Εγώ, η Τόνια: Μια ταινία για το πώς είναι να μεγαλώνεις μόνος σου, να θριαμβεύεις (και να πέφτεις με κρότο)

Εγώ, η Τόνια: Μια ταινία για το πώς είναι να μεγαλώνεις μόνος σου, να θριαμβεύεις (και να πέφτεις με κρότο) Facebook Twitter
Για το πώς το να είσαι δυνατός ή ταλαντούχος και ταπεινής καταγωγής δεν θα είναι ποτέ ισάξιο του να είσαι δυνατός και πλούσιος, με τους όρους του αμερικανικού ονείρου πάντα.
7

Δεν είναι καν κοινό μυστικό, αλλά μια μεγάλη πικρή αλήθεια που πλέον δεν γνωρίζουν μόνο οι εμπλεκόμενοι ή οι υποψιασμένοι: όλα αυτά τα ευγενή αθλήματα που συνδυάζουν πρωταθλητισμό, σκληρό ανταγωνισμό και φινέτσα είναι μικρά κολαστήρια που χωράνε στερήσεις, ταπεινώσεις, ξύλο, ίντριγκες και πάθη και κυρίως τεράστια γονική ευθύνη.

Κάποιος που αποφασίζει να μπει σε μια σκοτεινή αίθουσα για να παρακολουθήσει το “I, Tonya”, πάνω κάτω μοιάζει να ξέρει τι θα δει. Αν είναι κάτω των 35 το όνομα Τόνια Χάρντινγκ λίγα του λέει. Πάει για το φαν, τον ενθουσιασμό την αδρεναλίνη του αθλητικού ανταγωνισμού, το πιθανολογούμενο ξεμάλλιασμα στον πάγο.

Αν δεν είναι millennial, έχει ανατραφεί με μπόλικο καλλιτεχνικό πατινάζ από την πάλαι ποτέ ντελικάτη δημόσια τηλεόραση, με τη φωνή του Αλέξη Κωστάλα να εξιτάρει τα αυτιά του, προφέροντας με πάντα άψογη προφορά δύσκολα ξενικά ονόματα και λέξεις (άγνωστες μέχρι πριν από κάτι χρόνια), όπως τόλουπ και άξελ, λουτς, φλιπ και πιρουέτες Μπίλμαν.

Περισσότερο από βιογραφία, το φιλμ είναι ένα κυνικό μανιφέστο για τις σχέσεις μάνας κόρης, τη διαλυμένη, σχεδόν λοβοτομημένη αμερικανική οικογένεια, την πολιτική της ελαφρότητας και το πώς η ταξική ανοησία μπορεί να σημάνει τον θάνατο των μεγάλων ταλέντων απ' όπου κι αν προέρχονται.

Το όνομα της Χάρντινγκ είναι γνωστό στους άνω των 35. Όπως και αυτό της Καταρίνα Βιτ (αλίμονο, το "πιο όμορφο πρόσωπο του σοσιαλισμού" που στη δύση της κατέληξε τελικά "κουνέλι" του "Playboy"...), της Νάνσι Κέριγκαν και άλλων κοριτσιών του καλλιτεχνικού πατινάζ. Οι φιγούρες, οι στολές τους, τα άψογα σώματα και τα γεμάτα χάρη (και λύσσα) πρόσωπα κοσμούσαν κάποτε τα κοριτσιστικά περιοδικά (όταν υπήρχαν). Το καλλιτεχνικό πατινάζ, η ενόργανη, το μπαλέτο πάντα ενέπνεαν το ενδιαφέρον και κινούσαν την περιέργεια: στην αρχή για το θέαμα και μετά για το gossip.

Μετά τα μετάλλια και τις χαρές και τα πανηγύρια, στις εφημερίδες φιγουράριζαν τα μαλλιοτραβήγματα, οι αποκαλύψεις για δίαιτες στέρησης και βουλιμικά επεισόδια των πρωταθλητριών, οι σχέσεις οργής με τους προπονητές, η κακομεταχείριση από γονείς – μάνατζερς (είχαμε και στο ελληνικό έδαφος τέτοια).

Εγώ, η Τόνια: Μια ταινία για το πώς είναι να μεγαλώνεις μόνος σου, να θριαμβεύεις (και να πέφτεις με κρότο) Facebook Twitter
Το καλλιτεχνικό πατινάζ, η ενόργανη, το μπαλέτο πάντα ενέπνεαν το ενδιαφέρον και κινούσαν την περιέργεια: στην αρχή για το θέαμα και μετά για το gossip.

Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό του, αποφασίζει να δει κανείς το “I, Tonya” και στην αρχή τουλάχιστον το φιλμ τον δικαιώνει. Η κάμερα ζουμάρει στην παρακμή και τον μονόλογο της άλλοτε χρυσής πρωταθλήτριας, της American Sweetheart των 90s, και έτσι, με μαεστρία όπως το ‘χει πάει ο σκηνοθέτης, νομίζει ότι θα δει μια αυτοβιογραφική ιστορία, με μπόλικο αυτοσαρκασμό, την Χάρντινγκ (Μάργκο Ρόμπι) να σπάει αρκετές φορές το τρίτο φράγμα και να μιλάει στην κάμερα. Έτσι ανάλαφρα νομίζει ο θεατής ότι θα κυλήσει η υπόλοιπη μιάμιση ώρα και χαλαρώνει.

Και εκεί αρχίζει το μποξ. Γιατί περισσότερο από βιογραφία, το φιλμ είναι ένα κυνικό μανιφέστο για τις σχέσεις μάνας κόρης, τη διαλυμένη, σχεδόν λοβοτομημένη αμερικανική οικογένεια, την πολιτική της ελαφρότητας και το πώς η ταξική ανοησία μπορεί να σημάνει τον θάνατο των μεγάλων ταλέντων απ’ όπου κι αν προέρχονται.

Γιατί το καλλιτεχνικό πατινάζ –κακά τα ψέματα- είναι άθλημα των ελίτ. Των ωραίων, των φίνων, των υποδειγματικών, με τις λεπτές συνήθειες, τα κομψά ρούχα, τους τέλειους γονείς, τα σπίτια που ντρέπεσαι να πατήσεις, τις Κυριακές στο σπίτι με τα λινά τραπεζομάντιλα και τα ασημένια μαχαιροπίρουνα, υπό τους ήχους κλασικής μουσικής και φιλολογικών και άλλων καλαίσθητων συζητήσεων. Έστω και φαινομενικά, μιλάμε για τρόπο ζωής, όχι για ακόμη ένα σπορ.

Και εκεί εισέρχεται στο πλάνο μια «χωριάτα», με μάνα σερβιτόρα πολλάκις παντρεμένη και συναισθηματικά αποκτηνωμένη, πατέρα ξυλοσκίστη και ελαφοκυνηγό, φτηνά ρούχα, μπανάλ χτενίσματα και σωματότυπο έφηβης σε ανάπτυξη. Ξέρει τι να κάνει με τα μπουζόκλειδα, ξέρει να «πειράζει» αυτοκίνητα, ξέρει σημάδι και από πού γεμίζει η καραμπίνα του μπαμπά, μιλά και περπατά αισχρά, μάνα και ετεροθαλή αδέλφια την κακοποιούν στο σπίτι.

Εγώ, η Τόνια: Μια ταινία για το πώς είναι να μεγαλώνεις μόνος σου, να θριαμβεύεις (και να πέφτεις με κρότο) Facebook Twitter
Το ταλέντο της δεν αρκεί για να της συγχωρήσουν το ακατέργαστο της εμφάνισης, την έλλειψη λούστρου στους τρόπους, την απροθυμία να είναι όπως όλα τα καλο-αναθρεμμένα κοριτσάκια του χώρου.

Ξέρει, όμως, και κάτι που πολλές από τις καμαρωτές συναθλήτριες της θα ‘θελαν να μπορούν: τριπλό άξελ σε μια εποχή που αρκούσε η περιστροφή της προκοπής στον πάγο και ένα άρτιο καλλιτεχνικά πρόγραμμα για να πάρεις βαθμό και μετάλλιο.

Δεν έχει ωραία ρούχα, τις στολές τις ράβει μόνη της, έχει βρωμόστομα, μπαίνει στο παγοδρόμιο με ZZ Top και είναι η πρώτη που ζητάει με αδικαιολόγητο τσαμπουκά (για το φρου-φρου άθλημα) τα ρέστα από την κριτική επιτροπή, που αντί να βαθμολογήσει το άψογο τεχνικό μέρος, την θάβει που αδυνατεί να συμπεριφερθεί σαν «καθυστερημένη νεράιδα», όπως λέει η ίδια στην ταινία. (Μια γεύση από την πραγματική Τόνια στο βίντεο που ακολουθεί).

Και φυσικά, το ταλέντο της δεν αρκεί για να της συγχωρήσουν το ακατέργαστο της εμφάνισης, την έλλειψη λούστρου στους τρόπους, την απροθυμία να είναι όπως όλα τα καλο-αναθρεμμένα κοριτσάκια του χώρου. Δεν εκτιμάται φυσικά ούτε η ειλικρίνεια της να μη γίνει κάτι που δεν είναι. 

 

Είναι το «λευκό σκουπίδι», το φτωχό αμερικανικό κατακάθι, που δεν το αγαπάει ούτε η μάνα του. Είναι το ΑΤΜ για να τραβάει λεφτά η σερβιτόρα, που «θυσίασε τη ζωή της για χάρη της». Θα τρέξει πολύ η ταινία, γεμάτη απ’ όλη τη σαπίλα που κρύβει μέσα του το αμερικανικό όνειρο, στην μετά-Ρήγκαν και μετα-Ψυχροπολεμική εποχή για να γίνει σαφές ότι η Χάρντινγκ κυνηγάει τόσο πολύ τον εαυτό της γιατί ακόμη προσπαθεί να κερδίσει την αγάπη της λάθος μάνας.

Μιας μάνας που πληρώνει αλήτες για να την προσβάλουν και να την τραμπουκίσουν λεκτικά πριν τους αγώνες, «γιατί μόνο θυμωμένη αποδίδει», μιας μάνας που τη δέρνει και τη μαχαιρώνει γιατί έτσι φτιάχνονται οι αγωνίστριες (!) και έτσι συντηρούνται τα χαρίσματα, μιας απερίγραπτης μέγαιρας που φτάνει στο σημείο να συνεργαστεί με το FBI για να προσπαθήσει να παγιδεύσει το ίδιο της το γέννημα.

Αν και η σκηνοθεσία του Γκιλέσπι γέρνει υπέρ της αθωότητας της Χάρντινγκ αναφορικά με τη συνωμοσία που την απέκλεισε για πάντα από τα παγοδρόμια, καταδικάζοντας την σε καριέρα μποξέρ («Βία. Το μόνο πράγμα που ήξερα καλά», όπως συμπεραίνει πικρά και η ίδια), η όλη ταινία είναι ένα σπουδαίο πολυεπίπεδο μάθημα για το πώς η μάνα –ως ρόλος και ουσία- μπορεί να σκοτώσει ή να απογειώσει τη ζωή που έφερε στον κόσμο.

Εγώ, η Τόνια: Μια ταινία για το πώς είναι να μεγαλώνεις μόνος σου, να θριαμβεύεις (και να πέφτεις με κρότο) Facebook Twitter
Η Μάργκο Ρόμπι (αριστερά) στον ρόλο της Τόνια Χάρντινκ (δεξιά).

Για το πώς η Αμερική –ντοπαρισμένη στο ανύπαρκτο όνειρο της εκτρέφει δεκαετίες τώρα στρατιές ηλιθίων και παραφρόνων στα κατώτερα στρώματα (ενδεικτικοί οι ρόλοι των συνεργατών της Χάρντινγκ στη συνωμοσία), των ίδιων που ιστορικά έφτασαν ως το σήμερα υποστηρίζοντας τη «λευκή –κατά Τραμπ- υπεροχή».

Για το πώς το να είσαι δυνατός ή ταλαντούχος και ταπεινής καταγωγής δεν θα είναι ποτέ ισάξιο του να είσαι δυνατός και πλούσιος, με τους όρους του αμερικανικού ονείρου πάντα.

Χωρίς μελοδραματισμούς, χωρίς συναισθηματικό πορνό, χωρίς εκβιασμούς και φιοριτούρες –μόνο βία και κάποτε υπόκωφη- ο ….. κάνει μια μικρή διατριβή πάνω στο αμερικανικό πρόβλημα που ως μόδα πέρασε και σ’ όλον τον υπόλοιπο κόσμο: επιφάνεια, αποθέωση στον θρίαμβο και σφαλιάρα στην παρακμή και μια απέραντη αγάπη για το trash, στον πάγο ή όπου αλλού.

Oscars News
7

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Daily / Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Ο Τζον Χαμ υποδύεται τον επιτυχημένο επενδυτή που χάνει ξαφνικά το έδαφος κάτω από τα πόδια του σ΄αυτή την εκλεκτικά διασκεδαστική, κατά τόπους δραματική και συχνά διεισδυτική σάτιρα ηθών της πλουτοκρατικής ελίτ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Κωστής Χαραμουντάνης / Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Ο 31χρονος σκηνοθέτης νιώθει πως ενηλικιώθηκε μαζί με την πρώτη του βραβευμένη ταινία, «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού», κινηματογραφεί τις αναμνήσεις του και είναι μία από τις πιο μεγάλες ελπίδες του ελληνικού κινηματογράφου.
M. HULOT
«Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Thalia Mavros / «Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Η διεθνώς βραβευμένη παραγωγός και σκηνοθέτις Thalia Mavros μιλά στη LIFO για τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει η «αυτοκρατορία» του Τραμπ, καθώς και για τη θέση της γυναίκας σε έναν κόσμο που αλλάζει - και όχι προς το καλύτερο.
M. HULOT
«The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Οθόνες / «The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Το πρώτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν της αγαπημένης σειράς του HBO λειτουργεί ως εισαγωγή, συστήνοντας νέους χαρακτήρες, το περιβάλλον της δράσης, τη σχέση των παλιών χαρακτήρων με αυτό αλλά και μεταξύ τους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια ‘σύγχρονη’»

Οθόνες / «Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια σύγχρονη»

Ο επιφανής μελετητής του Ομήρου και διευθυντής του New York Times Review of Books, Ντάνιελ Μέντελσον, περιγράφει στην εφημερίδα Telegraph τους τρεις βασικούς κανόνες που ελπίζει να τηρηθούν κατά τη μεταφορά της «Οδύσσειας» στη μεγάλη οθόνη.
THE LIFO TEAM
Movies

Οθόνες / Μια ταινία για τον Bloody Hawκ και άλλοι 8 λόγοι για να πάτε σινεμά

Αυτή την εβδομάδα έχουν την τιμητική τους τα κατασκοπικά θρίλερ, παίζει η επανέκδοση του Delicatessen και ένα ντοκιμαντέρ για τον δημοφιλή ράπερ που δεν απευθύνεται μόνο στο fan base του — όχι άλλο Minecraft.
THE LIFO TEAM
«Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Οθόνες / «Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Με το βραβευμένο ντοκιμαντέρ Μουσείο της Νύχτας, ο Φερμίν Ελόι Ακόστα αναδεικνύει ένα πολύτιμο φωτογραφικό αρχείο για τη Νέα Υόρκη των δεκαετιών του ’70 και του ’80, ενώ μιλά στη LiFO για την αβεβαιότητα του μέλλοντος του κινηματογράφου στην Αργεντινή και τις πολιτικές αναταράξεις στη χώρα του.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
JASON MOMOA

Οπτική Γωνία / Το σινεμά ως τοποθέτηση προϊόντος: Το «Minecraft» σπάει ταμεία

Η τεράστια επιτυχία της κινηματογραφικής διασκευής του δημοφιλούς παιχνιδιού θεμελιώνει μια νέα εποχή στο στουντιακό σινεμά που καθιστά την ταύτιση θεατή και καταναλωτή εντονότερη από ποτέ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Μυθολογίες / «Ο Βέγγος είναι το αγχολυτικό μου»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Από τον Κουροσάβα και τον Μπέργκμαν, από τις ταινίες της Pixar μέχρι τα Batman του Nόλαν, ο ηθοποιός φτιάχνει μια ετερόκλητη και ειλικρινή λίστα και πιστεύει ότι «σινεμά είναι να βλέπεις άλλες πλευρές του κόσμου».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
 Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ: «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Pulp Fiction / «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Ο Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ επιστρέφει με το «Ο Κύριος των Νεκρών» και μιλά στη LiFO για τις σκέψεις του πάνω στο πένθος, την τεχνητή νοημοσύνη που του έλυσε τα χέρια, και εξηγεί γιατί ασχολείται διαρκώς με τρομακτικές καταστάσεις.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Βαλ Κίλμερ: Ο άνθρωπος που θα (μπορούσε να) γινόταν σταρ

Απώλειες / Βαλ Κίλμερ (1959-2025): Ο άνθρωπος που θα μπορούσε να είχε γίνει σούπερσταρ

Έφυγε από τη ζωή ο Κρις του «Heat», ο Iceman του «Top Gun», ο «ξανθός» Μπάτμαν του Τζόελ Σουμάχερ, ο Τζιμ Μόρισον του Όλιβερ Στόουν, ο γκέι ντέτεκτιβ του «Kiss Kiss Bang Bang», ένας ηθοποιός που κατέγραψε μερικές αξέχαστες εμφανίσεις στο ενεργητικό του, μα δεν έκανε την αναμενόμενη καριέρα μεγάλου σταρ λόγω ατυχών συγκυριών αλλά και προσωπικών επιλογών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Η Λάιζα Μινέλι σήμερα δηλώνει ευτυχισμένη. ή Λάιζα Μινέλι: Mια απίστευτη ιστορία επιβίωσης.

Οθόνες / Λάιζα Μινέλι: Mια απίστευτη ιστορία επιβίωσης

Gay icon, μια χαρισματικά αφοσιωμένη performer, αλλά και αντικείμενο χλεύης. Το ντοκιμαντέρ του Μπρους Ντέιβιντ Κλάιν «Liza: A Truly Terrific, Absolutely True Story» σίγουρα δεν αφηγείται την ιστορία ενός τυπικού nepo baby.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

4 σχόλια
Μηπως κ μια κουβεντουλα για την αψυχολογητη σαδιστικη χουλιγκανικη συμπεριφορα της κακιασμενης Χαρντιγκ που εβαλε να ξυλοκοπησουν την αντιπαλο της για να προκριθει εκεινη;Αντε γιατι με την θυματοποιηση κ την ψυχιατρικοποιηση των παντων γκωσαμε να δινουμε αφεση αμαρτιων στη βια κ σε απαραδεκτες συμπεριφορες
Η ταινία είναι κομματάκι με το μέρος της Harding.Το φταίξιμο το φορτώνουν στην ανατροφή της μάνας και στη σχέση με τον άντρα της και την συμμορία του.Από την άλλη μου φαίνεται υπερβολική η τιμωρία της και φυλακή και πρόστιμο και υπερ του ταμείου παραολυμπιακών, και δια βίου αποκλεισμός από το άθλημα.Γιατί; Για ένα χτύπημα στο γόνατο;Δεν ήταν καν κάταγμα. Σε 40 ημέρες ξαναπροπονήθηκε και πήρε μέρος στο άθλημα κερδίζοντας το ασημένιο.Αυτό δεν ήταν καν πταίσμα.Απλώς, κανέις δεν τολμάει να τα βάλει με την πανίσχυρη ολυμπιακή επιτροπή, ειδικά αν προκαλεί και προσβάλλει ένα τόσο κυριλέ άθλημα.
Δεν ειναι ακριβως ετσι.Η τυπισσα ηταν ανεκδιηγητη.Οκ... κακοι γονεις περιβαλλον κ διαλυμενες οικογενειες τα ξερουμε ολα αυτα.Αλλοιμονο αν δικαιολογουμε τετοιες συμπεριφορες(οποιον δε γουσταρω τον βγαζω απ τη μεση)Το εργο προσπαθει υπογειως να τη βγαλει λαδι....Η χωριατα "λουμπεν" χαρντινγκ μπορει να υπεφερε πολλα απ την οικογενεια της ...αλλα σορρυ.... στο τελος πηρε αυτο που της αξιζε.οποιος θελει τα πολλα χανει κ τα λιγα.Ο δια βιου αποκλεισμος της ηταν απολυτα σωστος κ επιβεβλημενος.
Συμφωνώ μαζί σου, επ ουδενί δεν μπορεί να ταυτιστεί ή να υποστηρίξει κανείς τη θέση της Harding.Συμφωνώ επίσης ότι σεναριακά προσπαθούν να την βγάλουν λάδι ή έστω να την ρίξουν στα μαλακά. Δεν γνώριζε ότι ο άντρας της έχει συμφωνήσει να στείλουν απειλητικές επιστολές στην αντίπαλό της, και εν εγνοία του κάποιοι τρίτοι αποφάσιαν μόνοι να χτυπήσουν τη συναθλήτριά της. Πολύ τραβηγμένο.Αν και δεν το παραδέχεται ή ίδια, έδωσε την έγκριση για την ταινία, προσδοκώντας δημοσιότητα??? χρήματα??? γιατί εδώ και τριάντα χρόνια είναι στην αφάνεια.Απλώς θεωρώ ότι σ' όλη την ταινία, για 2 ώρες βλέπουμε το δράμα μια μικροαστικής αμερικάνικης οικογένειας (white trash) και για 30 δευτερόλεπτα ένα φευγαλέο χτύπημα στο γόνατο, το οποίο κατέστρεψε για πάντα τη ζωή της Harding. Κι ελάχιστα επηρέασε την αντίπαλο, ενδεχομένως να τη βόλεψε για να κάνει καριέρα στη συνέχεια.Αυτό που μου μένει είναι το ξέσπασμα της. Σε ένα κόσμο (όχι αγγελικά πλασμένο) αυτό των αθλητών με τη ντόπα, τα παράνομα συμβάολαια και στοιχήματα, τις ίντριγκες και τις δολοπλοκίες, βρέθηκε στο πρόσωπό της το εξιλαστήριο θύμα για εφ΄όρου ζωής διασυρμό, τιμωρία και καταδίκη στην αφάνεια.Της το λέει άλλωστε ξεκάθαρα και ο κριτής, ότι το άθλημα δεν θέλει να βγάζει αυτό το πρόσωπο προς τα έξω.
2 πράγματα:1)Δεν είμαι φαν του καλλιτεχνικού πατινάζ,πέρα από το να έχω παρακολουθήσει από σπόντα.Οπότε και μια ταινία που έχει μέσα αυτό το στοιχείο δεν θα πήγαινα να την παρακολουθήσω.Μετά από την περιγραφή της ταινίας στο άρθρο ψήθηκα να πάω να την δω όμως.Οπότε συγχαρητήρια.2)Μπήκα και διάβασα το λινκ με το άρθρο για την σχέση μητέρας-κόρης.Καλό.Πολύ καλό,έχοντας και παραδείγματα και από τον περίγυρο μου,είτε οικογενειακό είτε ευρύτερο.Οπότε ξανά συγχαρητήρια.Θα ήθελα να δω ένα παρόμοιο άρθρο(αν δεν υπάρχει ήδη-αν υπάρχει θα ήθελα παραπομπή)σχετικά και με άλλους παρόμοιους δεσμούς όπως πατέρα-γιού,πατέρα-κόρης,μητέρας-γιου(μητέρα-κόρη καλύφθηκε),όπου πάλι μπορεί να υπάρχουν τέτοιες στρεβλώσεις. Μπορεί να υπάρχουν ομοιότητες σε όλα αυτά,αλλά και πάλι νομίζω πως θα μπορούσε να αποτελέσει ξεχωριστό αντικείμενο μελέτης με τις επιμέρους διαφοροποιήσεις που μπορεί να παρουσιάζουν.
Θα μείνω στα ερμηνευτικά.H μάνα (Allison Janney) το έχει πάρει πακέτο σπίτι της το Oscar παρέα με τα άλλα βραβεία που έχει συλλέξει ως τώρα. Απολαυστική κακιά που λατρεύεις να μισείς.Η σκηνή με το κασετοφωνάκι, όλα τα λεφτά.Η μορφονια Margot το προσπαθεί. Έχει οδηγό στο τσαλάκωμα τη Theron από το Monster. Γενικά είναι πολύ καλή και σε παραξενεύει που τόσο όμορφη φατσούλα (όχι στο συγκεκριμένο έργο) μπορεί να παίξει τόσο δυνατά.Η αποκάλυψη είναι ο χοντρός (Shawn). Θα παραδεχτώ όποιον βρει τι ρόλο βαράει στην ταινία.