Η νέα μουσική του 2015

Η νέα μουσική του 2015 Facebook Twitter
Επεξεργασία: Ατελιέ/ LIFO
0


 

Kat Dahlia - Μy garden

Η 24χρονη Katriana Huguet –όπως είναι το αληθινό όνομα της Kat Dahlia– είναι κουβανέζικης καταγωγής, γράφει μόνη τα τραγούδια της και ραπάρει εξαιρετικά. Μεγάλωσε ακούγοντας μια ευρεία γκάμα μουσικών, από τον BB King και τους Doors μέχρι τον Frank Sinatra και τη συμπατριώτισσά της Celia Cruz, αλλά οι στίχοι της έχουν τη διαύγεια και την ειλικρίνεια της κοφτής γλώσσας του Bob Marley – ο οποίος είναι το μεγάλο της είδωλο. Στην παραγωγή του δίσκου της συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, η Missy Elliott και ο Timbaland, αυτό όμως που τον κάνει να ξεχωρίζει δεν είναι η κάπως ιλουστρέ παραγωγή αλλά η τραχιά, σχεδόν επιθετική φωνή της Kat, η οποία ερμηνεύει εξίσου επιτυχημένα το hip-hop, τη salsa και το ragamuffin. Με εξαίρεση τα πιο αργά κομμάτια (ευτυχώς λίγα μέσα στο σύνολο), ο δίσκος είναι κεφάτος και upbeat, φτιαγμένος για πάρτι και βόλτες με ανοιχτό αυτοκίνητο – σε μεταφέρει πάραυτα στο Μαϊάμι, την ιδιαίτερη πατρίδα της Kat. Πιο κολλητικά κομμάτια του δίσκου είναι το «My Garden», το «Gangsta» και το σπαραχτικό «Just another dude».

 


The Decemberists - What a terrible world, what a beautiful world

Από φτωχό αδερφάκι του Σιάτλ, το Πόρτλαντ του Όρεγκον έγινε στις αρχές της νέας χιλιετίας το επίκεντρο μιας πλούσιας indie/folk/punk μουσικής σκηνής (ναι, ξέρω, από εκεί ξεκίνησαν παλιότερα και οι Wipers). Το 2000 ο εκ Μοντάνα ορμώμενος Colin Meloy επέλεξε το Πόρτλαντ για να φτιάξει το γκρουπ που ονόμασε Decemberists – μια νύξη στους Ρώσους Δεκεμβριστές. Δώδεκα χρόνια αργότερα, το συγκρότημα φαίνεται ότι κάνει μια ουσιαστική στροφή, κι αφήνοντας στην άκρη τις αναφορές σε ιστορικά γεγονότα και folk θρύλους, εστιάζει στο παρόν. Στο εναρκτήριο τραγούδι του νέου άλμπουμ, «The singer addresses his audience», ο Meloy λέει (χοντρικά): «Το ξέρουμε ότι σας ανήκουμε, ότι χτίσατε τη ζωή σας γύρω μας – αλλά we had to change some». Άλλαξαν, αλλά με πόση δεξιοτεχνία γίνεται αυτή η μεταστροφή! Η indie/baroque folk τους βουτάει στα νάματα της ευφυούς ποπ και της βρετανικής μελωδικής τραγουδοποιίας, και γίνεται πιο ζωντανή και κεφάτη, πιο ραδιοφωνική – κι αυτό κάθε άλλο παρά αρνητικό είναι. Ακόμα και ο τίτλος του δίσκου, που είναι μια αποστροφή του Μπαράκ Ομπάμα, γειώνει το ηχητικό αποτέλεσμα στο σήμερα. Τα ηλεκτρικά όργανα, με απόλυτο σεβασμό στα παραδοσιακά (βιολί, φυσαρμόνικα, ακορντεόν, μπάντζο), ξεσπούν σε blues και surf περάσματα, ενώ οι έξοχες γυναικείες φωνές στα φωνητικά (Laura Veirs, Rachel Flotard, Kelly Hogan) συμπληρώνουν το μελωδικό κομψοτέχνημα, το οποίο βάζει υποψηφιότητα για ένα από τα πιο φωτεινά και ανοιξιάτικα άλμπουμ της χρονιάς. Αναζητήστε το «Lake Song» και το «Wrong Year» – και το «Anti-Summer Song».

 

Belle and Sebastian - Girls in peacetime want to dance

Ο Stuart Murdoch είναι ένας μετρ της ποπ μουσικής – με όλες τις θετικές και αρνητικές συνεκδοχές του όρου. Ωστόσο, δεκαοκτώ χρόνια μετά το πρώτο άλμπουμ των Belle and Sebastian, μοιάζει να έχει εξαντλήσει τα αποθέματα των folk/rock/pop επιρροών του. Ή ίσως βαρέθηκε να ακούγεται σαν διάδοχος των Kinks, του Nick Drake, του Donovan και σαν Βρετανός ομόλογος του Burt Bacharach. Ο ίδιος μιλάει για τους διαγωνισμούς της Eurovision που έβλεπε στην εφηβεία του – και στρέφεται στη eurodisco των ’70s και στη synth-pop των ’80s, θα συμπληρώσω. Οι μελωδικές γραμμές και τα τρυφερά φωνητικά είναι ακόμα εκεί, στο «The cat with the cream» για παράδειγμα, ίσως γι’ αυτό ξενίζει η αλά Frank Farian εισαγωγή του «Enter Sylvia Plath». Πόσο μάλλον το εντελώς εκτός κλίματος «Everlasting Muse», που περνάει από το kletzmer σε μια Moricon-ική horn section. Αλλά η φωνή του Stuart συνεχίζει να χαϊδεύει τα αυτιά, οι στίχοι είναι ευφάνταστα συνειρμικοί. Κάθε μουσικός που έχει επιδείξει βαθιά αφοσίωση στην αγαπημένη του μουσική, την chamber και την twee pop, εν προκειμένω, δικαιούται να αλλάξει καλλιτεχνική πορεία. Μόνο που με τρώει η υποψία ότι ο αγαπητός Γλασκώβιος Stuart παρασύρθηκε από τη δίνη της αναβίωσης των ’70s. Στο repeat: τo «Allie», με τις jangle κιθάρες του.

 

Mark Ronson - Uptown special

Ο Βρετανός παραγωγός της Amy Winehouse, της Adele και πολλών άλλων δοκιμάζει ξανά την τύχη του μ’ έναν δίσκο –τον τέταρτο προσωπικό του– που ακούγεται σαν «εισαγωγή στη μαύρη μουσική των τελευταίων 40 χρόνων». Κι αν στο εναρκτήριο κομμάτι νομίζετε ότι μιμείται τον Stevie Wonder, κάνετε λάθος: ο Stevie συμμετέχει αυτοπροσώπως. Στην πρώτη ακρόαση ο δίσκος εκπλήσσει – ξεχνάς τι ακούς, προσπαθώντας να καταλάβεις σε τι παραπέμπει το κάθε τραγούδι. Το κύριο βάρος πέφτει στο χορευτικό funk της δεκαετίας του ’80, αλλά υπάρχουν και πιο soft-rock κομμάτια, όπως το «Summer Breaking», στο οποίο τραγουδάει ο Kevin Parker («Tame Impala»). Η αναβίωση της σόουλ είναι πραγματικότητα, έστω κι αν τη θέση του James Brown έχει καταλάβει ο ράπερ Mystikal ή ο Χαβανέζος σταρ του r’n’b, Bruno Mars. Στο «I can’t loose» νομίζεις ότι ακούς μια χαμένη ηχογράφηση του Michael Jackson, λουστραρισμένη και σύγχρονα μιξαρισμένη. Τους στίχους έχει γράψει ο Αμερικανός συγγραφέας Michael Chabon, παρότι δεν θα έλεγα ότι αυτό κάνει το αποτέλεσμα πιο σοφιστικέ από τον μέσο r’n’b δίσκο. Ίσως, τελικά, να ισχύει το be careful what you wish. Οι αναβιώσεις παλαιότερων μουσικών ειδών –της soul/funk εν προκειμένω– έχουν το ενδιαφέρον τους, αρκεί να μην επιχειρεί ο ακροατής συγκρίσεις με τους δίσκους που καθόρισαν το κάθε είδος. Πόσο μάλλον όταν το βάρος πέφτει στη «λευκή» σόουλ των ’70s. Τον δίσκο κλείνει η δεύτερη συνεργασία του Stevie Wonder, με τα οικεία riff της φυσαρμόνικας. Παρά τις όποιες επιμέρους αντιρρήσεις, το «Feel Right» και το «Uptown Funk» είναι ό,τι πιο χορευτικό έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό.

 

Benjamin Clementine - At least for now

O 26χρονος Benjamin Sainte-Clementine, αυτοδίδακτος τραγουδιστής και πιανίστας, γεννήθηκε στην Γκάνα, μεγάλωσε στο νότιο Λονδίνο κι έμαθε να τραγουδάει ζητιανεύοντας ψιλά στους δρόμους της Μονμάρτρης. Το ερμηνευτικό και πιανιστικό ύφος του θυμίζει τον Anthony Hegarty (των Anthony & the Johnsons) και τη Nina Simone, αν και ο ίδιος δηλώνει ότι μεγάλωσε ακούγοντας κλασική μουσική και ότι είναι επηρεασμένος από τον Erik Satie και τους Γάλλους τραγουδοποιούς Jacques Brel και Leo Ferre. Όλα αυτά, μαζί με στοιχεία από την κλασική τζαζ και τα torch songs, βρίσκονται επιτυχώς ομογενοποιημένα στο πρώτο άλμπουμ του Clementine – που όσοι τον ανακάλυψαν εγκαίρως, τον είδαν live στο Gazarte στις 20/12 της προηγούμενης χρονιάς. Η ευελιξία με την οποία ανεβοκατεβαίνει τις οκτάβες παραπέμπει σε κλασικό τενόρο και συγχρόνως σε τραγουδιστή της σόουλ και των γκόσπελ. Το πιάνο κυριαρχεί και εξαφανίζει σχεδόν τα υπόλοιπα όργανα που τον συνοδεύουν: ένα βιολί, μια κιθάρα, διακριτικά κρουστά. Από τα 11 συναρπαστικά τραγούδια του άλμπουμ, θα σύστηνα το «London», το «Nemesis» και το «Condolence».

Μουσική
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η ξανθιά φιλοδοξία της Sabrina Carpenter

Μουσική / Η Sabrina Carpenter ξέρει ακριβώς τι κάνει στην ποπ

Η πρώτη καλλιτέχνιδα που είχε ταυτόχρονα ένα νο1 άλμπουμ και τρία τραγούδια στην πεντάδα των UK Charts και τρια κομμάτια στην πεντάδα του Billboard Hot 100 –κάτι που είχε να συμβεί από την εποχή των Beatles– δεν είναι τόσο αθώα όσο φαίνεται. Στην πορεία, έχει σπάσει αρκετά στερεότυπα.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
«Ελάχιστοι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με την τέχνη άφησαν παρακαταθήκη»

Οι Αθηναίοι / «Αυτό που λέμε ευτυχισμένη ζωή δεν υπάρχει»

Ο Θέμης Ανδρεάδης γνώρισε τεράστια επιτυχία με το σατιρικό τραγούδι αλλά το ρίσκο να ασχοληθεί με το αγαπημένο του είδος, την μπαλάντα, τον άφησε εκτός μουσικής για σχεδόν είκοσι χρόνια. Η επιστροφή του με ένα δίσκο βινυλίου με συμμετοχές μουσικών από τις νεότερες γενιές ανοίγει ένα νέο, πιο φωτεινό κεφάλαιο στη ζωή του.
M. HULOT
Σοστακόβιτς: Ο συνθέτης που έγραψε το σάουντρακ της ρωσικής ιστορίας

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Σοστακόβιτς: Ο συνθέτης που έγραψε το σάουντρακ της ρωσικής ιστορίας

Μισός αιώνας συμπληρώνεται φέτος από τον θάνατο του Ντμίτρι Σοστακόβιτς και η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών ερμηνεύει το Κοντσέρτο του για βιολί και ορχήστρα με σολίστα τον Βαντίμ Ρέπιν. Με αυτήν την αφορμή, η Ματούλα Κουστένη ξετυλίγει μια ιστορία ζωής και μουσικής που καθορίστηκε τόσο από την πολιτικές εξελίξεις και το πλαίσιο του σοβιετικού καθεστώτος, όσο και από τις προσωπικές επιλογές του μεγάλου Ρώσου συνθέτη.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Το αριστουργηματικό σετ των Pan Pot στην Αθήνα

Μουσική / Pan Pot: Πόσο καταπληκτική μουσική παίζει αυτό το δίδυμο;

Δεν είναι πλέον εικοσάρηδες, αλλά δεν καταφεύγουν μονάχα σε νοσταλγικούς ήχους. Συνεχίζουν να καθορίζουν ηχητικά το μέλλον της techno, κάτι που απέδειξαν και στο extended σετ τους στην Αθήνα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΟΥΡΛΑΚΟΣ
«Στην αρχή με ενοχλούσαν τα σχόλια για το Ozempic, όχι όμως πια»

Lifo Videos / «Στην αρχή με ενοχλούσαν τα σχόλια για το Ozempic, όχι όμως πια»

Η Marseaux, μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φωνές της σύγχρονης ελληνικής ποπ σκηνής μιλά για την τυχαία της συνάντηση με το τραγούδι αλλά και για τις προσωπικές δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει και την έφεραν μέχρι το σήμερα.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Το νέο ντοκιμαντέρ για τους Led Zeppelin αφήνει απ’ έξω την σκοτεινή πλευρά τους

Μουσική / Το νέο ντοκιμαντέρ για τους Led Zeppelin αφήνει απ’ έξω την σκοτεινή πλευρά τους

Το Becoming Led Zeppelin εξερευνά τις συνθήκες δημιουργίας του θρυλικού συγκροτήματος αγνοώντας την ακολουθία από σατανιστικές τελετουργίες, γκρούπις, ηρωίνη, όργια και κακοποιήσεις που σημάδεψαν την μετεωρική τους διαδρομή
THE LIFO TEAM
H ψευδαίσθηση της «ανακάλυψης» μουσικής στις επιμελημένες playlists του Spotify

Μουσική / Ανακαλύπτουμε πράγματι μουσική στο Spotify ή ζούμε μια ψευδαίσθηση;

Αρχικά, τις επιμελημένες playlists της δημοφιλούς πλατφόρμας τις έφτιαχναν επαγγελματίες, που προσλαμβάνονταν για το γούστο και την κρίση τους. Όμως, πια τα πράγματα δεν λειτουργούν έτσι. Και παρότι μας περιβάλλει ένας ωκεανός ήχων, το Spotify αρκείται στο να μας κρατά αποκλεισμένους στο νησί μας.
THE LIFO TEAM
Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι (1840-1893)

Μουσική / Τσαϊκόφσκι: Πώς μπορεί ο κορυφαίος συνθέτης να ενοχλεί τη σημερινή Ρωσία;

Στη Ρωσία θεωρούν αδιανόητο το να φέρει η εθνική τους κληρονομιά ομοφυλοφιλική ταυτότητα, ακόμα κι αν πρόκειται για τον συνθέτη της «Λίμνης των κύκνων» και του «Καρυοθραύστη», καθώς και της «Παθητικής συμφωνίας», η οποία ίσως προμηνύει τη φημολογούμενη κρατική δολοφονία του. Με αφορμή την παράσταση που ανεβαίνει στην Εθνική Λυρική Σκηνή ανατρέχουμε στα νέα στοιχεία για τη ζωή του.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Λουκιανός Κηλαηδόνης (1943-2017): Μια ζωή

Μουσική / Λουκιανός Κηλαηδόνης (1943-2017): Μια ζωή

Σαν σήμερα πεθαίνει ο «φτωχός και μόνος κάου-μπόυ», που την εποχή της επικράτησης του πολιτικού τραγουδιού στη χώρα μας πρότεινε την επανασύνδεση με τον Αττίκ και τον Κώστα Γιαννίδη, αλλά και την αμερικανική τζαζ, country και σουίνγκ μουσική.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΪ́ΤΗΣ
Βασίλης Λούρας: «Η Κάλλας θα είναι πάντα ένα σύμβολο δύναμης για τους φοβισμένους»

Μουσική / «Η Κάλλας θα είναι πάντα ένα σύμβολο δύναμης για τους φοβισμένους»

Το ντοκιμαντέρ «Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία: Tα άγνωστα ελληνικά χρόνια της Κάλλας» που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Βασίλης Λούρας -και θα κυκλοφορήσει σύντομα στους κινηματογράφους από το Cinobo- είναι μια συναρπαστική ταινία για την Κάλλας που αποκαθιστά την αλήθεια για τα χρόνια της στην Ελλάδα αλλά και για τη θυελλώδη σχέση της με τη χώρα που η μεγάλη ντίβα θεωρούσε πατρίδα.
M. HULOT