Αναζήτησα το περίφημο δημοσίευμα των εγκυρότατων New York Times, με τους κορυφαίους 50 προορισμούς του κόσμου, για το 2016. Κι εκεί, όντως, βρήκα την αναφορά στην Θεσσαλονίκη. Είχε μια φωτογραφία του Sebrico και τίτλο “Greece's second-largest city is first in food”. Ήτοι: Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας είναι πρώτη στο φαγητό.
Αγαπώ τη Θεσσαλονίκη, αλλά αυτό δεν ισχύει. Είμαι βέβαιη ότι το ξέρουν και οι ίδιοι οι Θεσσαλονικιοί. Ειδικά στο είδος του δημιουργικού φαγητού που εξυπονοεί το δημοσίευμα, η Θεσσαλονίκη είναι ενδιαφέρουσα και πειραματική, αλλά το βαρύ πυροβολικό (με μεγάλη διαφορά) βρίσκεται στην Αθήνα. Από κάθε άποψη. Θα με ενδιέφερε παραγματικά να ακούσω αντεπιχειρήματα υπέρ του αντιθέτου.
Το θέμα μου δεν είναι αυτό, ωστόσο. Είναι η αφοριστική ευκολία με την οποία η εγκυρότερη εφημερίδα του κόσμου, μεταδίδει κάποια ανακρίβεια. Η οποία δεν γίνεται για ένα θέμα γεωπολιτικό (οπότε θα μπορούσα να υποθέσω ότι κάποιος δάκτυλος κρύβεται), αλλά για ένα θέμα στεγνού lifestyle.
Tι συμβαίνει;
Νομίζω όλο αυτό το πανηγύρι είναι φαιδρό απότοκο της παγκοσμιοποίησης των μέσων, ειδικά μετά το ίντερνετ. Όλοι μιλούν για όλους και ειδικά οι αγγλόφωνοι διαβάζονται παντού. Παντού!
Μπορεί ένα μέσο όμως να έχει την ειδική, ψαγμένη γνώση για την τελευταία τρύπα του πλανήτη; Εκ των πραγματων αδύνατον. Αν έχεις γραφεία σε πολλά μέρη του κόσμου, ίσως κάτι καταφέρεις, αλλά και πάλι… Πόσοι έχουν την οικονομική άνεση να κάνουν κάτι τέτοιο;
Παράδειγμα προς αποφυγήν, αρκετά άρθρα του Monocle (ειδικά στο ξεκίνημά του), το οποίο προσπαθώντας να δείξει ότι έχει άκρες και τεχνογνωσία για τα πιο μυστικά σημεία των πόλεων, έκανε την τρίχα τριχιά, βαφτίζοντας κορυφαία, όσα έλαχε να μάθει από ημιμαθείς ή κάπως τυχάρπαστες ντόπιες πηγές. Κι έτσι ένα πρωί μαθαίναμε σημεία και τέρατα, σούπερ ουάου, για το ταπεινό, σκουληκιασμένο μπακάλικο της γειτονιάς μας.
Αυτό είναι ενδεχομένως δικαιολογημένο για μικρά και μάλλον επιπόλαια media. Aλλά για την μεγαλύτερη εφημερίδα του κόσμου, είναι επιτρεπτό;
Δεν νομίζω Τάκη!