Ο φωτογράφος Paul Fusco μέσα από δέκα φωτογραφίες
Επιλογή των φωτογραφιών και λεζάντες από το φωτογραφικό τμήμα της γαλλικής εφημερίδας Libération
*
Φωτογράφος του πρακτορείου Magnum από το 1974, ο Paul Fusco ενδιαφερόταν πάντα για τους αδυνάτους, είτε κάλυπτε τον αγώνα των εργατών γης στην Καλιφόρνια το 1966, τη μάστιγα του AIDS στην Καλιφόρνια στη δεκαετία του 1980, ή τους μετανάστες στα σύνορα του Μεξικού το 1993. Πραγματοποίησε επίσης πολλά ρεπορτάζ σε ολόκληρο τον κόσμο, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζει και η σπουδαία δουλειά του "η κληρονομιά του Τσερνομπίλ" κοντά στα άρρωστα παιδιά στη Λευκορωσία. Πέθανε στις 15 Ιουλίου.
Πορτρέτο του Paul Fusco καθώς κάνει editing στις φωτογραφίες του (1993).
1957. Πρόβα στη μουσική κωμωδία "West Side Story". 'Εχοντας αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο του Οχάιο με ένα πτυχίο στις εικαστικές τέχνες, ο Paul Fusco ξεκινά τη συνεργασία του με το περιοδικό Look στη Νέα Υόρκη.
Το 1959, πραγματοποιεί ένα ρεπορτάζ σε μια μικρή επιχείρηση εξόρυξης στα Απαλάχια 'Ορη στο Κεντάκι. Ο άντρας αυτός, έχοντας τραυματιστεί σε ατύχημα στο ορυχείο, βοηθιέται από την γυναίκα του.
Μετά το 1966, ο Paul Fusco καλύπτει τις εξεγέρσεις, τις απεργίες και το μποϊκοτάζ των εργατών γης στους αμπελώνες της Καλιφόρνιας, οι οποίοι διαμαρτύρονταν για τους πενιχρούς μισθούς και τις δύσκολες συνθήκες εργασίας τους.
Το 1968, για τις ανάγκες ενός ρεπορτάζ που του παρήγγειλε το περιοδικό Look, ο Paul Fusco διέσχισε τις Ηνωμένες Πολιτείες με το τρένο που μετέφερε το φέρετρο του γερουσιαστή Robert Kennedy. Επί οκτώ ώρες, φωτογράφιζε το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί κατά μήκος των γραμμών.
Στη Νέα Υόρκη, στις 22 Απριλίου 1970, στην πρώτη "Ημέρα της Γης".
Δεκαετία του '80. Ο Paul Fusco πραγματοποιεί διάφορα ρεπορτάζ σε ξενοδοχεία όπου ζουν πολλοί ασθενείς του AIDS. Σε ένα ίδρυμα στο Marin County της Καλιφόρνιας, ένας άνδρας (ο Joe) βυθισμένος στη θλίψη σε μία επίσκεψή του σε έναν άρρωστο φίλο του (Bill).
Το 1994, ο Paul Fusco καλύπτει την επανάσταση των Ζαπατίστας στην πολιτεία Τσιάπας.
Μεταξύ 1997 και 1998, ο φωτογράφος περνάει πολύ χρόνο στη Λευκορωσία κοντά στα παιδιά που βίωσαν τις συνέπειες της καταστροφής του Τσερνομπίλ. Σε αυτό το ορφανοτροφείο στο Μινσκ, τα παιδιά περνούν την ημέρα ξαπλωμένα, κανένα δεν μπορεί να περπατήσει.
18 Σεπτεμβρίου 2001. Κατά τη διάρκεια μιας συλλογής χρημάτων για τα θύματα της επίθεσης της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, μία γυναίκα στέκεται σαν το άγαλμα της ελευθερίας εκφράζοντας τη λύπη της.
*
Πέθανε ο Paul Fusco, ο φωτογράφος του τρένου της κηδείας του Robert Kennedy
Claire Guillot
Le Monde, 18 Ιουλίου 2020
*
Υπάρχουν εικόνες που ανταποκρίνονται τόσο πολύ σε μία τραγική ιστορική στιγμή που γίνονται αντιπροσωπευτικές μιας εποχής. Η σειρά Funeral Train του Paul Fusco ανήκει σ' αυτές. Το 1968, μετά τη δολοφονία του Ρόμπερτ Κένεντι, ο αμερικανός φωτογράφος, που ταξίδεψε με το τρένο που μετέφερε τη σωρό του γερουσιαστή, είχε καταγράψει στα φιλμ του τους θλιμμένους και αξιοπρεπείς κατοίκους που στέκονταν μπροστά από τις γραμμές, έχοντας έρθει από μόνοι τους να απευθύνουν ένα ύστατο αντίο στον υποψήφιο για την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών. Η σειρά, που έμεινε ξεχασμένη τριάντα ολόκληρα χρόνια, είχε γίνει τότε πολύ διάσημη, καθώς αντανακλούσε το συναίσθημα αυτών των Αμερικανών σε εκείνη την ταραγμένη εποχή, που είχε σημαδευτεί από τους αγώνες για τα πολιτικά δικαιώματα και τις ελπίδες για αλλαγή. Ο φωτογράφος πέθανε στις 15 Ιουλίου, σε ηλικία 89 ετών.
Εκείνη την εποχή, ο Paul Fusco δούλευε στο περιοδικό Look. Είχε μάθει τη φωτογραφία στο στρατό κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κορέας, πριν σπουδάσει φωτοδημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο και μετακομίσει στη Νέα Υόρκη. Για το Look, ήδη, του αρέσε ιδιαίτερα να ασχολείται με κοινωνικά θέματα όπως οι εργαζόμενοι μετανάστες, η ζωή των Μαύρων στο Νότο, η εργασία των ανθρακωρύχων στο Κεντάκι...
Στις 5 Ιουνίου 1968, μαθαίνει ότι ο Robert Kennedy, υποψήφιος στις προκριματικές των Δημοκρατικών της Καλιφόρνια για τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου, και αδελφός του προέδρου που είχε δολοφονηθεί πέντε χρόνια νωρίτερα, είχε πέσει με τη σειρά του νεκρός. Στις 8 Ιουνίου, του δίνουν την άδεια να επιβιβασθεί στο τρένο που θα μετέφερε τη σορό από τη Νέα Υόρκη στην Ουάσινγκτον.
Όταν η πομπή βγαίνει από τις σήραγγες έξω από τη Νέα Υόρκη, ο Paul Fusco εντυπωσιάζεται από το πλήθος των ανθρώπων που είχαν συγκεντρωθεί στο πέρασμα του τρένου, και στρέφει τη φωτογραφική του μηχανή σε αυτούς τους ανώνυμους ανθρώπους που χαιρετούν, κλαίνε ή απλά στέκονται σιωπηλοί, με αξιοπρέπεια και επισημότητα. Φτωχές οικογένειες, Λευκοί και Μαύροι, παιδιά σκαρφαλωμένα στους στύλους ...
Ένας πατέρας με τον γιο του χαιρετούν στρατιωτικά, με τη μητέρα στο βάθος, σε έναν χωματόδρομο. Γι' αυτήν την εικόνα, ο φωτογράφος θα πει, σε μια συνέντευξη που είχε δώσει για μία έκθεση στο MoMA του Σαν Φρανσίσκο: "Είναι φτωχοί και έχουν μια δύσκολη ζωή, αλλά είναι περήφανοι για αυτό που έχουν καταφέρει και ευγνώμονες στον Bobby που καλλιέργησε την ελπίδα μεταξύ των φτωχών, των Μαύρων και των αμέτρητων Αμερικανών που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα." Επί οκτώ ώρες, ο φωτογράφος φωτογράφιζε συνέχεια, χωρίς να αλλάζει θέση, προσπαθώντας να μειώσει το φλου που οφειλόταν στην κίνηση του τρένου και στο βράδυ που έπεφτε αργά. [...]
Μτφ. Σ.Σ.
