Κριτική για το «Πριν την αποχώρηση» του Μπέρνχαρντ: Μπορούμε να γελάσουμε με τον ναζισμό;

Κριτική για το «Πριν την αποχώρηση» του Μπέρνχαρντ: Μπορούμε να γελάσουμε με τον ναζισμό; Facebook Twitter
Ο Νίκος Μαστοράκης αφουγκράστηκε και συνέλαβε τη διττή υπόσταση του έργου
0

Ο Μπέρνχαρντ ξεγυμνώνει το κτήνος και το παρουσιάζει σε όλη την τρομακτική γελοιότητά του. Το γεγονός ότι υπερισχύει η γελοιότητα δεν αναιρεί τον τρόμο.


Έτσι δεν ορίζεται, άλλωστε, το γκροτέσκο;


Εγκλωβισμένοι στο πατρικό τους, ένα παλιό γκρίζο σπίτι γεμάτο ρωγμές, τα τρία αδέλφια του έργου, η Βέρα, η Κλάρα και ο Ρούντολφ, ετοιμάζονται να γιορτάσουν τα γενέθλια του Χάινριχ Χίμλερ, αρχηγού των SS.


Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνουν αυτό. Βρισκόμαστε στη Γερμανία, στα τέλη του 1970. Έχουν περάσει δεκαετίες από το τέλος του πολέμου, στο μυαλό των ηρώων όμως, ειδικά της Βέρας και του Ρούντολφ, ο χρόνος έχει παγώσει. Για την ακρίβεια, έχουν επινοήσει αυτή την αρρωστημένη ετήσια τελετή ακριβώς επειδή επιθυμούν να διατηρήσουν το παρελθόν άσβεστο στο παρόν. Κάθε 7η Οκτωβρίου –τότε ήταν τα γενέθλια του Χίμλερ– επαναλαμβάνουν την ίδια τελετουργία, τις ίδιες χειρονομίες, τις ίδιες συμβολικές πράξεις. Κακόγουστη φάρσα ή θέατρο τρομολάγνου φετιχισμού; Ο Ρούντολφ φοράει τη στολή των SS, η Βέρα βάζει τις βουκολικές πλεξούδες και το μάξι μπροκάρ φόρεμά της, ενώ η δύσμοιρη Κλάρα, η ανάπηρη αδελφή που συμμετέχει ενάντια στη θέλησή της σε αυτή την τερατωδία, αναγκάζεται να ενδυθεί τη στολή των αιχμαλώτων του Άουσβιτς με το κίτρινο αστέρι.

Ο σκηνοθέτης έστησε μια παράσταση πυκνή και απέριττη μεν, βουτηγμένη στους χυμούς μιας συναρπαστικής ειρωνείας δε, η οποία καλεί τον θεατή να γελάσει αβίαστα με αυτή την «κωμωδία της γερμανικής ψυχής» που προφανώς δεν περιορίζεται γεωγραφικά στην εν λόγω χώρα αλλά απλώνει τα πλοκάμια της παντού.


Θα ετοιμάσουν το επίσημο δείπνο, θα δοξάσουν τον Χίμλερ, θα θαυμάσουν την εικόνα του, θα ανασύρουν όλες τις αναμνήσεις του πολέμου ξεφυλλίζοντας με περισσή νοσταλγία και πολλή σαμπάνια το οικογενειακό φωτογραφικό άλμπουμ.


Έτσι, θα μάθουμε για τη θητεία του Ρούντολφ ως υποδιευθυντή σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης (όχι στο Άουσβιτς, δεν ήταν τόσο τυχερός), τα χαρτιά με το ψεύτικο όνομα που του έδωσε ο Χίμλερ το 1945, τα χρόνια που έμεινε κρυμμένος στο υπόγειο, την επανεμφάνισή του στην κοινωνία δέκα χρόνια μετά καθώς και την αβίαστη επανένταξή του στο δικαστικό σύστημα, όπου κατέκτησε το ανώτατο αξίωμα του Προέδρου του Δικαστηρίου, το οποίο διατηρεί ως σήμερα, λίγους μήνες προτού βγει στη σύνταξη.

Κριτική για το «Πριν την αποχώρηση» του Μπέρνχαρντ: Μπορούμε να γελάσουμε με τον ναζισμό; Facebook Twitter
Ιδανική ενσάρκωση του μπερνχαρντικού πνεύματος αποδεικνύεται η Μπέττυ Αρβανίτη ως Βέρα.


Από τη μια, όλες αυτές οι ιστορικά πιστευτές λεπτομέρειες προσδίδουν στο έργο μια αναγνωρίσιμη διάσταση «ρεαλισμού», με την οποία το κοινό μπορεί να συνδεθεί, τότε όπως και τώρα, χάρη στη δική του γνώση της Ιστορίας. Από την άλλη, η παράδοξη τελετή επιχειρεί να μεταδώσει μια αίσθηση εξω-ιστορική, να επιστρέψει στον μυθικό χρόνο της απαρχής των πραγμάτων για τους ήρωες, δηλαδή τότε που δημιουργήθηκε το ναζιστικό σύμπαν, τα σύμβολα, η ιδεολογία, και οι πρωτεργάτες του.¹

Αφενός η Ιστορία, αφετέρου ο μύθος: πώς μπορούν να συνυπάρξουν αυτά τα δύο; Είναι η ειρωνεία αυτή που καλείται να ενώσει τα ασυμβίβαστα και να εκθέσει τη βαθιά παράνοια της εν λόγω μείξης. Έχουμε μια τελετή η οποία αποτίει φόρο τιμής όχι σε κάτι ιερό και αξιομνημόνευτο αλλά σε κάτι εγκληματικό και διεστραμμένο, ενώ αυτοί που τη φέρουν εις πέρας συμπεριφέρονται λες και επιτελούν την πιο φυσιολογική πράξη στον κόσμο.


Αυτός ο «διπλός προσανατολισμός» –για να δανειστούμε έναν όρο από την ψυχιατρική– συνιστά τον πυρήνα του έργου. Οι ήρωες είναι αιμομίκτες, σαδιστές, αντισημίτες και ταυτόχρονα είναι κανονικοί άνθρωποι που σιδερώνουν, μαγειρεύουν, τσακώνονται, μιλούν για τους γονείς τους, αγαπούν την τέχνη, τη μουσική και τη φύση, ονειρεύονται ταξίδια στην Αίγυπτο και βόλτες στο πάρκο. Καμία υφολογική προσέγγιση δεν θα μπορούσε να αποδώσει το μέγεθος αυτής της παράνοιας εκτός από την ειρωνεία, και ο συγγραφέας αγγίζει, από αυτή την άποψη, την τελειότητα. Αλλάζει οπτικές διαρκώς, στέκεται «ταυτόχρονα από μέσα και απέξω», επιτυγχάνοντας «περιφρονητική αποστασιοποίηση και απελπιστική εγγύτητα».²

Κριτική για το «Πριν την αποχώρηση» του Μπέρνχαρντ: Μπορούμε να γελάσουμε με τον ναζισμό; Facebook Twitter
Η ερμηνεία του Περικλή Μουστάκη είναι σαφώς απολαυστική, αλλά ενίοτε ο ηθοποιός ανεβάζει υπερβολικά την ένταση, προσδίδοντας στον ήρωα μια αίσθηση καρικατούρας.


Δολοφόνοι που έχουν γίνει ευυπόληπτοι πολίτες, διοικητές ναζιστικών στρατοπέδων που έχουν καταλάβει τα ανώτατα αξιώματα της χώρας, πανταχού παρόν αντισημιτικό μένος που ποτέ δεν θα κοπάσει («ακόμα και μετά από χίλια χρόνια οι Εβραίοι θα είναι μισητοί στη Γερμανία»), ένα έθνος υποκριτών, φασίστες που κρύβουν τις ενοχές τους στο υπόγειο, αλλά ταυτόχρονα οραματίζονται ένα «καλύτερο» αύριο, όταν θα είναι πάλι «στα πράγματα» και θα μπορούν ανενόχλητοι να δείχνουν στον κόσμο το αληθινό τους πρόσωπο.

Ο Νίκος Μαστοράκης αφουγκράστηκε και συνέλαβε τη διττή υπόσταση του έργου: διατήρησε το ρεαλιστικό περίβλημα (το σπίτι, τα αντικείμενα-φετίχ, τη σιδερώστρα, το άλμπουμ κ.ά.), ενώ φρόντισε να αποδώσει τη ζωτική διαμάχη της παράνοιας με την κανονικότητα μέσα από τις ερμηνείες, τις επίμονα δουλεμένες εναλλαγές του ρυθμού και του λόγου. Οι συνειρμικοί μονόλογοι των ηρώων μετατρέπονται σε δίνες εμμονών, απωθημένων και αναμνήσεων που ρουφούν τον θεατή σε αέναους κύκλους επανάληψης – κι αυτή είναι και η βασική αρχή που διέπει τη ζωή τους. Ο σκηνοθέτης έστησε μια παράσταση πυκνή και απέριττη μεν, βουτηγμένη στους χυμούς μιας συναρπαστικής ειρωνείας δε, η οποία καλεί τον θεατή να γελάσει αβίαστα με αυτή την «κωμωδία της γερμανικής ψυχής» που προφανώς δεν περιορίζεται γεωγραφικά στην εν λόγω χώρα αλλά απλώνει τα πλοκάμια της παντού. Μας έδειξε, όπως υποστηρίζει ο Κλάους Πάιμαν, κορυφαίος συνομιλητής του Αυστριακού συγγραφέα, «ότι ο Μπέρνχαρντ δεν είναι ούτε τραγωδός ούτε κωμωδός, είναι πάντα και τα δύο μαζί».

Ιδανική ενσάρκωση του μπερνχαρντικού πνεύματος αποδεικνύεται η Μπέττυ Αρβανίτη ως Βέρα. Σε αυτή την εξαιρετική και υποδειγματική ειρωνική ερμηνεία, η ηθοποιός βρίσκεται «μέσα» και «έξω» ανά πάσα στιγμή, ενορχηστρώνοντας άγρυπνη τη ζοφερή τελετή τόσο σε θεατρικό όσο και σε μεταθεατρικό επίπεδο. Με πείσμα και μπρίο «σκηνοθετεί» τα αδέλφια της, η δύναμη της δικής της θέλησης συντηρεί όλη αυτή την ανατριχιαστική φάρσα ζωντανή, ενώ ταυτόχρονα μοιάζει να έχει πλήρη συναίσθηση ότι παίζει έναν ρόλο, ότι όλοι παίζουν έναν ρόλο, και είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να μείνουν πιστοί στο «σενάριο». Μια θαυμαστή ισορροπία που απαιτεί τεράστια δεξιοτεχνία και θάρρος, όταν το πιο μικρό παραπάτημα απειλεί να τα τινάξει όλα στον αέρα.

Κριτική για το «Πριν την αποχώρηση» του Μπέρνχαρντ: Μπορούμε να γελάσουμε με τον ναζισμό; Facebook Twitter
Η Κλάρα είμαστε εμείς, οι «παράλυτοι» θεατές που παρακολουθούμε ανήμποροι τη φρίκη να εκτυλίσσεται μπροστά μας, χωρίς να μπορούμε να την εμποδίσουμε, παρά μόνο να την καταδικάσουμε μέσα από το βλέμμα μας.


Ο Περικλής Μουστάκης ως δικαστής Ρούντολφ επιδίδεται με πάθος στην περιπέτεια του ρόλου του, συλλαμβάνει τον τρικυμιώδη ψυχισμό του, την αδυναμία της φαύλης συνείδησης να συμφιλιωθεί με τον εαυτό της και να διατηρήσει την αυτοκυριαρχία της. Οι τονισμοί του διαρκώς αυξομειώνονται, το σώμα του βιώνει την υπερένταση, τα χέρια του τρέμουν. Η ερμηνεία του είναι σαφώς απολαυστική, αλλά ενίοτε ο ηθοποιός ανεβάζει υπερβολικά την ένταση, προσδίδοντας στον ήρωα μια αίσθηση καρικατούρας και κατά συνέπεια μειώνοντας μοιραία την αναγκαία «αληθοφάνεια» που θα καθιστούσε το πρόσωπο αυτό αληθινά ανατριχιαστικό.


Τέλος, η Σμαράγδα Σμυρναίου ως Κλάρα τα λέει όλα μέσα από τη βλοσυρή, οργισμένη σιωπή της. Η Κλάρα είμαστε εμείς, οι «παράλυτοι» θεατές που παρακολουθούμε ανήμποροι τη φρίκη να εκτυλίσσεται μπροστά μας, χωρίς να μπορούμε να την εμποδίσουμε, παρά μόνο να την καταδικάσουμε μέσα από το βλέμμα μας.


Η μόνη διαφορά είναι πως, ενώ εκείνη δεν μπορεί ούτε καν να μειδιάσει, εμείς έχουμε την πολυτέλεια ενός απελευθερωτικού γέλιου που μόνον η απόσταση από τα πράγματα μπορεί να εξασφαλίσει. Μια απόσταση πλασματική, φυσικά, εφόσον κατά βάθος ξέρουμε πως όλα αυτά τα τέρατα ζουν πράγματι ανάμεσά μας, ενδεχομένως ακόμα και στη διπλανή μας πόρτα.

1. Jeanette R. Malkin

2. Benjamin Heinrichs

Info

Τόμας Μπέρνχαρντ

Πριν την αποχώρηση

Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, Κεφαλληνίας 18, Κυψέλη

Σκηνοθεσία: Νίκος Μαστοράκης

Μετάφραση: Βασίλης Πουλαντζάς

Σκηνικά : Eλένη Μανωλοπούλου

Kοστούμια : Eλένη Μανωλοπούλου

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Παίζουν: Μπέττυ Αρβανίτη, Περικλής Μουστάκης, Σμαράγδα Σμυρναίου

To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Νίκος Μαστοράκης: «Αν δεν είχα το θέατρο, θα ήμουν ερημίτης»

Θέατρο / Νίκος Μαστοράκης: «Αν δεν είχα το θέατρο, θα ήμουν ερημίτης»

Μια συζήτηση με έναν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του ελληνικού θεάτρου για τον Μπέρνχαρντ, το σκληρό πρόσωπο και τις αντιφάσεις της Αυστρίας, και τις δυσκολίες του θεάτρου σήμερα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ