Δύο φωτογράφοι σε μια χώρα σε κρίση: Patrick Baz και Tanya Traboulsi
1. Tanya Traboulsi. Beirut, recurring dream
Για τον Patrick Baz δείτε εδώ
Το 1983, εν μέσω του εμφυλίου πολέμου, εγκαταλείψαμε τον Λίβανο και δημιουργήθηκε τότε μέσα μου ένα τεράστιο κενό και ένας βαθύς σπαραγμός, που παρέμεινε ανεπούλωτος μέχρι την επιστροφή μου στη Βηρυτό δεκατρία χρόνια αργότερα.
Από τα πρώτα μου χρόνια, η Βηρυτός είχε τεράστια σημασία στη ζωή μου και η μόνη μου επιθυμία ήταν να επιστρέψω και να μείνω, όπως και τελικά έκανα.
Χρόνια αργότερα, στις 4 Αυγούστου 2020, μια από τις πιο φρικτές εκρήξεις στην ιστορία συνέβη στο λιμάνι της Βηρυτού. Ζωές σβήστηκαν εν ριπή οφθαλμού και καρδιές ράγισαν για πάντα. Από τότε, βλέπουμε, ακούμε, γευόμαστε, μυρίζουμε και αγαπάμε διαφορετικά.
Μέσα από αυτή τη συνεχιζόμενη φωτογραφική σειρά, σκοπεύω να αναζητήσω την θερμή και διαρκή αγάπη μου για τη Βηρυτό, μια πόλη που έχει ζήσει επανειλημμένες καταστροφές, αλλά μέσα στο χάος της, καταφέρνει ακόμα να προσφέρει στιγμές μαγείας και θαυμασμού.
Η ομορφιά και ο πόνος βρίσκονται πάντα δίπλα δίπλα στη Βηρυτό. Τις περισσότερες φορές, η πόλη μοιάζει με ένα πρόσωπο, με έναν εραστή που έχει φύγει.
Tanya Traboulsi
Yasmine Chemali
L' Orient le Jour, 09.05. 2024
'Εχοντας απομακρυνθεί βίαια από τη Βηρυτό το 1983, η Tanya Traboulsi ονειρευόταν για δεκατρία ολόκληρα χρόνια να επιστρέψει, αφού θα είχε ολοκληρώσει τις πανεπιστημιακές της σπουδές. Η εικόνα της Βηρυτού που βλέπει κανείς από τη θάλασσα δεν την εγκατέλειψε ποτέ, ούτε αυτή η εικόνα, ούτε οι μυρωδιές της Βηρυτού. 13 χρόνια. Έτσι, όταν επιστρέφει στη χώρα το 2003 για να εγκατασταθεί στη Βηρυτό, δεν αφήνει τίποτα να χαθεί ξανά. Η Traboulsi λέει: "Φωτογράφιζα τότε όλα όσα έβλεπα. Στον πόλεμο του Ιουλίου-Αυγούστου του 2006, είχα μια μικρή ψηφιακή φωτογραφική μηχανή Sony Cyber-Shot και φωτογράφιζα τους άδειους δρόμους του Sioufi, του Monnot, οπουδήποτε μπορούσα να φτάσω με τα πόδια". Με τα πόδια. Τι αντίφαση σε μια πόλη που δεν χαρίζεται στους πεζούς. Το τρέχον της έργο, Beirut, recurring dream (ξεκίνησε το 2021 και συνεχίζεται), μαρτυρά αυτή τη στενή σχέση με την πόλη. Εφοδιασμένη με διάφορες φωτογραφικές μηχανές, αναλογικές και ψηφιακές (Olympus Mju II, Canon AE 135 millimètres, Pentax 645N), και το κινητό της τηλέφωνο, περιπλανιέται στους δρόμους της Βηρυτού, αποτυπώνοντας στιγμιότυπα της καθημερινής ζωής και μαρτυρίες ανθρώπων. Η ρουτίνα της: "Μία ή δύο φορές την εβδομάδα, επιλέγω μια γειτονιά για να περιπλανηθώ, στη συνέχεια μιλάω με τους ανθρώπους και φωτογραφίζω οτιδήποτε βρεθεί στο δρόμο μου. Μερικές φορές επιστρέφω από τη βόλτα μου χωρίς καμιά φωτογραφία. Δεν υποχρεώνω τον εαυτό μου να φτιάχνω εικόνες, ακολουθώ απλά το συναίσθημα. Παράγω με αργούς ρυθμούς και δεν πιστεύω στον ανταγωνισμό". Η Traboulsi αφουγκράζεται την πόλη, τα κύματα αυτής της θάλασσας που την πρόδωσε πριν πολύ καιρό· ακούει τους ανθρώπους. Ονομάζονται Tarek, Firas, Lenin και Driss. Κάθονται στο ίδιο μέρος κάθε Σάββατο στο Dalié.
Η φωτογραφία είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα επάγγελμα για την Tanya Traboulsi, είναι οικογενειακή κληρονομιά και αστείρευτο πάθος. Γεννημένη στην Αυστρία το 1976 και μεγαλωμένη στη Βηρυτό, ήταν πάντα περιτριγυρισμένη από φωτογραφικές μηχανές, χάρη σε μια διαδοχή γυναικών φωτογράφων που άφησαν το σημάδι τους πάνω της. Η Traboulsi μας εκμυστηρεύεται: "Κράτησα την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή στα χέρια μου σε ηλικία 4 ετών. Η μητέρα μου έβγαζε πάντα φωτογραφίες και μας τραβούσε με κάμερα Super 8. Και η γιαγιά μου και η προγιαγιά μου πριν από αυτήν. Ανήκω σε μια δυναστεία γυναικών φωτογράφων. Δεν ήταν επαγγελματίες φωτογράφοι, αλλά μου μετέδωσαν την δεξιότητα. Είναι η κληρονομιά μου. Πάντα φωτογράφιζα. Καταγράφοντας τα πάντα, με μια φωτογραφική μηχανή Instamatic και φιλμ 110: την εφηβεία μου, τους φίλους μου, τι κάναμε, τι τρώγαμε και ούτω καθεξής. Έχω ολόκληρες κούτες με φωτογραφικά αρχεία, ένα οικογενειακό αρχείο του παρελθόντος και του εαυτού μου".
Η Tanya Traboulsi βλέπει τη φωτογραφία ως μια πράξη αγάπης, έναν τρόπο επανασύνδεσης με τις ρίζες της, την προσωπική της ιστορία και τη διατήρηση της μνήμης της Βηρυτού για τις μελλοντικές γενιές. Να μην ξεχαστεί η Βηρυτός. Να καταγραφεί. Να γίνουμε μάρτυρες. Σαν μια επείγουσα ανάγκη. Για να πούμε. Για να δείξουμε. "Θέλω να διηγούμαι ιστορίες. Υπάρχουν τόσα πολλά να πω για τη Βηρυτό· είναι τρελό". "Γιατί δεν τράβηξα περισσότερες φωτογραφίες της Βηρυτού τη δεκαετία του 1990"; Η Traboulsi αναρωτιέται και στη συνέχεια συνειδητοποιεί: δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου αρχιακό υλικό για το κλαμπ B018, το οποίο έμοιαζε να βγαίνει κατευθείαν από ταινία του David Lynch. Έτσι τώρα, με μια μεθοδική προσέγγιση, η Traboulsi θέλει να καταγράψει τα πάντα για τις μελλοντικές γενιές. Διαφέρει τόσο πολύ το εγχείρημα αυτό από τη φρενίτηδα του φωτορεπορτάζ;
