Dark romance
Η Ludivine Demol, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Paris 8, που ερευνά τη γυναικεία χρήση της πορνογραφίας, αποδίδει την επιτυχία του dark romance στην προτροπή προς τις γυναίκες να συμμορφωθούν με τη "συζυγική νόρμα", σύμφωνα με την οποία η ευτυχία και η αυτοπραγμάτωση εξαρτώνται αποκλειστικά από έναν έρωτα που σε ανταμείβει. "Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, συμβούλευαν τις γυναίκες να "πιέζουν λίγο τον εαυτό τους" αν δεν είχαν όρεξη για σεξουαλική επαφή, δίνοντας πάντα τη μέγιστη σημασία στον υποτιθεμένο έμφυτο ερωτικό τους συναίσθημα. Επειδή υπενθυμίζουν συνέχεια στις γυναίκες ότι πρέπει να αγαπούν και να αγαπιούνται και ότι η αγάπη τους μπορεί να μεταμορφώσει τους άνδρες. Το dark romance είναι πλήρως εναρμονισμένο με αυτό το μοντέλο. Η ερευνήτρια μας υπενθυμίζει παρεμπιπτόντως ότι το λογοτεχνικό αυτό είδος που εμφανίζει το γυναικείο σώμα παραδομένο στους άνδρες, δεν διαφέρει από τις περισσότερες πολιτιστικές παραγωγές: "από τις ταινίες με τον James Bond, όπου οι γυναίκες χρησιμεύουν για να αναδείξουν τον ανδρισμό του ήρωα, μέχρι τα παραμύθια που παρουσιάζουν πριγκίπισσες να προσφέρονται σε εκείνους που τις έσωσαν...". [...]
Le Temps - 16.02.2023
"Στην πραγματική ζωή, θα έτρωγε ισόβια ο τύπος που θα τα έκανε αυτά": οι δέσμιες των μαύρων ρομάντζων
Οι νεαρές αναγνώστριες που παθιάζονται για το "dark romance" διεγείρονται με ηρωίδες που ενώ κακοποιούνται από τους βασανιστές τους τους ερωτεύονται παράφορα. Πρόσφατη επιτυχία, η σειρά της αλγερινής συγγραφέως Sarah Rivens.
Μας παρουσίαζαν μία νεολαία χαμένη, παρασυρμένη από τις υπερβολές του wokism, από την αποδόμηση των σχέσεων μεταξύ αγοριών και κοριτσιών, μια νεολαία που έχει σιχαθεί τα παλιά πατριαρχικά πρότυπα. Αυτό δεν το λένε οι λίστες των μπεστ σέλερ, στις οποίες κατατάσσονται οι τρεις τόμοι της σειράς Captive [Δέσμια -σ.σ.], που κατατροπώνουν στην πορεία τις πωλήσεις αυτού του άλλου δέσμιου, του πρίγκιπα Χάρι. Το Captive είναι dark romance: ρομαντικά μυθιστορήματα με τίτλους κυρίως στα αγγλικά και εξώφυλλα που συχνά διακοσμούνται με γυμνά ανδρικά στέρνα ή περιλαμβάνουν την ετικέτα του βιβλιοπώλη "για ενήμερο κοινό". Συναντάμε χαρακτήρες με σαγόνια σφιγμένα, τσιγάρα που σβήνονται με θυμό στα τασάκια, και κυρίως γυναίκες που έχουν ταπεινωθεί και κακοποιηθεί, αλλά που κατά βάθος έλκονται από τον βασανιστή τους όταν συνειδητοποιούν ότι και εκείνος προσπαθεί να ξεφύγει από τις οδύνες του παρελθόντος του. [...]
Guillemette Faure
Le Monde - 25.02.2023
Ως προέκταση του New Adult romance, το dark romance περιλαμβάνει στους κύριους χαρακτήρες ενήλικες όλων των ηλικιών, κυρίως νέους. Η θεματολογία είναι διαφορετική, ωστόσο, και επικεντρώνεται σε πιο σκοτεινά ζητήματα, όπως η εκδίκηση, η συγχώρεση και τα ψυχολογικά τραύματα από δύσκολες παιδικές ηλικίες, φέρνοντας το είδος πιο κοντά στο ψυχολογικό δράμα. Υποείδος της ρομαντικής λογοτεχνίας, το dark romance εμπίπτει στην κατηγορία των απαγορευμένων ρομάντζων, όπου παρουσιάζονται σχέσεις που μερικές φορές καταδικάζονται από την ηθική ή το νόμο. Σε αυτό το λογοτεχνικό είδος στα όρια μεταξύ έρωτα, επιθυμίας και βίας, ο συγγραφέας παίζει με τα όρια της ηθικής και τη μη συμμόρφωση με ό, τι θεωρείται απαγορευμένο.
Εμφανίστηκε το 2013 στις Ηνωμένες Πολιτείες αρχικά μέσω της αυτοέκδοσης με τη σειρά Monsters in the Dark της Pepper Winters (el) ή την τριλογία The Artists Trilogy της Karina Halle, και η επιτυχία αυτού του υποείδους επέτρεψε να υιοθετηθεί γρήγορα από τους μεγάλους αμερικανικούς εκδοτικούς οίκους Random House και Grand Central.
Το είδος έχει πολλούς επικριτές στον κόσμο του romance (από συγγραφείς έως αναγνώστες) και πολλοί θεωρούν ότι σφετερίζεται και τον όρο romance. Πράγματι, σε πολλά μυθιστορήματα του dark romance λείπει το αίσιο τέλος, το οποίο αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο του είδους.
Wikipedia
Dark romance. Η γυναικεία λογοτεχνία που ερωτικοποιεί την κακοποίηση
Παρενοχλήσεις, απαγωγές, βασανιστήρια, σεξουαλική κακοποίηση... Οι ηρωίδες του "dark romance", ενός ακμάζοντος τμήματος της ροζ λογοτεχνίας, τα έχουν δει όλα και καταλήγουν πάντα στην αγκαλιά του δήμιου. Μία επανεξέταση της λογικής των επιθυμιών.
Le Temps - 16.02.2023
Κυκλοφορούν με τίτλους όπως Vicious, Monsters in the Dark, το Χρυσό Κλουβί, Θυσία, Η απαγωγή... Δεν παρελαύνουν στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων και συχνά εκδίδονται σε μια απλή ψηφιακή έκδοση, αλλά η επιτυχία τους θα έκανε πολλούς συγγραφείς να ωχριούν. Το μυθιστόρημα Dark Romance, το οποίο δανείζεται τον τίτλο του από το είδος στο οποίο ανήκει, έχει πουλήσει 40.000 αντίτυπα. Αυτή η κατηγορία του γυναικείου ρομάντζου, από την οποία δεν λείπουν ποτέ οι κάθε είδους βιαιότητες- συναινετικές ή μη, ανάλογα με το βιβλίο - προικίζει την ηρωίδα με ένα κανονικότατο σύνδρομο Στοκχόλμης.
Στην εποχή του #MeToo, η εμπορική επιτυχία αυτής της ερωτικοποίησης της παρενόχλησης και της ενδοοικογενειακής βίας, έστω και μυθοπλαστικής, εγείρει ερωτήματα, την ώρα που η Sophie Lagriffol, επικεφαλής των εκδόσεων της Harper Collins και εκδότρια των πολλαπλών συλλογών της Harlequin, διαπιστώνει μια αυξανόμενη τάση στον τομέα αυτό: "Οι αναγνώστριες απαιτούν πάντα περισσότερη ερωτική ένταση και οι συγγραφείς είναι υποχρεωμένοι να το πάνε ακόμη πιο πέρα. Με τα σκοτεινά ρομάντζα, περνάμε ένα κατώφλι: ορισμένα μυθιστορήματα που έχουν εκδοθεί αλλού έχουν ήδη προκαλέσει αντιδράσεις και εναπόκειται στον κάθε εκδότη να θέσει τα όρια. Αλλά νομίζω ότι το μυθοπλαστικό πλαίσιο σου επιτρέπει να απαλλαγείς από ηθικούς προβληματισμούς. Οι αναγνώστριες μπορούν να ξεχωρίζουν τα πράγματα. 'Εχουν τον έλεγχο της καθημερινότητάς τους και ταυτίζονται μόνο με όρους φαντασίας. Αυτό που κρατούν είναι το ρομαντικό μέρος της ιστορίας, γιατί αν στην αρχή η ηρωίδα είναι το θύμα του ήρωα, στο τέλος και οι δύο υποκύπτουν στη γοητεία του άλλου".
Ιστορίες υπέρ τυποποιημένες
Το 2017, η φεμινίστρια δημοσιογράφος Camille Emmanuelle δημοσίευσε το Lettre à celle qui lit mes romances érotiques, et qui devrait arrêter tout de suite (Γράμμα σ' αυτήν που διαβάζει τα ερωτικά μου ρομάντζα, και που θα έπρεπε να σταματήσει αμέσως να το κάνει - Les Echappés), αφηγούμενη τα τρία χρόνια που έγραφε για βιοποριστικούς λόγους υπέρ τυποποιημένα ρομάντζα, πάντα με την ίδια αφελή ηρωίδα υποταγμένη στον ίδιο αυταρχικό άνδρα. Επί ματαίω. Αυτές οι ροζ ιστοριούλες έχουν τις θαυμάστριές τους. Και μολονότι οι κριτικοί έχουν αποδομήσει τον ήρωα του βιβλίου Πενήντα αποχρώσεις του γκρι της Βρετανίδας συγγραφέως E. L. James, ο οποίος μπορεί μετά από μια σειρά μαστιγώματα να εμφανίζεται με κυματιστό brushing, ή την όμορφη υπάλληλό του, που υποτάσσεται με τον ενθουσιασμό μιας συνεργάτιδας της πατριαρχίας, τα νούμερα παραμένουν αμείλικτα: η τριλογία έχει πουλήσει εκατόν είκοσι πέντε εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, ενώ έχει επίσης αποφέρει ένα δισεκατομμύριο δολάρια σε κινηματογραφικές πωλήσεις.
Από γυναίκες, για γυναίκες, για όσο καιρό υπάρχει το είδος
Το είδος έχει τις ρίζες του στο γοτθικό ρομάντζο που εμφανίστηκε με τη μαζική λογοτεχνία τον 19ο αιώνα. "Στη Ρεβέκκα, η Daphné du Maurier είχε ήδη φανταστεί μια κάπως αφελή ηρωίδα που ερωτεύεται έναν άνδρα με μυστηριώδες παρελθόν, με σκοπό να τον εξημερώσει, ώστε να αφιερωθεί σε αυτήν ψυχή τε και σώματι", σημειώνει η Delphine Chedaleux, ιστορικός κινηματογράφου και μέσων ενημέρωσης στο Unil [Πανεπιστήμιο της Λωζάννης -σ.σ.], η οποία μελετά από το 2015 τις χρήσεις του Πενήντα αποχρώσεις του γκρι.
Επομένως, οι γυναίκες βρίσκονταν από νωρίς πίσω από αφηγήσεις που έδιναν έμφαση στην κυριαρχία. Το Ιστορία της Ο, ένα ερωτικό μυθιστόρημα που δημοσιεύτηκε το 1954 και αφηγείται μια ιστορία απόλυτης γυναικείας υποταγής, γραμμένο από την Dominique Aubry με το ψευδώνυμο Pauline Réage, εθεωρείτο για πολύ καιρό ότι ήταν έργο του εραστή της, του συγγραφέα Jean Paulhan. Μια γυναίκα να επινοεί μια τόσο ακόλαστη μυθιστορία; Αδιανόητο... Και όμως.
Επανοικειοποίηση ενός πανταχού παρόντος κοινωνικού κανόνα
Για την ψυχανάλυση, οι φαντασιώσεις σιγοκαίνε στο πλάι ενός αυταρχικού υποσυνείδητου που δεν μπορεί να ελεγχθεί, καρπός της προσωπικής και οικείας ιστορίας του ατόμου. "Για αιώνες, η απαγωγή και ο βιασμός πήγαιναν μαζί, και όταν ένας άνδρας έπαιρνε μια γυναίκα παράνομα από τον πατέρα της, μπορούσε να επανορθώσει το λάθος του με το να την παντρεύεται", μας υπενθυμίζει ο Sébastien Chauvin, που ειδικεύεται στην κοινωνιολογία του φύλου στο Unil.
Θα μπορούσαμε λοιπόν να θεωρήσουμε το dark romance ως έναν τρόπο αναπαραγωγής αυτής της πατριαρχικής αφήγησης. Πώς μπορούμε όμως να εξηγήσουμε το γεγονός ότι αυτό το παιχνίδι ρόλων γράφτηκε από γυναίκες, για γυναίκες, και ενδιαφέρει τόσο λίγο τους άνδρες; Πρόκειται για μια επανοικειοποίηση, η οποία ωστόσο είναι αμφίσημη: και συντηρητική, αφού παίζει με το παλιό μοτίβο σύμφωνα με το οποίο οι γυναίκες αναζητούν τον έρωτα και είναι πρόθυμες να προσφέρουν σεξ για να εξημερώσουν τους άνδρες (ο ήρωας είναι αρχικά βάναυσος αλλά η ηρωίδα στο τέλος τον τυλίγει με τα μάγια της), αλλά και ανατρεπτική, αφού οι γυναίκες επανοικειοποιούνται το ερωτικό φορτίο μιας ιστορίας που οι ίδιες γράφουν χωρίς να ξεγελιούνται. Αν και στην αφήγηση ο δήμιος φαίνεται να επιβάλλει τις επιθυμίες του σε μια αιχμάλωτη γυναίκα, στην πραγματικότητα βρίσκεται στην υπηρεσία των συγγραφέων και των αναγνωστριών τους, για τις οποίες είναι στην πραγματικότητα το toy boy τους.
Η Ludivine Demol, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Paris 8, που ερευνά τη γυναικεία χρήση της πορνογραφίας, αποδίδει την επιτυχία του dark romance στην προτροπή προς τις γυναίκες να συμμορφωθούν με τη "συζυγική νόρμα", σύμφωνα με την οποία η ευτυχία και η αυτοπραγμάτωση εξαρτώνται αποκλειστικά από έναν έρωτα που σε ανταμείβει. "Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, συμβούλευαν τις γυναίκες να "πιέζουν λίγο τον εαυτό τους" αν δεν είχαν όρεξη για σεξουαλική επαφή, δίνοντας πάντα τη μέγιστη σημασία στον υποτιθεμένο έμφυτο ερωτικό τους συναίσθημα. Επειδή υπενθυμίζουν συνέχεια στις γυναίκες ότι πρέπει να αγαπούν και να αγαπιούνται και ότι η αγάπη τους μπορεί να μεταμορφώσει τους άνδρες. Το dark romance είναι πλήρως εναρμονισμένο με αυτό το μοντέλο". Η ερευνήτρια μας υπενθυμίζει παρεμπιπτόντως ότι το λογοτεχνικό αυτό είδος που εμφανίζει το γυναικείο σώμα παραδομένο στους άνδρες, δεν διαφέρει από τις περισσότερες πολιτιστικές παραγωγές: "από τις ταινίες με τον James Bond, όπου οι γυναίκες χρησιμεύουν για να αναδείξουν τον ανδρισμό του ήρωα, μέχρι τα παραμύθια που παρουσιάζουν πριγκίπισσες να προσφέρονται σε εκείνους που τις έσωσαν...".
Ένα δικό σου δωμάτιο
Η Delphine Chedaleux λέει επίσης ότι το φαινόμενο προσφέρει μια ευκαιρία για διερεύνηση: "Πολλές φεμινίστριες στάζουν δηλητήριο για το Πενήντα αποχρώσεις του γκρι, αλλά πίσω από αυτή την ιστορία βρίσκονται οι τρόποι με τους οποίους οι γυναίκες κατασκευάζουν χώρους αυτοφροντίδας. Στη δεκαετία του 1980, η Αμερικανίδα ερευνήτρια Janice Radway σημείωσε ότι οι γυναίκες αναγνώστριες των ρομαντικών μυθιστορημάτων, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν μητέρες που έμεναν στο σπίτι, βρήκαν μια μορφή χειραφέτησης, επιτρέποντας στον εαυτό τους να έχουν λίγο ευχάριστο χρόνο μέσα σε ένα πλήθος εργασιών που αφιέρωναν σε άλλους.
Είναι αυτό που ονομάζουμε αντισταθμιστική ανάγνωση, η οποία επιτρέπει σε κάποιον να επαναδιαπραγματευτεί μερικά πράγματα στη ζωή του ή στη σχέση του. Κάποιες φτάνουν στο σημείο να προσφέρουν στον εαυτό τους ένα ειδικό δωμάτιο όπου εκθέτουν τις συλλογές τους από σχετικά αντικείμενα. Αλληλεπιδρούν επίσης πολύ: η ιστορία απηχεί μύχιες, και ενίοτε επώδυνες εμπειρίες, γεγονός που τους επιτρέπει να προβληματιστούν πάνω σε αυτήν. Αυτοί οι τρόποι οικειοποίησης αναγνωρίζονται στην ανάλυση της κοινωνιολόγου Eva Illouz, η οποία βλέπει σε αυτό το αφήγημα μια πρόταση για την επίλυση των αντιφάσεων που βιώνουν οι γυναίκες, ανάμεσα στην επιθυμία για χειραφέτηση και την επιθυμία για προστασία, την προτροπή για μια απελευθερωμένη σεξουαλικότητα και την υποταγή στα μονογαμικά δεσμά του γάμου...
Ας σημειωθεί εδώ ότι ένα νέο είδος ρομάντζου εμφανίζεται, το οποίο εκδίδεται ακόμη και από την Harlequin: το "M.M.", για "men to men", μεταξύ ανδρών. Και εδώ, γραμμένο από γυναίκες για γυναίκες, όπου τηρούνται όλοι οι κώδικες του σέξι ρομάντζου, με τη διαφορά ότι οι φλογεροί εραστές είναι δύο άντρες. Είναι αυτός ένας τρόπος για τις γυναίκες αναγνώστριες να ξεφύγουν από το παλιό καλό μοτίβο της κυριαρχίας; "Εξακολουθεί να είναι πολύ παραδοσιακό ρομάντζο, με μια υπέροχη ερωτική ιστορία μεταξύ των ηρώων", λέει η εκδότρια Sophie Lagriffol. Ο συζυγικός κανόνας, αυτή η αιώνια επιστροφή του...
Οι γυναίκες συγγραφείς που ανατροφοδοτούν με σκοτάδι το σκοτεινό ρομάντζο
Deepa Fernandes - Ηafsa Quraishi
Wbur - 17.02.2023
Tα ρομαντικά βιβλία φέρνουν στο μυαλό την εικόνα ενός παστέλ εξωφύλλου με τις απαλές σιλουέτες δύο ανθρώπων και μικρές ενδείξεις για την πλοκή της συγκεκριμένης ερωτικής ιστορίας. Το εξώφυλλο ενός σκοτεινού ρομαντικού βιβλίου, ωστόσο, τείνει να είναι πολύ πιο μυστηριώδες - συχνά σε συνάρτηση με την πλοκή του.
Το dark romance είναι ένα υποείδος των ρομαντικών μυθιστορημάτων με πιο σκοτεινά θέματα και ενήλικο περιεχόμενο. Αυτές οι ιστορίες συχνά συνοδεύονται από προειδοποιήσεις περιεχομένου, ηθικά γκρίζους χαρακτήρες και πλοκές γεμάτες τραύματα και βία. Τα δημοφιλή μοτίβα που αποτελούν ένα κομμάτι αυτών των μυθιστορημάτων περιλαμβάνουν τη μαφία, την καταδίωξη και τις απαγωγές.
Υπάρχει επίσης ένα στοιχείο πιο σκοτεινών σεξουαλικών θεμάτων, όταν τα μυθιστορήματα αυτά εξερευνούν όλα τα είδη των ταμπού διαστροφών, μεταξύ των οποίων -αλλά σίγουρα όχι μόνο- το BDSM, την αμφίβολη συναίνεση και το παιχνίδι με μαχαίρια.
Οι συγγραφείς των μπεστ σέλερ του dark romance Ana Huang, συγγραφέας της σειράς Twisted, και Rina Kent, συγγραφέας της σειράς Royal Elite (μεταξύ πολλών άλλων), εξηγούν τα συστατικά αυτού του είδους και πώς, στο τέλος της ημέρας, δεν παύουν να το καθιστούν ρομαντικό.
Highlights της συνέντευξης:
Για το τι θεωρείται σκοτεινό ρομάντζο
Ana Huang: "Νομίζω ότι το dark romance είναι υποκειμενικό, αλλά για μένα πρόκειται για βιβλία που έχουν πιο σκοτεινά θέματα και χαρακτήρες. Οπότε, εδώ βλέπεις πολλούς αντι-ήρωες και κακούς στη θέση του πρωταγωνιστή· μπορεί να απεικονίζονται στη σελίδα ψυχολογικά ή σωματικά τραύματα, παρότι έχουμε να κάνουμε με κακούς. Στο τέλος της ημέρας είναι κάπως πιο βαριά τα συναισθήματα απ' ό,τι στα κλασικά σύγχρονα ρομάντζα".
Για την πλοκή και τους χαρακτήρες που δεν είναι πάντα κοινωνικά αποδεκτοί
Rina Kent: "Νομίζω ότι μιλώ τουλάχιστον για μια μερίδα αναγνωστριών των σκοτεινών ρομαντικών ιστοριών, αν πω ότι δεν μας ενδιέφεραν ποτέ οι ήρωες [όταν] μεγαλώναμε. Μας άρεσαν στην πραγματικότητα οι αντιήρωες. Οπότε νιώθουμε ότι αυτοί οι ήρωες είναι πολύ πιο καυτοί για εμάς. Είναι πολύ πιο ενδιαφέροντες, θα έλεγα, επειδή είναι διαφορετικοί. Δεν ανήκουν στον κανόνα ... και αυτό είναι εντάξει γιατί αρέσει σε πολλές γυναίκες".
Huang: "Αυτά τα βιβλία τείνουν να εισχωρούν λίγο πιο βαθιά σε όλα τα είδη θεμάτων που δεν είναι απαραίτητα "κοινωνικά αποδεκτά", τουλάχιστον σε ένα γενικό πλαίσιο. Αλλά υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν αυτές τις φαντασιώσεις. Επειδή αυτά τα θέματα είναι πιο βαριά, βυθίζεσαι σε αυτά τα βιβλία έχοντας ήδη την κατάλληλη διάθεση για να ασχοληθείς με αυτού του είδους το περιεχόμενο, ενώ μπορεί να είναι λίγο πιο αταίριαστη η εξερεύνηση αυτών των διαστροφών σε ένα, ας πούμε, πολύ πιο μαλακό και ανάλαφρο ρομάντζο. Αλλά αυτό έχει να κάνει με τη θεματολογία".
Για την αντίληψη σύμφωνα με την οποία αυτό το είδος φετιχοποιεί τη βία κατά των γυναικών
Huang: "Στο τέλος της ημέρας αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για μυθοπλασία και πιστευώ πως αυτοί που διαβάζουν τέτοια βιβλία θα πρέπει να είναι σε θέση να τα απολαύσουν κριτικά επειδή γνωρίζουν ότι αυτά τα θέματα είναι άσχημα στην πραγματική ζωή. Η μυθοπλασία είναι ένας ασφαλής τρόπος για να εξερευνήσουν αυτές τις φαντασιώσεις και να βιώσουν αυτά τα ενστικτώδη συναισθήματα χωρίς να κινδυνεύουν πραγματικά, όπως ισχύει και για οποιοδήποτε άλλο είδος ψυχαγωγίας. Οι ταινίες δράσης που δοξάζουν κατά κάποιο τρόπο όλη αυτή τη βία ... δεν σκέφτονται πραγματικά τους πολίτες που εμπλέκονται σ' αυτήν - ή οι τηλεοπτικές σειρές που έχουν ως πρωταγωνιστές κατά συρροή δολοφόνους. Θέλω να πω, όλα αυτά δοξάζουν θέματα που δεν είναι ευχάριστα στην πραγματική ζωή, αλλά οι άνθρωποι που τα βλέπουν καταλαβαίνουν ότι μπορούν να είναι διασκεδαστικά χωρίς να τα επιδοκιμάζουν στην πραγματικότητα".
Κεντ: "Έχω πολύ ισχυρές απόψεις σχετικά με αυτό, επειδή νιώθω ότι τα σκοτεινά ρομάντζα, τα ρομάντζα γενικά, είναι πολύ κατακριτέα. Και για μένα, είναι μια μορφή υποσυνείδητου μισογυνισμού [ή και] απροκάλυπτου μισογυνισμού, επειδή είναι ένα είδος για γυναίκες, γραμμένο κυρίως από γυναίκες. Και η κοινωνία γενικά δεν θέλει οι γυναίκες να εκφράζουν αυτό που θέλουν, οπότε οτιδήποτε δεν είναι σωστό ή ηθικά ορθό αποδοκιμάζεται. Ενώ δεν αποδοκιμάζουμε την αιμομιξία στο "Game of Thrones"... δεν αποδοκιμάζουμε τον τρόμο. Δεν πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι που αγαπούν τον Stephen King θα μετατραπούν σε τρελούς δολοφόνους - αλλά αν σας αρέσει το dark romance, θα είστε ηθικά ανεπαρκείς. Είναι σίγουρα ένα διπλό πρότυπο και ελπίζω να τα πάμε καλύτερα και να ξεπεραστεί αυτό το φαινομένο.
Για το πώς αυτό το είδος εξακολουθεί να είναι ρομαντικό
Huang: "Νομίζω ότι στο τέλος της ημέρας, είναι μια ιστορία που τελειώνει με ελπίδα. Έχει να κάνει με το πώς αυτά τα άτομαι επιβιώνουν από τις σκοτεινές καταστάσεις στις οποίες βρέθηκαν και ξεπερνούν τα τραύματά τους για να βρουν την ευτυχία τους. Και νομίζω ότι υπάρχει μια αίσθηση μεγάλης συναισθηματικής κάθαρσης που έρχεται στο τέλος όλου αυτού, και αν κάτι διαχωρίζει το dark romance από κάτι που είναι, ξέρετε, είτε τρόμος είτε σκοτεινό θρίλερ, είναι, πιστεύω, αυτή η αίσθηση της ελπίδας".
