Michael Hulls: Ο πολυβραβευμένος light designer που φώτισε το «Νήμα»

Michael Hulls: Ο πολυβραβευμένος light designer που φώτισε το «Νήμα» Facebook Twitter
Η παράσταση «The Thread» χαρακτηρίζεται από τις γρήγορες, στακάτες αλλαγές του φωτός που δημιουργούν διαφορετικά σχήματα και μεγέθη
0

Ο πολυβραβευμένος light designer σημαντικών παραστάσεων χορού Μάικλ Χαλς έχει χαρακτηριστεί από τον βρετανικό Τύπο «χορογράφος του φωτός». Τα τελευταία 25 χρόνια είναι ο μόνιμος συνεργάτης του Ράσελ Μάλιφαντ, μαζί με τον οποίο υπογράφει το «Thread» (Το Νήμα) που είδαμε στην Επίδαυρο σε μουσική Βαγγέλη Παπαθανασίου, βασισμένο σε παραλλαγές ελληνικών παραδοσιακών χορών, και θα επαναληφθεί στο Μέγαρο.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ένας σχεδιαστής φωτισμού επιλέγει να εργάζεται αποκλειστικά ή κυρίως για τον σύγχρονο χορό λόγω της απουσίας σκηνικού. Η παράσταση «The Thread» χαρακτηρίζεται από τις γρήγορες, στακάτες αλλαγές του φωτός που δημιουργούν διαφορετικά σχήματα και μεγέθη –σχεδόν θυμίζει γλυπτική–, παίζοντας καθοριστικό ρόλο στη χορογραφία.


— Πρόκειται για μια τεχνική που αναπτύξατε μαζί με τον Ράσελ Μάλιφαντ μέσα από την πολύχρονη συνεργασία σας;

Ναι, όταν ξεκινήσαμε να συνεργαζόμαστε με τον Ράσελ, πριν από 25 χρόνια, ο στόχος ήταν να δημιουργήσουμε μια συνομιλία φωτός και χορού.


— Το «Thread» χαρακτηρίζουν η παραδοσιακή ελληνική μουσική (διασκευασμένη από τον Βαγγέλη Παπαθανασίου), τα πολύχρωμα μοτίβα στα κοστούμια –αναφορά στον μινωικό πολιτισμό– και, φυσικά, οι παραδοσιακοί χοροί. Καθώς ο στόχος ήταν να υπογραμμιστούν όλα αυτά τα στοιχεία, εφαρμόσατε διαφορετικές τεχνικές από αυτές που συνηθίζετε;

Όχι, γιατί ως έναν βαθμό η συνεργασία μας με τον Ράσελ βασίστηκε στην ιδέα ότι, όσο εκείνος θα χορογραφούσε, το φως θα χρησιμοποιούνταν για να χορογραφηθεί ο χώρος και ο τρόπος που αυτό κινείται και μετασχηματίζεται.

Το πλήρες σκοτάδι είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για να δημιουργήσεις μια σεκάνς κινήσεων που θα υποδηλώνει το πέρασμα του χρόνου ή την αλλαγή του χώρου. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δημιουργηθεί μια δομή, για να χωρίσουμε κάτι σε ξεχωριστά επεισόδια.


— Έχουμε δει δουλειά σας στην Αθήνα χάρη στον Άκραμ Καν που είχε φέρει το «Torobaka» με τις παθιασμένες εντάσεις του φλαμένκο και του κατάκ, κι αργότερα το «Xenos» στη Στέγη. Και στις δύο περιπτώσεις ο φωτισμός δημιουργούσε μια υποβλητική σκηνική ατμόσφαιρα. Ποιες είναι οι ουσιαστικές διαφορές μεταξύ των δύο χορογράφων, του Άκραμ Καν και του Ράσελ Μάλιφαντ;

Η δουλειά του Ράσελ είναι ένας αυθεντικά αφηρημένος χορός, ενώ του Άκραμ συνήθως αποτελείται από μια σειρά αφηγηματικών συνδέσεων και εξωγενών θεμάτων, είτε σαφών είτε ασαφών, που καθοδηγούν το περιεχόμενο και την εικόνα (π.χ. ο ρόλος των Ινδών φαντάρων από τις αποικίες κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο στο Xenos) κι έτσι στόχος του φωτισμού, εν μέρει, είναι να εκφράσει αυτά τα στοιχεία και τις αναφορές στον συγκεκριμένο χρόνο και τόπο. Εκτός αυτού, σε όλες τις δημιουργίες του Άκραμ υπάρχει σχεδόν πάντα σκηνογραφία που λειτουργεί ως σημείο εκκίνησης για τον φωτισμό, αφού υπάρχει ήδη κάτι και πρέπει να φανεί. Με τον Ράσελ το αντίστοιχο σημείο εκκίνησης είναι το απόλυτο σκοτάδι σε μια εντελώς άδεια σκηνή, ένα κενό το οποίο προσφέρεται ώστε ο φωτισμός να δημιουργήσει διαφορετικούς χώρους και ροή μέσα από μια σειρά μεταμορφώσεων του ίδιου του χώρου.

Michael Hulls: Ο πολυβραβευμένος light designer που φώτισε το «Νήμα» Facebook Twitter
Ο πολυβραβευμένος light designer σημαντικών παραστάσεων χορού Μάικλ Χαλς.


—Ποιες είναι οι θεατρικές συμβάσεις που επιστρατεύονται ώστε να υπογραμμιστούν οι κινήσεις των ερμηνευτών που εκτινάσσουν το συναίσθημα;

Αυτή η ερώτηση χρειάζεται χρόνια σκέψης. Να σας δώσω ένα απλό παράδειγμα – δεν θέλω να γίνω μακάβριος, αλλά έχει να κάνει με απώλεια ή θάνατο. Όλα τα πράγματα φτάνουν σε ένα τέλος, οπότε, όταν το φως αρχίζει να σβήνει σιγά-σιγά και ξέρουμε ότι κάτι τελειώνει, υπάρχει ένα είδος συνειδητοποίησης της απώλειας, ότι κάτι έχει αφαιρεθεί από εμάς τέλος πάντων – προσωπικά, με έχει ανακουφίσει το αίσθημα της απώλειας στο τέλος κάποιων παραγωγών που έχω παρακολουθήσει.

»Δεδομένου ότι δίνουμε αξία σε αυτό που βλέπουμε, αν η κίνηση των χορευτών κατά τη διάρκεια αυτού του αργού σβησίματος του φωτισμού γίνει πιο γρήγορη, τότε, χάρη στον τρόπο που το μυαλό μας ερμηνεύει αυτό που βλέπουμε, η κίνηση γίνεται όλο και πιο θολή και μοιάζει να φεύγει, ακολουθώντας τις εικόνες στον αέρα, έτσι το σώμα δείχνει να διαλύεται μπροστά στα μάτια μας, ενώ η αυξανόμενη ενέργεια της κίνησης έρχεται σε αντίθεση με την ενέργεια του φωτός που υποχωρεί. Υπ' αυτές τις συνθήκες, μπορεί να εμπλακούμε συναισθηματικά, καθώς γινόμαστε μάρτυρες μιας μάχης επιβίωσης, της οργής που προκαλεί ο θάνατος του φωτός.


—Σε ποιες περιπτώσεις επιλέγετε το σκοτάδι αντί του φωτός;

 Το πλήρες σκοτάδι είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για να δημιουργήσεις μια σεκάνς κινήσεων που θα υποδηλώνει το πέρασμα του χρόνου ή την αλλαγή του χώρου. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δημιουργηθεί μια δομή, για να χωρίσουμε κάτι σε ξεχωριστά επεισόδια. Το μερικό σκοτάδι μπορεί να οξύνει τις αισθήσεις μας, δηλαδή μπορεί να ανοίξει κυριολεκτικά ακόμα πιο πολύ την κόρη του ματιού ώστε να καταφέρουμε να δούμε ό,τι δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε ή να αναγνωρίσουμε όταν δεν καταλαβαίνουμε τι βλέπουμε.

»Θεωρώ ότι το πρωταρχικό μας ένστικτο στη μάχη ή στην πτήση ξεκλειδώνει όλες μας τις αισθήσεις, συγκεκριμένα της ακοής και της όρασης, προκειμένου να συλλέξουμε αρκετές πληροφορίες σχετικά με αυτό που βλέπουμε. Το κιαροσκούρο και η ισορροπία μεταξύ σκότους και φωτός υπογραμμίζει την ανάγλυφη τρισδιάστατη μορφή του σώματος στον μέγιστο βαθμό, ακριβώς όπως και η μετάβαση από το σκοτάδι στο φως, όταν το σώμα κινείται μεταξύ αυτών των δύο, ξεπερνώντας τα μεταξύ τους τα όρια.

Michael Hulls: Ο πολυβραβευμένος light designer που φώτισε το «Νήμα» Facebook Twitter
Ως έναν βαθμό η συνεργασία μας με τον Ράσελ βασίστηκε στην ιδέα ότι, όσο εκείνος θα χορογραφούσε, το φως θα χρησιμοποιούνταν για να χορογραφηθεί ο χώρος και ο τρόπος που αυτό κινείται και μετασχηματίζεται. Φωτο: Γιάννης Μπουρνιάς/LifO

Info:

The Thread

Σκηνοθεσία, χορογραφία: Ράσελ Μάλιφαντ

Πρωτότυπη μουσική: Βαγγέλης Παπαθανασίου

Φωτισμοί: Mάικλ Χαλς

Κοστούμια: Μαίρη Κατράντζου

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών - Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη

20-24/11 & 3-4/12, 20:00

Εισ.: €20-75

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«The Thread»: Μια σύγχρονη χορογραφία για την ελληνική παράδοση στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

Χορός / «The Thread»: Μια σύγχρονη χορογραφία για την ελληνική παράδοση στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

Ο χορογράφος Ράσελ Μάλιφαντ, ο συνθέτης Βαγγέλης Παπαθανασίου, ο σχεδιαστής θεατρικών φωτισμών Μάικλ Χαλς και η σχεδιάστρια μόδας Μαίρη Κατράντζου συνεργάζονται σε μια συνομιλία των ελληνικών παραδοσιακών χορών με τον σύγχρονο χορό.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Βαγγέλης Παπαθανασίου, Russell Maliphant και Μ. Κατράντζου συμπράττουν στη διεθνή παραγωγή που έρχεται στην Επίδαυρο

Culture / Βαγγέλης Παπαθανασίου, Russell Maliphant και Μ. Κατράντζου συμπράττουν στη διεθνή παραγωγή που έρχεται στην Επίδαυρο

Η παράσταση «The Thread» που συνδέει τους παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς με τον σύγχρονο χορό θα ανέβει για ένα μόνο βράδι στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
THE LIFO TEAM
The Thread: H sold out παράσταση προβάλλεται διαδικτυακά

Θέατρο / The Thread: H sold out παράσταση προβάλλεται διαδικτυακά

Σημαντικοί συντελεστές (Βαγγέλης Παπαθανασίου, Russell Maliphant, Μαίρη Κατράντζου, Michael Hulls) συμμετέχουν σε μια παράσταση που βασίζεται σε ιδέα της Γεωργίας Ηλιοπούλου και συνδέει τους παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς με τον σύγχρονο χορό. Για τις επόμενες 7 ημέρες δωρεάν στο διαδύκτιο.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν

Θέατρο / Πού οφείλεται τόση δίψα για το θέατρο;

Το θέατρο εξακολουθεί να προκαλεί debates και ζωηρές συζητήσεις, παρά τις κρίσεις και τις οικονομικές περικοπές που έχει υποστεί, και φέτος ανεβαίνουν στην Αθήνα παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ανδρέας Κωνσταντίνου

Θέατρο / Ανδρέας Κωνσταντίνου: «Δεν μ' ενδιαφέρει τι υποστηρίζεις στο facebook, αλλά το πώς μιλάς σε έναν σερβιτόρο»

Ο ηθοποιός που έχει υποδυθεί τους πιο ετερόκλητους ήρωες και θα πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική μεταφορά της «Μεγάλης Χίμαιρας» αισθάνεται ότι επιλέγει την τηλεόραση για να ικανοποιήσει την επιθυμία του για κάτι πιο «χειροποίητο» στο θέατρο.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ

Όπερα / Οι δυο βραβευμένες Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ ανεβαίνουν σε περίοδο πολέμου

Λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις δύο εμβληματικές όπερες του Γκλουκ, ο σημαντικός Ρώσος σκηνοθέτης εξηγεί τις σύγχρονες παραμέτρους της θυσίας της αρχαίας τραγικής ηρωίδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ