Η ναυτία
Όλοι έχουν κάτι να πουν για τον πόλεμο μεταξύ της Χαμάς και της ισραηλινής κυβέρνησης. Στο κείμενο αυτό που μόλις παραλάβαμε, διαφαίνεται μια θέση που απομακρύνεται με λεπτότητα τόσο από τον βάναυσο ματσισμό όσο και από τον "καμπισμό" που μερικές φορές είναι τόσο αφηρημένος που γίνεται μηδενιστικός. Μια φωνή που δεν ισχυρίζεται ότι είναι ουδέτερη, αλλά μάλλον μιλάει από την ενδόμυχη θέση και τα σωθικά των σωμάτων πάνω στα οποία μαίνεται ο πόλεμος.
Lundi Matin#398 - 09.10.2-23
Noor Or
Lundimatin#398 - 09.10.2023
Ναυτία,
Η ισραηλινή κυβέρνηση είναι μια θανατερή οντότητα, μια αποικιοκρατική και ιμπεριαλιστική δύναμη που διαπράττει καθημερινά και ανενδοίαστα φρικτά εγκλήματα πολέμου εδώ και 75 χρόνια. Σκοτώνει, εξευτελίζει και φυλακίζει αυθαίρετα παιδιά και αμάχους που το μόνο τους έγκλημα είναι ότι τολμούν να είναι Παλαιστίνιοι. Ναυτία μποροστά σε κάθε αυθαιρεσία της κυβέρνησης, του στρατού της και των φανατικών της. Οργή και θλίψη για κάθε θάνατο Παλαιστινίου.
Η ισραηλινή κυβέρνηση και η σφαγή που διαιωνίζει από το 1948 είναι ο πραγματικός εχθρός, ο εγκληματίας - γι' αυτό και πρέπει να καταστραφεί. Η ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.
Και τώρα με πιάνει πάλι ναυτία. Το να ταυτίζεις έναν ολόκληρο πληθυσμό, όπου μέσα του θα βρεις και την ταξική πάλη, και τις φυλετικές διακρίσεις και τις πολιτικές διαφορές, όπως σε κάθε χώρα του κόσμου, το να ταυτίζεις τον πληθυσμό αυτόν στο σύνολό του με την κυβέρνησή του, την εθνική του ταυτότητα, είναι φασιστική, ολέθρια και εγκληματική σκέψη. Είναι ακροδεξιά ρητορική που στάζει μίσος και βλακεία.
Είναι αδιανόητα βίαιο να γιορτάζεις τη δολοφονία και το βιασμό νέων, μόλις εφήβων, και να τους χαρακτηρίζεις εποίκους, λες και αυτή η ιδιότητα δικαιολογεί όλες τις θηριωδίες και μετατρέπει τους δήμιούς τους σε ήρωες. Η ανακολουθία είναι απόλυτη. Όποιος επιχειρεί μία τέτοια απλούστευση ή υπερασπίζεται την εν ψυχρώ δολοφονία δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι αριστερός. Η απανθρωποποίηση ενός πληθυσμού στο όνομα της εθνικότητας ή της εθνότητάς του ανήκει στην ακροδεξιά.
Η τακτική της Χαμάς είναι ακατανόητη, γνωρίζουν ότι είναι ανίσχυροι απέναντι στη στρατιωτική δύναμη του εβραϊκού κράτους. Η μόνη πειστική ερμηνεία μέχρι σήμερα είναι ότι, την παραμονή της εξομάλυνσης των σχέσεων μεταξύ Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας, η Χαμάς, ως έσχατη λύση, εξαπέλυσε μια αποστολή αυτοκτονίας, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η απάντηση θα ήταν δυσανάλογα βίαιη (η σημερινή κυβέρνηση είναι η πιο ακραία και βίαιη που έχει γνωρίσει η χώρα εδώ και 30 χρόνια, επιδεικνύοντας ανοιχτά την επιθυμία της να σβήσει οριστικά την Παλαιστίνη από τον χάρτη). Αυτή η βία είναι που θα επιτρέψει στη Χαμάς να ανακτήσει την υποστήριξή της στον αραβικό κόσμο και να αποτρέψει ενδεχομένως την υλοποίηση των συμφωνιών μεταξύ του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας. Πρόκειται λοιπόν λοιπόν για μια επίθεση αυτοκτονίας, αλλά τα θύματα αυτοκτονίας είναι οι πολίτες της Γάζας. Οι κάτοικοι της Γάζας που εδώ και 16 χρόνια υπόκεινται σε έναν αφόρητο αποκλεισμό και των οποίων η ήδη ανυπολόγιστη δυστυχία μόνο να αυξηθεί μπορεί (η έρημος δεν μπορεί πλέον να αναπτυχθεί;). Η Χαμάς δεν υπολογίζει καθόλου τις ζωές που διακυβεύονται, ακόμη και αυτές του δικού της λαού.
Η επανάσταση και η παλαιστινιακή απελευθέρωση είναι απαραίτητες, αλλά όχι με αφηρημένο τρόπο. Ναι, ο πόλεμος είναι βρώμικος, ναι, υπάρχει αίμα, αδικία, "παράπλευρες απώλειες", δηλαδή ο θάνατος αθώων.
Αλλά η Χαμάς παίζει άσχημα. Προσφέρει κακές υπηρεσίες στην παλαιστινιακή υπόθεση, δείχνοντας ένα πρόσωπο τρόμου και μίσους στη διεθνή κοινότητα. Ακυρώνει την αλληλεγγύη σε μια εποχή που η αλληλεγγύη προς τον παλαιστινιακό λαό είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Ο λαός της Γάζας βρίσκεται αντιμέτωπος με την κόλαση αυτή την εβδομάδα.
Ο αποαποικιακός αγώνας είναι επίσης ένας μιντιακός αγώνας. Οι εικόνες που είδα, οι οποίες τώρα στοιχειώνουν τη μνήμη μου σαν ένας ανείπωτος εφιάλτης, είναι αδικαιολόγητες. Ούτε στο όνομα της απελευθέρωσης των Παλαιστινίων, ούτε στο όνομα της επανάστασης, δεν μπορώ να δεχτώ αυτά που είδα και να συνεχίζω να λέγομαι 'Ανθρωπος.
Το θέαμα του φράχτη ασφαλείας που γκρεμίζεται από τη μπουλντόζα σε χαροποιεί, μια πραγματική απόδραση από τη φυλακή. Τα αστυνομικά τμήματα που καίγονται, οι στρατιωτικές βάσεις που καταλαμβάνονται. Ωραία, εδώ υπάρχει συνέπεια, οι καταπιεσμένοι πάντα ξεσπούσαν στον καταπιεστή, στους θεσμούς του, στο στρατό και στην αστυνομία του.
Τα υπόλοιπα είναι απλά αφόρητα. Να μπαίνεις σε σπίτια, να πυροβολείς εξ επαφής ολόκληρες οικογένειες, να βιάζεις γυναίκες πάνω από τα πτώματα των φίλων τους και να τις εκτελείς στη συνέχεια, ή να τις σέρνεις γυμνές και ταπεινωμένες σαν τρόπαιο πολέμου, ενώ ένα έξαλλο πλήθος τις φτύνει. Μου έρχεται να ξεράσω. Εδώ έχουμε "μαχητές της ελευθερίας" που ξεπέφτουν στο επίπεδο του καταπιεστή, και ίσως και να βυθίζονται σε ακόμη πιο βαθιά σκοτάδια.
Αυτοί που φωνάζουν ότι έτσι κι αλλιώς είναι έποικοι, ας μην πήγαιναν σε ένα πάρτι στα σύνορα της υπαίθριας φυλακής που είναι η Γάζα, θα πρέπει να θέσουν στον εαυτό τους το εξής ερώτημα: αξίζουν να πεθάνουν όλοι αυτοί που πάνε για ύπνο το βράδυ ενώ υπάρχουν άστεγοι και πρόσφυγες που κοιμούνται κάτω από τα σπίτια τους; Αξίζουν να πεθάνουν όσοι περνούν σφυρίζοντας μπροστά από τους τοίχους των φυλακών μας, με τη σκέψη σε κάτι που επιθυμούν; Που αρχίζει η ενοχή; Και μήπως δεν είμαστε όλοι ένοχοι;
Υπάρχει ένα βίντεο που εύχομαι να μην είχα δει ποτέ και το οποίο με στοιχειώνει. Αποφεύγω να σας το κοινοποιήσω, αλλά θα το περιγράψω, γιατί μου γεννά έναν προβληματισμό που ξεπερνά τα τρέχοντα γεγονότα.
Σε αυτό το βίντεο, που τραβήχτηκε από έναν Παλαιστίνιο στη Γάζα και στη συνέχεια μεταδόθηκε πανηγυρικά στα κοινωνικά δίκτυα, υπάρχει μόνο ένα γυναικείο σώμα στη μέση ενός πλήθους όρθιων ανδρών. Αυτό το σώμα δεν έχει πρόσωπο, είναι γυμνό, ταπεινωμένο, και κείτεται μπρούμυτα στο πίσω μέρος ενός φορτηγού που κινείται. Πέντε άνδρες γύρω της την κρατούν από μια πτυχή του ανεβασμένου φορέματός της, κραδαίνωντας τα όπλα τους και βγάζοντας χαρούμενες κραυγές. Το μανιασμένο πλήθος -όλοι άνδρες- τους ακολουθεί τρέχοντας, σε κατάσταση ευφορίας. Κάποιοι γαντζώνονται από τις πλευρές του φορτηγού και φτύνουν το αναίσθητο σώμα.
Το σώμα αυτής της γυναίκας είναι ένα τρόπαιο. Είναι ένα έπαθλο πολέμου, ένα σύμβολο νίκης. Είναι γυμνή και το πρόσωπό της είναι στραμμένο στο έδαφος. Το γυναικείο σώμα είναι πάντα ένα όπλο πολέμου, ένα αντικείμενο που επιδεικνύεται. Από τους αρχαίους μύθους μέχρι σήμερα, οι γυναίκες είναι τρόπαια. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έστω και μία γυναίκα στον κόσμο μπορεί να χαίρεται μπροστά σε αυτή τη σκηνή. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι γυναίκες της Γάζας δεν αισθάνονται τη γυναικεία σάρκα τους να διαλύεται μποστά σε αυτό το βασανιστήριο. Γι' αυτό μάλλον απουσιάζουν εντελώς από τη σκηνή. Η Γυναίκα δεν έχει πρόσωπο, η Γυναίκα δεν είναι 'Ανθρωπος.
Η πηγή όλης αυτής της βίας είναι η ισραηλινή κυβέρνηση, ας μην ξεχνάμε ότι η Χαμάς είναι το τερατώδες παιδί της, οι υπάρξεις τους συνδέονται με αίμα - και η καταστροφή του πατέρα θα έβαζε τέλος στην ύπαρξη του γιου. Αυτές οι δύο οντότητες είναι οι εχθροί του παλαιστινιακού λαού και όλων εκείνων που επιθυμούν να ζήσουν.
Αλλά καταλήγω να πιστεύω ότι ίσως η ρίζα του προβλήματος, και όλης της βίας που συγκλονίζει τον κόσμο, είναι ο ανδρισμός.
Όταν σκέφτομαι ότι μόλις πριν από λίγες ημέρες εκατοντάδες Παλαιστίνιες και Ισραηλινές γυναίκες συμμετείχαν στην πορεία "Women Wage Peace" στην Ιερουσαλήμ, ανατριχιάζω με τη φρίκη που ακολούθησε. Ανατριχιάζω στη σκέψη εκείνων των ανδρών που κραδαίνουν τα όπλα τους σαν όρθιοι φαλλοί. Ανατριχιάζω με τους αρχηγούς κρατών, τώρα ταπεινωμένους, με τον ανδρισμό τους πληγωμένο, που θα πάρουν τις αποφάσεις τους με μια μόνο σκέψη στο μυαλό τους: να αποδείξουν ποιος έχει τοv μεγαλύτερο.
Ξέρω ότι θα με λιανίσουν από όλες τις πλευρές. Από τους φιλοπαλαιστίνιους, από τους φιλοϊσραηλινούς, από τους αντιφεμινιστές, από τους εύθραυστους άνδρες, από τις συμμαχικές γυναίκες. Και για πρώτη φορά στη ζωή μου, δεν δίνω δεκάρα.
