Μήδεια
'Οπερα μπαρόκ του Marc-Antoine Charpentier (1643 - 1704)
Ο David McVicar μεταφέρει την όπερα του Marc-Antoine Charpentier στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο σε μια εξαιρετικά επιμελημένη σκηνοθεσία με κωμικά στοιχεία, υποστηριζόμενη από έναν ταλαντούχο θίασο.
Φανταστική, τραγική Μήδεια
Eric Dahan
Libération - 21.04. 2024
Ξεχασμένη για τριακόσια χρόνια, η Μήδεια του Marc-Antoine Charpentier κάνει σήμερα θραύση στην Όπερα του Παρισιού. Και ο λόγος είναι απλός: ο William Christie, ο Αμερικανός που αποκάλυψε τον συνθέτη στο γαλλικό κοινό και κυκλοφόρησε την πρώτη ηχογράφηση του έργου το 1984, είναι αυτός που διευθύνει το έργο. Επιπλέον, βρίσκεται στο τιμόνι των Les Arts florissants, του συνόλου με όργανα εποχής που ίδρυσε το 1979, και έχει παραδώσει πλέον στον Paul Agnew. Όσο για την παραγωγή, που αγοράστηκε από την Αγγλική Εθνική Όπερα του Λονδίνου, όπου παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2013 , υπογράφεται από τον David McVicar: έναν πραγματικό σκηνοθέτη όπερας με παραστάσεις που επαινέσαμε, από το Théâtre des Champs-Elysées μέχρι το Met της Νέας Υόρκης, και που ξέρει πώς να δημιουργεί θέατρο όταν οι πρωταγωνιστές εμπλέκονται σε καταστάσεις, και μιούζικαλ όταν η μουσική και ο χορός υπερισχύουν του δράματος. Το γεγονός ότι ο Σκωτσέζος μετέφερε το έργο στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και το μετέτρεψε κατά διαστήματα σε κωμωδία δεν αποτελεί έκπληξη: πρόκειται για μια από τις συνήθεις εμμονές του, που δικαιολογείται εδώ εύκολα δεδομένης της σοβαρής ικανότητας με την οποία ζωντανεύει τη σκηνή, αυτή τη φορά με τη βοήθεια της χορογράφου Lynne Page.
Η σκηνή της άφιξης του 'Ερωτα, ένα κανονικό μπαλέτο από Αμερικανούς GI’s, Βρετανούς στρατιώτες του Βασιλικού Ναυτικού και σκανδαλιάρικα κορίτσια του καμπαρέ κάτω από ένα αεροπλάνο λουσμένο σε μωβ και φούξια φώτα από την Paule Constable, και εκείνη του Κάτω Κόσμου, όπου η Μήδεια εξαπολύει υπερφυσικές δυνάμεις για να πραγματοποιήσει τη μοιραία εκδίκησή της, έχουν όλα τα χαρακτηριστικά των περφόρμανς του Bob Fosse ή του Busby Berkeley για το Μπρόντγουεϊ και το Χόλυγουντ. Το άλλο ατού αυτής της παραγωγής είναι η ανάθεση του ρόλου στη Lea Desandre, που τόσο αναμενόταν από τους θαυμαστές της αλλά και τρόμαζε εκείνους που θεωρούν ότι δεν έχει υπέρ της ούτε την ορμή, ούτε αρκετό όγκο, για να μην αναφέρω το σφιχτό βιμπράτο που μπορεί να ξαφνιάζει. Ο Κρίστι την υπερασπίζεται φανατικά: σπάνια έχει ακουστεί να συνοδεύει μια τραγουδίστρια με τόση θέρμη και πάθος και να συνταιριάζει, γι' αυτήν, τα αναλόγια του συνόλου του στο όριο του ρομαντικού legato.
Είναι αλήθεια ότι η Γαλλοϊταλίδα mezzo, επί τρεις ώρες, δεν λυπήθηκε τον εαυτό της, θυμίζοντας, με την εντυπωσιακή επανεφευρεμένη σκηνική της παρουσία τη Natalie Dessay όταν εκείνη, με κίνδυνο να κάνει τους πουριτανούς του bel canto να ουρλιάζουν, βυθιζόταν ψυχή τε και σώματι στην τρέλα της Lucia di Lammermoor στη Βαστίλη. Αν όλα τα βλέμματα είναι καρφωμένα στη Lea Desandre, το καστ περιλαμβάνει και άλλους εξαιρετικούς τραγουδιστές πρώτης γραμμής, αρχής γενομένης από τον σπουδαίο κοντρατένορα της στιγμής, τον Reinoud Van Mechelen, που προβάλλει έναν Ιάσονα με γούστο και σιγουριά, και τον βαρύτονο Laurent Naouri, ο οποίος, με τη φυσική του επιβλητικότητα και δύναμη, υποδύεται έναν βασιλιά Κρέοντα μέχρι την πτώση του. Προσθέτοντας τις φρουτώδεις υψηλές νότες της Ana Vieira Leite ως Κρέουσα, τη βαθιά συναισθηματική Κλεώνη της Elodie Fonnard και τον ντελικάτο 'Ερωτα της Julie Roset, γίνεται κατανοητό γιατί οι λάτρεις της λυρικής τραγωδίας και της μπαρόκ απαγγελίας θα έχουν κάθε λόγο να ενθουσιαστούν στο Palais Garnier.
