Στο Phoenix Τheatre του Λονδίνου μόλις έκανε πρεμιέρα κάτι εξαιρετικά φιλόδοξο, βασισμένο πρακτικά σε μια ταινία - θρύλο του παγκόσμιου σινεμά τρόμου: η θεατρική εκδοχή του «Εξορκιστή». Για τις ανάγκες της εν λόγω απαιτητικής παράστασης έγινε τεράστια προετοιμασία, έγινε μεγάλη δουλειά σε ό,τι αφορά τα ειδικά εφέ, έγινε -έγραφαν οι βρετανικές εφημερίδες πριν από λίγο καιρό- καλό κάστινγκ. Για παράδειγμα, η φωνή του Παζούζου, του δαίμονα που ταλαιπωρεί στο διηνεκές τον πατέρα Μέριν και την ανήλικη Ρέγκαν, ανήκει στον τεράστιο Ίαν ΜακΚέλεν, ίσως τον μεγαλύτερο θεατρικό ηθοποιό της Βρετανίας αυτή τη στιγμή.
Τι θα μπορούσε, λοιπόν, να πάει στραβά, ακόμη και σε ένα τόσο φιλόδοξο εγχείρημα, το οποίο θα παρουσιάζεται σε θεατρόφιλους, αλλά κυρίως θα πρέπει να πείσει τους σινεφίλ, ότι η αθάνατη κινηματογραφική ιστορία του «Εξορκιστή» θα μπορούσε να αντέξει και στο θεατρικό σανίδι; Οι πρώτες κριτικές σφαγιάζουν το αποτέλεσμα και τους συντελεστές και είναι η κριτική του Guardian με ένα και μόνο ντροπιαστικό αστεράκι στην αξιολόγηση που δεν αφήνει κανένα περιθώριο στους θεατές να ελπίζουν σε κάτι θεαματικό.
«Ενώ ο τίτλος του έργου και μόνο μπορεί να δελεάσει τους ανυποψίαστους, ειδικά κατά τη διάρκεια του Χάλογουϊν, ας μην εκπλαγούμε, αν ακριβώς αυτός ο ίδιος τίτλος γίνει και η αιτία να κατέβει το έργο πριν την ώρα του».
«Ο θεατρικός Εξορκιστής είναι τόσο τρομακτικός όσο μία μουσκεμένη κάλτσα», αναφέρει μεταξύ άλλων διόλου κολακευτικών η κριτικός θεάτρου της εφημερίδας, Lyn Gardner. Ο ΜακΚέλεν εμφανίζεται ως ο μόνος που σώζει την παράσταση, δανείζοντας τη φωνή του στον Σατανά, «ένας Σατανάς που ακούγεται σαν τον Γκάνταλφ και είναι το μοναδικό καλαίσθητο πράγμα που συμβαίνει σε μία βαρετή παράσταση, τόσο τρομακτική όσο μια μουσκεμένη κάλτσα».
Τι άλλο; Η «Clare Louise Connolly, που υποδύεται τη 12χρονη Ρέγκαν παίζει απρόθυμα και τυποποιημένα», από την παραγωγή «απουσιάζουν εντελώς οι χαρακτήρες, η δομή και το βάθος», κατά την αρθρογράφο αντί για θεατρική σκηνή και εναλλαγή σκηνικών παρακολουθεί κανείς ένα πομπώδες storyboard που παραπέμπει περισσότερο σε κόμικ, παρά σε θεατρικό έργο...
Για τον σεναριογράφο κάτι; «Το κείμενο του John Pielmeier's πάει περισσότερο για μελόδραμα με στοκαρισμένους χαρακτήρες, κάτι που λίγα περιθώρια αφήνει για πραγματικό ψυχολογικό βάθος στις ερμηνείες των ηθοποιών... ο Adam Garcia στον ρόλο του Πατέρα Ντάμιερν Κάρρας, έναν ιερέα που αναμετράται με τις δικές του ενοχές και τους δικούς του δαίμονες, μοιάζει σαν κάποιον που περισσότερο υποφέρει από ελαφρύ πονόδοντο, παρά σαν κάποιον που αναζητά λύτρωση και λύση».
Και επειδή η κριτική για να τσούζει και να αξίζει πρέπει να περιλαμβάνει και σύγκριση, ο θεατρικός «Εξορκιστής» συγκρίνεται με το "The Haunting of Hill House", το οποίο είχε ανέβει στο Liverpool Playhouse το 2015, και η σύγκριση απλώς αποδεικνύει «ότι είναι εφικτό να επαναφεύρει κανείς το είδος του τρόμου στη θεατρική σκηνή συνδυάζονται τους δυνατές συγκινήσεις με την ψυχολογική οξύτητα, αρκεί απλώς να προσπαθήσει. Και ο Εξορκιστής δεν προσπάθησε καν. Και ενώ ο τίτλος του έργου και μόνο μπορεί να δελεάσει τους ανυποψίαστους, ειδικά κατά τη διάρκεια του Χάλογουϊν, ας μην εκπλαγούμε, αν ακριβώς αυτός ο ίδιος τίτλος γίνει και η αιτία να κατέβει το έργο πριν την ώρα του».
Για την ιστορία, η παράσταση υποτίθεται ότι πρέπει να αντέξει μέχρι τις 10 Μαρτίου του 2018. Μετά από αυτή την κριτική; Δύσκολο...
σχόλια