"Μην αφήσετε την ιστορία μας να τελειώσει εδώ"
17.000 αγνοούμενοι ζητούν ακόμη δικαίωση στο Λίβανο. Η διαδικτυακή πλατφόρμα Fus'hat amal, η οποία δημιουργήθηκε πριν δύο χρόνια με τη συμβολή 18 MKO, τους ξαναδίνει ένα πρόσωπο και μια φωνή. Μαρτυρίες από τις οικογένειες των αγνοουμένων συγκεντρώνονται συνεχώς από 40 ειδικά εκπαιδευμένους εθελοντές, για να διαμορφωθούν ως προσωπικές ιστορίες.
Στην οικογενειά μου ήμασταν τρία αγόρια και δύο κορίτσια. Εγώ, ο πρωτότοκος, αγαπούσα πολύ τη μητέρα μου. 'Ηταν πάντα στο πλευρό μου. Όπως εκείνη τη μέρα που χτύπησα το αυτοκίνητο. Εκείνη πήγε να τακτοποιήσει την υπόθεση με τον ιδιοκτήτη του άλλου οχήματος. Ευτυχώς που ήταν εκεί ! Της έμαθα τα τραγούδια του Marcel Khalifé. Τα έπαιζα στην κιθάρα ώρες ολόκληρες. 'Ηθελα να γίνω ένας επαγγελματίας κιθαρίστας.
Αλλά τα ονειρά μου ματαιώθηκαν στις 17 Ιουνίου 1982. Εκείνη τη μέρα δεν γύρισα στο σπίτι. 'Ημουν 15 ετών.
Από τότε, η μητέρα μου αγωνίζεται για να με ξαναβρεί. Πριν μερικά χρόνια, τη μέρα των γεννεθλίων μου, πήγε και άφησε ένα τριαντάφυλλο στο τελευταίο σημείο όπου βρισκόμουν πριν εξαφανιστώ. Εκεί φύτεψε κι ένα δέντρο στη μνήμη μου. Πηγαίνει να το δει κάθε φορά που νιώθει την ανάγκη να βρεθεί κοντά μου. Ονομάζομαι Maher Kassir και η μητέρα μου Maryam Saïd. Μην αφήσετε την ιστορία μας να τελειώσει εδώ.
Ονομάζομαι Samia. Την εποχή εκείνη (στη δεκαετία του '80), ζούσα στη Μόσχα όπου σπούδαζα. 'Ημουν ευτυχισμένη εκεί. 'Ενοιωθα ασφαλής. Δεν επιθυμούσα να επιστρέψω στο Λίβανο. Δέκα χρόνια νωρίτερα, ο πατέρας μου και τα δυό αδέρφια μου είχαν σκοτωθεί στο Tall el-Zaatar. Το 1988 ο πόλεμος ακόμα μαινόταν, αλλά η μητέρα μου ήθελε να περάσω μαζί της τις διακοπές επειδή της έλειπα.
Εκπλήρωσα την επιθυμία της. Πήγα να επισκεφθώ την οικογένειά μου και τους φίλους μου και πέρασα πολύ ωραία.
'Οταν ήρθε η ώρα να γυρίσω πίσω, το αεροδρόμιο της Βηρυτού ήταν κλειστό, όπως συνέβαινε συχνά εκείνη την περίοδο. Τότε, οι φίλοι μου κι εγώ -ήμασταν τέσσερα κορίτσια και ένα αγόρι- αποφασίσαμε να πάρουμε ένα ταξί μέχρι τη Δαμασκό, κι από κει θα ταξιδεύαμε με αεροπλάνο ως τη Μόσχα. Ξεκινήσαμε, αλλά φτάσαμε μόνο ως τη διασταύρωση του Μουσείου. Εκεί μας απήγαγαν και τους πέντε. Από τότε, κανείς δεν ξανάκουσε για μας.
Ονομάζομαι Samia Mahmoud. Μην αφήσετε την ιστορία μου να τελειώσει εδώ.
Ονομάζομαι Milad. Γεννήθηκα το 1965 στο Aïn Majdalain, ένα χωριό κοντά στη Jezzine. Στην οικογένειά μου έλεγαν πως ήμουν ερωτευμένος με την ξαδέρφη μου. Θα κρατήσω αυτό το μυστικό για μένα.
'Ημουν ένα γελαστό παιδί που δεν έπαιρνε τη ζωή πολύ στα σοβαρά. Η αδερφή μου η Jeannette ήταν η καλύτερη συντροφός μου στο παιχνίδι. 'Οταν οι μάχες μας υποχρέωναν να παραμείνουμε στα καταφύγια, προσπαθούσαμε να ξεπεράσουμε το φόβο μας παίζοντας χαρτιά.
Στις 30 Αυγούστου 1983, στην ηλικία των 18 ετών, εξαφανίστηκα. Μόλις είχα καταταγεί στο στρατό. Με είχαν βάλει φρουρό σε ένα μπλόκο κοντά στο αεροδρόμιο της Βηρυτού. Εκεί με απήγαγαν. Ονομάζομαι Milad Youssef, μην αφήσετε την ιστορία μου να τελειώσει εδώ.
Ονομάζομαι Kariman Ahmad. Γεννήθηκα στις 23 Ιανουαρίου 1956. 'Οταν ξέσπασε ο πόλεμος, δεν είχα μπει ακόμη στα 20. Ωστόσο, με όλη τη νεανική μου ενέργεια, θέλησα να εμπλακώ, όχι με όπλα στα χέρια, αλλά προσφέροντας βοήθεια στα πολλά θύματα. 'Εγινα νοσοκόμα. Την ίδια εκείνη περίοδο παντρεύτηκα και έγινα περήφανη μητέρα του Racha και του Ziad.
Κανείς δεν ξέρει τι μου συνέβη τη μέρα εκείνη του Ιουνίου του 1986. Βιαζόμουν να ξαναβρώ τα παιδιά μου και να τα κρατήσω στην αγκαλιά μου. Αλλά κάπου ανάμεσα στη Βηρυτό και τη Σαίντα, με απήγαγαν.
Ο πολέμος συνεχιζόταν ήδη εδώ και 11 χρόνια. Παρ' όλη την αφοσιωσή μου στη δουλειά μου, ήθελα να φύγω και να πάω να εγκατασταθώ με τα δυό παιδιά μου κάπου όπου θα ήμασταν ασφαλείς. Σε ένα μέρος όπου θα μπορούσαμε να κάνουμε όλα αυτά που μας αρέσουν : να διαβάζουμε, να κολυμπάμε, να γελάμε και να αγαπάμε. 'Οπου θα μπορούσα επίσης να συνεχίσω τις σπουδές μου.
'Ημουν 30 ετών κι αυτά ήταν τα ονειρά μου τη μέρα που εξαφανίστηκα.
Μην αφήσετε την ιστορία μου να τελειώσει εδώ.
Ονομάζομαι Iskandar. Η οικογενειά μου με φωνάζει "Alico". Στις 5 Μαίου 1985, τη μέρα που εξαφανίστηκα, ήμουν 28 ετών. Φιλόδοξος φοιτητής, ετοίμαζα ένα μάστερ στο Μάρκετινγκ στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού. Παράλληλα, εργαζόμουν στην τράπεζα HSBC. Ονειρευόμουν να έχω τη δική μου επιχείρηση. Η ζωή μου ήταν γεμάτη, την περνούσα ανάμεσα στο πανεπιστήμιο, τη δουλειά μου και την οικογενειά μου. Ο πατέρας μου δεν ζούσε και στήριζα τη μητέρα μου, τον αδερφό μου και την αδερφή μου. Τα σαββατοκύριακα ωστόσο, κατάφερνα να διασκεδάζω λίγο. Μου άρεσε πολύ να χορεύω με τους φίλους μου. Η μικρή μου αδερφή, η Lina, επέμενα πάντα για να με συνοδεύει. Κάποιες φορές της έκανα το χατήρι.
'Εμενα στο Mousseitbé, μια περιοχή της δυτικής Βηρυτού με πολλούς παραστρατιωτικούς. Μια μέρα, ενώ βρισκόμουν στο σπίτι με τη μητέρα μου και τη Lina, δύο άνδρες εμφανίστηκαν και ζήτησαν να μου μιλήσουν. Τους είπα ότι θα απαντούσα σε όλες τις ερωτήσεις τους, αλλά δεν ήθελα να φύγω από το σπίτι. Με απείλησαν ότι θα συλλάμβαναν όλη την οικογενειά μου, αν δεν τους ακολουθούσα.
Από τότε δεν με ξαναείδε κανείς.
Ονομάζομαι Iskandar Zakhia. Μην αφήσετε την ιστορία μου να τελειώσει εδώ.
Ονομάζομαι Ali Hamadeh. Γεννήθηκα το 1971. Ο πατέρας μου είχε πεθάνει πριν γεννηθώ κι έτσι η μητέρα μου με μεγάλωσε μόνη της. Κάθε μέρα με άφηνε στο σχολείο πηγαίνοντας για τη δουλειά της στην εφημερίδα as-Safir. Κάποιες φορές ξεφεύγαμε μακριά από την πόλη και τη βία για να επισκεφθούμε τη γιαγιά και τον παπού μου στην Qmatiyyeh, που απείχε περίπου 17 χμ. από την πρωτεύουσα.
Η ειρωνεία είναι ότι εξαφανίστηκα μετά από μία απ' αυτές τις όμορφες εκδρομές. 'Ηταν μια Δευτέρα και επέστρεφα στη Βηρυτό μετά από ένα σαββατοκύριακο με τους δικούς μου. 'Ηταν στις 26 Μαρτίου 1984. Ήμουν 13 ετών.
'Ενας φίλος της οικογένειας είχε αναλάβει να με κατεβάσει στη διασταύρωση του Μουσείου, αλλά δεν φτάσαμε ποτέ. Οι οικογένειές μας δεν έμαθαν ποτέ τι μας συνέβη.
Η μητέρα μου δημοσίευσε διάφορα γράμματα στην as-Safir. Με ικέτευσε να μην αφήσω ποτέ τους απαγωγείς μου να ενσπείρουν το κακό μέσα μου, να μην τους αφήσω ποτέ να μου στερήσουν την αθωότητά μου και την παιδικότητά μου.
Στις επιστολές της με διαβεβαίωνε ότι θα με προστάτευε από κάθε κακό και μου έγραφε πως θα εγκαταλείπαμε τη χώρα μόλις θα επέστρεφα. Δεν επέστρεψα ποτέ. Και στις 27 Δεκεμβρίου 1984, στις 9 η ώρα το βράδυ, η μητέρα μου δεν άντεξε τη δυστυχία της και αφαίρεσε τη ζωή της.
'Ημουν 13 ετών τη μέρα που η ιστορία μου σκεπάστηκε από τη σιωπή. Μην την αφήσετε να τελειώσει εδώ.
* Η πλατφόρμα Fus'hat amal υπάρχει σε δυό εκδοχές, στα αραβικά και στα αγγλικά. Οι παραπάνω ιστορίες προέρχονται από τη γαλλική μετάφραση της λιβανέζικης εφημερίδας L' Orient le Jour.
