Βάλε την κουκούλα σου
Αποδεκτή έκανε ο υπουργός Δικαιοσύνης Ν. Παρασκευόπουλος την τροπολογία που κατέθεσαν 28 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ για την κατάργηση του λεγόμενου "κουκουλονόμου" με εξαίρεση τις υποθέσεις ληστείας.
Ο υπουργός Δικαιοσύνης ανέφερε σχετικά ότι το στοιχείο της επιβαρυντικής περίστασης σε ότι αφορά την κάλυψη ή αλλοίωση των χαρακτηριστικών του προσώπου κατά την τέλεση αδικημάτων θα διατηρηθεί στις περιπτώσεις ληστείας. Μάλιστα ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ Κυρ. Μητοτάκης διατυπώνοντας τις ενστάσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης ρώτησε τον υπουργό Δικαιοσύνης: "αν δέχεστε ότι δρα αποτρεπτικά στην ληστεία η διάταξη για την κουκούλα, δεν σας ενδιαφέρει να λειτουργεί αποτρεπτικά και για την μολότοφ;". [17.04.2015]
"'Ολα μας ωθούν, στη Δύση, στο να βλέπουμε σε ένα πρόσωπο ένα πρόσωπο, σε μία εικόνα μία εικόνα, σε μία πόλη, μία πόλη. Είναι λάθος. Μία οξύνους αντίληψη του πραγματικού φανερώνει σε ένα πρόσωπο το χάος των δυνάμεων, τη συναρμολόγηση εξαρτημάτων που πάλλονται, τις αντιφατικές συν-εντάξεις, τις εύθραυστες διατάξεις, τις πλεγμένες ροές, τους δαίμονες και τα σημεία μη αναγωγής που καλύπτει βολικά η δηλωμένη εξωτερική εμφάνιση του υποκειμένου [...] Η συνθετική ετερογένεια του πραγματικού μάς παρουσιάζεται κάτω από τη μάσκα της ενότητας, της ομοιογενούς ενότητας. Για την επιφανειακή αντίληψη, η μάσκα είναι το πραγματικό το ίδιο. Βγάζοντας τη μάσκα, παίρνουμε το ρίσκο του ιλίγγου."
Moses Dobruška (Ψευδώνυμο δανεισμένο από τον Moses Dobruška ή Junius Frey 1753-1794, γερμανοεβραίο αλχημιστή, φιλόσοφο, ποιητή και επαναστάτη που αποκεφαλίστηκε από τους Γιακωβίνους).
Πρόλογος στο βιβλίο Fragmenter le monde (Κατακερματίζοντας τον κόσμο) του Josep Rafanell i Orra.
*
Για μία ορισμένη φαινομενολογική παράδοση -που βασίζεται ιδίως στην κληρονομιά του Levinas [Emmanuel Levinas, 1906–1995, γάλλος φιλόσοφος -σ.σ.])- το πρόσωπο δεν αποτελεί ακριβώς ένα εμπειρικό αντικείμενο όπως τα άλλα. Το πρόσωπο αποτελεί κάτι σαν το αντικείμενο μιας οριακής εμπειρίας: μιας εμπειρίας της υπέρβασης του άλλου σε ό,τι μου δίνεται να αντιληφθώ. Γιατί, όταν κοιτάμε τον άλλον, διακρίνουμε κάτι σαν ένα βλέμμα και όχι μόνο ένα ζευγάρι μάτια; Και τι είναι αυτό που υπερβαίνει, σ' αυτό το βλέμμα, τα απλά αυτά μάτια μέσα από τα οποία το βλέμμα μού εμφανίζεται; Γνωρίζουμε περίπου την απάντηση που δίνει ο Levinas σ' αυτό το ερώτημα και τις ηθικές και πολιτικές προεκτάσεις που προβάλει: η υπέρβαση αυτή μας επιτρέπει παραδόξως να διαβάσουμε το ουσιαστικό μη αναγνώσιμο του 'Αλλου, το μη αναγνώσιμο της ιδιαιτερότητάς του. Από την εμπειρία αυτή μέλλει να γεννηθεί η ηθική μας ευθύνη απέναντι στους άλλους: ως μία ηθική αναγκαιότητα να φροντίζουμε όλοι μαζί το άπειρο αυτό που μας χωρίζει την ίδια στιγμή που μας ενώνει...
Ωστόσο η κλασική αυτή αντίληψη της πολιτικής διάστασης του προσώπου, όσο κυρίαρχη κι αν είναι στους μηντιακούς ή καλλιτεχνικούς χώρους, δεν λέει πολλά στην πραγματικότητα για τις πολιτικές επιπτώσεις της σχέσης με το πρόσωπο, ειδικά όταν πρόκειται για τα σύγχρονα ριζοσπαστικά πολιτικά κινήματα, καθώς μία από τις ιδιαιτερότητες των κινημάτων αυτών είναι η τάση της εξαφάνισης των προσώπων και της ατομικότητας πίσω από τη μάσκα ή την κουκούλα. Μία τάση, επομένως, κι ένας τρόπος να δηλώνεται μία ριζική ατομική και συλλογική ανωνυμία. [...]
Αυτό που καθιερώνει τη βιομετρική ταυτότητα, και της προσδίδει την ουσία της, είναι η αστυνομική λειτουργία. Λειτουργία που έχει ως αντικείμενο τον ορισμό ενός πλαισίου δράσης και αντίληψης προσβάσιμου σε όλους. 'Ετσι, η αστυνομική λειτουργία του κράτους είναι αυτή που καθορίζει τις ανεκτές μορφές χρήσης του δικαιώματος κριτικής απέναντι στο κράτος. Ξεκινώντας από το ίδιο αυτό συμπέρασμα, αυτοί και αυτές που θέλουν η κριτική τους να υπερβαίνει το επιτρεπτό αυτό πλαίσιο αναπτύσσουν ορισμένες πρακτικές κάλυψης. Εδώ και δεκαπέντε περίπου χρόνια, με την εμφάνιση του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης στις διάφορες συνόδους κορυφής, βλέπουμε στις μεγάλες πορείες διαδηλωτές να επιλέγουν αμφιέσεις που δυσχεραίνουν κάθε βιομετρική ταυτοποίηση. Για το σκοπό αυτό, ιδίως, αναπτύχθηκε η τακτική του λεγόμενου Black Bloc, όπου το σύνολο των συμμετεχόντων φοράει μαύρα ρούχα, μάσκες και κουκούλες, ώστε όλα τα μέλη αυτού του μαύρου μπλοκ να εμφανίζονται με την ίδια μορφή. Αυτοί που υιοθετούν τέτοιες πρακτικές, το κάνουν για να επεμβαίνουν έξω από το πλαίσιο που ανέχεται το κράτος και για να περιορίζουν τις πολλαπλές επιπτώσεις της καταστολής.[...]
Fous ta cagoule. Vers une étho-politique de l'anonymat.
(Βάλε την κουκούλα σου. Προς μία ηθο-πολιτική της ανωνυμίας)
lundimatin#177, 04.01.2019 - Συλλογικό άρθρο (απόσπασμα)
Μτφ.Σ.Σ.
