Στη δική του κινηματογραφική εκδοχή των πεπραγμένων του Ερρίκου του 5ου, ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Μισό δεν ανέφερε καν το όνομα του Σαίξπηρ στους τίτλους, έχοντας, ωστόσο, εμπνευστεί από τις βασιλικές τραγωδίες του βάρδου.
Το ιστορικό φόντο της περιπετειώδους διαδοχής από έναν έκφυλο πατέρα στον απολωλότα γιο και η πλανημένη διαμάχη ανάμεσα στην πονηρή Αγγλία και την αθώα Γαλλία, με κατάληξη την περίφημη μάχη στο Αζανκούρ έχουν διατηρηθεί, αλλά ο επικός τόνος και οι περιττοί παλικαρισμοί δίνουν τη θέση τους σε έναν μελαγχολικό στοχασμό για τα μεγάλα διλήμματα της ζωής.
Δεν θα μπορούσε να έχει επιλεγεί ιδανικότερος φορέας του σύγχρονου, νεανικού, εσωτερικά ανήσυχου προσώπου του απρόθυμου βασιλιά από τον Τιμοτέ Σαλαμέ, τον πρωταγωνιστή του angst της τελευταίας δεκαετίας. Στην ταινία «The King», που προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού στο φεστιβάλ Βενετίας, ο Ερρίκος ο νεότερος συστήνεται ως μέθυσος ρέμπελος, που κυλιέται ανάμεσα σε καπηλειά και πόρνες, γνωστός αλλά εξαιρετέος, πλαισιωμένος από λίγους πιστούς φίλους που έμελλε να τον ακολουθήσουν στο παλάτι, όταν κλήθηκε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.
Ο Σαλαμέ γνωρίζει διαισθητικά πώς να δώσει υπόσταση στη λύπη (κάποια στιγμή λυγίζει κλαίγοντας και θυμίζει έντονα το φινάλε του «Call me by your name» στο τζάκι) μα δεν γίνεται να δώσει ζωή σε ένα μουντό χρονικό.
Κάνοντας σλάλομ ανάμεσα σε παγίδες και ραδιουργίες, έναν πέτρινο, αδιαπέραστο πατέρα κι έναν μαλακό σα βούτυρο αδελφό, ο Ερρίκος του Σαλαμέ ξέρει να δέρνει (παρά το μικρό του δέμας), μιλάει χαμηλόφωνα και λίγο, και ακούει προσεκτικά και πολύ: εκτός από τη φλύαρη ατζέντα των παραγόντων της ηγεσίας και την όψιμη κρίση για όσους οφείλει να προσπεράσει ή να κρατήσει στο πλάι του, στο δύσκολο έργο της επιλογής των σωστών συμβούλων σε μια χώρα που καταρρέει, υπομένει ως και το κήρυγμα της Κατρίν της Γαλλίας περί ανδρικής ανωριμότητας και, κατ' επέκτασιν, πολιτικής ορθότητας.
Χαμηλά φωτισμένος, γκρίζος με σκοτεινές απολήξεις, ζοφερός και βαρύς από ευθύνη, στο στιλ του «Νονού», χωρίς ωστόσο να εξελιχθεί σε θρίλερ διαδρόμων, όπως η «Ελίζαμπεθ» του Σέικαρ Καπούρ, είναι σαφές πως ο «Βασιλιάς» δεν φιλοδοξεί να επαναλάβει το σαιξπηρικό ύφος, πόσο μάλλον να αναπαράγει τον αρχαΐζοντα λόγο. Η απόπειρα εκμοντερνισμού μιας κλασικής ιστορίας δεν σημαίνει απαραίτητα πως έχει κάτι παραπάνω να προσθέσει ή να δείξει κάτι συναρπαστικό αποφεύγοντας την έμφαση.
Ο Σαλαμέ γνωρίζει διαισθητικά πώς να δώσει υπόσταση στη λύπη (κάποια στιγμή λυγίζει κλαίγοντας και θυμίζει έντονα το φινάλε του «Call me by your name» στο τζάκι) μα δεν γίνεται να δώσει ζωή σε ένα μουντό χρονικό, παρά τη στιβαρή παρουσία του Μπεν Μέντελσον, του Τζόελ Έτζερτον που συνέγραψε το σενάριο, και του κυρίως του Σον Χάρις, στον πιο ύπουλο και άξιο προσοχής ρόλο.
Το trailer του «The King» που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βενετίας και σύντομα θα είναι διαθέσιμο στο Netflix.
σχόλια