Η είδηση έσκασε σαν βόμβα εδώ και ένα 24ωρο στο διαδίκτυο: Ο Robin Williams βρέθηκε νεκρός σε ηλικία 63 ετών. Πιθανή αιτία θανάτου: αυτοκτονία, καθώς ο δημοφιλής παγκοσμίως ηθοποιός πάλευε με τη μανιοκατάθλιψη.
Μέχρι αργά τη νύχτα στο facebook του δεν είχε επισημοποιηθεί η δυσάρεστη είδηση και μόνο τις πρώτες πρωινές ώρες δημοσιεύθηκε ευχαριστήριο μήνυμα των διαχειριστών της σελίδας προς τους φαν του.
Είναι εντυπωσιακό το πόσο αγαπητός υπήρξε ο Robin Williams, τόσο στη χώρα μας, όσο και διεθνώς. Η φύση του κωμικού ίσως; Ορισμένες από τις ταινίες του, σαν το Goodmorning Vietnam και τον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών, που συγκίνησαν τους σινεφίλ της υφηλίου, κάνοντας ξανά συμπαθή τον απομυθοποιημένο, ειδικά μετά τη δεκαετία του 1960, αμερικανικό κινηματογράφο;
Πιτσιρικάς είχα δει στην κρατική τηλεόραση το ντεμπούτο του Robin Williams ως Ποπάι στη μεταφορά στον κινηματογράφο από τον Robert Altman του πασίγνωστου κόμικ. Ο παραγωγός Robert Evans ήθελε τον Dustin Hoffman για τον ομώνυμο ρόλο κι άμα τελικά γινόταν αυτό, ίσως κι εγώ να μην απορούσα, βλέποντας τον Williams, πού πήγαν και βρήκαν έναν τέτοιο ηθοποιό - φτυστός ο παντοδύναμος σπανακοφάγος Ποπάι.
Το 1989 βγήκε στις αίθουσες ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών του Αυστραλού Peter Weir. Μας είχαν πάει με το σχολείο, θυμάμαι, να δούμε την ταινία σε κινηματογράφο του Πειραιά. Ύστερα καθίσαμε σε ένα cafe και τη συζητήσαμε. Είχαμε συγκλονιστεί με την αυτοκτονία του νεαρού αγοριού μέσα στο ασφυκτικά συντηρητικό περιβάλλον του δικού του σχολείου, όπως και με τον υπέροχο χαρακτήρα του καθηγητή - ποιητή John Keating, του Robin Williams δηλαδή. Κι αν πολλά χρόνια μετά ξανάδα την ταινία και τη βρήκα κάπως αφελή και δημαγωγική, η φιγούρα του Williams εντυπώθηκε μέσα μου σαν κάτι ολότελα συμπαθές και οικείο. Σήμερα με την απόσταση των 25 χρόνων εκείνης της πρώτης προβολής, έχω την αίσθηση πως ο ρόλος και η ερμηνεία του ήταν πραγματικό μάθημα περισσότερο για όλους τους δασκάλους ανά τον κόσμο και λιγότερο για τους μαθητές τους.
Το ίδιο διάστημα ήρθε και η δορυφορική τηλεόραση. Στο βρετανικό Super Channel όλο και παιζόταν κάποιο απόσπασμα από το Goodmorning Vietnam του Barry Levinson εν είδει βίντεο - κλιπ για το I feel good του James Brown.
Έψαξα και είδα κι αυτή την ταινία. Εκεί ο Williams υπήρξε συγκλονιστικός! Ένας DJ που προσπαθούσε εις μάτην, μεσ' στη φρίκη του πολέμου του Βιετνάμ, να χαρίσει το γέλιο στους άτυχους φαντάρους. Ένα απόλυτα τραγικό πρόσωπο, ένας μικρός Δαβίδ κόντρα στον γίγαντα Γολιάθ, που ήταν εν προκειμένω η ιμπεριαλιστική απάνθρωπη αμερικανική κυβέρνηση.
Τον Robin Williams τον έχασα τα επόμενα χρόνια ή για την ακρίβεια τον παρακολουθούσα να παίζει σε ταινίες, οι οποίες ουδόλως με ενδιέφεραν, πλην εξαιρέσεων σαν το The Fisher King του Terry Gilliam ή το Insomnia του Christopher Nolan με συμπρωταγωνιστή του τον Al Pacino.
Κι αν ο ίδιος στην προσωπική του ζωή έκανε τρεις γάμους και απόκτησε τρία παιδιά, με το τέλος του απόδειξε αυτό που όλοι κατά βάθος γνωρίζουμε: τα πιο δραματικά πρόσωπα είναι οι κωμικοί ηθοποιοί.
Με αφορμή την αυτοκτονία - αν έτσι αποδειχτεί - του Robin Williams, ας μην πάμε μακριά. Είναι γνωστό το πόσο βαθύτατα μελαγχολικοί άνθρωποι υπήρξαν δικοί μας μεγάλοι κωμικοί σαν τον Βασίλη Λογοθετίδη και τη Σαπφώ Νοταρά. Βέβαια, το πέρασμα από τη μελαγχολία στην αυτοχειρία δε φανερώνει μία απλή συναισθηματική εκ του φυσικού κατάσταση, αλλά μία κλινική περίπτωση. Άτιμο πράγμα η μασκέ - κατάθλιψη, που λένε και οι ψυχίατροι.
Ο Robin Williams ήταν ένας πολύ επιτυχημένος χολιγουντιανός ηθοποιός, ένας σταρ με τεράστια εμπορική και καλλιτεχνική αποδοχή. Τα ιδρύματα αποτοξίνωσης, τα προβλήματα του με την κοκαΐνη και το αλκοόλ από τα νιάτα του, δεν τον εμπόδισαν να ισορροπήσει δεξιοτεχνικά πάνω στο σχοινί της φθοράς και του θριάμβου, της ροπής του προς το περιθώριο και της τάσης του για απόλυτο επαγγελματισμό.
Ένα άρμα τον πήρε από χθες, τον πήγε στα ουράνια και τα μάτια αμέτρητων ανθρώπων γέμισαν δάκρυα. Πιθανώς τώρα να μοιράζεται αστείες κουβεντούλες με τον Φρόιντ, όπως θα έλεγε και ο κύριος Κώστας Τριπολίτης.
σχόλια