Κάποτε ήταν μια γάτα και δεν την ένοιαζε καθόλου ο Καραγάτσης...
Πόστ κατά της ιντερνετικής δηλητηρίασης, με έντονο εικαστικό ενδιαφέρον
Ωραίος ο χαμός που έγινε για το κείμενο με τον Καραγάτση: Όλοι ξύπνήσαν σήμερα ικανοποιημένοι. Τα παιδιά και από τις δύο πλευρές του ρίνγκ ξεδώσαν, οι πανδίκαιες μητέρες προσπάθησαν να τα χωρίσουν και οι διάφορες γνώμες πετούν ακόμη ως μικρά ξεχασμένα πολεμικά αεροπλανάκια πάνω από τα κεφάλια μας. Λα, λα, λα...
Να τρία σύντομα συμπεράσματα τώρα που το πάρτι σιγά σιγά διαλύεται:
Α.
Εξίσου κουραστικοί μοιάζουν πλέον όσοι τρέχουν να υποστηρίξουν τους πάντες, μερικοί λίγο πολύ γνωστοί ιππότες του ίνσταγκραμ, που μετά από κάθε σχόλιο που γίνεται βρίσκονται στις πρώτες γραμμές, ανεβάζοντας εξαγριωμένα post στα social που μοιάζουν περισσότερο με ρυπαρά τρικάκια πεταμένα στην άκρη του δρόμου.
Κι ακόμα χειρότεροι, όσοι ανάμεσα τους είναι επαγγελματίες του σπορ, και όλο και κάτι κερδίζουν από αυτό, από χρήματα -μάλλον δύσκολο-, έως ένα woke clout του κώλου. Όταν δηλαδή κάτω από κάθε κείμενο γνώμης -ασχέτως απεύθυνσης-, δεν βρίσκεται πάντα ένα άλλοτε κρυφό, άλλοτε φανερό:
Η Τασούλα Εξαδάκτυλου είναι συγγραφέας, και το νέο της βιβλίο «Κάτω από το πορτοκαλόδασος», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις τάδε. [Αγοράστε με, αγοράστε το ΠΛΙΖ...]
Θα μου πείτε, κι εσύ τώρα, σε αυτό το μπλογκ δεν κάνεις το ίδιο; Σας διαβεβαιώ όμως πως τα κίνητρα μου είναι πάντα ταπεινά: Κάθε φορά που ανεβάζω κάτι εδώ συνήθως την πέφτω σε κάποιο αγόρι, στέλνοντας κρυφά μηνύματα [ΧΣΕΧΘΕΛΩΧ].
Οι σέρφερ αυτοί του πληκτρολογίου όμως έχεις την αίσθηση ότι δεν έχουν ακριβώς πίστη στα λόγια τους: Η προκάτ υπεράσπιση ή αντίθεση που βγαίνει από το στόμα τους, είναι βασικά θόρυβος σε μορφή σφηνακίων, βιαστικοί συνειρμοί που καταναλώνονται με την ταχύτητα που γράφονται. Και γράφονται ακριβώς για αυτό: για να καταναλωθούν.
Από όσα διάβασα το μόνο που κάπως μου άρεσε -γιατί έχει χιούμορ- είναι αυτό εδώ που ανέβασε στον τοίχο της η ΜΚΧ:
η Ε. Χ. δεν παίρνει θέση
για τον καραγάτση γιατί όταν η μεγάλη κόρη της τελείωσε την έκτη δημοτικού και της είπε ότι βαρέθηκε τα παιδικά και τα εφηβικά
άπλωσε το χέρι και της έδωσε τη μεγάλη χίμαιρα
από τότε το παιδί το χάσαμε στη δίνη
του ανθελληνισμού
Β.
Ο στρατός από ετοιμοπόλεμους που τρέχουν πίσω από όλους αυτούς τους θιγμένους Καραγατσικούς, ενώ μοιάζει σε πρώτη όψη σαν τον μικρό αδερφό που τρέχει πίσω από τον μεγάλο για να τον υπερασπιστεί μεγαλόκαρδα και να πέσει ηρωικά πάνω στο σπαθί του, κρύβει τελικά κάτι πολύ πιο στενάχωρο και σκοτεινό.
Κρύβει πλάσματα μάλλον κάπως αποκλεισμένα από την ζωή που έχουν μάθει να φωνάζουν κρυμμένα πίσω από ώμους, -συνήθως σχολιάζοντας με μένος κάτω από ξένα post-.
Και σκέφτομαι πως ίσως αν δεν γράφαμε όλοι περιμένοντας πως το κλικ-κλακ των πληκτρολογίων μας θα ακολουθηθεί από το κλαπ-κλαπ των like που έρχονται για να γεμίσουν κάποιο γενικό και άμπστρακτ κενό μέσα μας, θα έβγαινε κάτι καλύτερο από όλο αυτό, θα μπορούσαμε όντως να προβληματιστούμε γύρω από το πως διαβάζονται και κρίνονται τα έργα του χθες, σήμερα, σε έναν καιρό που σε κάποια ζητήματα έχουμε προχωρήσει πιο πέρα.
Τώρα δίνουμε απλώς ραντεβού στον επόμενο αγώνα, αναζητώντας την επόμενη αφορμή, έχοντας ως μόνο σίγουρο πως θα διαφωνήσουμε- και θα ηδονιστούμε απείρως από τις αντανακλάσεις των φωνών μας μέσα στην μουσική του echo chamber μας.
Γ.
Μοιάζει τέλος να ξεχνάμε πως ό,τι χρειαζόταν κανείς μας για να βγάλει τα συμπεράσματα του βρίσκεται εκεί, στο αρχικό κείμενο. Ένα κείμενο που ζητά βασικά τι; Να δούμε στο φως του σήμερα, έχοντας στο μυαλό μας τους αναγνώστες του σήμερα, ένα βιβλίο που βγήκε ξανά στην επικαιρότητα μέσα από το Maestro, κι άρα ανοίχτηκε σε ένα νέο, και νεαρό κοινό. Όχι απαραίτητα για να το πετάξουμε στα σκουπίδια, αλλά για να επισκεφτούμε -αν το θελήσουμε- τις ακτές του λιγάκι πιο προσεκτικά.
Στην πραγματικότητα όμως οι συνομήλικοι μου που πιθανώς επηρεασμένοι από το Netflix και το TikTok αποφάσισαν πως αυτό θα είναι το ένα και μοναδικό βιβλίο με το οποίο θα διακοσμήσουν φέτος το κομοδίνο τους, δεν βρίσκονται εδώ. Πιθανώς δεν διάβασαν το κείμενο της Ρένας Λούνα. Δεν είδαν τα πύρινα πόστ των εξαγριωμένων μεσήλικων στο Facebook. Δεν ενδιαφέρονται για το ντιμπέιτ μας... Και καλά κάνουν. Βγάζουν τα δικά τους συμπεράσματα κάπου αλλού. Και μπορούν μια χαρά, να αποφασίσουν και μόνοι τους ποιό βιβλίο τους κάνει και ποιό όχι. Ήδη γραμμένο στο αλγοριθμικό DNA τους, το αν θα ακούσουν τις «τρελές φεμινίστριες...» ή τους «ξεπερασμένους πατριάρχες».
Εμείς εδώ, όλα καλά. Μοιάζει μονάχα να έχουμε ανάγκη από λίγο κατσαριδοκτόνο στα timeline μας:
Ανοίγεις το παράθυρο, σκαρφαλώνεις και βγαίνεις στον κήπο. Φυτά. Ήλιος. Καλοκαίρι. Μυρωδιά αντηλιακού. Ποιος είναι καν ο Καραγάτσης;
Κάντε μου Like. Δεν σας πουλάω τίποτα.
