Ξεκίνημα με «Ευτυχία»
Η χρονιά ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς για τις κινηματογραφικές αίθουσες στην Ελλάδα. Το Joker συνέχιζε το φαινόμενο που δημιούργησε από το φθινόπωρο του 2019, ξεπερνώντας τα 900.000 εισιτήρια, ενώ η Ευτυχία αιχμαλώτισε τις προτιμήσεις των θεατών στις γιορτές, φτάνοντας θριαμβευτικά τα 600.000 εισιτήρια. Ο τίτλος της, ήδη ειρωνικός, αφού αναφερόταν στο όνομα της εμβληματικής στιχουργού που έζησε μια βασανισμένη, δυστυχισμένη ζωή, με ελάχιστες, αν και σημαντικές αναλαμπές, αποδείχθηκε κανονικός ευφημισμός για τους πέτρινους μήνες που θα ακολουθούσαν.
Με τον βραβευμένο Απόστρατο να έχει διανύσει μερικές εβδομάδες στις αίθουσες, η καριέρα της πιο αστείας, πάντα μαύρης και χαρακτηριστικής του ύφους του δημιουργού της, εμπορικής και προσβάσιμης ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη, Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς, ανακόπηκε απότομα στην αναγγελία της πρώτης καραντίνας, αν και συνεχίστηκε αμέσως μετά, κυρίως στις θερινές αίθουσες.
Τα open air σινεμά της Ελλάδας ήταν βάλσαμο, μια εύλογη διέξοδος θεάματος στο αμήχανο καλοκαίρι, με το Κόλπο του Αιώνα του Άριελ Γουινογκράδ από την Αργεντινή και τον Προδότη του Μάρκο Μπελόκιο να ξεχωρίζουν στα εισιτήρια το διάστημα που προβλήθηκαν.
Την ίδια περίοδο η Ελλάδα φιλοξένησε διεθνείς παραγωγής, που προτίμησαν τη χώρα διόλου τυχαία, αφού η επιστροφή φόρου έχει ενεργοποιηθεί. Εκτός από τον Άνθρωπο του Θεού, με τον Άρη Σερβετάλη και τον Μίκι Ρουρκ, που βρίσκεται στον φυσικό του χώρο, η Μάγκι Τζίλενχαλ σκηνοθέτησε την Ντακότα Τζόνσον και την Ολίβια Κόλμαν στις Σπέτσες για τις ανάγκες της Χαμένης Κόρης, ενώ ο βραβευμένος με Χρυσό Φοίνικα Ρούμπεν Όστλουντ επέλεξε Εύβοια και Πελοπόννησο για τα γυρίσματα της νέας του ταινίας, Το τρίγωνο της λύπης.
Bad Boys for Life 3 - Παγκόσμιο box office
Κανονικά, η θορυβωδώς ανούσια, σιτεμένη συνέχεια του Bad boys for life δεν έχει θέση σε καμία ποιοτική λίστα, παρά τις μάλλον θετικές κριτικές, και σίγουρα θα βρισκόταν σε κάποια συμπαθή, αλλά σχετικά χαμηλή θέση, αν μιλάγαμε για δεκάδα, στο box office της χρονιάς. Όλα όμως είναι θέμα συγκυρίας: η περιπέτεια των Βελγομαροκινών Αντίλ και Μπιλάλ, με τον Γουιλ Σμιθ και Μάρτιν Λόρενς στους ρόλους των δύο ντετέκτιβ του Μαϊάμι (σκληροί χαβαλέδες, for life), βγήκε στις αίθουσες στα τέλη του Ιανουαρίου, ολοκλήρωσε την πορεία της με λίγο περισσότερα από 400 εκατομμύρια δολάρια σε εισπράξεις και τερμάτισε τρίτη στο παγκόσμιο ταμείο εισπράξεων των αιθουσών, πίσω μόνο από δύο κινεζικές παραγωγές, προορισμένες αποκλειστικά για τους θεατές της ασιατικής ηπείρου. Αυτό συνέβη επειδή πρόλαβε όσους αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από το καλαντάρι λόγω ανωτέρας βίας.
Οι υπόλοιπες τέσσερις δυτικές ταινίες που βρίσκουμε στη δεκάδα είναι το Tenet, το Sonic the Hedgehog, το Birds of Prey και το Dolittle, την αποκοτιά του Ρόμπερτ Ντάουνι, που, παρά τα 250 εκατομμύρια σε εισπράξεις, θεωρείται πως έχασε άλλα τόσα για τη Universal.
Παράσιτα στα (αγγλόφωνα) Όσκαρ
Στη 92η απονομή, το 1917 του Σαμ Μέντες, που μάλιστα ήρθε με φόρα, έχοντας επικρατήσει στις Χρυσές Σφαίρες και στα Βραβεία των Σκηνοθετών, καθώς και των Παραγωγών, κέρδισε τρία τεχνικά Όσκαρ, και μάλιστα στο ξεκίνημα της τελετής.
Από τις 11 υποψηφιότητες του Joker, ο θριαμβευτής ήταν ο Χοακίν Φίνιξ, πιστοποιώντας τον τίτλο του καλύτερου, και σίγουρα πιο ατρόμητου από τους ηθοποιούς της γενιάς του.
Ο Μπραντ Πιτ έσωσε την τιμή των όπλων για το υπέροχο Κάποτε στο Χόλιγουντ του Κουέντιν Ταραντίνο, παίρνοντας το δεύτερο αγαλματίδιο μετά από εκείνο του παραγωγού για το 12 χρόνια σκλάβος.
Στις γυναίκες επικράτησε η Ρενέ Ζελβέγκερ για το απίστευτης δεξιοτεχνίας και ευαισθησίας πορτρέτο της βασανισμένης Τζούντι Γκάρλαντ – και είναι πλέον στο χέρι της να μη μείνει στην Ιστορία ως ακόμα μία Χίλαρι Σουάνκ, δις βραβευμένη για ισάριθμους καλούς ρόλους.
Το Όσκαρ Σεναρίου κατέληξε στο Jojo Rabbit του Τάικα Γουαϊτίτι και οι Μικρές Κυρίες έδειξαν πως ένα μυθιστορηματικό δράμα με πολλές διασκευές έχει περιθώρια προσαρμογής σε φεμινισμό νεότερης κοπής.
Ο Ιρλανδός, με τα αντιγηραντικά εφέ και τις υποψηφιότητες για τους θρυλικούς Μάρτιν Σκορσέζε, Ρόμπερτ ντε Νίρο (ως παραγωγός), Αλ Πατσίνο και Τζο Πέσι, έχασε και τα 10 Όσκαρ για τα οποία προτάθηκε.
Ο μεγάλος νικητής μιας βραδιάς, που δεν χαρακτηρίστηκε από μπερδέματα και γκάφες όπως πρόπερσι, ήταν ο μαέστρος από τη Νότια Κορέα. Ο Μπονγκ Τζουν-Χο έσπασε το αγγλόφωνο απόρθητο 92 ετών και με τα Παράσιτα, μια εκπληκτική, ταξική, αγωνιώδη και σατιρική μαύρη κωμωδία που αψηφά τις κατηγορίες και καταρρίπτει τα κλισέ για τη δύσκολη αφήγηση και τους περίφημους υπότιτλους που ανέφερε στον λόγο του ο σκηνοθέτης, κέρδισε 4 βραβεία: καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, σενάριο και, βέβαια, ξενόγλωσση παραγωγή. Η τηλεθέαση έπεσε, αλλά δεν έχει σημασία. Το παγκόσμιο σινεμά κέρδισε μια μεγάλη μάχη. Και τα Όσκαρ έκαναν τη διαφορά.
Καραντίνα
Και σαν βιβλική τιμωρία ενός εκδικητικού Θεού, η πανδημία αναχαίτισε τα πάντα, διακόπτοντας βίαια τον προγραμματισμό και τις στρατηγικές των εταιρειών παραγωγής και διανομής. Με πρώτο και προνοητικότερο τον 25ο Τζέιμς Μποντ, που στις αρχές Μαρτίου ανέβαλε την παραδοσιακή λονδρέζικη πρεμιέρα του Απριλίου για τον Νοέμβριο, ακολούθησαν διαδοχικά οι αναβολές όλων των υπερπαραγωγών για το καλοκαίρι, με ένα πλάνο που σχεδόν ολοκληρωτικά καταρρίφθηκε εκ νέου, γιατί τα δεδομένα δεν επέτρεπαν ευνοϊκές εισπράξεις, με το κέρδος να έχει ξεχαστεί και την απόσβεση να φαντάζει χλωμή.
Στην καρδιά της αμηχανίας που έβαινε προς απόγνωση οι Ευχούληδες τρόλαραν το σύστημα, με την αναγγελία της πρεμιέρας του Trolls World Tour σε πλατφόρμες που υποστήριζαν μια PVoD κατάσταση, με ένα ποσόν ενοικίασης που αποδείχθηκε αποδεκτό από τις διψασμένες για παιδική διασκέδαση, εσώκλειστες οικογένειες. Η ταινία τα πήγε εισπρακτικά μια χαρά, οι αιθουσάρχες εξοργίστηκαν και απείλησαν με κυρώσεις τη Universal που τόλμησε να σπάσει τα χρονικά παράθυρα ετσιθελικά και κανείς δεν ήξερε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή πως η επανάληψη του επιβεβλημένου φαινομένου των κλειστών αιθουσών θα έφερνε ευρύτερες ανακατατάξεις και αποφάσεις από μεγάλα στούντιο, όπως η Warner, που έκαναν την απόδραση των Trolls προς το νέο home video να μοιάζει συγκριτικά με αθώο ξεπόρτισμα.
Η Disney+, που προσπάθησε να μαζέψει το κοινό της, εξαργυρώνοντας μια πολυετή ηγεμονική στρατηγική, προσπάθησε να κεφαλαιοποιήσει το premium μοτίβο, αλλά η κυκλοφορίας της εξ αναβολής Μουλάν δεν έφερε το ποθητό αποτέλεσμα.
Φεστιβάλ με ερωτηματικό
Το Βερολίνο πρόλαβε στο τσακ το γενικό lockdown και έδωσε τη Χρυσή Άρκτο στο There is no evil, μια διασταυρούμενη αφηγηματική καταγγελία για τη θανατική ποινή στο Ιράν. Εκτός από το πολιτικοκοινωνικό δράμα του Μοχάμαντ Ρασούλοφ, ξεχώρισαν δύο Αμερικανίδες με εξαιρετικές ταινίες που δεν έχουμε δει στην Ελλάδα: η Ελίζα Χίτμαν με το Never rarely sometimes always και η Κέλι Ράιχαρτ με το First Cow.
Θύμα του νέου κύματος κορωνοϊού, το Φεστιβάλ Βερολίνου ανακοίνωσε τη virtual υλοποίησή του τον Φεβρουάριο του 2021, δίνοντας ραντεβού σε δεύτερη, πιο ανοιχτόκαρδη φάση, τον ερχόμενο Ιούνιο.
Οι Κάννες προσεύχονταν για το καλύτερο σενάριο, αλλά αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από το φεστιβαλικό σιρκουί για πρώτη φορά μετά τον Μάη του 1968, πακετάροντας τις ταινίες του προγράμματός τους για άλλες διοργανώσεις, με τη δική τους στάμπα, αφήνοντας επίσης δυνατότητα online θέασης για λίγες επιλογές τους.
Η Βενετία κατόρθωσε να τρυπώσει ανάμεσα στα δύο lockdowns και το αριστουργηματικό Nomadland της Κλόι Ζάο και της Φράνσις Μακντόρμαντ, που είδαμε στις Νύχτες Πρεμιέρας, κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα. Για την ερμηνεία της βραβεύτηκε η Βανέσα Κίρμπι στο Pieces of a woman του Κορνέλ Μουντρουκσό (είναι συνταρακτική και βαδίζει ακάθεκτη προς τα Όσκαρ) και συζητήθηκε το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Ρετζίνα Κινγκ, One night in Miami, με θέμα τη φανταστική συνάντηση του Μοχάμεντ Άλι, του Τζιμ Μπράουν, του Μάλκολμ Χ και του Σαμ Κουκ.
Αν και δεν βραβεύτηκαν, και υπό μια έννοια μυστηριωδώς δεν συμπεριλήφθηκαν στο επίσημο διαγωνιστικό, τα δυστοπικά, τρυφερά Μήλα του Χρήστου Νίκου με τον Άρη Σερβετάλη απέσπασαν δίκαια εξαιρετικές κριτικές και κέρδισαν την αμέριστη συμπαράσταση της Κέιτ Μπλάνσετ, η οποία μπήκε ως executive producer στην ετικέτα της ταινίας.
Η online διέξοδος κρίθηκε απαραίτητη, ελλείψει «φυσικής» δυνατότητας, για τα Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και Μυθοπλασίας της Θεσσαλονίκης τον Μάρτιο και τον Νοέμβριο αντίστοιχα και, όπως φαίνεται, το virtual δεν θα εξαφανιστεί εύκολα από τη ζωή μας τώρα που η πραγματοποίησή του έγινε εφικτή. Το μοντέλο του συνδυασμού του κλασικού με τον ψηφιακό τρόπο πρόσβασης στις προβολές είναι κι αυτό μια λύση, αφού τα «phygital» φεστιβάλ έκαναν αισθητή την παρουσία τους από τους θερινούς μήνες κι έπειτα.
Ακόμη και παλιές συνήθειες ήρθαν στην επιφάνεια, διατηρώντας την ιδέα της αίθουσας ζωντανή: παλιά, απαξιωμένα drive-ins κατά μήκος των ΗΠΑ ξεσκόνισαν τα χωράφια τους για να υποδεχτούν αυτοκίνητα και θεατές ασφαλέστερους στον προσωπικό τους χώρο, ενώ και η Ελλάδα ακολούθησε το παράδειγμα, προσελκύοντας το ενδιαφέρον ακόμη και σε ταινίες που δεν θα φανταζόμασταν να παρακολουθούν εποχούμενοι στην καρδιά του καλοκαιριού.
Απώλειες
Δυο μεγάλες μορφές του κλασικού Χόλιγουντ έφυγαν από τη ζωή μέσα στο 2020.
Η Ολίβια ντε Χάβιλαντ ξεκίνησε την καριέρα της σχεδόν αμέσως μετά τον βωβό κινηματογράφο, παίζοντας την damsel in distress δίπλα στον Έρολ Φλιν, συνέχισε με τη συμμετοχή της στο Όσα παίρνει ο άνεμος στον αξέχαστο ρόλο της Μέλανι, απέσπασε μερικές υποψηφιότητες για Όσκαρ, ανάμεσά τους δύο κερδισμένα (η ερμηνεία της στην Κληρονόμο του Γουάιλερ είναι για σεμινάριο), κέρδισε μια σημαντική δικαστική διαμάχη με τη Warner, οι συνέπειες της οποίας έδωσαν το δικαίωμα στους συναδέλφους της να πάρουν την επαγγελματική τους τύχη στα χέρια τους, αντί να παραμένουν όμηροι εκβιαστικών συμβολαίων με τα στούντιο, αποσύρθηκε στο Παρίσι, κάνοντας σποραδικές εμφανίσεις στην τηλεόραση και πιο μινόρε ταινίες, έζησε ως grande dame στο θάμβος του διακριτικού της μύθου και απεβίωσε στα 104, έχοντας αναβάλει χαρακτηριστικά την αυτοβιογραφία της, θεωρώντας πως, στα 95 της, είχε ακόμη καιρό να τη συγγράψει!
Στα 103 του πέθανε ο Κερκ Ντάγκλας, ένας δυναμικός, πεισματάρης, παραγωγικός άνδρας παλαιάς κοπής, με ζωή θύελλα και τσαγανό να κυλάει άφθονο από το χαρακτηριστικό λακκάκι του θεληματικού πιγουνιού του. Ήταν ο Βαν Γκογκ και το Κτήνος δίπλα στην Ωραία της Λάνα Τέρνερ, σε σκηνοθεσία Βινσέντε Μινέλι, ο ναυτικός Νεντ του Ιουλίου Βερν, ο αστυνομικός που δεν χαρίζεται στο άριστο Detective Story, το φιλαράκι του Μπερτ Λάνκαστερ, ο εραστής πολλών γυναικών, ο μπαμπάς του Μάικλ και, πάνω απ' όλα, ο αδάμαστος Σπάρτακος.
Ο αδόκητος χαμός του Τσάντγουικ Μπόουζμαν έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία για όσους δεν γνώριζαν πως πάλευε με τον καρκίνο τα τελευταία χρόνια. Στην σύντομη καριέρα του ο βασιλιάς της Γουακάντα στον Μαύρο Πάνθηρα ανέλαβε ρόλους με στόχο και νόημα και συνέπεσε με την αισιόδοξη επανατοποθέτηση των Αφροαμερικανών στην κινηματογραφική κοινότητα.
Όσο για τον Σον Κόνερι, το παράσημο του 007 το κέρδισε συν τω χρόνω: η επιστροφή του Τζέιμς Μποντ στον 21ο αιώνα, με τον Ντάνιελ Κρεγκ και την ενίσχυση του μάτσο προφίλ, δικαίωσε την αρχική προσέγγιση του Σκωτσέζου ηθοποιού, η επιλογή του οποίου είχε δυσαρεστήσει τον Ίαν Φλέμινγκ, δημιουργό του γνωστότερου κατασκόπου στην ιστορία του κινηματογράφου.
Ο μεγαλύτερος Σκανδιναβός ηθοποιός, ο Μαξ φον Σίντοφ, έφυγε μέσα στο 2020, αφήνοντας παρακαταθήκη το μεγάλο σινεμά του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και τον αταλάντευτο στο έργο του Εξορκιστή του Γουίλιαμ Φρίντκιν.
Με καριέρα 75 ετών και συνθέσεις για 500 περίπου κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές, ο Ένιο Μορικόνε, που πέθανε στα 91 του, κάλυψε πλήθος ειδών, συγκίνησε με πανδαισία ήχων και συνδύασε ποσότητα και ποιότητα όσο κανείς άλλος συνάδελφός του στον χώρο. Ήταν ό,τι ο Στραβίνσκι για την κλασική και οι Beatles για την ποπ μουσική: επινόησε, αντί να ακολουθήσει, έκανε «χρήση του ασυνήθιστου», των sound effects για να προσδώσει δράμα και ένταση, της ηλεκτρικής κιθάρας και της ανθρώπινης φωνής, με τα επικά χορωδιακά που μαρκάρουν το ύφος του, χωρίς ωστόσο να ξεχνά τη μελωδία εκεί όπου χρειαζόταν.
Η Ελλάδα έχασε τον Κώστα Βουτσά, έναν ηθοποιό με φουριόζα ενέργεια και αλάνθαστο timing, τον αιώνιο γιο των ελληνικών ταινιών της δεκαετίας του '60, που με τον Έρωτα του Οδυσσέα έδειξε τι θα μπορούσε να είχε πετύχει αν στον ελληνικό κινηματογράφο δεν είχε επέλθει σχίσμα.
Όσα παίρνει ο άνεμος της πολιτικής ορθότητας
Πολύ (ψηφιακό) μελάνι χύθηκε για το αν είναι σωστό να ανακληθεί η κινηματογραφική ιστορία, για να διορθωθούν, έστω και αναδρομικά, τα δραματικά λάθη στην απεικόνιση της πραγματικής Ιστορίας. Προς στιγμήν, φοβηθήκαμε πως ολόκληρες σεκάνς από το Όσα παίρνει ο άνεμος θα εξαφανιστούν, επειδή το πορτρέτο της δουλείας στον προεμφυλιακό αμερικανικό Νότο ήταν ειδυλλιακό και ωραιοποιημένο πέραν του επιτρεπτού. Το έπος των 8 Όσκαρ αποσύρθηκε προσωρινά από την πλατφόρμα του HBO Max και επανήλθε με disclaimer, μια προειδοποίηση πριν από τους τίτλους αρχής που σημειώνει ρητά το χάσμα της δραματουργίας από τα γεγονότα.
Είναι σχεδόν σίγουρο πως η απόφαση αυτή αντικατοπτρίζει τα νέα, προσεκτικά και ορθά ήθη επί θεμάτων ρατσισμού και προκατάληψης και δημιουργεί προηγούμενο. Την ίδια περίοδο φούντωσε με αντάρα και διεκδίκηση το κίνημα Black Lives Matter, με τη μαζική αντίδραση κατά της αστυνομικής βίας εξ αφορμής του θανάτου του Τζορτζ Φλόιντ, προτρέποντας, μέσα στα σκοτεινότερα 8 λεπτά και 46 δευτερόλεπτα της χρονιάς, την κινηματογραφική, και όχι μόνο, κοινότητα σε άμεσο ακτιβισμό.
Το Da Five Bloods του Σπάικ Λι και το Ma Rainey's Black Bottom του Τζορτζ Γουλφ με τη Βαϊόλα Ντέιβις και τον Τσάντγουικ Μπόουζμαν στον τελευταίο του ρόλο θα παίξουν στα επερχόμενα βραβεία, ενώ η πενταλογία του Στιβ Μακουίν, Small Axe, με τον Τζον Μπογιέγκα και τη Λετίσια Ράιτ, ήδη φιγουράρει ψηλά στις δεκάδες της κινηματογραφικής χρονιάς από τους κριτικούς, αν και φτιάχτηκε για το BBC και προβάλλεται από τηλεοπτικά δίκτυα.
Το «Tenet» και η ανταρσία του Κρίστοφερ Νόλαν
Ο μόνος που επέμενε πως η ταινία του θα βγει μόνο στις αίθουσες και μάλιστα κανονικά, «στην ώρα» της, ό,τι κι αν γινόταν, ήταν ο Κρίστοφερ Νόλαν, με τη Warner να σιγοντάρει. Μετά από μια μικρή αναβολή, το Tenet έγινε το γεγονός του κινηματογραφικού καλοκαιριού, σαν έρημη, μεγαλοπρεπής στον προϋπολογισμό και τη φιλοδοξία της καλαμιά σε βομβαρδισμένο κάμπο. Η ταινία δίχασε, αλλά έκοψε εισιτήρια, σίγουρα λιγότερα από τις αρχικές προβλέψεις, ωστόσο ικανοποιητικότατα δεδομένων των δυσμενών συνθηκών, δηλαδή των πολλών κλειστών αιθουσών και του δισταγμού από τους σινεφίλ να επισκεφθούν χώρους συγχρωτισμού.
Η ανακοίνωση της Warner ότι θα στείλει όλους τους πολύτιμους, πανάκριβους τίτλους της μέχρι και το φθινόπωρο του 2021 στη συγγενή της πλατφόρμα, το HBO Max, φάνηκε λογική μπροστά στον ανταγωνισμό που δέχεται από το Disney+ και το Netflix και προκάλεσε αναστάτωση και απορία για το μέλλον της κινηματογραφικής εκμετάλλευσης. Το αγαπημένο της παιδί, ο σκηνοθέτης που βρίσκει στέγη στο στούντιο αντίστοιχη με την προνομιακή μεταχείριση που η Warner επιφύλαξε παλιότερα στο είδωλό του, τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ, αλλά και στον Κλιντ Ίστγουντ (ακόμη και σήμερα), απάντησε με την πιο χαρακτηριστική ατάκα της χρονιάς: «Το βράδυ κοιμήθηκα με το καλύτερο στούντιο και το πρωί ξύπνησα με τη χειρότερη πλατφόρμα».
Ας μην ξεχνάμε πως ο Νόλαν δεν βρίσκεται χαριστικά κάτω από τη στέγη της Warner, αφού της έχει προσφέρει τρομερές εμπορικές επιτυχίες με mindbending ταινίες που δεν μοιάζουν με καμία, αλλά, αν δεν συμβεί κάτι εξόχως συμβιβαστικό, η δήλωση μυρίζει διαζύγιο-μπαρούτι.
Ο Ντενί Βιλνέβ συμπλήρωσε, σε διαφορετικό τόνο, πως η κίνηση της Warner πλήττει έναν χώρο που δεν θεωρεί την αίθουσα συμπληρωματικό εργαλείο διανομής αλλά την αμετάκλητη, αναντικατάστατη εστία του κινηματογράφου, ακόμη και τώρα. Οι πιο ψύχραιμοι συνιστούν υπομονή μέχρι το τέλος του 2021, για να διαπιστωθεί κατά πόσο ο πόλεμος της πλατφόρμας ήρθε για να μείνει ή αποτελεί αναγκαστική παρένθεση μιας φάσης όπου ο καθένας προσπαθεί να σώσει επενδύσεις δισεκατομμυρίων, όπως μπορεί, με κάποια θύματα στη διαδρομή.
Η Ελλάδα, που ξεκίνησε δυναμικά με τον Φάρο, τις Μικρές Κυρίες, την Μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζούελ και το Τζότζο Ράμπιτ, βρίσκει τα πατήματά της με την εναλλακτική διανομή σε διαφορετικές εκφάνσεις του home-video, με τη streaming πλατφόρμα του Cinobo να έχει δημιουργηθεί από την αρχή της χρονιάς στα πρότυπα του Mubi και του Criterion, και πρόσφατα με τη δυνατότητα ενοικίασης ταινιών, ακόμη και σε πανελλήνια πρεμιέρα, σε PVoD υπηρεσίες, από την CosmoteTv και τη StradaFilms.
Το «Γκαμπί της Βασίλισσας», ο θρίαμβος του 2020
Μέσα στο άνυδρο τοπίο του τελευταίου τριμήνου, το Τελευταίο Στοίχημα, όπως είχε μεταφραστεί στα ελληνικά το Queen's Gambit του Γουόλτερ Τέβις, όταν κυκλοφόρησε το 1983 στα βιβλιοπωλεία, κέρδισε την παρτίδα της μυθοπλασίας στην καρδιά και το μυαλό δεκάδων εκατομμυρίων τηλεθεατών ανά τον κόσμο – το απόλυτο must και στην Ελλάδα.
Το ξεχασμένο σκάκι ήρθε ξανά στη μόδα, η Άνια Τέιλορ Τζόι έγινε πρώτο όνομα σχεδόν από το πουθενά και η μίνι σειρά του έμπειρου σεναριογράφου Σκοτ Φρανκ υποκατέστησε πλήρως το άφαντο σινεμά που, παραδοσιακά, απογειωνόταν στις αίθουσες από τον Οκτώβριο μέχρι τις γιορτές.
Το Netflix ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο και, εκτός από τις σειρές, πρόσφερε το Mank του Ντέιβιντ Φίντσερ, το Midnight Sky του Τζορτζ Κλούνι και το Prom του Ράιαν Μέρφι, ο οποίος κατάφερε να παραδώσει, ως μέρος του απαιτητικού και χρυσοπληρωμένου συμβολαίου του με την πλατφόρμα, τις σειρές Hollywood και Ratched, με την υπόσχεση να διασκευάσει πολύ περισσότερα θεατρικά και μιούζικαλ τα επόμενα δύο χρόνια, εκτός από τις προδιαγεγραμμένες σειρές του.
Το 2021 ξεκινά με τους σινεφίλ ταμπουρωμένους μπροστά στις μικρές οθόνες, που, αν και έχουν μεγαλώσει και βελτιωθεί, όπως διατείνεται ο Φίντσερ, στην απόπειρά του να δικαιολογήσει την προσχώρησή του στην ομάδα του Netflix, σίγουρα δεν συγκρίνονται με την κοινωνία και την εμπειρία της αίθουσας. Για τους πρώτους μήνες του νέου έτους οι κινηματογραφικές παραγωγές θα πορευτούν οίκαδε και όλα θα εξαρτηθούν παγκοσμίως από μια διπλή άρση: της υγειονομικής απειλής και του ψυχολογικού δισταγμού.
