Destruction Babies (2016)
Η ταινία του Ιάπωνα σκηνοθέτη Tetsuya Mariko για την παράλογη βία
"Γιατί η βία; Γιατί έχει πλάκα."
Gilles Fumey
Mediapart - Blog Géographies en mouvement
Λίγο μετά τη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού Shinzo Abe, βγαίνει στις (γαλλικές) οθόνες το "Destructions Babies", η φανταστική ταινία του Tetsuya Mariko. Το Géographies en mouvement την ανακάλυψε στο Λοκάρνο το 2016. Σε ηλικία 35 ετών, ο σκηνοθέτης είχε κερδίσει τότε το βραβείο καλύτερου νέου σκηνοθέτη.
Μια εκπληκτική ταινία μας έρχεται από την Ιαπωνία, η οποία αναφέρεται στη βία των νέων που ονειρεύονται τη φεουδαρχική εποχή των σαμουράι ή μπορεί και ένα ιαπωνικό ριμέικ της ταινίας Κουρδιστό Πορτοκάλι. Το Destructions Babies δεν εξαπάτησε τους θεατές του φεστιβάλ του Λοκάρνο. Επειδή οι έφηβοι ή τα babies στην ταινία θα μπορούσαν να μας γυρίσουν πίσω στην φεουδαρχική εποχή των πολεμιστών. Ο Tetsuya Mariko, ήδη γνωστός στο Λοκάρνο το 2013 για το Ninifuni, επιστρέφει με μια ταινία εμπνευσμένη από μια είδηση του αστυνομικού δελτίου, η οποία του χρησίμευσε σαν αφορμή για να διερευνήσει τη σημασία της βίας σε μια κοινωνία εθισμένη στην κατανάλωση, όπου η αστυνομία μοιάζει αδύναμη να εγγυηθεί την ασφάλεια.
Στο νησί Shikoku, το λιμάνι της Mitsuyama, μιας παραθαλάσσιας πόλης στο νομό Ehime, στο νότιο τμήμα του αρχιπελάγους, φιλοξενεί μέσα σε ένα ναυπηγείο δύο ορφανά παιδιά, τον Taira (ο καταπληκτικός Yuya Yagira, που είχε κάνει ήδη αίσθηση στις Κάννες το 2004) και τον Shota (Nijiro Murakami)... Αργόσχολος, βίαιος και κυνικός, ο Taira επιτίθεται στους περαστικούς και τρώει άγριο ξύλο όταν έρχεται αντιμέτωπος με αντίπαλες συμμορίες. Πολύ γρήγορα, το ερώτημα για το νόημα της βίας αναδύεται ως ένα αίνιγμα που διαφεύγει από όλους εκτός από τον Taira, του οποίου την πραγματική ιστορία διηγείται ο σκηνοθέτης. "Γιατί η βία; Γιατί έχει πλάκα". Στο Λοκάρνο, ο σκηνοθέτης είχε αναφέρει μια συνάντηση με έναν άνδρα που του έδειξε τα κατεστραμμένα χέρια του, γεμάτα σημάδια από βίαιους, αδιάκοπους, αχρείαστους καβγάδες. Μια βία που βιώνεται σαν ένα είδος παιχνιδιού και μάχης.
Εκτός και άν, στη μάχη σώμα με σώμα, η επιμονή του Taira για να συνεχιστεί η μάχη, ενώ είναι στο έδαφος και δεν αφήνει με τίποτα τον αντίπαλό του, είναι απλώς ένα κάλεσμα στον άλλον, μια αυτοαναγνώριση, τόσο βίαιη όσο μεγάλη είναι και η συναισθηματική άγνοια στην οποία έχει ζήσει. Στο Λοκάρνο, ο Tetsuya Mariko είχε εξηγήσει τη σχέση μεταξύ αυτής της βίας και του "φόβου, της αδρεναλίνης, της συγκίνησης". Στην ταινία του Becoming Fathers του 2018, που επίσης προβάλλεται στις αίθουσες, ο Tetsuya διασκευάζει ένα manga του Hideki Arai, για έναν νταβατζή που παίρνει εκδίκηση για τη γυναίκα του που βιάστηκε. Παρουσιάζει τη βία "από μια αντικειμενική οπτική γωνία, κοιτάζοντάς την από απόσταση, σχεδόν στοχαστικά. Για να δείξει τον παραλογισμό της, την τυχαιότητά της".
Κατά των γεωγραφικών του ερευνών για το Destruction Babies, ο σκηνοθέτης έπεσε πάνω στην παραδοσιακή γιορτή του νομού Ehime. Ξύλινοι ναΐσκοι μεταφέρονται στους δρόμους, πάνω στους οποίους αγρότες και ψαράδες προσπαθούν να ρίξουν ο ένας τον άλλον. Βλέπει εκεί τους Ιάπωνες να μετουσιώνουν τις συγκρούσεις τους, τους διασυρμούς, και να σφραγίζουν τα σύνορά τους και τους κοινωνικούς κανόνες που πρέπει να σέβονται. Ο Mariko εξηγεί ότι γύριζε ένα μουσικό βίντεο όταν ο υπεύθυνος ενός μπαρ του μίλησε για τη ενδημική βία μέσα στην πόλη. Τα σημάδια στις γροθιές και το πρόσωπό του, καθώς και οι μαρτυρίες διαφόρων ατόμων οδηγούν τον Mariko να συνδέσει αυτό το δράμα με το ναυπηγείο, με τους δρόμους όπου σημειώνονται όλες αυτές οι "εκρήξεις βίας". Την ίδια στιγμή που όλες οι συγκρούσεις μεταξύ συμμοριών και γειτονιών διευθετούνται ειρηνικά στο τοπικό φεστιβάλ.
Περισσότερο κι από τους τόπους, ο χαρακτήρας του Taira, του απόλυτου αυτού σιωπηλού, θέτει το ζήτημα αυτό της βίας μέχρι το τέλος της ταινίας, όταν το κολασμένο τρίο με τον Yuya (Masaki Suda) και τη Nana (Nana Komatsu) θα σχηματιστεί για να διαπράξει στην πορεία μια σειρά από εγκλήματα. "Παλαβός, αλλά συμπαθητικός", σύμφωνα με τα λόγια του Mariko, ο Yuya θα βρει τη δύναμη να εκφοβίζει, να απειλεί. Αλλά και ο ηθοποιός που τον ενσαρκώνει θα ομολογήσει κατά τη διάρκεια φωτογραφήσεων ότι οι χαρακτήρες τους μοιάζουν. Η ιαπωνική νεολαία κρύβει την ευαλωτότητά της, την οποία ο ηλικιωμένος Kondo [ο ιδιοκτήτης του συνεργείου όπου εργάζεται ο Taira - σ.σ] προσπαθεί να αφουγκραστεί κατά τη διάρκεια εξαντλητικών γυρισμάτων.
Παράξενη ταινία για τους Δυτικούς που δεν είναι εξοικειωμένοι με τις ιαπωνικές πολεμικές τέχνες, το Destruction Babies παραπέμπει στους κανόνες που επικρατούσαν κατά τη φεουδαρχική ιστορική περίοδο της Ιαπωνίας. Σε κάποιες εποχές, τα σπαθιά απαγορεύονταν. Η μετάδοση των τεχνικών της μάχης σώμα με σώμα γινόταν από χιλιάδες σχολές που εφάρμοζαν έως και 725 διαφορετικά στυλ μάχης. Προσανατολισμένες στην αυτοάμυνα, ορισμένες από τις τεχνικές αυτές εφαρμόζονται στην ταινία με μια μαεστρία που αγγίζει την τέχνη, δίνοντας στη θρυλική ιστορία των σαμουράι μια νέα νεότητα.
