Οι μισές χθεσινές νεκρολογίες για τον Σίμορ Κασέλ είχαν επικεφαλίδα «Πέθανε αυτή η μορφή από τις ταινίες του Κασσαβέτη» και οι άλλες μισές «Πέθανε αυτή η μορφή από τις ταινίες του Γουές Άντερσον». Χάσμα γενεών, προφανώς. Υπήρξαν και καμιά δυο άλλες, όπως του SPIN, της πάλαι πότε βίβλου του εναλλακτικού ροκ που είχαν τίτλο «πέθανε ο τύπος που έδωσε στον Slash των Guns 'N' Roses το ψευδώνυμό του». Εκεί έχει φτάσει το SPIN που κάποτε διάβαζα με ευλάβεια.
Πράγματι είχε δώσει στον Slash – κατά κόσμον Saul Hudson – το εμβληματικό του «καλλιτεχνικό» όνομα όταν ήταν ακόμα παιδάκι και κολλητός του γιου του Κάσελ, Ματ. Αυτό όμως είναι απλά μια υποσημείωση στο επικό βιογραφικό ενός ηθοποιού χαρακτήρων (που δεν είναι το ίδιο με τη μανιέρα του «καρατερίστα») που αντλούσε έμπνευση από τον δικό του χαρακτήρα που ήταν αυτό που λέμε «μεγαλύτερος από τη ζωή». Ο άνθρωπος τα είχε δει και τα είχε κάνει όλα με τους πάντες. Και εν προκειμένω, οι «πάντες» είναι μερικές από τις πιο διάσημες προσωπικότητες του κινηματογραφικού και μουσικού στερεώματος του 20ου αιώνα.
Σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του θυμόταν τους πειραματισμούς και τις περιπέτειες με τα ναρκωτικά και είχε να πει καλά λόγια μόνο για το LSD, εκτός φυσικά από τη μαριχουάνα που καλλιεργούσε επιμελώς και ο ίδιος για χρόνια.
Ο Κασέλ έκανε το πρώτο του τζόιντ κερασμένο από τον Ντένις Χόπερ στα μέσα της δεκαετίας του '50 πριν περάσει αργότερα στο LSD και σε πιο ζόρικα drugs που θα τον έμπλεκαν άσχημα αργότερα. Ήταν αυτός που σύστησε κάποτε τον Τσαρλς Μπουκόφσκι στον Τζόνι Κας. Ο Τζίμι Χέντριξ έκανε baby sitting στον γιο του (τι είχε δει κι αυτό το παιδάκι). Συγκατοίκησε με τον Έρικ Κλάπτον. Ήταν στην ομάδα softball του Τζακ Νίκολσον. Κάποτε ανέβηκε στην ταράτσα ενός ξενοδοχείου στο Χόλιγουντ και έπεισε έναν υποψήφιο αυτόχειρα να μην βουτήξει τελικά.
Τριπάριζε τακτικά με τον Τίμοθι Λίρι στην έρημο. Απήγγειλε τις Κυριακές ποίηση με τον Τζιμ Μόρισον. Μια φορά στο Στάδιο Dodger σε αγώνα μπέιζμπολ πετάχτηκε και έπιασε τη μπάλα ενώ ήταν εντελώς «κόκαλο» από αμφεταμίνες. Ήξερε τον Ροντ Σέρλινγκ και τον Μπομπ Ντίλαν ο οποίος τον έπαιρνε για συμβουλές σε πάσης φύσεως λεπτά ζητήματα. Έφτιαχνε περίτεχνα φυτά μπονζάι από την κάνναβη που καλλιεργούσε σπίτι του...
Κι αυτά είναι μόνο κάποια σπαράγματα της περιπετειώδους ύπαρξης ενός κρίσιμου συνδετικού κρίκου του κλασικού Χόλιγουντ με την αντικουλτούρα και το Νέο Χόλιγουντ. Ήταν και στην πραγματική ζωή αυτό το βραδυφλεγές αλλά εκρηκτικό αργά ή γρήγορα δυναμό που αναζωογονούσε μικρούς και μεγάλους ρόλους, προσδίδοντάς τους μια θυμόσοφη τσαχπινιά, κάτι από τη σοφία που έχει ή νομίζει ότι έχει κατακτήσει ένα ξύπνιο ρεμάλι.
«Οι ηθοποιοί χαρακτήρων το διασκεδάζουν περισσότερο από τους πρωταγωνιστές που λειτουργούν ως πολυτελή αντικείμενα» είχε πει κάποτε. «Όλη η πλάκα είναι να γεμίσεις τον ρόλο και να τον κάνεις λίγο τρελό γιατί όλοι έχουμε λίγη τρέλα μέσα μας έτσι κι αλλιώς».
Ο Σίμορ Κασέλ γεννήθηκε το 1935 στο Ντιτρόιτ αλλά πέρασε τα παιδικά του χρόνια στη Νέα Υόρκη όπου ζούσε με την οικογένειά του (τρόπος του λέγειν) πάνω από ένα νυχτερινό κέντρο που ο πατριός του τού είχε πει ότι το είχε κερδίσει στα ζάρια (τον πατέρα του δεν τον γνώρισε ποτέ). Η μητέρα του ήταν χορεύτρια του μπουρλέσκ (και περιστασιακά stripper) και ακολουθούσε συχνά στις περιοδείες της, ευτυχής που δεν χρειαζόταν να πηγαίνει σχολείο για κάποιο διάστημα.
Όταν έκλεισε τα 12 επέστρεψε στο Ντιτρόιτ για να ζήσει με τη γιαγιά του μέχρι να καταταγεί στο Ναυτικό όπου εξελίχθηκε σε αξιόμαχο πυγμάχο. Ακολούθως παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής με την Στέλα Άντλερ στο Κάρνεγκι Χολ όπου μια μέρα είδε την αγγελία που είχε βάλει ο Τζον Κασσαβέτης για ένα εργαστήριο ηθοποιών που είχε στήσει.
Ήταν η αρχή μιας επαγγελματικής και προσωπικής σχέσης που κράτησε χρόνια και όταν τελείωσε, ο Κασέλ έμοιαζε εντελώς αποπροσανατολισμένος και σε ελεύθερη πτώση, με αποκορύφωμα την καταδίκη του σε φυλάκιση έξι μηνών για κατοχή και πρόθεση διακίνησης κοκαΐνης το 1981.
Τελικά μπήκε σε μακρά διαδικασία απεξάρτησης και μερικά χρόνια αργότερα η συμμετοχή του στο In the Soup («Δύο μεσ' τη σούπα»), την cult ανεξάρτητη κομεντί του Αλέξαντερ Ρόκγουελ (ο οποίος ακολούθως τον γνώρισε στον Γουές Άντερσον), πλάι στον Στιβ Μπουσέμι - συνάντηση που επιβαλλόταν νομοτελειακά να συμβεί κάποτε – ανέστησε την καριέρα του και του επέτρεψε να παίξει σε καμιά εκατοστή ταινίες ακόμα μέχρι που τον σταμάτησε το αμείλικτο ρημάδι το Αλτσχάιμερ πριν μερικά χρόνια.
Σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του θυμόταν τους πειραματισμούς και τις περιπέτειες με τα ναρκωτικά και είχε να πει καλά λόγια μόνο για το LSD, εκτός φυσικά από τη μαριχουάνα που καλλιεργούσε επιμελώς και ο ίδιος για χρόνια («όλο το μυστικό είναι στο μπουμπούκιασμα»):
«Δεν είχα ποτέ μου ούτε ένα άσχημο τριπ. Ποτέ δεν μπήκα στη φάση της ηρωίνης. Μια φορά δοκίμασα και άρχισα να βαράω τους τοίχους. Αυτό το κάνω και με τη βότκα, σκέφτηκα, να μου λείπει. Με τα τριπάκια μπορούσα να λειτουργήσω ακόμα και με μεγάλη δόση. Ανέβαινα στη μοτοσυκλέτα και πήγαινα να δω το ηλιοβασίλεμα από τον περιφερειακό του Mulholland Drive...»
σχόλια