Το κορίτσι με το καδρόνι
Ποια ήσουν;
Ποια ανυπέρβλητη ιδέα σε έκανε να τρέξεις στους δρόμους του Ροζάριο με χαμηλά παπούτσια, μίνι φούστα και ένα καδρόνι στα χέρια; Ποια φωτιά ήσουν έτοιμη να ανάψεις;
Ποιες εντολές έπρεπε να παραβείς; Ποιες προσδοκίες διέψευσες; Ποιο πεπρωμένο στράβωσε;
Έτρεχες οργισμένη, χαρούμενη, συνεπαρμένη. Έτρεχες, χωρίς να γνωρίζεις πλήρως τι μπορεί να κάνει μία πεισμονή. Ήσουν μια φλόγα, μια καιόμενη αέρια μάζα που υψωνόταν πάνω από σώματα που φλέγονταν και εξέπεμπε φως και θερμότητα.
Οδόφραγμα, κραυγή, επανάσταση. Ποιανού εγγονή; Ποιανής γιαγιάς τέφρα; Σπίθα που ανάβει;
Πού έτρεχες με αυτό το καδρόνι; Τόσο λυγερή, τόσο όμορφη, τόσο απαλή, τόσο εξεγερμένη.
Τόσο πρόθυμη να στήσεις οδοφράγματα για να τους σταματήσεις.
Τόσο πρόθυμη να βάλεις εκεί το σώμα σου, όπως μόνο εκείνες ξέρουν.
Αρνούμενη να διαπραγματευτείς, να υποχωρήσεις, για να γίνεις η τέχνη εκείνης της κραυγής που δεν είναι ολόκληρη η κραυγή.
Τι τόλμησες να κάνεις κόντρα στο αναμενόμενο, κόντρα σε ό,τι είχες μάθει;
Πόσο κόστισε να κουβαλήσεις εκείνο το κοντάρι, να ανάψεις τη φωτιά, να υπομείνεις την αυγή;
Τι έκαψαν αυτές οι φλόγες;
Τι απέγιναν αυτές οι στάχτες;
Τι σταμάτησε εκείνο το οδόφραγμα;
Σε είδαν να τρέχεις μέσα από το παράθυρο της Σχολής Κομμωτικής; Τι σκέφτηκαν για τα μαλλιά σου που τα φυσούσε ο άνεμος; Ήθελαν να τα δέσουν, να τα κόψουν, να τα μαζέψουν, να τα σιδερώσουν, να τα στεγνώσουν, να τα κρατήσουν για να μην μπορείς να προχωρήσεις μπροστά; Σε είδαν να τρέχεις από τα παράθυρα, από την απέναντι πλευρά του δρόμου, εκεί που ήταν η κάμερα; Τι έκαναν αφού σε είδαν;
Μήπως οι σύντροφοί σου που μιλούσαν για τον Νέο Άνθρωπο μιλούσαν και για σένα, μιλούσαν για τη γυναίκα, τη νέα γυναίκα; Ήσουν εσύ;
Όλα άρχιζαν, όλα ήταν ακριβώς πίσω από εκείνη τη γωνία. Ο έρωτας, η μαχητικότητα, η επανάσταση... Τι συνέβη μετά; Τι σου συνέβη μετά; Επέζησες από το κυνήγι; Με πόσες πληγές; Με πόσες απουσίες; Πόσο πόνο;
Τι έχει απομείνει; Πού είναι τα οδοφράγματα σήμερα;
Τι έχει απομείνει κάτω από το καλντερίμι, την άσφαλτο και τις μέρες; Ποια φωτιά έχει απομείνει, ποια καδρόνια, ποιες τρεχάλες, ποια αίσθηση του επείγοντος, ποιες μάχες; Ποιος έχει απομείνει σε αυτή τη γωνία, σήμερα; Είναι ακόμα εκεί η σχολή κομμωτικής; Είναι ακόμα ανοιχτό το μπαρ στη γωνία ή έχει κλείσει;
Πού είναι οι άνθρωποι που σε είδαν να τρέχεις; Τι κάνουν, τι δουλειά κάνουν, ποιον ψηφίζουν; Τι θα έκαναν αν σε έβλεπαν πάλι να τρέχεις;
Ποια πράγματα αξίζουν σήμερα το οδόφραγμά σου;
Για ποια πράγματα θα έπρεπε να τρέξεις;
Κείμενο των: Luciano Debanne, Diego Valeriano, Cora Gamarnik
Η φωτογραφία τραβήχτηκε στο Ροζάριο από τον Carlos Saldi στις 21 Μαΐου 1969, αλλά θα μπορούσε να είχε τραβηχτεί στο Κοριέντες, στο Μπουένος Άιρες, στο Ρίο Νέγκρο, στη Μεντόζα, στο Τουκουμάν... Το "Cordobazo" απείχε μόλις οκτώ ημέρες.
Το πρωί της Τετάρτης 21 Μαΐου, διαμαρτυρόμενοι για τον θάνατο από αστυνομική σφαίρα του φοιτητή Adolfo Bello, περίπου 4.000 μαθητές και φοιτητές, μαζί με εργαζόμενους που συντάχθηκαν με το κάλεσμα της CGT de los Argentinos, συγκεντρώθηκαν κοντά στο δημαρχείο του Ροζάριο για μια "σιωπηλή πορεία". Η επαρχιακή αστυνομία προσπάθησε να τους εμποδίσει, αλλά κατατροπώθηκε, παρά τη συμβολή της Χωροφυλακής και της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας. Το Ροζάριο εξερράγη. Εργάτες και φοιτητές έστησαν από κοινού οδοφράγματα, έκαψαν αυτοκίνητα και τρόλεϊ και απώθησαν τις δυνάμεις καταστολής. Η πόλη αφέθηκε στα χέρια των διαδηλωτών. Λίγες μέρες μετά το "Rozariazo", ήταν η σειρά του λαού της Κόρντοβα, της σημαντικής αυτής βιομηχανικής πόλης της Αργεντινής, να εξεγερθεί ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία.
Αργεντίνικη εκδοχή του Μάη του '68, το "Cordobazo" μιμήθηκε από πολλές άλλες πόλεις, σε μια περίοδο συνεχών εργατικών και φοιτητικών απεργιών, αναγκάζοντας τελικά την αργεντίνικη χούντα να θέσει σε εφαρμογή, υπό τον στρατηγό Lanusse, μια "Μεγάλη Εθνική Συμφωνία" που άνοιξε το δρόμο για τη νομιμοποίηση του Περονισμού, απαγορευμένου από τη δεκαετία του 1950, και τη διεξαγωγή εκλογών τον Μάρτιο του 1973, τις οποίες και κέρδισε το Περονιστικό Κόμμα.
Η Confederación General del Trabajo de los Argentinos (CGTA), η οποία αντιτάχθηκε στην πολιτική της CGT για διαπραγματεύσεις με τη δικτατορία, ήταν ιδιαίτερα δραστήρια κατά τη διάρκεια του Cordobazo, με επικεφαλής τον Agustín Tosco. Αφού κάλεσε σε γενική απεργία, απαγορευτήκε στις 30 Ιουνίου 1969 από τη δικτατορία και τα περισσότερα μέλη της φυλακίστηκαν.
[Wikipedia]
Δείτε επίσης στο Αλμανάκ:
"Ο μπαμπάς μου, ο βασανιστής": η σπαρακτική μαρτυρία της κόρης ενός γενοκτόνου
El Internauta. To προφητικό μετα-αποκαλυπτικό graphic novel του Héctor Oesterheld.
