και να μπορώ να το αγοράσω. Αυτό που εννοώ είναι ότι ακόμα κι όταν ακούγονται σχετικά ξένοι οι στίχοι, είναι σαν να ακούς κάτι στο οποίο στοχεύεις ταυτόχρονα. Σου δίνει ένα κίνητρο.
Έχει τύχει πολλές φόρες να νιώθω πως δεν είμαι σε καλή διάθεση ή ότι δεν έχω πολλή όρεξη για κάτι και να βάλω ένα τέτοιο τραγούδι για να αποκτήσω κίνητρο. Γενικά, πιστεύω ότι έστω κι αν είναι ξένοι οι στίχοι τώρα, σε κάποια χρόνια δεν θα είναι, σε τόσο μεγάλο βαθμό τουλάχιστον.
Γενικά, όσοι ασχολούνται με τη μουσική, από ράπερ και παραγωγούς μέχρι βιντεογράφους και γραφίστες, έχουν κάνει αρκετά βήματα μπροστά και βλέπεις ότι υπάρχει τόσο μεγάλη ανταπόκριση από ανθρώπους όλων των τάξεων. Δεν είναι μυστικό ότι οτιδήποτε ακούει ο καθένας προσπαθεί να το μιμηθεί.
Άρα, όταν κάποιος ακούει κάποιον να λέει "έχω λεφτά, έκανα το χόμπι μου δουλειά", το ίδιο θα προσπαθήσει να κάνει κι αυτός. Εγώ, παραδείγματος χάριν, έναν χρόνο πριν όλα αυτά τα έβλεπα από απόσταση και αναρωτιόμουν πως τα κατάφερναν.
Μετά από έναν χρόνο δουλειάς, όμως, αφού είπα πως θέλω να φτάσω κι εγώ να κάνω artworks και δουλειές για σοβαρά ονόματα της ραπ μουσικής, συνεργάστηκα αρχικά με τους 3002, κάτι παιδιά από την Καλαμάτα στα οποία θέλω να δώσω το respect μου, κι έπειτα με τους Athens Bros και τους Godsquad. Πώς μπορεί να πει κάποιος, λοιπόν, ότι όλο αυτό είναι ξένο για την ελληνική κοινωνία, αν δεν έχει μπει στο πετσί του και δεν έχει προσπαθήσει να το κατανοήσει;».
Πριν κλείσουμε την κουβέντα μας, μου ζητούν να πουν δυο λόγια για τους ανθρώπους που τους βοήθησαν: «Athens Bros σημαίνει σεβασμός σε αυτούς που μας βοήθησαν και σ' αυτούς που θέλουμε να βοηθήσουμε. Θέλουμε να δώσουμε respect για όλα σε τρία άτομα που μας βοήθησαν από την πρώτη μέρα και αυτοί είναι ο Θανάσιμος, ο Skive και ο Billy sio, τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε φιλικό επίπεδο.
Σε μια εποχή που είναι δύσκολη για το street culture θέλουμε να δώσουμε το respect μας επίσης σε όλους, είτε αυτοί είναι DJs, είτε γραφίστες, είτε ράπερ που προσπαθούν, το παλεύουν, το γουστάρουν και το κυνηγάνε, γιατί κι εμείς αυτό αντιπροσωπεύουμε, το να κυνηγάς και να σπρώχνεις το culture που αγαπάς. Γι' αυτό και είμαστε η μοναδική ομάδα που έχει καταφέρει να συνεργάζεται με όλους του new wave ράπερ».
Info:
Την ομάδα αποτελούν οι William (Selector), Funky Bastard (Selector), Manos Lunu (Selector), Nickdabest (Selector), Bill Nekk (Selector), Konstantog (art director, press manager), Aji stone (director, photographer), Park (singer, rapper), Dizz (singer, rapper), Geralntina (public relations), Dedes (video editor), Dimitris F. (assistant photographer).
Τα επόμενα πάρτι τους στην Αθήνα είναι στις 14 Ιουνίου στο Spinster, στις 29 Ιουνίου στην Quinta. Στις 24 Ιουνίου είναι η Flex Zone βραδιά στο Dames.
σχόλια