Ο 15χρονος Flppxs από την Κρήτη ετοιμάζει το έδαφος για το παγκόσμιο χιτ
Ο Φίλιππος φτιάχνει beats στο δωμάτιό του και ονειρεύεται να συνεργαστεί με τους ράπερ που του αρέσουν, Έλληνες και ξένους.
Όταν ο Φίλιππος έκανε παραγωγή στο «Couch» του Dutchboy πριν από έναν χρόνο ήταν δεκατεσσάρων χρονών. Όταν έκανε την παραγωγή στο «2much» που ανέβηκε στο SoundCloud των d1deepend ήταν δεκατριών – είναι απίστευτο το τι μπορεί να κάνει ένας πιτσιρικάς στο υπνοδωμάτιό του στην Κρήτη και τι συνεργασίες μπορεί να κλείσει μέσα απ’ το chat με καλλιτέχνες στην άλλη άκρη της Ελλάδας και του κόσμου. Το έκανε και ο Odydoze στα 16, αλλά ο μέσος όρος ηλικίας πλέον είναι τόσο μικρός που μιλάμε κυριολεκτικά για παιδιά που δεν κυνηγούν απλώς το όνειρό τους, μόνα τους μέσα στο χάος και την παντοκρατορία του Ίντερνετ, αλλά καταφέρνουν να το κάνουν και πραγματικότητα. Έστω και σε μικρή κλίμακα, έστω και σε ένα είδος που θεωρείται underground – αλλά δεν είναι underground με την έννοια που είχε η λέξη στα ’90s και τα ’00s. Μπορεί να είναι δύσκολο να μάθεις τι πετυχαίνει αυτήν τη στιγμή δημιουργικά μια γενιά που είναι εντελώς άγνωστη –δεν είναι καθόλου εύκολο να προσεγγίσεις τόσο νεαρά άτομα και τις υποκουλτούρες τους, να έχεις πλέον την πληροφορία για τα ενδιαφέροντά τους και το τι ακούνε–, αλλά είναι εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει. Ποτέ δεν παραγόταν τόσο πολλή μουσική στην Ελλάδα και από τόσο μικρές ηλικίες. Για το κοινό που απευθύνεται είναι και καλή μουσική. Αυτό που αξίζει να αναλυθεί δεν είναι το γιατί έχουν αλλάξει τα μουσικά γούστα των νέων ανθρώπων και γιατί έχουν μετατοπιστεί τα ενδιαφέροντά τους –αυτό είναι κάτι που συνέβαινε πάντα– αλλά το γιατί προσπαθούν με τόση λύσσα οι προηγούμενες γενιές να το κάνουν να φαίνεται ως κάτι αφύσικο.
Ο Φίλιππος Καμαριανάκης είναι δεκαπέντε χρονών και γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Τη μουσική που φτιάχνει την υπογράφει ως Flppxs. Ο λόγος του είναι τόσο συγκροτημένος που είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι μιλάς με ένα 15χρονο παιδί.
«Όταν ήμουν τριών μηνών, το 2008, η οικογένειά μου μετακόμισε στις ΗΠΑ», λέει. «Μεγάλωσα στην Αμερική και έζησα σε διαφορετικές Πολιτείες. Στη Νέα Υόρκη για πέντε χρόνια και στο Φοίνιξ της Αριζόνα για άλλα πέντε. Έζησα δέκα χρόνια συνολικά στις ΗΠΑ ως παιδί ελληνικής οικογένειας.
Η μητέρα μου είναι φιλόλογος και όσο ζούσαμε στην Αμερική δίδασκε σε ελληνικά σχολεία, ενώ ο πατέρας μου είναι στατιστικολόγος-ερευνητής. Μια επαγγελματική πρόταση στον πατέρα μου ήταν η αφορμή να φύγουμε για την Αμερική και η πορεία εκεί καθόρισε και τις μετακινήσεις μας. Εργάστηκε ως ερευνητής στο Κορνέλ και στην ΙΒΜ αλλά και ως καθηγητής στο Arizona State University (ASU). Το 2018, όταν ήμουν δέκα χρονών, επιστρέψαμε στην Ελλάδα, όταν ο πατέρας μου πήρε θέση ερευνητή στο Ίδρυμα Τεχνολογίας και Έρευνας (ΙΤΕ) στο Ηράκλειο.
Κυρίως θυμάμαι μεγάλα ταξίδια με το αμάξι, ακούγοντας την ελληνική μουσική που είχαν οι γονείς μου πάντα μαζί τους σε ένα USB. Συνήθως ακούγαμε τραγούδια του Γιοκαρίνη, της Ζουγανέλη, του Λογοθέτη, αλλά και έντεχνα κρητικά. Επίσης, δεν θα ξεχάσω ποτέ τα καλοκαίρια που πέρναγα στην Ελλάδα. Ήταν οι μόνοι δύο μήνες που ένιωθα στον τόπο μου, αφού στην Αμερική είχα συνηθίσει να είμαι μόνο με τους γονείς μου και την αδελφή μου. Έμαθα την αξία της οικογένειας και πως τελικά δεν είμαστε μόνοι μας στα πάντα.
Μικρός πάντα αθλούμουν, πέρασα την κλασική φάση κάθε μικρού αγοριού, να ονειρεύομαι ότι παίζω στην Μπαρτσελόνα, αλλά γρήγορα κατάλαβα πως δεν με τρέλαινε τόσο η μπάλα και πως δεν υπήρχε περίπτωση να γίνω ποδοσφαιριστής. Πρωτοήρθα σε επαφή με τη μουσική όσο ακόμα έπαιζα μπάλα όμως, οπότε ξεκίνησα γρήγορα να με φαντάζομαι σε κάποιο μεγάλο στούντιο στην Αμερική με τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, όπως έκανε τότε ο Metro Boomin.
Το καλλιτεχνικό μου όνομα είναι Flppxs και προφέρεται όπως το όνομά μου στα ελληνικά. Πήρα έμπνευση από κάποιους αγαπημένους μου παραγωγούς το 2020, τα μέλη της PrxjectSin, οι οποίοι αντικαθιστούσαν τα φωνήεντα στα ονόματά τους με το x. Αφού ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη μουσική δουλεύοντας στο εξωτερικό, το όνομα Φίλιππος ξεχώριζε. Όταν άρχισα να δείχνω στους γονείς μου κάποιες μελωδίες μου, ο πατέρας μου ανέφερε το soundtrack του "Chariots of Fire", το οποίο έχει συνθέσει ο Βαγγέλης Παπαθανασίου. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι δεν κρυβόταν πίσω από ένα ψευδώνυμο και πως έγινε γνωστός με το όνομα με το οποίο μεγάλωσε. Αποφάσισα, λοιπόν, να βάλω αυτά τα δύο στοιχεία μαζί και να μείνω αληθινός σε αυτό που είμαι.
Αυτήν τη στιγμή θα ήθελα περισσότερο να ταξιδέψω στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, όπου θα είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ από κοντά με τα άτομα που με ξέρουν τόσο καιρό πίσω από μια οθόνη. Το ιδανικό για μένα θα ήταν τα επόμενα χρόνια να σπουδάζω και ταυτόχρονα να ασχολούμαι με τη μουσική επαγγελματικά, να περνάω τις μέρες στη σχολή και τα βράδια στο στούντιο με καλούς φίλους. Δεν ξέρω ακόμα τι θέλω να σπουδάσω και ούτε έχω αποφασίσει τo πεδίο μου στο σχολείο. Παρ' όλα αυτά, στόχος μου είναι να γίνω καταξιωμένος παραγωγός πριν κλείσω τα 18.
Ακόμα πάω σχολείο, τώρα τελειώνω την Α’ Λυκείου, και για την ώρα προσπαθώ να φτιάχνω την καλύτερη μουσική που μπορώ. Ταυτόχρονα καλλιεργώ τον δικό μου ήχο, πειραματίζομαι και προσαρμόζομαι στις προτιμήσεις των ακροατών.
Οι γονείς μου έχουν παίξει τεράστιο ρόλο στη ζωή μου και προσπαθώ να παίρνω τα καλύτερα και από τους δύο, και στη δουλειά αλλά και ως άνθρωπος γενικότερα. Παρόλο που ο πατέρας μου δεν ασχολείται με τη μουσική, προσπαθεί να μου κάνει ειλικρινή κριτική και να με συμβουλεύει. Εκτός από αυτά όμως, μου έδωσε και ένα παλιό του Lenovo Thinkpad, με το οποίο έχω κάνει τις περισσότερες από τις μεγάλες μου συνεργασίες. Στον χώρο της μουσικής υπήρξαν πολλοί που είχαν τον ρόλο του μέντορα για μένα, ξένοι και Έλληνες. Ο Xristbrxzy ήταν από τους πρώτους Έλληνες παραγωγούς που γνώρισα το 2020, όταν ξεκίνησα την Α’ Γυμνασίου. Γρήγορα αναπτύξαμε σχέση μέσω του Discord και με βοήθησε να ξεκολλήσω από τα placements και τα mainstream beats, και να φτιάχνω κάτι διαφορετικό, κάτι δικό μου. Μου έδειχνε συνεχώς νέους ήχους, νέα εφέ, έτσι άρχισα κι εγώ να πειραματίζομαι και να ψάχνω από μόνος μου πράγματα. Τότε, όμως, παιδιά σαν εμένα και τον Xrist δεν είχαν κοινό στην Ελλάδα, πολλοί έβρισκαν αυτό που κάναμε περίεργο, ασυνήθιστο και ανούσιο.
Αφού είχα παρελθόν στην Αμερική και γνώριζα καλά τη γλώσσα αλλά και τη μουσική, στράφηκα στο εξωτερικό να βρω άτομα με τα οποία να ταυτίζομαι και να μπορώ ευκολότερα να δουλέψω μαζί τους. Γνώρισα τον JVCXB, που είχε κάνει το χιτ του Scarlxrd "Heart Attack" όταν ήταν μόλις 15 χρονών, τον Raydo που έφτασε στα billboards στα 14, και άλλους, μεγαλύτερους σε ηλικία. Ο MuchoGotit ήταν, και ακόμα είναι, ένας παραγωγός που αν και είναι δέκα χρόνια μεγαλύτερός μου, συνεργαζόμαστε και έχουμε καλές σχέσεις. Περνάμε πολύ χρόνο μιλώντας με κλήσεις, ο καθένας δείχνει πάνω σε τι δουλεύει εκείνη τη στιγμή. Σε μία από αυτές φτιάξαμε μαζί το beat στο οποίο τελικά πάτησε ο Matt Ox. Το τραγούδι αυτό δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα.
Όταν ήρθα στην Ελλάδα δυσκολευόμουν να βρω φίλους. Είχα μεγαλώσει αλλιώς και δεν ταυτιζόμουν εύκολα με τα παιδιά του σχολείου μου. Οι φίλοι που έχω τώρα παίζουν τεράστιο ρόλο στο ποιος είμαι. Μοιραζόμαστε βιώματα και εμπειρίες και όπως εμένα μου αρέσει να ακούω για την κουλτούρα του δρόμου στην Ελλάδα, αρέσει και σε αυτούς να μαθαίνουν για την Αμερική. Μου έμαθαν να αγαπώ και να καταλαβαίνω την αξία της μουσικής του ΛΕΞ, του Σαντάμ, του Beats Pliz αλλά και την ψυχή που έχουν τα ραπς νέων καλλιτεχνών όπως ο Toquel, ο Εθισμός και ο Vlospa. Εκτός από τη μουσική, οι παρέες μου με επηρεάζουν και στο ντύσιμο, καθώς το streetwear στα Βαλκάνια βασίζεται κυρίως στην απλότητα, με τις φόρμες και τα Air Max να είναι ρούχα καθημερινά για μένα. Υπάρχει τεράστια διαφορά στις συνήθειες και στον τρόπο σκέψης, αφού οι περισσότεροι φίλοι μου μεγάλωσαν σε χωριά της Κρήτης.
Κάθε μέρα είμαι ευγνώμων για το πού έχω φτάσει, κάνοντας αυτό που αγαπώ· από το να ακούω τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες σε δική μου μουσική μέχρι τα θετικά σχόλια και την υποστήριξη που βλέπω από μεγάλα ονόματα του χώρου αυτού. Είμαι πολύ περήφανος που έχει γίνει χαρακτηριστικός ο ήχος μου και που σε μικρή ηλικία έχω ξεχωρίσει.
Δεν θα έλεγα πως η μουσική μου έχει άμεση σχέση με την πόλη μου, καθώς δέχομαι κυρίως επιρροές από το εξωτερικό και τα ακούσματα που είχα μεγαλώνοντας. Η ζωή στο Ηράκλειο είναι μονότονη και δεν αφήνει περιθώριο για δημιουργικότητα, ειδικά στον τομέα της μουσικής. Περισσότερο πιστεύω πως μου λείπει η επαφή με τη μουσική στην πόλη που μένω, γιατί ό,τι κάνω το κάνω απ’ το δωμάτιό μου. Δεν έχω πάει ποτέ σε στούντιο και δεν έχω ακούσει ποτέ τη μουσική μου από ηχεία, δεν έχω αλληλεπίδραση με κανέναν καλλιτέχνη από κοντά. Αυτό πιστεύω ότι περιορίζει πολύ τις δυνατότητές μου. Αν βρισκόμουν σε μια άλλη πόλη με περισσότερα άτομα σαν και και μένα, οι ιδέες μου θα γίνονταν πράξη πολύ πιο εύκολα.
Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου είναι μη δεν καταφέρω όσα ονειρεύομαι τόσο καιρό και να νιώσω πως δεν αξιοποίησα αυτά που είχα στη διάθεσή μου.
Πιστεύω στην τύχη, αλλά όχι με τη συνηθισμένη έννοια. Τίποτα δεν έρχεται μόνο του, ειδικά σε ένα industry όπως είναι αυτό της μουσικής. Η δουλειά που βάζεις είναι αυτό που θα σε πάει ψηλά, μαζί με τη δημιουργικότητα. Το πιο σημαντικό είναι οι σχέσεις και οι γνωριμίες που αποκτάς στην πορεία. Όσο και να δουλεύεις, άμα δεν προωθείς τη δουλειά σου κάθε μέρα για να την ακούσουν όλο και περισσότεροι, δεν θα πας μπροστά. Οπότε πιστεύω πως η τύχη σου είναι στα χέρια σου και το πόσο καλές ευκαιρίες θα σου δοθούν είναι κάτι που ελέγχεις ο ίδιος σε μεγάλο βαθμό.
Πέρα απ’ τη μουσική, στον ελεύθερο χρόνο μου παίζω παιχνίδια με τους φίλους μου, βλέπω ποδόσφαιρο και προσπαθώ να κρατώ μια ισορροπία με το σχολείο, το γυμναστήριο και γενικά με την κοινωνική ζωή που μπορεί να έχει ένας έφηβος.
Κάτι που με εκνευρίζει πολύ και το βλέπω σε καθημερινή βάση είναι ότι οι παραγωγοί δεν παίρνουν credit και αναγνώριση για τα κομμάτια που κάνουν. Οι μεγάλες δισκογραφικές δεν προωθούν τους νέους παραγωγούς και πολλές φορές τούς αφήνουν απλήρωτους για τη δουλειά τους. Όσο εύκολο είναι πλέον να γίνουν συνεργασίες μέσω του διαδικτύου, εξίσου εύκολο είναι και να ξεχαστεί κάποιος που συνέβαλε σε ένα κομμάτι.
Ξεκίνησα να φτιάχνω beats όταν ήμουν μόλις δέκα χρονών από έναν παλιό υπολογιστή του πατέρα μου, έχοντας μόνο το trial version του fl studio. Δεν γνώριζα μουσική θεωρία και βασιζόμουν στις γνώσεις που απέκτησα βλέποντας tutorials στο YouTube. Στην καραντίνα, ειδικά, άρχισα να ασχολούμαι φανατικά, χωρίς να ξέρω αν ήθελα να ασχοληθώ επαγγελματικά.
Τα περισσότερα κομμάτια που γράφω ξεκινάνε από ένα φωνητικό που έχω τραβήξει στο κινητό μου. Έπειτα προσπαθώ να φτιάξω μια παρόμοια μελωδία στον υπολογιστή μου, χρησιμοποιώντας ένα όργανο που μου ταιριάζει. Βασίζομαι στην πρώτη μελωδία και προσπαθώ να δώσω ποικιλία στους ήχους, φτιάχνοντας άλλες μελωδίες που να ταυτίζονται με την πρώτη. Μετά βρίσκω τον ρυθμό, βάζοντας τα κατάλληλα ντραμς και αφήνοντας πάντα χώρο για τον καλλιτέχνη. Το σημαντικότερο για μένα είναι να διαφέρουν αυτά που φτιάχνω από τα beats που μπορεί κάποιος να βρει εύκολα στο διαδίκτυο. Γι' αυτόν τον λόγο πολλές φορές προσθέτω ασυνήθιστους ρυθμούς και όργανα, ώστε να ξέρει απευθείας ο ακροατής ότι το beat είναι δικό μου.
Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια για τους μουσικούς σήμερα είναι να συνδυάζουν την παραγωγικότητα με τη δημιουργικότητα. Για να πετύχει ένας παραγωγός σήμερα πρέπει να στέλνει μελωδίες και beats παντού, να βρίσκεται συνεχώς με καλλιτέχνες αλλά και να έχει μεγάλη παρουσία στα social media, ώστε να ακούγεται η μουσική του και να αποκτήσει ένα κοινό. Αυτό όμως αναγκάζει τους παραγωγούς να περιορίζουν τη δημιουργικότητά τους και να φτιάχνουν μόνο ένα είδος μουσικής ή να μην πειραματίζονται με τον ήχο τους. Μέχρι και μένα απασχολεί αυτό το θέμα, αφού πολλές φορές καταλήγω να φτιάχνω και να στέλνω κομμάτια χωρίς συναίσθημα, ουσία και μοναδικότητα.
Από μικρός ακούω μόνο ξένη μουσική και από αυτήν έπαιρνα έμπνευση για τα beats μου. Ακούω κυρίως Future, Playboi Carti, Young Thug, Chief Keef, Lucki αλλά και underground καλλιτέχνες όπως FimiGuerrero, Hardrock, Izaya Tiji, Glokk40Spaz και Destroy Lonely. Από αυτούς τους καλλιτέχνες ακούει κανείς συνήθως παλιά τραγούδια και ακυκλοφόρητα, αφού δεν βγάζουν μουσική συχνά. Ένα άλμπουμ που άκουσα πρόσφατα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι το "Millennials" του Εθισμού. Μου το είχε προτείνει ένας φίλος και ήταν η πρώτη φορά που άκουσα τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη, αφού δεν συνήθιζα να ακούω drill μουσική. Δεν είναι το συνηθισμένο rap project, έχει πολλά μηνύματα που παρουσιάζονται με ωραίο τρόπο από τον καλλιτέχνη. Μου άρεσε πολύ ο τρόπος με τον οποίο οι παραγωγοί Tr4cer και Zisiss έφεραν τον παλιό supertrap ήχο στα αυτιά του ελληνικού κοινού.
Τελευταία έχω αρχίσει να ακούω πολλούς Έλληνες καλλιτέχνες, από ΛΕΞ, Εθισμό και ΝΤΜ μέχρι Mad Clip και Saske. Προτιμώ όμως να ακούω underground καλλιτέχνες για να στηρίξω ανερχόμενα ταλέντα αλλά και να βρω άτομα με τα οποία μπορώ να συνεργαστώ. Καθημερινά ακούω πολλά από τα tracks του $ulee και των μελών της Stelth, αλλά και του Gxhan που ο ήχος του μου αρέσει πολύ τελευταία. Με κάποιους από αυτούς έχω ήδη συνεργαστεί και θα ήθελα κυκλοφορήσουν κάποιες από τις συνεργασίες μας αλλά και να δουλέψουμε από κοντά κάποια στιγμή.
Πέρα από ραπ, στην καθημερινότητά μου ακούω τζαζ όταν διαβάζω, αλλά και αρκετά κομμάτια alternative metal, όπως αυτά των Deftones. Προσπαθώ να υπάρχει ποικιλία στη μουσική που ακούω για να μπορώ να παίρνω στοιχεία και από άλλα είδη μουσικής.
Δεν θα έλεγα πως έχω επηρεαστεί από κάποιον Έλληνα παραγωγό, πάντως σίγουρα έχω κοινές επιρροές με πολλούς στη φάση. Μερικοί από αυτούς είναι ο Xristbrxzy, o Stolou, o TonyFragment, O Jimmyaiso και ο Steezynicco.
Θα ήθελα να συνεχίσω να κάνω τη μουσική μου, να την ακούσει περισσότερος κόσμος και να γνωρίσω κι άλλα άτομα με τα οποία θα μπορώ να συνεργάζομαι και να μοιράζομαι ιδέες. Το ιδανικό για μένα θα ήταν να ακούγεται η μουσική μου στα κομμάτια διαφόρων καλλιτεχνών, ξένων και Ελλήνων.
Η playlist που έφτιαξε για τη LiFO περιέχει τα κομμάτια που ακούει περισσότερο αυτή την εποχή:
