Ο θάνατος στο Ouagadougou της γαλλο-μαροκινής φωτογράφου Leïla Alaoui
Επισκεπτόταν την Μπουρκίνα Φάσο στα πλαίσια μιας αποστολής της Διεθνούς Αμνηστίας. Χτυπήθηκε από σφαίρες στη βεράντα του καφέ-εστιατορίου Cappuccino στη διάρκεια της πρόσφατης τρομοκρατικής επίθεσης. Υπέκυψε χθες στα τραυματά της.
Η νηφάλια και διαυγής άποψη της Leïla Alaoui για το ζήτημα του τζιχαντισμού και της τρομοκρατίας.
Συνέντευξη στον Antoine Coutin (Actuphoto, 26.11.2015)
―Εσείς που ζείτε ανάμεσα στη Βυρητό και το Παρίσι, πως κρίνετε τις πρόσφατες επιθέσεις που έπληξαν αυτές τις πόλεις ;
Πιστεύω πως στο Λίβανο αντιλαμβανόμαστε πως αυτός ο πόλεμος δεν αφορά μόνο τον αραβικό κόσμο αλλά επεκτείνεται κι αλλού. Οι ενέργειες των δυτικών χωρών αποτελούν εξάλλου βαρύνοντες παράγοντες σ' αυτόν τον πόλεμο που τείνει να παγκοσμιοποιηθεί.
Μένω στο Παρίσι εδώ και κάποιους μήνες επειδή δουλεύω πάνω στις πρώτες γενιές μεταναστών που προέρχονται από τις παλιές γαλλικές αποικίες και προτεκτοράτα και ήρθαν να δουλέψουν στη Γαλλία στη δεκαετία του '60. Ενδιαφέρομαι για τη μνήμη και την ιστορία τους κι επομένως συναναστρέφομαι πολύ με ανθρώπους που μετανάστευσαν. Πηγαίνω συχνά στα προάστια και σοκάρομαι όταν βλέπω όλη αυτή τη γαλλική, μουσουλμανική, νεολαία, να αναζητά την ταυτοτητά της.
Κάποια από αυτά τα αγόρια που έχασαν καθε ιδεολογία έπεσαν στα νύχια του εξτρεμισμού. Πως γίνεται να στρατολογούνται τόσα αδύναμα πνεύματα στη Γαλλία ; Μήπως όλο αυτό το δημιουργήσαμε κι εμείς ; Μιλάω ως Γαλλίδα : μήπως δημιουργήσαμε μία χαμένη γενιά, χωρίς ταυτότητα, η οποία νιώθει στιγματισμένη ; Υπάρχει κάποια αριστερή, φιλομουσουλμανική, ιδεολογία που να επιτρέπει να προχωρήσουν τα πράγματα ; Δυστυχώς, έχουμε μόνο τους ισλαμιστές που τους προσφέρουν μία τέτοια ιδεολογία στην οποία πιστεύουν ότι ανήκουν. Κατά τη γνώμη μου, η Γαλλία φέρει κάποια ευθύνη γι' αυτήν τη νεολαία που αποδέχεται την τρομοκρατία, όσο κι αν δεν δικαιολογούνται αυτά που συνέβησαν.
Οι πρώτες γενιές μεταναστών είναι άνθρωποι που αγαπούν τη Γαλλία, που είναι εργάτες, που αγωνίστηκαν για την κοινωνική ενσωμάτωση, που αγωνίστηκαν για το Μάη το '68, και οι άνθρωποι αυτοί αγαπούν αυτήν τη χώρα. 'Οπως και τα παιδιά τους. Η τρίτη, αν όχι η τέταρτη γενιά, είναι αυτή που είναι χαμένη. Τα παιδιά αυτά ζουν σε έναν κόσμο πολύ ισλαμοφοβικό όπου δεν υπάρχουν οικονομικές ευκαιρίες. Μεγάλωσαν σε γκέτο. Ζουν σε έναν κόσμο όπου δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες με τους άλλους, επομένως πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας και να παύσουμε να ταυτίζουμε το Ισλάμ με την τρομοκρατία.
