Ένας 18χρονος από τη Δράμα φτιάχνει τον απόλυτο καλοκαιρινό ήχο
Ρέγκε και dancehall με σύγχρονο ραπ σε έναν μοναδικό συνδυασμό, όπως δεν κάνει κανείς άλλος στην Ελλάδα.
Με εξαίρεση τις κυκλοφορίες του Blend και τα άτομα που συμμετέχουν σε αυτές, τον Dash, τον Elephant Phoenix, τον Bredda Ahmed Ali και τη σκηνή γύρω από το Red Sea Reggae House, δεν ξέρω Έλληνες καλλιτέχνες που να ασχολούνται με τη ρέγκε. Η μουσική που κυριάρχησε στην τζαμαϊκανή σκηνή είναι από τα είδη που έμειναν έξω από την ελληνική street κουλτούρα, τουλάχιστον δημιουργικά, δεν υιοθετήθηκαν καν από τη ραπ που έφερε στην Ελλάδα σχεδόν όλα τα υποείδη της. Στο τέλος των ’00s το dubstep έζησε ένδοξες μέρες στα αθηναϊκά πάρτι, με ελάχιστες όμως ελληνικές παραγωγές χαρακτηριστικές του είδους. Ίσως και να υπάρχουν κυκλοφορίες που δεν γνωρίζω, αλλά ούτε η ρέγκε ούτε το ragga έγινε κάτι μαζικό στην Ελλάδα, τόσο που να αποτελέσουν σημείο αναφοράς για έναν πιτσιρικά που ξεκινάει να φτιάχνει σήμερα μουσική. Αυτό σημαίνει ότι, κατά κάποιον τρόπο, ο Draco είναι μοναδικός σε αυτό που κάνει και, μάλιστα, με τον τρόπο που το κάνει.
Στην Ελλάδα η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζουν οι νέοι artists είναι ότι φοβούνται να είναι διαφορετικοί, με αποτέλεσμα να είναι όλοι ίδιοι, σχεδόν όλα ακούγονται παρόμοια.
Ο Draco έχει κλειστά τα μηνύματα στο Instagram, δεν έχει info, δεν έχει ούτε μία πραγματική φωτογραφία του στο προφίλ του και στο Spotify τη μουσική του την ανεβάζει παντού μόνος του. Δεν έχει εταιρεία, δεν είναι social freak, οπότε, μέχρι να μιλήσω μαζί του, η καταγωγή του, η ηλικία του και το background του ήταν ένα μυστήριο. Βάζοντας, όμως, να παίξουν τα κομμάτια του είναι αδύνατο να μην αναρωτηθείς από πού εμφανίστηκε αυτός ο σχεδόν ουρανοκατέβατος τύπος που κάνει αυτό το εντελώς σύγχρονο dancehall. Η πρώτη του αντίδραση, όταν τελικά κατάφερα να του μιλήσω, ήταν «eyyy my twin wassup», και δεν ήξερα αν έπρεπε να του μιλήσω αγγλικά ή ελληνικά.
Χρειάζεται αρκετή ώρα για να καταλάβεις ότι το «Dracoland» είναι ένα άλμπουμ που το έφτιαξε κάποιος ο οποίος ραπάρει στα ελληνικά με τόσο έντονο mumble που με μεγάλη δυσκολία «πιάνεις» τις λέξεις, που ξεκινάει με ρέγκε ρυθμούς και εξελίσσεται σε dancehall με έναν τρόπο ο οποίος έχει περισσότερο σχέση με το cloud rap του Playboi Carti παρά με το πώς τραγουδάει ο Alkaline. Είναι ένα άλμπουμ που ακόμα και αν δεν σου αρέσει καθόλου ο ήχος, καταλαβαίνεις ότι είναι ιδιαίτερο. Πολύ ιδιαίτερο.
«Ο Draco είναι ένας artist 18 χρονών που γεννήθηκε στη Ρόδο και μεγάλωσε στη Δράμα», έτσι συστήνεται, στο τρίτο πρόσωπο. «Στο περιβάλλον όπου ζούσα δεν υπήρχε η κουλτούρα του ραπ. Οι γονείς μου κάνουν μια απλή δουλειά κι εγώ πάντα ονειρευόμουν ότι κάποτε θα πετύχω», λέει. «Αυτό είναι το μόνο μου όνειρο, να πετύχω ως artist και αυτό θα συνεχίσω να κυνηγάω. Είμαι ένα απλό, chill παιδί που απλώς κάνει τη μουσική του και όποιος θέλει την ακούει. Δεν έχω πολλούς στόχους, θέλω μόνο να μη σταματήσω να κάνω τραγούδια».
Το lingo των παιδιών της γενιάς του που υποδηλώνει ότι ακούνε κυρίως, ή μόνο, αγγλόφωνα κομμάτια κάνει τα τραγούδια σχεδόν ακατανόητα. Όλα τα verse έχουν και κάποια αγγλική λέξη, ενώ το mumble κάνει την εκφορά του λόγου αλλόκοτη, και από το «Topboys», που ανοίγει το άλμπουμ, μέχρι το «Shisha», που το κλείνει, καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με ξεχωριστή περίπτωση.
Rasta
Στο «Rasta», όπου συμμετέχει ο Petrou, ραπάρει σαν γνήσιος rastafarian: «Τόσος καπνός τριγύρω μου σαν να είναι ομίχλη / πίνω weed κάθε μέρα δεν ξέρω ποια είναι τα limits / πίνω weed κάθε μέρα / κοιμάμαι την ημέρα / πρέπει να σώσω την πόλη κοιμάμαι την ημέρα./ Έχω να τον δω καιρό, δεν ξέρω πλέον τι κάνει / στο δεξί χέρι weed και στο αριστερό money / αυτή με έχει τρελάνει, βλέπουνε το piece, αλλά δεν ξέρουν πόσο κάνει./ Draco, σιγά σιγά, μου λένε, γίνεσαι διάσημος / είμαι too geeked, δεν μπορώ να κουνηθώ, είμαι στάσιμος / Οk, δεν αντέχουν τα πνευμόνια μου / εγώ χάνω τα λόγια μου / designer είναι η μπλούζα, designer και τα πόδια μου / Οk, ήρθε η ώρα να καπνίσω από το ganja / είμαι too high, βλέπω τους homies μου να βγάζουμε rasta / αφού δεν το έχεις, τότε άστα / γιατί βάζεις στην ιστορία σάλτσα / Draco like damn δεν ακούω / δεν θέλω να με πάει πλέον / δεν θέλω να με συμπαθεί / καπνίζω εγώ το smoke, φωνάζω fuck police / βλέπουνε το chain μου και παθαίνουμε freeze / βλέπουνε το chain μου και παθαίνουνε όλοι freeze / μου λένε να πάω, αλλά δεν μιλάω με αυτά τα freaks / φοράω διαμαντένια γάντια σαν τον Michael Jackson Billie Jean / τη δίνω marry jane, την κάνω να νιώθει queen».
Είναι πολύ δύσκολο να πιστέψεις ότι ένας 18χρονος έχει μελετήσει τόσο βαθιά τη ρέγκε κουλτούρα, και όχι μόνο ηχητικά.
«Δεν θυμάμαι πότε να λέω στη ζωή μου “ας ξεκινήσω να φτιάχνω μουσική”», λέει. «Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν μόνο με τα ακουστικά και έψαχνα κάθε είδους μουσικής, είτε ραπ, ρέγκε, house ή dubstep κ.ά. Ξεκίνησα να κάνω τη δική μου μουσική στα 10. Είχα κατεβάσει το FL Studio και έφτιαχνα dubstep.
Άρχισα το ραπ επειδή έφτιαχνα beats και κανείς δεν τα έχωνε ωραία, οπότε είπα “ας τα χώσω εγώ”. Η μουσική με βοηθάει να ξεχνιέμαι από τον γύρω κόσμο και να δημιουργώ έναν δικό μου. Το θέμα είναι πως ακόμα κανείς από την οικογένειά μου δεν πιστεύει σε αυτό που κάνω, που είναι λογικό, αλλά, απ’ την άλλη, με κρατάει και λίγο πίσω ψυχολογικά.
Συνήθως φτιάχνω το beat κι έπειτα κάνω freestyle. Δεν έχω γράψει ποτέ μου στίχους. Αλλά το σημαντικότερο για μένα είναι ένα τραγούδι να έχει ωραίο beat.
Στην Ελλάδα η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζουν οι νέοι artists είναι ότι φοβούνται να είναι διαφορετικοί, με αποτέλεσμα να είναι όλοι ίδιοι, σχεδόν όλα ακούγονται παρόμοια. Ακούω τα πάντα, αλλά κυρίως ραπ και από το ελληνικό ραπ ακούω Draco. Πιστεύω ότι αυτό που κάνω στη χώρα μας δεν το κάνουν άλλοι, δεν έχω δει κάποιον παρόμοιο ράπερ ή, έστω, κάτι κοντά σ’ εμένα.
To “Dracoland” είναι ένα ξεχωριστό άλμπουμ. Συνδύασα ρέγκε μαζί με rap και βγήκε αυτό. Κάθε song έχει και κάτι διαφορετικό. Φτιάχτηκε περίπου σε δύο βδομάδες: έφτιαξα τα beats και έπειτα έκανα freestyle πάνω σε αυτά. Το άλμπουμ περιέχει οχτώ τραγούδια τα οποία έχουν όλα χαρακτηριστικά από τη ρέγκε και τη ραπ κουλτούρα, τα “Rasta” και “Raw” είναι εντελώς διαφορετικά από τον ήχο της ελληνικής ραπ σκηνής. Όλα μιλάνε για το τι βλέπω και πράγματα που αντιλαμβάνομαι και με αρέσουν. Εμπνεύστηκα κι έκανα τέτοιου είδους τραγούδια γιατί ήθελα να ακούω ελληνική ρέγκε στα ηχεία μου. Δεν υπάρχει κάτι παρόμοιο σε αυτήν την χώρα. Εκτός από τον Petrou, που με βοήθησε στο δεύτερο κομμάτι του άλμπουμ, το “Rasta”, δεν με βοήθησε κανείς άλλος, όλα τα έκανα εγώ, beats, mix, lyrics, όλα».
Shisha
Στο «Raw» ραπάρει σε έναν παραληρηματικό αυτοσχεδιασμό: «Draco, κοίτα, μιλάνε, αλλά δεν κάνουν κάτι like damn / γέμισα σε μια μέρα δύο τασάκια like damn / Όποιος έχει τον Draco στην ομάδα δεν είναι fair / κοίτα, αυτός έχει δύο πλευρές / εγώ είμαι χάλια από χθες / τι έκανα πάλι εχθές δεν θυμάμαι / κάθε μέρα καπνίζω weed, δεν κοιμάμαι / φύγε από αυτές, πλέον δεν σε αγαπάνε / κοίτα την, θέλει attention / κοίτα την, θέλει attention / εγώ, Draco, δεν ακούω τα drums / φοράω designer brands / μπαίνω μες στο Dracoland / κοίτα στο χέρι μου bands / κοίτα τα pockets μου / είναι thick από το money like ou / Είναι πιο thick από αυτή την bitch ου / γιατί δεν απαντάς όταν σε ρωτώ / δεν ασχολούμαι με αυτούς, στρίβω raw / Draco, ανεβαίνει το δικό μου score / κάθε μέρα ανεβαίνει το score / δεν αφήνω να με πάει low / δεν αφήνω να με πάει low / δεν αφήνω / εγώ λίγο Henny στο ποτήρι χύνω / είπε θέλει κάτι το glock μου, του δίνω / έχει full drugs μες στο κομοδίνο / omg πού είναι; εξαφανίστηκε, damn / πού πήγε αυτός, εξαφανίστηκε damn / δεν ξέρω πού είναι, εξαφανίστηκε damn / έχω να τον δω πολύ καιρό, ελπίζω να τα περνάει αυτός ωραία / του δίνω respect, περνούσαμε ωραία / αλλά αυτός έγινε lame as fuck, κοίτα τον είναι με μια basic…».
Raw
«Η μουσική με έχει κάνει να έχω πίστη σε αυτό που αγαπάω, κατάλαβα ότι θέλω να μεγαλώσω φτιάχνοντας μουσική, είτε αυτό είναι ραπ είτε κάποιο άλλο είδος μουσικής. Ένας artist στις μέρες μας θέλει μια εταιρεία από πίσω του για να τον προωθεί ακόμα πιο πολύ, αλλά ζούμε στην Ελλάδα. Εδώ μπορείς να πάρεις πολύ πιο εύκολα fame κάνοντας ελάχιστα πράγματα, απλώς πρέπει να τους κάνεις να σε προσέξουν, τίποτε άλλο. Τα λεφτά στο rap game ανεβαίνουν συνέχεια εδώ που ζούμε, αλλά δεν σημαίνει πώς άμα γίνεις ράπερ είσαι και πλούσιος. Θέλει αρκετό καιρό για να βγάλεις τα πρώτα σου χρήματα ως artist, αλλά δεν θα πρέπει να είναι και αυτός ο κύριος στόχος σου ως καλλιτέχνη. Ιδανική συνέχεια για μένα θα ήταν να κάνω αυτό που κάνω και απλώς να πάρω το fame που με αξίζει».
