Γιατί αγχώνεστε τόσο; Νέα παιδιά είστε!
Δύο λόγια για τα αυτοάνοσα μιας και έτσι όπως προχωρά ο κόσμος είναι σίγουρο ότι στο μέλλον θα αφορούν όλο και περισσότερους από εμάς.
ΕΧΩ ΑΛΩΠΕΚΙΑ ΑΠΟ ΤΑ 15. Δεν είναι και κάτι τόσο τρομερό, απλά μου πέφτουν μαλλιά, μια στο τόσο και από διάφορα σημεία του κεφαλιού. Δεν το ελέγχω, ούτε ακριβώς καταλαβαίνω πώς λειτουργεί. Αλλά είμαι αγόρι ή άντρας (;), και μου είπαν ότι δεν είναι και τόσο τραγικό, φαντάσου να ήσουν κορίτσι… Γιατί ένα αγόρι χωρίς μαλλιά είναι πιο οκ από ένα κορίτσι.
Η σκέψη αυτή δεν με κάνει να χαίρομαι, δεν θέλω να ανταγωνιστώ καθόλου αυτό το κορίτσι που του πέφτουν μαλλιά, ούτε το αγόρι χωρίς φρύδια ή βλεφαρίδες. Δεν νιώθω καλύτερα.Το σκέφτομαι αυτό το κορίτσι, γιατί στα μάτια των ηλιθίων αυτή την έχει χειρότερα από εμένα. Δεν με νοιάζει που χάνω ή – κερδίζω, λες και στην ηλίθια λογική τους μόνο όταν κάποιος την έχει χειρότερα από όλους κερδίζει το δικαίωμα να παραπονιέται. Δεν νιώθω καθόλου την ανάγκη να ψάχνω ποιος την έχει γαμήσει περισσότερο ή ποιος γεννήθηκε υπερτυχερός για να νιώθω καλύτερα ή χειρότερα με εμένα.
Από την πρώτη φορά που άρχισαν να μου πέφτουν τα μαλλιά, θυμάμαι έναν σιγανό πανικό και απανωτά ραντεβού με γιατρούς. «Δεν είναι κάτι τραγικό», μου λέγαν όλοι. Θυμάμαι επισκέψεις σε κάθε λογής μάστορες για να με φτιάξουν, μια παρέλαση από δερματολόγους, ομοιοπαθητικούς, βελονιστές και ψυχολόγους.
Όλοι σου λένε πως, είναι απλά μαλλιά. Να είσαι χαρούμενος που είσαι υγιής. Γιατί οι άρρωστοι είναι αυτοί που την έχουν πραγματικά γαμήσει. Και στο σπίτι μου, είμαστε πάντα χαρούμενοι που είμαστε υγιείς. Αν είσαι άρρωστος και το διαβάζεις αυτό, είμαι σίγουρος πως πάλι θα σου βρουν κάποιον πιο άτυχο για να νιώσεις καλά. Το μακρύ χέρι της καπιταλιστικής σκέψης σου τραβάει το μανίκι. Ελεύθερη αγορά σημαίνει ανταγωνισμός σε όλα, χέσε μας με τις τρίχες σου, άντε αγόρασε καμμιά αμπούλα και κανά σαμπουάν και βούλωσέ το.
Για τα μαλλιά μου φταίω εγώ που είμαι τόσο αγχωμένος - κι ας μην το νιώθω, κι ας μην το ξέρω. Και τα παιδιά με τα κάθε λογής αυτοάνοσα, αυτά τα ίδια φταίνε.
Μην είστε τόσο αγχωμένα ρε ηλίθια.
Για την φίλη μου με την νόσο του Crohn’s, για αυτήν με το ευερέθιστο έντερο, και τον γνωστό μου με την λεύκη. Για αυτήν που διπλώνεται στα δύο από τις σουβλιές στην κοιλιά και αυτή που ψαχουλεύει το κεφάλι της ξεριζώνοντας τρίχες.
Γιατί αγχώνεστε τόσο; Νέα παιδιά είστε.
Αλλά αυτό το αίσθημα - που οι γιατροί μας ονομάζουν άγχος, το οποίο τρυπά τα στήθη, τα στομάχια, τις κοιλιές ή τα κεφάλια μας, δεν είναι η απόδειξη μιας αδυναμίας, ούτε τα καπρίτσια ενός φιλάσθενου οργανισμού που δεν μπορεί να συμβαδίσει με τον καιρό του, παρά μια μορφή σωματοποιημένης κριτικής στον κόσμο ως έχει. Είναι ο τρόπος που βρίσκει το σώμα μας για να πει "Σταματήστε τον πλανήτη, θέλουμε να κατέβουμε".
Και μπορεί όντως ηλικιακά να διανύουμε την καλύτερη μας φάση, αλλά ο κόσμος που ζούμε περνά μια από τις χειρότερες του. Δεν καλώ φυσικά σε μαζικές αυτοκτονίες ούτε ζω με την αυταπάτη ότι δεν έχουν υπάρξει άλλες εξίσου ακραίες ή κι ακόμη χειρότερες περίοδοι στην ανθρώπινη ιστορία, αλλά σαν παιδιά ενός γερασμένου κι αρρώστου κόσμου θα ήταν τελικά σοκαριστικό να μην είμαστε απογοητευμένοι, κουρασμένοι και αγχωμένοι. Τα αυτοάνοσα μας είναι η απόδειξη ότι έχουμε επαρκή αντανακλαστικά του τι συμβαίνει γύρω μας.
Eίμαστε λοιπόν τόσο αγχωμένοι γιατί είμαστε εδώ, και γιατί -αν όλα πάνε καλά, θα συνεχίσουμε να ζούμε σε αυτή την γη που αργοπεθαίνει για τις επόμενες έξι δεκαετίες και η προοπτική αυτή φαντάζει στα μάτια μας πια τρομακτική.
