Θεατρικές ομάδες που έχουν κάτι να μας πουν

Θεατρικές ομάδες που έχουν κάτι να μας πουν Facebook Twitter
0
Θεατρικές ομάδες που έχουν κάτι να μας πουν Facebook Twitter
BlitzTheatre Group. Από την παράσταση Vanya. Δέκα χρόνια μετά που ανεβαίνει στο Θέατρο Τέχνης. Φωτό: Πάνος Μιχαήλ

Οι όπερες των ζητιάνων (2005)
«Δύο πράγματα χαρακτηρίζουν το στίγμα μας: το πρώτο είναι η ανεπιφύλακτη πεποίθηση πως η όπερα δεν είναι μουσειακό, ιδρυματοποιημένο θέαμα, αλλά καίρια και αειθαλής μορφή τέχνης που μας αφορά άμεσα και αδιαμεσολάβητα. Το δεύτερο είναι η άποψη πως οποιοσδήποτε έχει τη φωνή και το όραμα δικαιούται να αναμετρηθεί τόσο με το κλασικό ρεπερτόριο όσο και με τη σύγχρονη μουσικοθεατρική δημιουργία, ανεξάρτητα από τον βαθμό πρόσβασής του στο χρήμα και τα μέσα παραγωγής. Επιδιώκουμε, δηλαδή, μια "απογκουρμεδοποίηση" της όπερας, αναζητώντας δρόμους και τρόπους ώστε αυτή να λειτουργήσει πέρα από την ασφάλεια της "υψηλής αισθητικής απόλαυσης", ως τέχνη που τσιγκλάει, αφυπνίζει, ακόμη και ενοχλεί. Πιο χαρακτηριστική μας παραγωγή θα λέγαμε ότι είναι το Yasou Aida!, μια μεταμοντέρνα διασκευή της Αΐντα του Βέρντι και μια ειρωνική ματιά στα στερεότυπα της κρίσης».

Εταιρεία Θεάτρου Χώρος (2004)
«Αναζητήσαμε και συνεχίζουμε να αναζητούμε μεθοδολογία που να βασίζεται σε πραγματικά μεγέθη και να συνιστά μέθοδο με αρχή, μέση, τέλος. Με όχημα τη λογική του μπουλουκιού γυρίσαμε παντού, από το Νευροκόπι μέχρι το Τορόντο, ψάχνοντας από παράσταση σε παράσταση την άμεση επικοινωνία με το κοινό, τη ζωντανή σχέση με τους κώδικες της σκηνικής γλώσσας που μας ενδιέφερε. Οι παραστάσεις ήταν ο τρόπος να χρηματοδοτείται η έρευνα – βασικά, οι άνθρωποι που κάνουν την έρευνα, η ομάδα και οι ειδικοί της συνεργάτες. Νομίζουμε ότι τελικά δεν μας χαρακτηρίζουν οι μάσκες, η ανοιχτή επικοινωνία με το κοινό, το ποιητικό θέατρο και άλλα πράγματα με τα οποία ασχοληθήκαμε, αλλά το ρίσκο της διαφορετικής προσέγγισης. Ό,τι έγινε, έγινε στον βωμό της γνώσης. Αν και η Γκόλφω μάς μεγάλωσε και υπήρξε το πεδίο πολλών πειραματισμών, θα λέγαμε ότι το Λιωμένο Βούτυρο είναι η αντιπροσωπευτικότερη δουλειά μας, γιατί ήταν η μόνη φορά όπου οι περισσότεροι παράμετροι της εργασίας μας συναντήθηκαν ταυτόχρονα».

Θεατρικές ομάδες που έχουν κάτι να μας πουν Facebook Twitter
Η κολεκτίβα του Μπαγκλαντές

Bijoux de Kant (2010)
«Η bijoux de kant γεννήθηκε με ρομαντική προδιάθεση και μεγαλώνει με ρομαντική εμμονή. Θεωρούμε τη μελαγχολία επαναστατική πρακτική. Αγαπάμε τους κεκοιμημένους, τους αποσυνάγωγους, τους ποιητές. Αναζητoύμε την ελληνικότητα του σήμερα μέσα στον διεθνισμό του αύριο. Θεωρούμε τον Γκαίτε Έλληνα και τις επιγραφές νέoν κτερίσματα. Ακολουθούμε ευλαβικά τις εμμονές μας, έχοντας μικρή ιδέα για τον εαυτό μας και μεγάλη για την τέχνη. Ο λόγος μας είναι πρωτίστως σωματικός και τα τοπία μας ψυχικά. Επανεγγράφουμε στον παρόντα χρόνο τη μυθολογία του χθες, παραμένοντας συνειδητά παλαιομοντέρνοι. Οι παραστάσεις μας είναι τεχνολογίες μνήμης. Από τις μέχρι τώρα δουλειές ξεχωρίζουμε το Είσαι σκοπός και γύρω σου χορεύουν τσοπανόσκυλα και το Στέλλα travel: η γη της απαγγελίας. Το πρώτο, γραφές του Γιώργου Ιωάννου, το δεύτερο της Μπασδέκη. Οδυνηρά έργα και τα δύο, αλληγορίες ανάστασης επί της ουσίας. Οι αναστάσεις στο μανιφέστο μας είναι συνώνυμες της ιστορικής ανατροπής».
Bijoux de Kant, «Αχ!» της Γλυκερίας Μπασδέκη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη από 21/11, στο υπόγειο του ΙΜΚ

Helter Skelter Company (2010)
«Βασικός μας στόχος, μέχρι στιγμής, είναι να βρούμε έναν τρόπο να συνδιαλλαγούμε με κείμενα της κλασικής δραματουργίας. Ο πυρήνας της έρευνάς μας καταρχάς αφορά την αρχαία ελληνική τραγωδία. Προσπαθούμε να δούμε τα κείμενα αυτά μέσα από μια προσωπική οπτική που βασίζεται σε έναν δημιουργικό διάλογο πολλών τεχνών, με άξονα περισσότερο τη σκηνική πράξη και όχι τόσο τον λόγο. Μέσα από τη θεωρητική ενασχόληση με το μυθικό και το ιδεολογικό υπόστρωμα της κάθε τραγωδίας, εντοπίζουμε αυτό που πιστεύουμε πως είναι ο κεντρικός θεματικός πυρήνας του κάθε έργου και στην πορεία προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα αυτόνομο θέαμα. Η τελετή, η εικαστικότητα, η στοχευμένη χρήση του λόγου, οι εναλλαγές των σκηνικών χώρων και όλα τα επιμέρους μέσα της θεατρικής γλώσσας χρησιμοποιούνται για να δημιουργήσουν πάνω στη σκηνή έναν αυτόνομο κόσμο, τον κόσμο του τραγικού προσώπου. Πιο συγκεκριμένα και πιο καθαρά, αυτό που μας αφορά ως κατεύθυνση έχει αποτυπωθεί στις παραστάσεις Venison και Pedestal, πρώτο και δεύτερο κομμάτι τριλογίας με βάση την Ορέστεια του Αισχύλου, που θα ολοκληρωθεί με το τρίτο και τελευταίο κομμάτι αυτού του κύκλου, το Colossus».

Θεατρικές ομάδες που έχουν κάτι να μας πουν Facebook Twitter
Bijoux de Kant. Από την παράσταση Αχ!

Sforaris (2006)
«Η Sforaris δημιουργήθηκε από 5 ανθρώπους που έπεσαν από το θέατρο ρεπερτορίου που είχαν διδαχτεί στο ΑΠΘ και την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης στη Θεσσαλονίκη σε μια χαώδη και φωνακλάδικη θεατρικά Αθήνα, όπου για να επιβιώσεις έπρεπε να προλάβεις να καπαρώσεις έναν επιθετικό προσδιορισμό για το θέατρο που κάνεις. Βασική μας αρχή ήταν και παραμένει να μην αποκτήσουμε κανέναν υφολογικό ή θεματικό προσδιορισμό στη δουλειά μας, αλλά να εμβαθύνουμε στις ιδέες που θεωρούμε ενδιαφέρουσες τις διάφορες περιόδους της ζωής μας και να οδηγούμαστε σε πρωτότυπες παραστάσεις. Αυτό που θέλουμε, κι ελπίζουμε πλέον ότι μας ξεχωρίζει, είναι η δημιουργία διαφορετικών παραστάσεων εκ του μηδενός, η συγγραφή των κειμένων γύρω από τις αρχικές ιδέες και μια σκηνική γλώσσα που περπατάει στα όρια αφήγησης-αναπαράστασης, ρεαλισμού-ποιητικότητας και συνεχίζει να ψάχνει τον τρόπο πρόκλησης έντονου συναισθήματος με ελάχιστα μέσα και ακαριαίο τρόπο. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε κάποια από τις δουλειές μας, αφού η καθεμία ήταν αντιπροσωπευτική της στιγμής κατά την οποία δημιουργήθηκε».
Sforaris «Αβελάρδος και Ελοΐζα» σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού έως 28/12, στην κεντρική σκηνή του θεάτρου του Νέου Κόσμου

Βlitz Τheatre Group (2004)
«Γράφουμε και σκηνοθετούμε δικά μας κείμενα. Ακόμα και στις περιπτώσεις που έχουμε ασχοληθεί με έργα του κλασικού ρεπερτορίου, τα αντιμετωπίζουμε μάλλον ως πηγή έμπνευσης παρά ως τελικό προϊόν, όπως στην περίπτωση του Θείου Βάνια ή του Φάουστ παλιότερα. Προσπαθούμε πολύ ώστε το θέατρο που κάνουμε να είναι "επείγον" και να αλλάζει έστω και λίγο τον τρόπο που οι θεατές αντιλαμβάνονται τον κόσμο και την πραγματικότητα. Βαριόμαστε τα γνωστά "όπλα" του θεάτρου και προσπαθούμε να βρούμε καινούργια, άλλοτε με επιτυχία κι άλλοτε όχι. Ξεκινάμε κάθε φορά χωρίς να έχουμε ιδέα πού θα καταλήξουμε. Τις περισσότερες φορές μένουμε κι εμείς οι ίδιοι έκπληκτοι στο τέλος. Μας ενδιαφέρει η ζωή περισσότερο από την τέχνη, αν και μάλλον τα καταφέρνουμε καλύτερα στη δεύτερη. Όλες οι παραστάσεις μας είναι το προϊόν της ανάγκης μας, της σκέψης μας, της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε κάθε εποχή, της αντίδρασής μας στην πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Είναι, λοιπόν, μάλλον αυτονόητο ότι η πιο αντιπροσωπευτική μας παράσταση ως προς το ύφος είναι αυτή που δουλεύουμε τώρα».
Blitz «Vanya. Δέκα χρόνια μετά», εμπνευσμένο από τον θείο Βάνια» τουΤσέχοφ από 27/11, στο Θέατρο Τέχνης της Φρυνίχου

 

Θεατρικές ομάδες που έχουν κάτι να μας πουν Facebook Twitter
Sforaris. Από την παράσταση Αβελάρδος και Ελοΐζα

 

Η κολεκτίβα του Μπαγκλαντές (2014)
«Στόχος μας είναι να παλέψουμε με όλες τις δυσκολίες που μας παρουσιάζονται σε πρακτικά ζητήματα. Το στίγμα μας πιστεύουμε ότι το δίνουμε μέσα από τους πειραματισμούς των περφόρμανς που κάνουμε, χωρίς παράλληλα να νιώθουμε την ανάγκη να γεμίσουμε μια μεγάλη ή μικρότερη αίθουσα. Η διάθεση συνεργασίας είναι απαραίτητη ώστε να μην καταλήξουμε να τραβήξει ο καθένας τον δρόμο του. Θέση μας είναι η δουλειά μας να έχει σχέση με όσα βιώνουν οι μετανάστες που ζουν στο κέντρο της πόλης. Θέλουμε να δίνουμε απαντήσεις σε πάγια προβλήματα που μας απασχολούν, χωρίς να πρέπει να λογοδοτούμε πουθενά».

Vasistas (2005)
«Κάθε φορά δημιουργούμε στη σκηνή ένα σύμπαν αυθύπαρκτο όσο και διαστρεβλωμένο, που κινείται στα όρια του πραγματικού και του αλλόκοτου, μπορεί να λειτουργήσει ως παραμορφωτικός καθρέφτης και είναι πάντα σε άμεση σχέση με το παρόν. Κάτι σαν μουσική χορογραφία, σε παρόντα χρόνο. Χαρακτηριστικό στοιχείο στις παραστάσεις μας είναι η πρόσμειξη διαφορετικών υλικών (λόγος, μουσική, κίνηση, εικόνα) με τρόπο τέτοιο που να συνθέτουν μια γλώσσα, έναν κώδικα αναγνωρίσιμο, ο οποίος απευθύνεται τόσο στη νόηση όσο και στις αισθήσεις. Χαρακτηριστική είναι και η καθαρή και απλή παρουσία των ηθοποιών επί σκηνής, χωρίς συναισθηματική, ψυχολογική ή άλλης φύσης επιτήδευση. Οι συνεργάτες όλοι είναι σταθεροί και ενεργητικοί συνομιλητές στην κάθε δημιουργία, μέχρι η ζωή να υποδείξει κάτι διαφορετικό. Κάθε καινούργια μας δουλειά θεωρείται αναπόφευκτα η πιο αντιπροσωπευτική, γιατί αυτή εκφράζει το παρόν μας. Τα Αίματα είναι τώρα η πιο αντιπροσωπευτική μας».

Vasistas «Domino», σε σκηνοθεσία Aργυρώς Xιώτη στις 22/11, στο θέατρο Le Phénix στη Valenciennes

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το ανάπηρο σώμα που αντιστέκεται

Θέατρο / Το ανάπηρο σώμα που αντιστέκεται

Πώς διαβάζουμε σήμερα τον «Γυάλινο Κόσμο» του Τενεσί Oυίλιαμς; Στην παράσταση του Θεάτρου Τέχνης ο Antonio Latella προσφέρει μια «άλλη» Λόρα που ορθώνει το ανάστημά της ενάντια στο κυρίαρχο αφήγημα περί επαγγελματικής ανέλιξης, πλουτισμού και γαμήλιας ευτυχίας.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν

Θέατρο / Πού οφείλεται τόση δίψα για το θέατρο;

Το θέατρο εξακολουθεί να προκαλεί debates και ζωηρές συζητήσεις, παρά τις κρίσεις και τις οικονομικές περικοπές που έχει υποστεί, και φέτος ανεβαίνουν στην Αθήνα παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ανδρέας Κωνσταντίνου

Θέατρο / Ανδρέας Κωνσταντίνου: «Δεν μ' ενδιαφέρει τι υποστηρίζεις στο facebook, αλλά το πώς μιλάς σε έναν σερβιτόρο»

Ο ηθοποιός που έχει υποδυθεί τους πιο ετερόκλητους ήρωες και θα πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική μεταφορά της «Μεγάλης Χίμαιρας» αισθάνεται ότι επιλέγει την τηλεόραση για να ικανοποιήσει την επιθυμία του για κάτι πιο «χειροποίητο» στο θέατρο.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ