Οι καταλήψεις των Χριστουγέννων του 1990 (4 - τελευταίο)
Η γενιά του Τσίπρα...
Φωτ. Σπύρος Στάβερης
Τα παιδιά είναι εντάξει.
Το άρθρο της Ρούλας Γεωργακοπούλου που συνόδευε το φωτογραφικό ρεπορτάζ για τις καταλήψεις στο περιοδικό Ταχυδρόμο :
"Θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς. Αντί για το σχολείο να είχαν καταλάβει το σπίτι. Να γυρίζαμε, ας πούμε, ένα βράδυ από τη δουλειά και να μη μας άφηναν να φτάσουμε ούτε μέχρι την πόρτα του ασανσέρ. Στην πραγματικότητα εκεί σκοντάφτουν όλα. Στο χαλάκι της εισόδου.
Ευτυχώς φέτος τις καταλήψεις τις μυριστήκαμε εγκαίρως. Τα οδοφράγματα ήταν έτοιμα μεταξύ καθιστικού και κρεβατοκάμαρας και ένα αναποδογυρισμένο τραπέζι με τα πόδια προτεταμένα έφραζε την είσοδο των παιδιών προς την τουαλέτα. 'Ετσι οι αποκλεισμένοι στράφηκαν αναγκαστικά στις αίθουσες διδασκαλίας και η ιστορία βιντεοσκοπήθηκε εξ ολοκλήρου από τα κανάλια.
Αναμνηστική φωτογραφία με τους Καταληψίες. Και με τους Ανακαταληψίες. Οι γονείς των "απ' έξω" βγάζουν σουρνάμενους τους "από μέσα", κόβοντας τα λουκέτα με πριόνι. Καθηγητής ερράπισεν μαθήτρια. Μαθήτρια έβγαλε γλώσσα στον καθηγητή της. Το Υπουργείο Παιδείας τα ρίχνει στους "εξωσχολικούς". Οι εξωσχολικοί αδύνατον να αντέξουν το προσωπικό τους φολκλόρ - έρχονται ακάλεστοι και τα κάνουν γης μαδιάμ. Τα όργανα της τάξεως παθαίνουν και αυτά κρίση ταυτότητας. Στην πορεία των μαθητών, αστυνομικοί με πολιτικά πετροβολάνε την τράπεζα και σιγοτραγουδούν "ο πιο καλός ο μαθητής ήμουν εγώ στην τάξη". Μέσα στη γενική σύγχυση κάποιοι ζητούν ενισχύσεις και τους στέλνουν έναν ιατροδικαστή. Αυτός αναλαμβάνει να καθησυχάσει τα πλήθη των αγωνιούντων ηδονοβλεψιών. Το κορίτσι είναι εντάξει ...
'Ολα τα παιδιά της Ελλάδας είναι εντάξει, εκτός από τα 9.000 περίπου Ελληνόπουλα που κάθε χρόνο κακοποιούνται από τους γονείς τους. Εμείς ιδέα δεν είχαμε. Το έγραψαν την τελευταία βδομάδα οι εφημερίδες.
Η ερευνητική ομάδα του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού έσκαψε την Ελληνική Οικογένεια μέχρι τα θεμέλια. Στο βάθος του διπλανού διαμερίσματος βρήκε τους ευυπόληπτους γονείς να κακοποιούν σεξουαλικά το παιδί τους χάριν γούστου, ενώ μια αθώρυβη αιμομεικτική μηχανή γάζωνε τα ανήλικα του πάνω ορόφου. Ούτε Τσιγγάνοι, ούτε τριτοκοσμικοί, ούτε Αλβανοί, ούτε ομογενείς. Δικοί μας άνθρωποι είναι οι "δράκοι με γραβάτα", όπως το συνόψισαν οι εφημερίδες.
Η είδηση μας πέτυχε ήδη μπλεγμένους. Μια ο ομφάλιος λώρος του μωρού της Benetton που μας έσφιξε για τα καλά το λαιμό τόσες μέρες, μια το κοντσέρτο για κλομπ και ασπίδα που παρακολούθησαν τα κρεβατάκια των Νοσοκομείων Παίδων, τελικά την αφήσαμε τη Σιωπή των Αμνών για αργότερα. Καλύτερα να τη δούμε σε θερινό ...
Μεσοβδόμαδα, τα παιδιά πάλι μας έστειλαν νέα τους. Πληροφορηθήκαμε ότι τώρα ψηφίζουν για τα πενταμελή και δεκαπενταμελή μαθητικά συμβούλια. Εκλέγουν εφορευτικές, παρακολουθούν την καταμέτρηση, μοιράζονται μεταξύ τους τις θέσεις στο προεδρείο και, καμιά φορά, τσακώνονται. Νορμάλ καταστάσεις.
Λίγες μέρες μετά τα φωτογραφίσαμε στην παρέλαση της 28ης. Πιο γερά, πιο ψηλά, πιο όμορφα τα σημερινά παιδιά. Φούσκωσαν οι λεζάντες από επετειακή αγαλλίαση. Μας αρέσουν οι παρελάσεις. Γιατί όχι ; Τις χρειαζόμαστε. Μας δίνουν υπόσταση εθνική και άλλη. Ωραία είναι να περνούν τα παιδιά και να τα καμαρώνουμε από το πεζοδρόμιο. Τα δύσκολα αρχίζουν μετά την πόρτα του ασανσέρ. Στο χαλάκι της εισόδου. Εκεί σκοντάφτουν όλοι. Γι' αυτό, οι καταλήψεις θα μπορούσαν να είχαν γίνει κι αλλιώς. Αντί για το σχολείο το σπίτι."
