Αν και τη φάτσα τού Bob Behling πολλοί θα την αναγνωρίσουν («ρε, αυτός δεν είναι που έπαιζε στο “Αγκίστρι”…»), δεν ξέρω πόσοι είναι εκείνοι που έχουν στη μνήμη τους το όνομά του – αν θυμούνται κάτι αμέσως, δηλαδή, ακούγοντας το. Κι εγώ, που θα γράψω τα παρακάτω, δεν ξέρω πολλά πράγματα για την περίπτωσή του, παρότι ο άνθρωπος αυτός ήταν ένα από τα πρόσωπα που στοίχειωσαν τα δικά μου seventies.
Μπορεί να έχουν περάσει σαράντα χρόνια από τότε, παρά ταύτα εξακολουθώ να έχω στη μνήμη μου τη μορφή του, όπως αυτή αποτυπωνόταν σε διαφημίσεις βασικά (στην τηλεόραση ή τα περιοδικά), μια «μορφή» που καταγράφηκε και στον εγχώριο κινηματογράφο της εποχής, σε ταινίες ερωτικές και θρίλερ.
Ναι, ηθοποιός και συνάμα μοντέλο, ή το ανάποδο, μοντέλο και συνάμα ηθοποιός, ήταν ο Bob Behling, ένας Αμερικανός που βρέθηκε τουρίστας προφανώς ή πιθανώς στην Ελλάδα των αρχών του ’70, αφήνοντας ξεκάθαρο αλλά κάπως μαύρο στίγμα.
Δυστυχώς, γύρω από τον Behling δεν υπάρχουν πολλά σοβαρά διαθέσιμα στοιχεία στο δίκτυο, ενώ έχω την γνώμη πως μάλλον τον μπερδεύει ακόμη και ο IMDb με κάποιον… Robert Behling. Έτσι λέω... και δεν το λέω έτσι.
Ηθοποιός και συνάμα μοντέλο ήταν ο Bob Behling, ένας Αμερικανός που βρέθηκε τουρίστας προφανώς ή πιθανώς στην Ελλάδα του '70, αφήνοντας ξεκάθαρο κινηματογραφικό, αλλά κάπως... μαύρο στίγμα.
Στoν IMDb διαβάζουμε πως αυτός ο… Robert Behling γεννήθηκε κάπου στο Οχάιο το 1941 και πως πέθανε στην ίδια Πολιτεία το 2011 και πως, εν πάση περιπτώσει, σταμάτησε να κάνει ταινίες από το 1983, με τελευταία του το θρίλερ “Cujo”. Είχα δει παλιά το “Cujo” και δεν θυμάμαι πουθενά τον… Έλληνα Bob Behling (δεν μπορεί να είχε αλλάξει τόσο πολύ μέσα σε 7 χρόνια), τον οποίον θα αναγνώριζα ακόμη και στο σκοτάδι…
Περαιτέρω, ο Νίκος Μαστοράκης στα extras του DVD “Island of Death” [VIPCO, 2003], που γυρίστηκε στην Μύκονο στα μέσα του ’70, ακούγεται να λέει πως… ο Bob Behling (ο πρωταγωνιστής του) ήταν ένας παράξενος, ταραγμένος άνθρωπος, και πως μερικά χρόνια αργότερα (μετά το 1975-76 δηλαδή) είχε βάλει, ο ίδιος, τέρμα στη ζωή του (έτσι είχε ακούσει ο Μαστοράκης, κι ελπίζω να είχε ακούσει λάθος) τοποθετώντας στο στόμα του ένα σωλήνα παροχής προπανίου! Άρα δεν μπορεί να πέθανε το 2011. Όποιος… δεν έχει δει το “Island of Death”, το ξέρω, μένει με ανοικτό το στόμα…
Ο Behling εμφανίζεται για πρώτη φορά σε ελληνική ταινία το 1970, κρατώντας ένα ρόλο σε μια παραγωγή της Ora Films σε σκηνοθεσία Ομήρου Ευστρατιάδη. Η ταινία είχε τίτλο «Όσο Υπάρχει Αγάπη…» και ήταν γυρισμένη κι εκείνη στην Μύκονο με βασικούς πρωταγωνιστές τον Θόδωρο Ρουμπάνη και την Γκιζέλα Ντάλι.
Τέσσερα χρόνια αργότερα ο Behling παίζει στην ταινία «Γυμνοί στο Χιόνι» του Γιώργου Ζερβουλάκου, για να κάνει το πιο μεγάλο μπαμ το 1976 με τα… μυθικά πια «Παιδιά του Διαβόλου» (ή “Island of Death”) του Νίκου Μαστοράκη – τη ναυαρχίδα του ελληνικού exploitation φιλμ.
Οι δύο τελευταίες ταινίες τού Bob Behling με ελληνικό ενδιαφέρον είναι το “The Devil’s Men” (1976) του Κώστα Καραγιάννη (μουσική Brian Eno) για το οποίο τα λέγαμε κι εδώ, και βεβαίως «Το Αγκίστρι» (1976) του Ερρίκου Ανδρέου, εκεί που ο Behling (ως Νίκος Βιτάλης, και βεβαίως ως εραστής της Ηρούς Μαρά, δηλαδή της Barbara Bouchet) δίνει… ερωτικά, χορευτικά και άλλα ρέστα.
Ο Bob Behling όμως δεν ήταν μόνον ηθοποιός, αλλά και μοντέλο όπως αναφέραμε πιο πάνω, αφού τον θυμάμαι να διαφημίζει στην τηλεόραση και τα περιοδικά του ’70 από τσιγάρα και πουκάμισα, μέχρι μαγιό και κολόνιες, «πρωταγωνιστώντας» ακόμη και σε εξώφυλλα τουριστικών δίσκων. Είχε φάτσα ο άνθρωπος…
Για του λόγου το αληθές παραθέτω διαφημιστικές καταχωρήσεις του «Λαμπρόπουλου» από τα «Επίκαιρα» των mid-70s, αλλά και το cover του άλμπουμ “Holidays in Greek No 5” [Pan-Vox, 1976] με τον Bob Behling στην Κέρκυρα ανάμεσα σε δυο κυρίες – με το σακ βουαγιάζ της Ολυμπιακής κάτω από την καρέκλα και το Ποντικονήσι στο background…
Όσον αφορά στο κλιπάκι που ακολουθεί; Να τος λοιπόν ο πρωταγωνιστής μας, σε μια ωραία σκηνή από «Το Αγκίστρι», να τα δίνει όλα προς χάριν της Barbara Bouchet. Η τραγουδάρα είναι το «Χάρε σαν έρθης» σε μουσική Γιώργου Χατζηνάσιου και στίχους Γιώργου Κανελλόπουλου με τον Μανώλη Μητσιά από το LP «Διαδρομή» [ΕΜΙ/ Columbia, 1973], ενώ ακολουθεί το «Κι όμως κι όμως» σε στίχους Σώτιας Τσώτου από το «Άσπρο Μαύρο» [MINOS, 1974], και δεν νομίζω να έχετε δει Αμερικανό να χορεύει ωραιότερο ζεϊμπέκικο από τον… Έλληνα εκείνων των χρόνων Bob Behling.
Τι να απέγινε εκείνο το παιδί;
σχόλια