King's Cross. London.
02.1995
"King's Cross. “London’s welcome to people coming down from the North: pimps, junkies, dealers and prostitutes. Many of the girls working these insalubrious streets are teenagers”. (Time Out. London lines – flash spots)
Μήπως να το δούμε κι αυτό… Το 46 περνάει από το Hampstead και σταματάει και στο King's Cross. Πίνω ένα γρήγορο εσπρέσο στην πλατφόρμα του σταθμού για να συνέλθω από τα αντιβιοτικά και βγαίνω να ψάξω τριγύρω για τα "ανθυγιεινά" σοκάκια. 'Ενα κορίτσι μόνο του τραμπαλίζεται πάνω στα φαγωμένα τακούνια του στην πίσω πλευρά του νέου σταθμού. Έχει πασαλείψει το στόμα του με ροζ κραγιόν και περιμένει. Τη νύχτα εδώ θα είναι αλλιώς.
Kατευθύνομαι προς το κέντρο. St. Pacras, British Μuseum, Soho, Covent Garden… 'Ολο με τα πόδια.
Μπροστά από το ξενοδοχείο Savoy, μία μικρή αντιφασιστική διαμαρτυρία. 'Ενας θηλυκός Τεντέν, η Ann, με πλησιάζει για να μου πει ότι ο αρχηγός των Ιταλών φασιστών βρίσκεται μέσα στο ξενοδοχείο και ότι τον περιμένουν να βγει, σε περίπου 20 λεπτά (έχουν κατάσκοπο;). Μου δείχνει τη δική της πινακίδα των Lesbian Avengers: "Fight Italian genocidal Bigotry". Τα λευκά γράμματα σχηματίζουν το όνομα του Fini. Αστυνομικοί πλησιάζουν την ομάδα, για να αφήσει λίγο χώρο και να αφαιρέσει το αυτοκόλλητο από το παρμπρίζ του μαύρης λιμουζίνας. Μια σύσταση με αγγλικούς τρόπους... Το αυτοκόλλητο αφαιρείται σχολαστικά. Πράγματι, οι Ιταλοί εμφανίζονται μετά από 20 λεπτά ακριβώς, με τον Fini να συνοδεύεται από συνεργάτες και μπράβους. Αντικρίζοντας τη μικρή ομάδα που του φωνάζει "Φίνι, Φίνι, Φίνι, ο νέος Μουσολίνι!", σηκώνει το χέρι του εν είδη ειρωνικού χαιρετισμού και πριν μπει στο αυτοκίνητο επαναλαμβάνει την ίδια χειρονομία. Με το που ξεκινάει η πομπή, κάποιος από την ομάδα δοκιμάζει ανεπιτυχώς να ξανακολλήσει το αυτοκόλλητο στο παρμπρίζ. Κατόπιν αυτού, τα πλακάτ συγκεντρώνονται και ρίχνονται σε μια σακούλα. Η Ann όμως αποσπάται ξαφνικά από την ομάδα και τη βλέπω να αρχίζει να τρέχει μόνη της στη λεωφόρο. Για να μην τη χάσω, τρέχω κι εγώ. Λίγο πιο κάτω, όμως, στο φανάρι (προσπαθούσε να προλάβει το αυτοκίνητο;), σταματάει και γυρίζει πίσω να ξαναβρεί τους άλλους. Φοβάμαι πως έχω γίνει λίγο ρεζίλι.
Μου έκανε εντύπωση το πόσο λίγοι ήταν σ' αυτήν τη διαμαρτυρία, και το λέω στην Ann. Μου εξηγεί ότι ήταν μία δράση βιαστική και έκτακτη και ότι σε λίγη ώρα πρόκειται να πάρουν μέρος στην κανονική κεντρική συγκεντρώση. Τους ακολουθώ για να μην ψάχνω άδικα το σημείο και χαθώ. Χρειάζεται όμως ταξί. Η Ann, που επιβιβάζεται τελευταία, με σταματάει: "Νομίζω ότι υπάρχει χώρος μόνο για τέσσερις", και αποκλείομαι από το ταξί. Μου δείχνει όμως προς τα που να πάω. Δεν ξέρω αν κατάλαβα καλά. "Queen Elizabeth... Buckingham..." Δεν τα παρατάω και σταματάω κι εγώ ένα ταξί για να με πάει ...στο παλάτι της βασίλισσας. Εκεί δεν υπάρχει ούτε μία πινακίδα, ούτε ένας διαδηλωτής, κάτι σκόρπιοι τουρίστες μόνο. Βατερλό, κοντά και στην ομώνυμη γέφυρα. Και τώρα έχω χαθεί για τα καλά. Στο απέναντι πεζοδρόμιο, μια κοπέλα που δεν μοιάζει με διαδηλώτρια δείχνει να έχει χάσει κι αυτή τον δρόμο της. Σταματάει περαστικούς και τους ρωτάει. Αυτό, παραδόξως, μου δίνει αρκετό θάρρος για να πάω κονά σε έναν σταματημένο οδηγό ταξί και να τον ρωτήσω. Μήπως... Αν ξέρετε.. Ναι, φυσικά, μου απαντάει, αυτό που ψάχνεις είναι στον από πίσω δρόμο. “You now Westminster Abbey?”; Όχι, αλλά το βρίσκω. Κατά τύχη παίρνω τη σωστή κατεύθυνση και πέφτω πάνω στη συγκέντρωση. Η Ann είναι εκεί και μου προτείνει όταν θα έχω χρόνο να καλέσω στο Switchboard για να πληροφορηθώ τη διεύθυνση των Lesbian Avengers. "Αν θέλεις, έλα να μας βρεις εκεί."
NB. Ο Gianfranco Fini, γεννημένος στις 3 Ιανουαρίου 1952 στην Μπολόνια, είναι Ιταλός πολιτικός, πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων από το 2008 έως το 2013. Υπήρξε πρόεδρος του νεοφασιστικού Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος (MSI) και ιδρυτής του ακροδεξιού κόμματος Εθνική Συμμαχία. Στη συνέχεια επαναπροσδιόρισε το κίνημά του, συμμαχώντας με την παραδοσιακή δεξιά. Διετέλεσε αντιπρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου από το 2001 έως το 2006 και υπουργός Εξωτερικών από το 2004 έως το 2006, στις κυβερνήσεις Μπερλουσκόνι ΙΙ και ΙΙΙ. Από το 2010 ήταν πρόεδρος του κόμματος Μέλλον και Ελευθερία για την Ιταλία, από το οποίο παραιτήθηκε στις 8 Μαΐου 2013, μετά την εκλογική αποτυχία του κόμματός του. (Wikipedia)
