Σε μια προσπάθεια να περιγράψω τα νέα και πραγματικά πολύ ωραία wine bars της Αθήνας ή ακόμα και τη δουλειά, την προσωπικότητα των πρωτοεμφανιζόμενων οινοποιών που καθρεφτίζεται στις φιάλες τους έχω χαρακτηρίσει χώρους και ανθρώπους με λέξεις όπως «ανεπιτήδευτος», «ακομπλεξάριστος» ή έχω σημειώσει ότι κάποια πιστεύει πως «η cool πλευρά του κρασιού είναι το μέλλον».
Αυτή η τελευταία ήταν η Χλόη Χατζηβαρύτη, μια νέα οινοποιός που έχει αναδειχθεί μέσα από το πλούσιο σε ταλέντο παλμάρε του ελληνικού κρασιού και των ανθρώπων του. Συζητούσαμε για το ότι κάποιοι βλέπουν το κρασί και τις γνώσεις που απαιτεί ως ένα άφταστο βουνό, ότι πολλοί είναι εκείνοι που θα επισκεφθούν το οινοποιείο της οικογένειάς της και, ακριβώς επειδή το θεωρούν κάτι φοβερά περίπλοκο, όταν εκείνη τους ρωτήσει «πώς σας φάνηκε το κρασί;», θα της απαντήσουν ότι δεν ξέρουν από αυτά.
«Έχουμε βάλει μόνοι μας τα χεράκια μας κι έχουμε βγάλει τα ματάκια μας, το κρασί θα μπορούσε εδώ και χρόνια να αντιμετωπίζεται όπως οι μπίρες των μικροζυθοποιών, να είναι ανοιχτό σε όλους. Εκτιμώ εκείνους που έχουν την όρεξη να το γνωρίσουν σε βάθος και να το σπουδάσουν, προφανώς με ενδιαφέρει η γνώμη ενός σομελιέ, αλλά με νοιάζει κι αυτή του καταναλωτή, δεν χρειάζεται να συζητάμε συνέχεια αν το κρασί μυρίζει μικρά κόκκινα φρούτα αλλά αν του αρέσει, αν θα το επέλεγε.
Πρέπει να σταματήσουμε να ταυτίζουμε το κρασί μόνο με μεγάλους κοστουμαρισμένους άντρες και τα wine bars που έχουν ανοίξει τώρα στην Αθήνα βοηθάνε προς αυτή την κατεύθυνση. Η χαλαρή πλευρά του κρασιού, οι ιστορίες που κρύβει και η κοινωνικοποίηση που μας προσφέρει, το ότι οι νεότεροι κάνουν φρέσκιες οινοποιήσεις που απευθύνονται σε κόσμο της ηλικίας τους και δεν ασχολούνται μόνο με κρασιά παλαίωσης που μπορούμε να ανοίξουμε σε ένα πολύ καλό εστιατόριο, όλα αυτά είναι για μένα το μέλλον», όπως μου είπε τότε.
Aν το Αγιωργίτικο ήταν σκηνοθέτης θα ήταν ο Steven Spielberg, που απευθύνεται σε όλους, ενώ το πιο σοφιστικέ Ξινόμαυρο θα ήταν ο Federico Fellini. Ή ότι η Μαλαγουζιά είναι μια ποικιλία με την καρδιά ενός νομά, επειδή φύεται σε όλη τη χώρα και πως οι συχνά αδιαπέραστες τανίνες της Μανδηλαριάς μοιάζουν με τείχος από τουβλάκια Lego.
Στα μέρη της πόλης που έχουν αφιερωθεί σε όσα ωραία δίνει ο εγχώριος και ο διεθνής αμπελώνας έχουν συνειδητοποιήσει πως οι ακατανόητες περιγραφές και το περισπούδαστο ύφος ούτε εκείνους βοηθάει, ούτε εμάς, που θέλουμε να δοκιμάσουμε, ούτε το κρασί ως προϊόν αλλά κυρίως ως εμπειρία.
Έτσι, μας ρωτάνε τι έχουμε όρεξη να γευτούμε τη μέρα που τους επισκεπτόμαστε, προσπαθούν να μας περιγράψουν όσα προσφέρουν με απλά λόγια κι αν καμιά φορά τους ξεφεύγει κάποιος όρος που για τους πολλούς είναι άγνωστος, να θυμάστε ότι δεν ευθύνονται μόνο εκείνοι, φταίμε κι εμείς που ντρεπόμαστε να διαλευκάνουμε τις απορίες μας, φοβούμενοι μην περάσουν τις ερωτήσεις μας για αφελείς.
Για παράδειγμα, θυμάμαι να πηγαίνω τακτικά σε ένα πολύ αγαπημένο μου wine bar στο Παγκράτι και να ψάχνω τον Διονύση, γιατί μας είχε βάλει σε μια σειρά, προτείνοντάς μας κάθε φορά και από ένα διαφορετικό Riesling, εξηγώντας τα χαρακτηριστικά της ποικιλίας, σε ποιες περιοχές ευδοκιμεί παραδοσιακά και ποιες άλλες καταπιάστηκαν με αυτήν πρόσφατα. Κάθε φορά που έβγαζε ένα ποτήρι έλεγε ότι αυτή έχει λιγότερα υπολειμματικά, αυτή έχει περισσότερα, εγώ απλώς δοκίμαζα λέγοντας τι είναι πιο κοντά στις γεύσεις μου και τι όχι.
Μια, δυο, τρεις, κάποια στιγμή δεν άντεξα και τον ρώτησα «ρε συ Διονύση, τι είναι τα υπολειμματικά;», για να μου απαντήσει πολύ απλά ότι εννοεί τα σάκχαρα του κρασιού, αλλά επειδή είναι η δουλειά του, το έλεγε έτσι εν συντομία. Εκτός του ότι γελάσαμε, εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πόσα πράγματα χρησιμοποιούμε στον λόγο μας καθημερινά όταν έχουμε τριφτεί παραπάνω με κάτι, αλλά δεν είναι όλοι υποχρεωμένοι να γνωρίζουν και τη σημασία τους.
Γι’ αυτό δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό στο να λύνουμε τις απορίες μας εκφράζοντάς τες σε εκείνους που γνωρίζουν κάτι καλύτερα από εμάς, πόσο μάλλον όταν αυτές έχουν να κάνουν με κάτι που κρύβει αμέτρητες ενδιαφέρουσες ιστορίες κι έχει να μας προσφέρει μόνο ευχαρίστηση, όπως συμβαίνει με το κρασί.
Τις προάλλες, σε ένα άλλο wine bar του κέντρου, ρώτησα πάρα πολλά πράγματα, μεταξύ αυτών και πώς γίνεται κάποιος master of wine. Μου περιέγραψαν μια πολυετή διαδικασία με απαιτητικές εξετάσεις για όλο το φάσμα του οινικού κόσμου, πολλά ταξίδια για εκπαίδευση, μια περιήγηση για ειδίκευση που, καθώς κοστίζει σε χρόνο και πόρους, μπορούν να ακολουθήσουν μόνο όσοι θέλουν να μυηθούν σε κάτι που άλλοι απλώς θα χαρακτήριζαν πάθος.
Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν 416 άνθρωποι σε όλο τον κόσμο με αυτόν τον τίτλο, που ζουν σε 30 διαφορετικές χώρες, και 496 άτομα έχουν περάσει τις εξετάσεις MW από το 1953. Από τους δύο που ζουν στην Ελλάδα, ο ένας είναι ο Γιάννης Καρακάσης. Είναι ο συγγραφέας των βιβλίων «Τα φυσικά κρασιά στην Ελλάδα» και «The Wines of Santorini» (longlisted για τα Andre Simon Awards 2021) και o ιδρυτής του 50 Great Greek Wines. Παράλληλα, είναι ο οινικός σύμβουλος του ομίλου Katikies και συνιδιοκτήτης του First Growth Wine School στη Λεμεσό.
Στο προσωπικό του blog μιλάει σε εβδομαδιαία βάση για το ελληνικό κρασί. Κι εμείς του ζητήσαμε, με όλη τη γνώση που του έχει δώσει ο κορυφαίος για τον χώρο του κρασιού τίτλος του, να μας απαντήσει όσο πιο κατανοητά γίνεται σε βασικές ερωτήσεις που έχουμε όσοι μπορεί να έχουμε αρχίσει να δοκιμάζουμε και να πειραματιζόμαστε με το κρασί, αλλά πολλές φορές γυρίζουμε σπίτι γεμάτοι ερωτηματικά.
— Ποια ποτήρια είναι ιδανικά για να σερβίρουμε το κρασί;
Έχω ξοδέψει αρκετά χρήματα σε ποτήρια κρασιού από την εποχή που oι Bon Jovi τραγουδούσαν το επικό «Dry County». Και έχω δοκιμάσει από αναρίθμητα, συμπεριλαμβανομένων και αυτών της ταβέρνας. Μπορεί ένα απλό ροζέ να είναι απολαυστικό σε χαμηλό ποτήρι στην παραλία, αλλά ένα Αγιωργίτικο ή ένα Ξινόμαυρο θα είναι απλώς χάλια.
Προφανώς οποιοδήποτε ποτήρι, αυτοσχέδιο ή μη, μπορεί να χρησιμοποιηθεί, αλλά για ένα ποιοτικό κρασί προτιμήστε ένα ποτήρι με μακρύ ποδαράκι και πεπλατυσμένο μπολ, που θα κλείνει ελαφριά προς τα πάνω. Με ένα τέτοιο ποτήρι και τα αρώματα ενισχύονται και το κρασί κατευθύνεται σωστά στη γλώσσα. Όσο πιο λεπτό είναι το γυαλί (που συνήθως είναι και πιο ακριβό), τόσο πιο άμεσα ακουμπάει το κρασί τη γλώσσα στην άκρη της, εκεί δηλαδή που νιώθουμε αρκετά τη γλυκύτητα. Αν επενδύσετε σε ακριβά ποτήρια, επενδύετε και σε μεγαλύτερη απόλαυση.
— Πόσα διαφορετικά ποτήρια πρέπει να έχουμε;
Προσωπικά, χρησιμοποιώ δύο τύπους: ένα τύπου Bordeaux για την πλειοψηφία των λευκών, για κόκκινα Cabernet/Syrah/Merlot, ενισχυμένα και αφρώδη και ένα ποτήρι Βουργουνδίας για κόκκινα Pinot Noir, Nebbiolo, Ξινόμαυρο και λευκά βαρελάτα. Αρκετές εταιρείες έχουν στο οπλοστάσιό τους ένα universal – one for all για καταναλωτές.
Από την άλλη, μπορείτε να το τερματίσετε και να χτίσετε σταδιακά τη συλλογή σας με διαφορετικούς τύπους ποτηριών για συγκεκριμένο στυλ κρασιού ή ποικιλιών. Ένα από τα αγαπημένα μου τον τελευταίο καιρό είναι το Riedel Wings και το Zalto Universal.
— Τι ποσότητα σερβίρουμε;
Δώστε λίγο χώρο στο ποτήρι σας και μην το γεμίζετε μέχρι πάνω. Συνήθως σε μικρά ποτήρια γεμίστε μέχρι το 1/3 και σε πολύ μεγάλα ποτήρια-ενυδρεία ακόμη λιγότερο. Σε κάθε περίπτωση, όχι πάνω από το μισό. Φυσικά γίνεται, αλλά τότε δεν θα μπορέσετε να απολαύσετε τα αρώματα, ενδεχομένως θα δυσκολεύεστε και να σηκώσετε το ποτήρι.
— Πώς κρατάμε το ποτήρι;
Πολύ απλά από το ποδαράκι, για να μην αλλάζει η θερμοκρασία του κρασιού στο ποτήρι, για να μπορείτε να το στριφογυρίσετε προκειμένου να απολαύσετε τα αρώματα και για να μη λερώνετε με δαχτυλιές το κρύσταλλο, σε περίπτωση που έχετε πιάσει το κοτόπουλο με το χέρι.
— Γιατί κάνουν μετάγγιση τα κρασιά σε καράφες;
Μεταγγίζουμε τα κρασιά που χρειάζονται οξυγόνο, δηλαδή νέα κρασιά που είναι «σφιχτά» μέσα στην κλεισούρα της φιάλης. Μπορεί να είναι λευκά, ροζέ ή κόκκινα. Μεταγγίζουμε επίσης παλαιωμένα κόκκινα ή γενικά αφιλτράριστα κρασιά για να απομακρύνουμε τυχόν ίζημα που έχουν. Τέλος, προσωπικά μου αρέσει η διαδικασία και σε πολύπλοκες και σύνθετες σαμπάνιες. Μην το φοβηθείτε, αξίζει το πείραμα.
— Πώς επιλέγουμε αν θα κάνουμε μετάγγιση ή όχι σε ένα κρασί;
Πρακτικά, δοκιμάστε το κρασί για να αποφασίσετε. Αν είναι κλειστό, δηλαδή αν δεν μυρίζει πολύ, δείξτε του τον δρόμο για την καράφα, αν «τραγουδάει», αν έχει ένταση και πολλά αρώματα, σερβίρετε κατευθείαν από τη φιάλη. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να έχετε υπομονή.
Πολλές φορές κρασιά δείχνουν την αξία τους μόνο μετά από δύο με τρεις ή και περισσότερες ώρες. Χρησιμοποιήστε μια στενή καράφα για παλαιωμένα κρασιά (που δεν χρειάζονται και πάρα πολύ οξυγόνο) και μια πλατιά για νεανικά (που χρειάζονται).
— Πώς κάνουμε μετάγγιση αν βλέπουμε ότι υπάρχει ίζημα στη φιάλη;
Η αλήθεια είναι ότι το ίζημα δεν είναι βλαβερό. Μάλιστα, είναι και αρκετά νόστιμο, όπως στην περίπτωση του θρυλικού Grange και όχι μόνο. Αφήστε τη φιάλη όρθια για μερικές ώρες για να κάτσει το ίζημα. Στη συνέχεια, χρησιμοποιήστε τη στενή καράφα που αναφέρθηκε παραπάνω.
— Πόσο διατηρείται ένα κρασί μετά το άνοιγμα;
Εξαρτάται. Και δεν είναι η απάντηση που με βγάζει από τη δύσκολη θέση, αλήθεια. Τα σαντορινιά κρασιά μου έχουν αντέξει μέχρι και μία εβδομάδα (με την προϋπόθεση ότι βάζω τον φελλό πίσω αμέσως), ενώ οι Μαλαγουζιές μετά βίας ένα τριήμερο. Τα κόκκινα έχουν κρατήσει και παραπάνω, ειδικά τα πιο τανικά και δομημένα, ενώ αρκετά γλυκά κρασιά για εβδομάδες ή και μήνες.
Πάντα να τα βάζετε στο ψυγείο. Το σημαντικό είναι να βάλετε γρήγορα τον φελλό για να περιορίσετε το οξυγόνο που θα εισέλθει. Τα coravin δουλεύουν άψογα σε φυσικούς φελλούς, τουλάχιστον μέχρι τη μέση της φιάλης. Μετά ανοίξτε την, δεν έχει νόημα.
— Ισχύει το ίδιο για τα αφρώδη;
Yπάρχουν ειδικά πώματα γι’ αυτά, που κάνουν καλή δουλειά, ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε και coravin για αφρώδη κρασιά, αλλά το χρησιμοποιούμε ως λύση ανάγκης.
— Τα κόκκινα κρασιά μπαίνουν στο ψυγείο;
Μου αρέσουν τα κόκκινα δροσερά κρασιά, οπότε η απάντηση είναι εμφατικά «ναι». Απολαμβάνω να τα βλέπω να ανοίγουν όταν η θερμοκρασία ανεβαίνει, ακόμη κι αν πρόκειται για ένα πιο «γεμάτο» κρασί. Πρόσφατα ήπια ένα δεκαπεντάρι (σ.σ. σε αλκοόλ) καλιφορνέζικο Syrah, που η δροσερή θερμοκρασία το βοήθησε απόλυτα στη γευστική του ισορροπία.
Μη φοβηθείτε, λοιπόν, να καταναλώσετε σχετικά δροσερό ακόμη και ένα Ξινόμαυρο. Απλώς μην το παρακάνετε με τη χαμηλή θερμοκρασία σε αυτή την περίπτωση, αν και όλα εξαρτώνται από το στυλ κάθε κρασιού.
— Πώς θα δροσίσουμε ένα κόκκινο κρασί σωστά;
Εδώ η ιδέα είναι ότι όσο πιο ελαφρύ σε τανίνες είναι το κρασί, τόσο πιο χαμηλά σε θερμοκρασία μπορούμε να φτάσουμε, για παράδειγμα αν έχουμε μια Λημνιώνα, ένα απαλό Αγιωργίτικο ή μια Μαυροδάφνη. Πιο γεμάτα και τανικά κρασιά, όπως το Μαυροτράγανο, το Ξινόμαυρο και το Syrah, θέλουν περισσότερη προσοχή. Αλλά ακόμα και αν το κόκκινό σας ξεκινήσει παγωμένο (το καλοκαίρι), σε δέκα λεπτά θα είναι στο ιδανικό σημείο απόλαυσης. Χρησιμοποιήστε μια σαμπανιέρα ή δροσίστε στο ψυγείο για 10-20 λεπτά.
Ένα ακόμη σημείο που πρέπει να προσέξουμε είναι ότι και μόνο που σερβίρεται ένα κρασί στο ποτήρι, αυτόματα η θερμοκρασία ανεβαίνει σχεδόν 1,5 βαθμό, οπότε και αυτό πρέπει να μπει στην εξίσωση, χωρίς να υποστηρίζω ότι πρέπει να κυκλοφορούμε με θερμόμετρο κρασιού. Το σίγουρο είναι ότι η καλύτερη αίσθηση της θερμοκρασίας σε ένα κρασί μπορεί να μεγιστοποιήσει τη γευστική εμπειρία αλλά και να αναδείξει τον χαρακτήρα του.
— Πώς διαλέγουμε κρασιά σε μια κάβα χωρίς να είμαστε ειδικοί;
Ρωτήστε το εξειδικευμένο προσωπικό που λογικά υπάρχει. Μη φοβηθείτε να πείτε τι σας αρέσει ή, ακόμη καλύτερα, τι δεν σας αρέσει. Χτίστε μια σχέση εμπιστοσύνης με τον καβίστα σας, όπως με τον ψαρά σας, και μη διστάσετε να δοκιμάσετε άλλες γεύσεις και προτάσεις. Μην ξεχάσετε να πείτε στον καβίστα για ποια περίσταση θέλετε το κρασί ή ποια είναι η διάθεσή σας, αν θέλετε να δοκιμάσετε κάτι φυσικό ή αν θέλετε κάτι πιο απλό και νόστιμο.
— Πώς περιγράφουμε ένα κρασί;
Εξαρτάται. Μπορεί κάποιος να μιλήσει είτε τεχνικά είτε πιο γενικά, ανάλογα με το ακροατήριο. Ας δούμε πώς γίνεται αυτό για παράδειγμα με ένα Ασύρτικο. Σε έναν πρωτάρη θα έλεγα ότι είναι η πιο σημαντική ελληνική λευκή ποικιλία, που έχει ως βάση της τη Σαντορίνη και δίνει έντονα κρασιά με λεμονάτη γεύση.
Σε έναν πιο προχωρημένο καταναλωτή θα ανέφερα ότι είναι μια ποικιλία-πρεσβευτής του ελληνικού κρασιού που έχει περάσει τα σύνορα της χώρας. Αποτελεί ουσιαστικά μια ποικιλία-θαύμα που όμοιά της δεν υπάρχει στον κόσμο. Γιατί ποια άλλη διατηρεί τέτοια φρεσκάδα με τόσο μεγάλο πλούτο και ωριμότητα; Παράλληλα, το Ασύρτικο γεφυρώνει γαστρονομικά όλα σχεδόν τα πιάτα και παλαιώνει εξαιρετικά.
— Μερικά παραδείγματα περιγραφής;
Πολύ συχνά χρησιμοποιούμε μεταφορές για να κάνουμε πιο κατανοητή μια ποικιλία, περιοχή ή στυλ κρασιού. Για παράδειγμα, αν το Αγιωργίτικο ήταν σκηνοθέτης θα ήταν ο Steven Spielberg, που απευθύνεται σε όλους, ενώ το πιο σοφιστικέ Ξινόμαυρο θα ήταν ο Federico Fellini. Ή ότι η Μαλαγουζιά είναι μια ποικιλία με την καρδιά ενός νομά, επειδή φύεται σε όλη τη χώρα και πως οι συχνά αδιαπέραστες τανίνες της Μανδηλαριάς μοιάζουν με τείχος από τουβλάκια Lego.
Οι λέξεις ασκούν μια μαγεία, προσελκύουν ή και απωθούν. Το να ξέρουμε πού απευθυνόμαστε και αναλόγως να επιλέγουμε τις κατάλληλες ποικιλίες είναι το υπέρτατο κόλπο που μπορεί να γίνει στην επικοινωνία του κρασιού. Κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο, ειδικά όταν αναφερόμαστε, εκτός των αρωμάτων, σε πιο δύσκολες έννοιες, όπως η δομή, οι υφές, η ισορροπία. Με τα παραπάνω θέλω να πω ότι το λεξιλόγιο εμπλουτίζεται όσο περισσότερο δοκιμάζουμε, ξεκινώντας από πολύ γενικές έννοιες (ξηρό, φρουτώδες, αρωματικό, πλούσιο) και ανεβαίνοντας πίστα, όσο πειραματιζόμαστε και μαθαίνουμε.
— Σε ένα καλό εστιατόριο ο σομελιέ θα προσπαθήσει να μας κάνει να ξοδέψουμε περισσότερα στο κρασί απ’ όσο θα θέλαμε;
Πολύ πιθανόν να το κάνει, αλλά μη φοβηθείτε. Πείτε άφοβα τι θα σας άρεσε να δοκιμάσετε και τι budget έχετε. Μη διστάσετε επίσης να μπείτε σε συζήτηση και να ρωτήσετε. Θα περίμενα από έναν επαγγελματία να έρθει τουλάχιστον με δύο επιλογές. Αυτήν τη στιγμή, με πολλά εστιατόρια να έχουν ήδη αναρτημένες τις λίστες τους online, μπορείτε να πάτε διαβασμένοι και να τον εντυπωσιάσετε εσείς.
— Πώς να συμπεριφερθούμε την αμήχανη στιγμή που μας ρωτάνε στο εστιατόριο «θα δοκιμάσετε το κρασί;».
Αυτό έχει σίγουρα πλάκα, αλλά είναι και πολύ ουσιαστικό. Για αρχή, όταν παραγγέλνετε μια φιάλη, οφείλουν να σας να την παρουσιάσουν για να ελέγξετε ότι είναι το κρασί και η χρονιά που ζητήσατε. Το ίδιο θα έπρεπε να γίνεται και όταν ένα κρασί σερβίρεται σε ποτήρι, να έρχεται δηλαδή με τη φιάλη και να σερβίρεται μπροστά στον πελάτη. Ακολουθεί η δοκιμή από τον πελάτη, αν το κρασί είναι οk, δηλαδή δεν έχει ελαττώματα, με κυριότερο την οξείδωση και τον φελλό. Αν δεν είστε εξοικειωμένοι με αυτά, ζητήστε από τον οινοχόο να κάνει τον έλεγχο για εσάς. Κανονικά θα έπρεπε έτσι κι αλλιώς να δοκιμάζει σε ελάχιστη ποσότητα το προς σερβίρισμα κρασί.
— Τι κάνουμε αν δεν μας αρέσει το κρασί που επιλέξαμε;
Εδώ μπαίνουμε σε δύσκολες περιοχές. Αν το κρασί είναι εντάξει και χωρίς ελαττώματα, δεν μπορεί να επιστραφεί μια φιάλη γιατί απλώς δεν άρεσε σε κάποιον. Συγγνώμη, αλλά είναι λάθος. Φανταστείτε να συμβεί σε ένα πανάκριβο Mouton που κάποιος δοκίμασε και είπε ότι δεν του αρέσει. Να το καταλάβω σε ένα ποτήρι, αλλά όχι με μια φιάλη κρασιού, ειδικά αν ο πελάτης την παράγγειλε χωρίς να συμβουλευτεί τον οινοχόο. Προφανώς κανείς δεν θέλει να δυσαρεστήσει τον πελάτη, αλλά η επιστροφή φιάλης δεν είναι παιχνίδι.
Και αφού μας έλυσε κάποιες βασικές απορίες για το κρασί, ρωτήσαμε τον Γιάννη Καρακάση τι πάει να πει «50 Great Greek Wines» (50 GGW).
— Τι είναι το 50 Great Greek Wines;
Είναι μια ιδέα που θέλει να δώσει νέα πνοή στην εξωστρέφεια του ελληνικού κρασιού, αναδεικνύοντας κάτι πολύ συγκεκριμένο. Είναι, δηλαδή, ένα βάθρο ανάδειξης της πολύ υψηλής ποιότητας του ελληνικού κρασιού, όπου, μετά από κάθε διεξαγωγή, ανεβαίνουν μόνο 50 νικητές.
Το ελληνικό κρασί αποδεικνύει καθημερινά την υψηλή του ποιότητα, παράγοντας μερικά από τα πιο σύγχρονα και ταυτόχρονα παραδοσιακά κρασιά στον κόσμο. Κρασιά συγκινήσεων που δεν μοιάζουν με άλλα.
Το διαγωνιστικό κομμάτι εστιάζει στο να βραβευτούν λίγοι για να έχει τη σημασία του το κάθε βραβείο. Τι βαρύτητα θα είχε η όλη ιδέα αν στο τέλος βραβευόντουσαν όλα ή σχεδόν όλα τα κρασιά; Ο μικρός αριθμός των βραβευμένων κρασιών δίνει αξία στους νικητές και στην όλη ιδέα.
Όμως το πολύ ενδιαφέρον είναι ότι αν και υπάρχουν 50 νικητές, δεν υπάρχουν χαμένοι, καθώς δεν ανακοινώνονται τα κρασιά που δεν μπαίνουν στη λίστα. Επίσης, τα κρασιά αγοράζονται από το εμπόριο για να έχουν όλοι έχουν τη δυνατότητα της ισότιμης συμμετοχής. Έτσι, οι παραγωγοί έχουν μόνο να κερδίσουν από τη συμμετοχή τους. Αν μπουν στην πενηντάδα, έχουν κατορθώσει να εισέλθουν σε μια σημαντική λίγκα, αν δεν τα καταφέρουν, δεν έχουν χάσει απολύτως τίποτα. Ακόμη και σε αυτή την περίπτωση θα έχουν στη διάθεσή τους ένα πολύτιμο feedback από τους κριτές. Πιστεύουμε ότι με την ανάδειξη των 50 αυτών κρασιών θα υπάρχουν πολλαπλά οφέλη για το ελληνικό κρασί συνολικά.
(σ.σ. το διαγωνιστικό κομμάτι θα πραγματοποιηθεί στις 5-8 Μαΐου 2022, στις ιστορικές κάβες του Selene στη Σαντορίνη. Η απονομή κατά την οποία θα ανακοινωθούν τα 50 καλύτερα κρασιά από αυτά που συμμετείχαν θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα στις 31 Μαΐου 2022, στο Κέντρο Ίδρυμα Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος. Η πλατφόρμα συμμετοχών για τους παραγωγούς έχει ανοίξει).
— Ποιοι κρίνουν και βραβεύουν αυτά τα 50 κρασιά;
Οι κριτές για το 50 GGW 2022 είναι μερικά από τα μεγαλύτερα οινικά ονόματα παγκοσμίως: ο Μark Andrew (συνιδρυτής των Noble Rot Magazine & Restaurants), ο Wojciech Bońkowski και οι master of wine Caro Maurer, Demetri Walters και Lenka Sedlackova.
Κρίνονται αποκλειστικά από κορυφαίους επαγγελματίες γευσιγνώστες του εξωτερικού σε μικρά ομοιογενή και ευέλικτα πάνελ, των οποίων τα μέλη δεν είναι απλώς γνώστες του ελληνικού κρασιού αλλά έχουν πάθος με αυτό. Η γευστική αξιολόγηση θα διεξαχθεί σε δύο φάσεις. Πρώτα θα ξεχωρίσουν τα 50 κρασιά και στη συνέχεια θα ξαναδοκιμαστούν από το σημείο μηδέν για να οριστικοποιηθεί η σειρά.
— Τι δεν είναι το 50 GGW;
Δεν είναι ένας ακόμα διαγωνισμός κρασιού όπου όλοι παίρνουν ένα βραβείο, το οποίο τις περισσότερες φορές έχει ελάχιστη αξία. Αντίθετα βραβεύονται μόνο τα 50 καλύτερα κρασιά απ’ όσα συμμετέχουν, ενώ τον διαγωνισμό πλαισιώνουν καινοτόμες προωθητικές δράσεις εντός και κυρίως εκτός Ελλάδας, καθώς και ένα ηλεκτρονικό βιβλίο-σημείο αναφοράς που είναι διαθέσιμο για όλους στο greatgreekwines.com/ebook-2020/.
