ΑΝ ΘΕΩΡΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ της Κυριακής ως «β’ γύρο» αυτών που προηγήθηκαν στις 21 Μαΐου, είναι φανερό ότι η προαναγγελθείσα δεξιά στροφή του εκλογικού σώματος επιβεβαιώθηκε με τον επιβλητικότερο τρόπο.
Και αν είχαμε να ασχοληθούμε μόνο με την εκ νέου σαρωτική νίκη της ΝΔ, η οποία με 40,57% γίνεται ξανά κυβέρνηση, με διψήφια διαφορά-ρεκόρ από τον δεύτερο (τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ του 17,84%), καλά θα ήταν. Έλα όμως που ο εκλογικός θρίαμβος της συντηρητικής παράταξης, ο μεγαλύτερος ίσως μετά την πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή της Μεταπολίτευσης, συνοδεύεται από την είσοδο στη Βουλή τριών «καθαρόαιμων» ακροδεξιών κομμάτων (Σπαρτιάτες με 4,64%, Ελληνική Λύση με 4,44% και Νίκη με 3,69%), συν ενός με κάποιες μεν θολές αριστερές καταβολές αλλά με ευδιάκριτη εθνικολαϊκιστική υπογραφή, την Πλεύση (3,17%).
Στη μεγάλη αυτή άνοδο της ακροδεξιάς, που μάλιστα δεν συνοδεύεται από αντίστοιχη πτώση της ΝΔ –αντιθέτως!– πολλά συνέβαλαν, από το φιλολαϊκό προφίλ που κατάφερε να οικοδομήσει και μια γενική και αόριστη αντισυστημικότητα που δεν έβρισκε διεξόδους στην αριστερά, ως το αντιεμβολιαστικό κίνημα, τις συνωμοσιολογίες και τις «απαγορεύσεις» της πανδημίας, τα οποία είχαν μεν κάποια απήχηση και στην αριστερά, στην ακροδεξιά και στον θρησκευτικό φονταμενταλισμό είναι όμως που βρήκαν το πλέον πρόσφορο έδαφος.
Σε ιστορικό υψηλό κυμάνθηκε και η αποχή (47,5%), χωρίς όμως κανείς να πιστεύει πραγματικά ότι μια μεγαλύτερη προσέλευση στις κάλπες θα επηρέαζε ιδιαίτερα το αποτέλεσμα.
O Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να μην είναι ο πλέον χαρισματικός πολιτικός που είχε ποτέ η δεξιά, έχει όμως αφενός την αμέριστη στήριξη ενός ολόκληρου πλέγματος εξουσίας που δεν εννοεί να την ξαναπατήσει όπως το '15, αφετέρου προβάλλει ως εγγυητής της συνέχισης μιας έστω στρεβλής ανάπτυξης και μιας στοιχειώδους έστω «κανονικότητας» σε έναν κόσμο κουρασμένο από τις απανωτές κρίσεις και με φόντο ένα ταραγμένο διεθνές περιβάλλον.
Η ήττα της αριστεράς σε όλες της τις παραλλαγές –ακόμα και το ΚΚΕ έχασε πάνω από 20.000 ψήφους, παρότι ανέβασε το ποσοστό του στο 7,69%– σόκαρε πολλούς από τους ψηφοφόρους της, δεν είναι όμως παρά η ελληνική εκδοχή της δεξιάς προς ακροδεξιάς στροφής που συμβαίνει λίγο-πολύ σε ολόκληρη την Ευρώπη εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία.
Η Ελλάδα με ένα ευρωκομμουνιστικών έως ακροαριστερών καταβολών κόμμα να πρωταγωνιστεί στην εγχώρια πολιτική σκηνή όλη την προηγούμενη δεκαετία, παρά τον ανελέητο πόλεμο που δεχόταν πανταχόθεν αλλά και τις δικές του εγγενείς έως και τυχοδιωκτικές αδυναμίες, αποτελούσε μία από τις ελάχιστες εξαιρέσεις. Κάτι που οφειλόταν στο ότι το σοκ, η αγωνία και η οργή που έφεραν η κρίση και τα μνημόνια έλαβε για μια σειρά λόγους αριστερό, καταρχάς, πρόσημο, χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι όλοι όσοι ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ κοιμούνταν με τα «Άπαντα» του Λένιν στο προσκεφάλι τους ή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η βαλκανική εκδοχή των Τουπαμάρος.
Όμως το «άστρο» του φαίνεται πια να τρεμοσβήνει, παρά τα αγωνιώδη του προεκλογικά ανοίγματα ακόμα και προς τις πιο απίθανες κατευθύνσεις, χωρίς εντούτοις ο έτερος ανταγωνιστής του στο σοσιαλδημοκρατικό στρατόπεδο, το «αναγεννημένο» ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη (11,85%), να φαίνεται ακόμα ικανός να κάνει το κρίσιμο άλμα που θα επισφραγίσει την επιστροφή στη γνωστή διπολική πολιτική «κανονικότητα» η οποία διακόπηκε βίαια –και για πολλούς ελπιδοφόρα– μετά το 2012.
Και αφού το πολλά υποσχόμενο εκείνο «άλμα προς τα εμπρός» παρέμεινε μετέωρο, διστακτικό και συχνά αφερέγγυο, επόμενο ήταν να ακολουθήσει ένα εξίσου θεαματικό «άλμα προς τα πίσω» που απλώς μας ευθυγραμμίζει, έστω και καθυστερημένα, με ό,τι δυσοίωνο συμβαίνει σε όλη σχεδόν την Ευρώπη αλλά και παγκόσμια. Και χρέος όσων πολιτών διατηρούν στοιχειώδεις δημοκρατικές ευαισθησίες είναι να σταθούν αλληλέγγυοι τόσο μεταξύ τους όσο και απέναντι στα πιο αδύναμα, τα λιγότερο προνομιούχα, τα πιο διαφορετικά, τα πιο στοχοποιημένα κομμάτια αυτής της κοινωνίας, καθώς θα είναι τα πρώτα που θα νιώσουν τις συνέπειες αυτού του ιστορικού πισωγυρίσματος, προκρίνοντας ταυτόχρονα ένα όραμα και μια ελπίδα που να μπορούν όχι μόνο να συγκινούν αλλά και να πείθουν. Γιατί στην τελική τίποτα δεν τελείωσε, τίποτα δεν χάθηκε, όλα είναι δρόμος και εκεί θα κριθούν.
• Ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέδειξε ότι κρατάει «λαγοπόδαρο» και ότι πείθει. Ούτε η κάκιστη από ένα σημείο και μετά διαχείριση της πανδημίας, ούτε οι καταστροφικές φωτιές σε Βαρυμπόμπη και Εύβοια, ούτε το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη, ούτε η εξωφρενική ακρίβεια, ούτε το μεγάλο σκάνδαλο των υποκλοπών, ούτε και η τραγωδία της Πύλου φαίνεται να τον άγγιξαν, μην πω ότι τα δύο τελευταία τού έδωσαν κιόλας ψήφους, αντί να του κόψουν.
Μπορεί να μην είναι ο πλέον χαρισματικός πολιτικός που είχε ποτέ η δεξιά, έχει όμως αφενός την αμέριστη στήριξη ενός ολόκληρου πλέγματος εξουσίας που δεν εννοεί να την ξαναπατήσει όπως το '15, αφετέρου προβάλλει ως εγγυητής της συνέχισης μιας έστω στρεβλής ανάπτυξης και μιας στοιχειώδους έστω «κανονικότητας» σε έναν κόσμο κουρασμένο από τις απανωτές κρίσεις και με φόντο ένα ταραγμένο διεθνές περιβάλλον. Τα πραγματικά δύσκολα γι' αυτόν είναι ωστόσο μπροστά, τα παντοειδή επιδόματα στερεύουν, η περίοδος χάριτος των δανειστών μας, ένεκα η πανδημία, επίσης, και σύντομα θα φανεί πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.
• Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, με τον οποίο δεν κατάφεραν να επανεκλεγούν ούτε πολλά ιστορικά του στελέχη, θα πρέπει να προβληματιστεί σοβαρά πάνω στο τι μπορεί να γίνει ώστε τουλάχιστον να κρατηθεί κοντά στο 20%. Ούτε να μετασχηματιστεί ξανά σε κόμμα διαμαρτυρίας μπορεί –δεν υπάρχει καν το περιθώριο– ούτε όμως σε εκ νέου κόμμα εξουσίας, έχοντας «καπαρωμένο» εν πολλοίς το κέντρο από το ΠΑΣΟΚ και ένα +10% των ψηφοφόρων του φευγάτο συγκριτικά με το 2019. Με το οποίο ΠΑΣΟΚ θα χρειαστεί κιόλας να μονομαχήσει μέχρις εσχάτων για την κυριαρχία στον χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την αντιπολίτευση συνολικά, εκτός κι αν αποφασίσουν να συνεργαστούν. Αλλά όσο παραμένουν αρχηγοί οι Τσίπρας και Ανδρουλάκης, αντίστοιχα, αυτό φαντάζει τουλάχιστον χλωμό – άγνωστο είναι τι θα γίνει εάν τεθεί ευθέως θέμα ηγεσίας στον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που πάντως φαίνεται να είναι θέμα χρόνου.
• Το ΠΑΣΟΚ, παρότι με τον Ανδρουλάκη αρχηγό αύξησε αρκετά τα ποσοστά του συγκριτικά με την «περίοδο ΚΙΝΑΛ», φαίνεται ότι προς το παρόν τουλάχιστον «έπιασε ταβάνι» – σίγουρα θα χρειαστεί κάτι περισσότερο αν θέλει να διεκδικήσει τη δεύτερη θέση από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, που μπορεί να παραπαίει αλλά δεν διαλύθηκε κιόλας, όχι ακόμα τουλάχιστον. Θα χρειαστεί, επίσης, μια πιο ειλικρινή αντιπολίτευση. Το γεγονός, πάντως, ότι από τους ψηφοφόρους που εγκατέλειψαν τον Τσίπρα ένα μικρό μόνο ποσοστό προτίμησε τον Ανδρουλάκη δεν είναι και για ξέφρενους πανηγυρισμούς. Ούτε και το γεγονός ότι σύσσωμοι οι βουλευτές και των δύο κομμάτων δεν επαρκούν για να κατατεθεί πρόταση μομφής, ούτε και για να συσταθεί κάποια εξεταστική επιτροπή.
• Το ΚΚΕ στάθηκε μεν αξιοπρεπώς εκλογικά αλλά όσο πορεύεται μονάχο και με κύριο μέλημα τη διατήρηση του status quo που έχει κατακτήσει δεν μοιάζει να ανησυχεί το κατεστημένο, όσο κι αν ομνύει στους αγώνες της εργατικής τάξης – το οποίο κατεστημένο φαίνεται άλλωστε πως προτιμά χίλιες φορές να έχει απέναντι αυτό το ΚΚΕ παρά τίποτα «απρόβλεπτους» αριστεριστές και «αναρχοάπλυτους».
• Οι δυστυχώς διόλου κινηματογραφικοί «Σπαρτιάτες», ανύπαρκτοι σχεδόν μέχρι προχτές ή μάλλον μέχρι τη στιγμή που έλαβαν το «χρίσμα» του καταδικασμένου για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης Κασιδιάρη, τον οποίο και δεν παρέλειψαν να εξυμνήσουν δημόσια μετά την επιτυχία τους, της οποίας κατά τον «αντ’ αυτού» Βασίλη Στίγκα απετέλεσε «καύσιμο», ήταν σίγουρα η μεγάλη –και εξαιρετικά δυσάρεστη– έκπληξη αυτών των εκλογών.
Δέκα χρόνια μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και με τη δίκη της ουσιαστικά διαλυμένης πλέον Χρυσής Αυγής να μην έχει ακόμα τελεσιδικήσει σε β’ βαθμό, το γεγονός ότι το Νο2 της εγκληματικής εκείνης συμμορίας «μπαίνει» ξανά στη Βουλή, έστω δι' αντιπροσώπου, έχοντας μάλιστα όλη την άνεση να κάνει προεκλογική εκστρατεία όντας έγκλειστος, σίγουρα δεν περιποιεί τιμή στο λεγόμενο δημοκρατικό τόξο. Το ότι ο αρχηγός τους εμφανίστηκε συναινετικός και «ενωτικός» μπορεί μεν να σημαίνει ότι η ακροδεξιά αφήνει προς το παρόν στην άκρη την ανοικτή βία, δεν σημαίνει όμως καθόλου ότι θα υποχωρήσει σε όλα τα άλλα μέτωπα που αποσκοπούν από την ακραία συντηρητικοποίηση έως τον εκφασισμό της ταλαίπωρης αυτής κοινωνίας.
• Η Ελληνική Λύση του σουπερστάρ των τηλεοπτικών κηραλοιφών κρατήθηκε μεν λίγο-πολύ στα ποσοστά της, αλλά βλέπει πια την «πλάτη» των «Λακεδαιμονίων», όπως ειρωνικά τους αποκάλεσε ο Βελόπουλος, ως τους μόνους που δεν ακολουθούν τους «γνήσιους» Έλληνές του. Αλλά ας μη γελιόμαστε, μπορεί η δική του ακροδεξιά να είναι πιο «mild», είναι όμως εξίσου μαύρη αντίδραση σε ό,τι αφορά δικαιώματα και ελευθερίες.
• Η επίσης νεοσύστατη ΝΙΚΗ, το λεγόμενο «κόμμα του Αγίου Όρους» και μάλιστα της φιλορωσικής του «φράξιας», κινείται βέβαια κι αυτή σε ακροδεξιό πλαίσιο, με μόνη διαφορά ότι προτάσσει την ελλαδεμπορία προκειμένου να «ψαρέψει» κόσμο και εκτός των προβλεπόμενων «δεξαμενών», ήτοι «ορθόδοξους χριστιανούς χωρίς πολιτικά περιτρίμματα που μπορεί να τους προβληματίζουν», όπως έλεγε εκπρόσωπός της. Και όσο κι αν θυμίζει περισσότερο «κατηχητικό», δεν θα εκπλαγεί κανείς νομίζω αν αυτή πρώτη ξεκινήσει και εντός Βουλής την πολεμική σε θέματα όπως οι αμβλώσεις, η έμφυλη ισότητα, το προσφυγικό (με «σημαία» εδώ την ισλαμοφοβία) και τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα.
• Στον εγχώριο αστερισμό της «καθαρόαιμης» ακροδεξιάς που αγγίζει το 12% –όσο είχε χρόνια τώρα, λίγο-πολύ–, θα πρέπει να προστεθεί και ένα υπολογίσιμο ποσοστό ούλτρα ακροδεξιόστροφων ψηφοφόρων οι οποίοι προτίμησαν να πριμοδοτήσουν τους ομοϊδεάτες τους νεοδημοκράτες πολιτικούς, ειδικά που η ατζέντα της ΝΔ είχε συμπεριλάβει πολλές «ευαισθησίες» τους.
• Όσο για την Πλεύση της «κάνω για εκατό βουλευτές»(!) Ζωής Κωνσταντοπούλου, την τρίτη έκπληξη αυτών των εκλογών, εφόσον μιλάμε για ένα κόμμα και ένα πρόσωπο σχεδόν «άφαντα» όλη την προηγούμενη τετραετία πλην όμως με τεράστιο προεκλογικό «σπρώξιμο» από πολλές πάντες, αίνιγμα αποτελεί η στάση που θα κρατήσει σε μια σειρά θεμάτων αλλά και το ιδεολογικό προφίλ στο οποίο θα «κατασταλάξει». Γιατί και η «αντισυστημικότητα» και η εκλογή ενός ανοικτά γκέι βουλευτή (Σπύρος Μπιμπίλας) και η αντίθεση στη Συμφωνία των Πρεσπών και το γεγονός ότι ένα 20% των ψήφων της φαίνεται να είναι ακροδεξιάς προέλευσης, κάπου δεν κολλάνε όλα μαζί και μένει να δούμε πώς θα τοποθετηθεί απέναντι στον ακροδεξιό εσμό. Μας έχει πάντως η Ζωή δεόντως προετοιμάσει για κοινοβουλευτικά σόου αντάξια του α’ εξαμήνου του ’15, οπότε είχε διοριστεί ΠτΒ.
