Οι αντάρτες των παραλιών
του Mondello, της Φλόριντα, της Καλιφόρνιας, του Αλίμου, της Λούτσας, της Γλυφάδας, της Βουλιαγμένης...
Το φαινόμενο της γεμάτης πλατείας και παραλίας
'Αγνοια κινδύνου; Αμφισβήτηση του ιατρικού-πολιτικού λόγου; Στωϊκή στάση; Αντι-αυταρχικό ξέσπασμα;
Μεσόγειος, η γειτονιά μας
Οι αντάρτες του Mondello μεταξύ μπάνιου και ομαδικού παιχνιδιού: "Εδώ, σε μας, δεν υπάρχει ιός"
Alessandra Ziniti
La Repubblica, 10.05.2020
*
ΠΑΛΕΡΜΟ- Μία selfie με μάσκα μπροστά στη θάλασσα της Καραϊβικής [τα γαλαζοπράσινα νερά της θάλασσας του Mondello εξηγούν την παρομοίωση -σ.σ.] είναι must. Αρκεί για να διηγηθούμε στα κοινωνικά μέσα ότι αυτό το Σάββατο κοντά στη θάλασσα είναι τόσο διαφορετικό, παρότι τελικά είναι το ίδιο όπως πάντα. Μέσα σε μια στιγμή, η μάσκα καταλήγει στο βάθος του σακιδίου μαζί με την αλυσίδα του ποδηλάτου ή του σκούτερ, και πάμε να κατακτησούμε την παραλία: απλώνονται οι διπλές πετσέτες, όπου χωρούν και τέσσερις μαζί, και βγαίνουν έξω οι μπάλες και οι ρακέτες. Υπάρχει κρέμα, ναι, για την αποφυγή των εγκαυμάτων λόγω του πρώτου ανέφελου ήλιου, με τους 25 βαθμούς το μεσημέρι, και με ένα αεράκι που σε πείθει πως το Covid δεν υφίσταται πραγματικά.
Η Ρίτα, 19 ετών, ξυπνά τους πέντε φίλους της. Έτοιμη για το πρώτο ομαδικό παιχνίδι της μέρας, λικνίζεται στις νότες της ραπ εκδοχής του Bella ciao κοιτώντας πονηρά προς την ομάδα αγοριών, με τα μυώδη σώματα και τα πολλά τατουάζ, που λίγα μέτρα πιο κει έχουν γίνει ένα κουβάρι γύρω από μία ολοκαίνουργια Supersantos [μπάλα του μπάσκετ -σ.σ.]. Ο Σαγιέντ, ο Αφγανός, με μάσκα και γάντια, που στέκεται με τις δικές του μπάλες κρεμασμένες στα δέντρα, μας λέει: "Πουλήσα δώδεκα από αυτές σήμερα το πρωί. Ήρθα επειδή μου είπαν ότι χθες η παραλία ήταν γεμάτη κόσμο. Νόμιζα ότι απαγορευόταν".
Αλλά δεν είναι έτσι. Είναι άλλο πράγμα οι ομπρέλες κάθε τρία μέτρα και οι κοινωνικές αποστάσεις. Mondello όπως Navigli [κανάλια του Μιλάνου -σ.σ.] και ο δήμαρχος Leoluca Orlando (δήμαρχος του Παλέρμο), στο ίδιο μήκος κύματος με τον Beppe Sala [δήμαρχο του Μιλάνου - σ.σ.], απειλεί: "Σοβαρότατες συμπεριφορές. Εάν, όπως φαίνεται, δεν υπάρχει αίσθημα ευθύνης, θα απαιτηθούν δραστικά μέτρα τις επόμενες ώρες για να εμποδίστεί η πρόσβαση σε δημόσιους χώρους που καταλαμβάνονται μαζικά".
'Ολοι αυτοί που χορεύουν, παίζουν ποδόσφαιρο και ρακέτες, φιλιούνται με πάθος, κινδυνεύουν να κλείσουν την παραλία. "Η θάλασσα είναι εδώ και μας προσκαλεί. Είμαστε στον ήλιο, στο νερό. Τι το κακό κάνουμε; Κι έπειτα, εδώ στο Παλέρμο, δεν υπάρχει ιός. Δεν ξέρω κανέναν που να το έχει κολλήσει." Έτσι το βλέπει ο 'Αντζελο, 26 ετών, πριν κλωτσήσει την μπάλα στη θάλασσα και τρέξει για να βουτήξει πριν από όλους τους φίλους του: είναι καμιά δεκαριά, τρέχουν δίπλα-δίπλα, σπρώχνονται, φωνάζουν, σηκώνουν σύννεφα άμμου και καταβρέχονται, με τα νερά να πιτσιλίζουν τα πρόσωπα της Λουκίας και της Σίλβιας, 2 και 4 ετών, στο πρώτο μπάνιο της σεζόν με τον παππού τους. Επειδή η παραλία είναι και δική τους: των παππούδων και των εγγονιών που ξαναβρίσκονται, αγκαλιάζονται και κρατιούνται από το χέρι ανάμεσα σε κάστρα από άμμο, κουβάδες και φτυάρια. Ο Ματέο Μπελβεντέρε είναι 72 ετών και δεν φαίνεται να τον απασχολεί να διατηρεί αποστάσεις: "Δεν έχω δει τα κορίτσια εδώ και δύο μήνες, αλλά τώρα που μπορείς να βγαίνεις έξω, δεν νομίζω ότι υπάρχει κίνδυνος να τα πηγαίνω στην παραλία".
Το ότι απαγορεύεται στην παραλία ακόμη και να κάνεις ηλιοθεραπεία δεν φαίνεται να το γνωρίζει κανείς. Κοιτάζουν γύρω, βλέπουν εκατοντάδες ανθρώπους να κάνουν το ίδιο. Επομένως είναι εφικτό. "Πριν δεν μπορούσες, προσπαθεί να εξηγήσει ο Τζουζέπε, ένας σπουδαστής κοντά στην ωριμότητα - έρχονταν τα ελικόπτερα να ελέγξουν από ψηλά και ακόμη κι αν έβρισκαν ένα μόνο άτομο στην παραλία, χαμήλωναν και το ανάγκαζαν να φύγει. Τώρα κανείς δεν έρχεται να κάνει συστάσεις. Και το αστυνομικό τμήμα είναι εκεί, δεν είναι ότι δεν μας βλέπουν". Περιττό να προσπαθήσετε να πείσετε αυτά τα παιδιά ότι στη θάλασσα επιτρέπεται να έρχονται μόνο για κολύμπι και μετά να φεύγουν ή να κάνουν σερφ, κανό, ιστιοπλοΐα. Εν ολίγοις, σπορ, όχι διακοπές. Όχι σάντουιτς και μπύρες, spritz και πατατάκια από το σπίτι. Το αστυνομικό τμήμα βλέπει στην παραλία, δύο περιπολικά είναι σταματημένα την πλατεία Valdesi, περισσότερο ως προειδοποίηση για όσους φτάνουν από την πόλη, αλλά δεν εμποδίζουν κανέναν. Δύο καραμπινιέρι με μοτοσικλέτες έρχονται να ρίξουν μια ματιά και φεύγουν.
Ο Ντανίλο και η Στεφανία είναι ξαπλωμένοι πάνω στην τετράγωνη πετσέτα τους, αγκαλιάζονται και τα στόματά τους πια δεν ξεκολλούν. Όταν αναδύονται από την επανακτημένη τους οικειότητα, λένε με ειρωνία: "Είμαστε αρραβωνιασμένοι, πως να το πούμε; Congiunti [το ιταλικό υπουργείου Εσωτερικών κατάρτησε μία ολόκληρη λίστα με τους congiunti-συγγενείς -σ.σ.]. Επομένως μπορούμε ...". Ναι, φυσικά, πείτε τους όμως ότι το διάταγμα που υπέγραψε ο πρωθυπουργός προβλέπει ότι οι συναντήσεις μεταξύ συγγενών πραγματοποιούνται με μάσκα και σε απόσταση.
Είναι και κάποια που ήρθε εδώ με τις καλύτερες προθέσεις. Η Μαρία διένυσε τα επτά της χιλιόμετρα με το ποδήλατο από την πόλη, έψαξε μια γωνιά για να ξαπλώσει μόνη της και να διαβάσει ένα βιβλίο. Τρεις άλλες κυρίες έχουν απλώσει τις πετσέτες κρατώντας μία απόσταση τουλάχιστον δύο μέτρων και προσπαθούν να συνομιλήσουν υψώνοντας την φωνή τους. Πολλοί γονείς με παιδιά, κάποιοι με τη μάσκα ακόμα στο πρόσωπό τους. Αλλά ακόμη και εκείνοι που διατηρούν τις αποστάσεις δεν φαίνεται να ανησυχούν για μία πιθανή επαφή με άλλους. Η θάλασσα στα μάτια τους είναι ένα ακαταμάχητο κάλεσμα σε αυτά τα μέρη, ισχυρότερο από το άγχος του κορωνοϊού που καταλήγει στο βάθος του σακιδίου μαζί με τις μάσκες.
Alessandra Ziniti
Μτφ. Σ.Σ.
"Αφού θα πεθάνουμε όλοι μία μέρα, τουλάχιστον ας πεθάνουμε πανηγυρικά!"
