Για το κοινό που παρακολουθεί την πορεία του Φοίβου Δεληβοριά (ως καλλιτέχνη αλλά και ως ανθρώπου), το «Αnime» δεν είναι έκπληξη. Σταθερά τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί στον κορυφαίο τραγουδοποιό της γενιάς του και τα δέκα κομμάτια που συνθέτουν τον όγδοο και καλύτερο δίσκο του μέχρι σήμερα είναι η πιο ώριμη εκδοχή των ποπ ελεγειών του, με απόλυτο μέτρο και ευαισθησία, με τόλμη αλλά και συναίσθηση όσων συμβαίνουν γύρω του. Τραγούδια «που γεννήθηκαν στην κινούμενη άμμο των ετών 2018-2022, με την ψυχή ταραγμένη, μειλίχια ή σε έκσταση και με την κιθάρα σαν ένα είδος προέκτασής της».
Η συνάντησή του με τον ποιητή-παραγωγό Βασίλη Ντοκάκη «στα παλιά στούντιο της Φίνος Φιλμ και σε ένα μικρό στουντιάκι πλάι στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών» αποδεικνύεται καταλυτική, το ίδιο εξαιρετική είναι και η ομάδα των μουσικών που τον συνοδεύει, και η πολύχρονη συνεργασία μαζί τους συντελεί σε αυτό το θαυμαστό αποτέλεσμα.
Δεν είναι μόνο η ποίηση του Φοίβου που είναι πιο τρυφερή αλλά και πιο σαρκαστική από ποτέ, ανθρώπινη και σύγχρονη με έναν τρόπο εντυπωσιακό για έναν τύπο που θεωρεί τον εαυτό του «μπανάλ χοάνη», αλλά και η ποικιλία των ήχων που κάνει το «Αnime» έναν από τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια, ήχων που παραπέμπουν σε αφρικανική λιγωτική τζαζ, στην αναγνωρίσιμη μπασογραμμή των Zombies αλλά και σε Θεοδωράκη και σε «My Bloody Valentine», χωρίς να χάνεται ούτε στιγμή η ταυτότητά του. Η κουβέντα μαζί του είναι πάντα απολαυστική.
Ορισμένοι όρχεις, με τον καιρό, γίνονται σαν λιωμένα ρολόγια. Πετάνε πάνω από τις πόλεις μελαγχολικοί. Δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίναι. Δεν έχουν καν κεφαλή. Πριν από λίγο καιρό ήταν σίγουροι για τον εαυτό τους, κάθε βόλτα τους ήταν μια εκστρατεία. Τώρα είναι σαν τον πάλαι ποτέ Mr Jones (σ.σ. του Bob Dylan). Δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Υπάρχει κάτι στα σπίτια μας, στη φτώχεια μας, στην απελπισία μας, που έχει τόσο νικηθεί ώστε είναι όμορφο. Και τρελό. Και δεν νικιέται, ούτε με τη νίκη.
— Θα ήθελα να ξεκινήσω αυτή την κουβέντα με τους στίχους της «Άγριας Ορχιδέας», ενός από τα κορυφαία κομμάτια του δίσκου, που ίσως σοκάρει εν πρώτοις: «Έχω βαρεθεί να κοιτάζω τ’ αρχίδια σου / Τα περίφημα αρχίδια σου τ’ αρχαϊκά / Έτσι όπως τ’ απλώνεις τα θλιμμένα αρχίδια σου / Στα φύλλα της αμπέλου μου τα ειρηνικά…». Θεωρείται κακή λέξη το «αρχίδι», με την έννοια ότι τη χρησιμοποιείς για να περιγράψεις κάποιον υποτιμητικά, ενώ από την άλλη είναι φουλ σεξιστική η κοινωνία μας.
Δεν υπάρχουν κακές λέξεις στα τραγούδια, υπάρχουν κακά τραγούδια. Έχω ακούσει τη λέξη «λουλούδι» σε συγκεκριμένο τραγούδι και έχω ανατριχιάσει απ’ τη χυδαιότητα. Τώρα, για την «Ορχιδέα», τι να πω που να μην το λέει η ακρόασή της; Ορισμένοι όρχεις, με τον καιρό, γίνονται σαν λιωμένα ρολόγια. Πετάνε πάνω από τις πόλεις μελαγχολικοί. Δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίναι. Δεν έχουν καν κεφαλή. Πριν από λίγο καιρό ήταν σίγουροι για τον εαυτό τους, κάθε βόλτα τους ήταν μια εκστρατεία. Τώρα είναι σαν τον πάλαι ποτέ Mr Jones (σ.σ. του Bob Dylan). Δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Υπάρχει κάτι στα σπίτια μας, στη φτώχεια μας, στην απελπισία μας, που έχει τόσο νικηθεί ώστε είναι όμορφο. Και τρελό. Και δεν νικιέται, ούτε με τη νίκη.
— Είναι πανταχού παρούσα η πατριαρχία; Μιλάμε για μια χώρα όπου κάποιες ηλικίες λένε ακόμα «έχω ένα παιδί κι ένα κορίτσι».
Πανταχού παρούσα, αλλά πρησμένη και δυσκίνητη πια. Τουλάχιστον στην παραδοσιακή μορφή της. Κάθε κακό είναι κακό για όσο καιρό διατηρεί μια γοητεία. Τώρα σου φωνάζει και σε τρομάζει, αλλά δεν σε γοητεύει με τον τρόπο π.χ. που σε γοήτευε στις παλιές ταινίες, στα παλιά τραγούδια, στις παλιές μπίζνες ή στους πνευματικούς κύκλους. Άρα είναι ένα τζούφιο κακό. Δεν μπορείς εύκολα να το ερωτευτείς και να γίνεις θύμα του. Θα μου πεις, υπάρχουν οι τράπερ. Αλλά αυτοί μυθοποιούν τη βλακεία τους, δεν είναι μύθοι ευλογημένοι από κάποιο ιερατείο. Θα τους καταπιούν εύκολα οι γυναίκες τους και τα παιδιά τους.
— Ξέρεις τι είναι πιο επικίνδυνο από τους ξεκάθαρα σεξιστές; Οι καλυμμένοι σεξιστές που ξέρουν να κρύβονται πίσω από μάσκες. Το καλυμμένο γενικά είναι πιο επικίνδυνο, γιατί κρατάει τον κόσμο πίσω με ύπουλο τρόπο.
Ναι, ξέρω τι λες. Κάτι κωμωδιούλες τύπου «χαριτωμένες διαφορές μεταξύ των δύο φύλων». Ή κάτι «εναλλακτικοί» μικρόκοσμοι που παγιδεύουν τα όμορφα πλάσματα, τα κάνουν διακοσμητική τέχνη, τα ταριχεύουν και τα σκοτώνουν. Έχουν ακόμα πέραση αυτά. Είναι η πατριαρχία του nerd. Ύπουλη, γιατί έχει και την ανημπόρια του διανοούμενου μέσα της. Η αθλιότητα έγκειται πάντα στην παγίδευση εκείνου που ποθείς, εκείνου που σε φέρνει αντιμέτωπο με την ασχήμια σου. Το παλιό αρσενικό απλά βίαζε χωρίς δεύτερη κουβέντα και χωρίς σοβαρή αντίδραση από τους γύρω του. Το νέο έχει κάτι από τον Συλλέκτη ή από το Νόρμαν Μπέιτς του Ψυχώ. «Ευαίσθητο», με τον προβολέα συνεχώς στραμμένο στις αδυναμίες του.
— Πες μου για την «Ελένη Τοπαλούδη».
Έγραψα ένα τραγούδι για να του δώσω το όνομά της. Γιατί ο χειρότερος από τους διαβόλους που την πήραν μακριά μας είναι εκείνος που τη θέλει ανώνυμη. Το τραγούδι θα μιλήσει ‒ή όχι‒ από μόνο του και για την Ελένη και για μας όλους. Εδώ, στην κουβέντα μας, αφού μου δίνεται η ευκαιρία, θέλω να στείλω αγάπη και δύναμη στους γονείς της. Οποιαδήποτε ευχή θα ήταν ανεπαρκής, να ξέρουν όμως πως είμαστε πολλοί αυτοί που είμαστε κοντά τους.
Ελένη Τοπαλούδη
— Πόσο έχει αλλάξει ο Φοίβος από την Καλλιθέα μέχρι το «Αnime»;
Στην «Καλλιθέα» πάλευα ακόμα με τα φαντάσματα του πατρικού μου. Τώρα έχουν γίνει φίλοι και σύμμαχοι, με βοηθούν ν’ ακούω τις ψυχές γύρω μου – και να τους απαντάω.
— Πόσων χρονών είναι η κόρη σου; Γεννήθηκε μετά την «Καλλιθέα»;
Είναι εννιά χρονών. Έναν χρόνο αφού γεννήθηκε, ξεκίνησα να γράφω αυτό που έγινε η «Καλλιθέα».
— Πόσο μεγάλη ευθύνη είναι ο ρόλος του πατέρα;
Είναι παραπάνω και από ευθύνη η πατρότητα. Είναι τέχνη. Αφηγείσαι μια εκδοχή του κόσμου, η οποία θα καθορίσει για πάντα έναν άνθρωπο. Κρατάς και γκρεμίζεις την παράδοση κάθε μέρα που περνάει.
— Πού αναφέρεσαι με το κομμάτι «Κάποια παιδάκια»;
Είναι κομμάτι που μιλάει για μας. Για το πώς καταλήξαμε ενήλικες. Για την αληθινή μάχη που δίνει κάθε γενιά με το τραύμα της.
— Από το 2017 και μετά τα είδαμε όλα, κοσμογονικές αλλαγές. Ποια ήταν η χειρότερη περίοδος για σένα;
Από το ’20 ως τώρα είναι χρόνια που δεν θα θέλουμε να τα θυμόμαστε αλλά και δεν πρέπει να τα ξεχάσουμε. Δεν ήταν μόνο η πανδημία ή η άθλια εισβολή του Πούτιν. Ήταν και το κλίμα που επικρατούσε στην Ελλάδα. Αστυνομική βία, καλλιεργούμενος διχασμός, κανιβαλισμός κοινωνικών ομάδων, γυναικοκτονίες, νεομακαρθισμός και νεολογοκρισία, εξευτελισμός θυμάτων, φυσικές καταστροφές, ακρίβεια. Το τρενάκι του τρόμου. Ευτυχώς, το πέρασα με υπέροχους ανθρώπους, τη φυσική και την καλλιτεχνική μου οικογένεια.
— Η πανδημία τι άφησε πίσω της;
Κοινωνικά, αυτή την αίσθηση ότι ένας αστάθμητος παράγοντας μπορεί να διαλύσει τον κόσμο μας. Είναι που είναι στα όρια οι δημοκρατίες μας από τις αβυσσαλέες πια κοινωνικές ανισότητες, έρχεται και το ανεξέλεγκτο και αναστέλλει το μόνο που θα μπορούσε να μας σώσει. Δημιουργικές κινήσεις από τα κάτω, συνεργασίες, πραγματικό και όχι εικονικό επιχειρείν. Πόσο μπορεί ακόμη να ασφυκτιά ο λαϊκός άνθρωπος, χωρίς να παρασυρθεί στα άκρα;
— Πόσο μεγάλη σημασία έπαιξε η «Ταράτσα» στην καλλιτεχνική σου εξέλιξη;
Σίγουρα πολύ μεγάλη στην εξέλιξη μου ως ατόμου. Ένιωσα π.χ. μεγάλη αγάπη και συντροφικότητα για συναδέλφους με τους οποίους δεν είχαμε εμφανή κοινά. Η «Ταράτσα» είναι ένα άλλο σύμπαν από τους δίσκους μου. Είμαι εγώ μικρός, ακούω ελληνικά τραγούδια στο ραδιόφωνο και βλέπω κωμωδίες στα θερινά. Είναι σύμπαν παιδαριώδες και παίζει συνέχεια με τα όρια του κιτς, αλλά προσωπικά είμαι απολύτως συνειδητοποιημένος μέσα του.
Σε αυτό το παιχνίδι, που έχει άλλους κανόνες από τη μουσική, έπαιξα με μια ιδιοφυή «μπάντα»: τον Αλευρά, τον Βύρωνα Θεοδωρόπουλο, τον Άγγελο Τριανταφύλλου, τη Νεφέλη και όλα τα άλλα παιδιά. Ήταν ένας χώρος στον οποίο η Κιτσοπούλου και η Γαρμπή, ο Σαββόπουλος και ο Εισβολέας, ο Κραουνάκης και η Ζορμπαλά, ο Πορτοκάλογλου και η Σάττι χώρεσαν, χωρίς να προδώσω κανέναν τους. Κι αυτό γιατί δεν τους ένωνε το χωνευτήρι κάποιου κιτς αλλά η κατακτημένη παιδική μας ματιά.
— «Και πες ψέματα / Πες μου ψέματα / Πες ό, τι ψέμα μπορείς / Πες μου ψέματα / Μόνο ψέματα / Και βγες κάποιον άλλον να βρεις…» Λες ψέματα;
Φυσικά και λέω ψέματα. Άλλες φορές ως Πινόκιο και άλλες ως Ντίσνεϊ. Άλλες ως παιδί και άλλες ως πολιτικάντης της καθημερινότητας. Έχω στον νου μου πάντα κάποια ηδονή, κάτι που θέλω να ζήσω κρυφά απ’ τους άλλους. Αυτή η ηδονή όμως είναι ένα ξωτικό που φεύγει γελώντας πνιχτά μόλις το πλησιάζεις. Το μόνο που προχωράει φυσικά και αργά και επώδυνα είναι η αγάπη. Αλλά αυτή θέλει αλήθειες. Και παραπάνω απ’ τους μισούς γονείς ή τους δασκάλους δεν μας θεωρούν ώριμους γι’ αυτές.
— Έχουμε συνηθίσει όμως στα ψέματα από πολιτικούς, παράγοντες, ακόμα και από επιστήμονες λόγω συμφερόντων. Με τόσα ψέματα, τελικά, σε έχουν κάνει καχύποπτο και δεν πιστεύεις ούτε την αλήθεια.
Κοίτα, συνωμοσιολόγος δεν είμαι. Αυτοί είναι τα πρώτα έρμαια του φασισμού συνήθως. Δεν είμαι όμως και αθώος. Η κοινωνική χειραγώγηση υπάρχει και είναι απολύτως εμφανής στον χώρο του πολιτισμού. Δες τι μπορούσε να ειπωθεί στο σινεμά το ’70 ή και το ’90 ακόμα και τι μπορεί να ειπωθεί τώρα. Θα καταλάβεις πολύ γρήγορα πολλά.
— «Δεν υπάρχει λόγος για φασαρίες / Μαζευτείτε οι κυρίες / Και φτιάξτε μια ΜΚΟ / Βάψτε μοβ τα κουρασμένα μπαλκόνια / Και αλλάξτε σεντόνια / Σε κάθε κρεβάτι στενό…»
Όπως όλο το τραγούδι, παίζει συνειρμικά και αβίαστα με το ψέμα και την αλήθεια. Ένα ψέμα μπορεί να γίνει μαζική υποκρισία ή αφορμή ελευθερίας. Μου αρέσει το πώς ο κωμικός στίχος με τη ΜΚΟ εναλλάσσεται με αυτήν τη γαλήνια, ονειρική εικόνα με τα μοβ μπαλκόνια. Μου βγήκε αμέσως, και είχε νόημα, χωρίς να έχει.
— Να σε ρωτήσω για τον νέο ήχο του 2022, αυτόν που κυριαρχεί στην Ελλάδα σήμερα, το τραπ, το ρεγκετόν, το τζατζίκι ποπ. Ποια είναι η γνώμη σου;
Ως ήχοι όλα αυτά μ’ αρέσουν. Είναι ελκυστικοί και επιφανειακοί, όπως κάθε trend. Ακόμα και το βαλς και το τανγκό τέτοια υπήρξαν. Μένει στους δημιουργούς να τους δώσουν βάθος. Αλλά αυτοί έρχονται στη δύση των trends.
— Τον Τρανό τον ξέρεις;
Ξέρω πως σε μια τυπική τάξη γυμνασίου αυτήν τη στιγμή οι μισοί ακούνε Τρανό και οι άλλοι ΛΕΞ και Εισβολέα. Αντίστοιχα γινόταν και σ’ εμάς. Ο ΛΕΞ, πάντως, και ο Εισβολέας έχουν φύγει ήδη απ’ τους γυμνασιακούς μικρόκοσμους και αφορούν και τους ανθρώπους χωρίς ηλικία. Για τον Τρανό, ίδωμεν.
— «Κάθεσαι φτιάχνεις λίστες στο Spotify / Ξανατρώς τραγούδια που ’χεις ήδη φάει / Κάποιος με 5 ακόρντα είχε χτίσει παλάτι / Ύστερα το ’παιξε-το ’χασε σα χούφτα αλάτι / Κι εσύ ταξινομείς τα ηχογραφήματά του / Σκέφτεσαι τα κορίτσια, τα ναρκωτικά του / Πας ν’ αλλάξεις κομμάτι, το ποντίκι πέφτει / Στάχτη στο πληκτρολόγιο, ρήγμα στον καθρέφτη», τραγουδάς στον «Λωτοφάγο». Μας ενδιέφερε πάντα η ζωή ενός μουσικού, ενός ανθρώπου που ξεχώρισε με κάποιον τρόπο. Και σήμερα μας ενδιαφέρει, αλλά δεν είναι το ίδιο, σήμερα δεν ακούει κανείς πολλή μουσική, δεν έχει μάθει απ’ έξω στίχους, δεν έχει λιώσει έναν δίσκο. Είναι πιο ηδονοβλεπτικό το ενδιαφέρον.
Σήμερα είναι ο ίδιος μικροδιασημότητα. Έχει followers. Παίρνει κι αυτός τη δόση του από την αποδοχή του σταρ, κι ας μη μετείχε σε κάποιου είδους έργο. Εμένα κάπως μ’ αρέσει που η διασημότητα έχει αυτονομηθεί τελείως απ’ τη δημιουργία. Μ’ αρέσει που γίνεται σελέμπριτι από μόνο του ένα γλυκό κορίτσι απ’ την Καβάλα επειδή άνοιξε Instagram. Αυτό αφήνει το περιθώριο στον ΛΕΞ να είναι γνωστός σε όλους από τα τραγούδια του, χωρίς να πιει τις τοξίνες με τις οποίες σε πότιζε παλιότερα η μουσική βιομηχανία..
— Είναι καλό ή κακό να έχεις τόσο άμεση επαφή με ένα είδωλό σου; Να μπορείς να του μιλήσεις απευθείας στα social;
Είναι λίγο καλύτερο για σένα, γιατί η απομυθοποίηση έρχεται γρήγορα. Κακό για τα είδωλα, για τους ίδιους λόγους.
— Πες μου κι άλλα για τον «Λωτοφάγο».
Είναι το αντίθετο του «Μπάσταρδου γιου». Εκείνος θυμόταν και μυθοποιούσε, πενθούσε τα πολιτιστικά ξέφωτα μιας εποχής, ήταν ένας μικρός Τηλέμαχος που του έλειπε ένας Οδυσσέας. Ο Λωτοφάγος έχει φύγει πια απ’ αυτά. Δεν έχει ανάγκη ούτε από τον Μωυσή ούτε από τον Χιου Χέφνερ για να συνυπάρξει με τους άλλους και να χαρεί τη ζωή.
— Έχεις καθίσει να ακούσεις ολόκληρο έναν τραπ δίσκο;
Όχι, δεν έχει τύχει.
— Θα έκανες συνεργασία με κάποιον τράπερ;
Άμα μάζευε λιγάκι τις ορχιδέες του να δει τι γίνεται στον αληθινό κόσμο, μπορεί.
— Τι πιστεύεις ότι λείπει από τη μουσική σκηνή της Ελλάδας; Γιατί κανένα παιδί και έφηβος δεν ακούει όσο άκουγε παλιότερα άλλη μουσική πέρα από ραπ;
Προφανώς λείπουν όλο και περισσότερο το αρμονικό και το μελωδικό στοιχείο ως ανάγκη. Μαθαίνει κανείς να αρκείται στον ρυθμό. Φυσικά, πάντα υπάρχει καλή και κακή μουσική. Λείπουν όμως πολλά στοιχεία του προσώπου της. Όσο περνάει ο καιρός, ακούγοντας π.χ. κάτι του Χατζιδάκι, αισθάνομαι όλο και πιο κοντά στον θείο μου τον Άγγελο, που ζούσε ολομόναχος με αιώνες ξεχασμένου ελληνισμού μέσα στο Μουσείο Μπενάκη του. Ή στον ήρωα του «Σύσσημου» του Παναγιωτόπουλου, τον ναυαγό στη «θάλασσα της ανθρώπινης κακίας», που όμως έχει σώσει στο σκαρί του έναν ολόκληρο κόσμο.
— Ποιους νέους καλλιτέχνες ξεχωρίζεις; Σε ρωτάω γιατί παρακολουθείς τι γίνεται στη μουσική της Ελλάδας.
Εκτός απ’ αυτούς που ανέφερα, τον Μικρό Κλέφτη, τη Semeli, τους Καλογεράκηδες, τον Γιάννη Παπαγεωργίου, τον Μπάκουλη, τη Δεσποινίδα Τρίχρωμη, τη Sophie Lies, τον Πετρόπουλο, τον Mazoha, τον Kristof. Υπάρχουν και λίγο παλιότεροι που τώρα τα δίνουν όλα, ο Σιώτας, ο Σκανδάμης. Ω, είναι πολύς κόσμος… Τους αγαπώ φοβερά γιατί ξεκινούν με την πυξίδα τους σπασμένη και το ρολόι να γράφει 00:00. Οι παλιοί αδιαφορούν πλήρως γι’ αυτούς και το ευρύ κοινό είναι ακόμα σε ύπνωση.
Πέρσι είχα μια εκπομπή στο Δεύτερο και κάθε τέλος του μήνα έπαιζα μόνο καινούργια πράγματα. Κάθε είδους. Έκανα και μια πρώτη απόπειρα για ένα μικρό φεστιβάλ με ανθρώπους που μ’ αρέσουν. Το διοργανώσαμε μαζί με τους String Theory, στον χώρο τους, στο Γκάζι. Mακάρι να συνεχιστεί. Και μακάρι τα παιδιά ν’ αντέξουν τους ατέλειωτους κλυδωνισμούς.
— Πιστεύεις ότι θα αφήσει κάποια παρακαταθήκη η μουσική αυτή που κυριαρχεί, όπως άφηνε η ποπ παλιότερα;
Όλα κάτι αφήνουν. Και κάπως το αφήνουν. Πνεύμα είναι αυτό, είναι πάνω από μας.
— Πώς τα βλέπεις τα πράγματα;
Πιστεύω πάντα σε κάτι, σε έναν επόμενο βηματισμό, σε έναν ελιγμό που θα παραγάγει ενέργεια και θα μας σώσει. Αλλά αυτό μπορεί να είναι και δημιουργική αυταπάτη. Βρήκα ένα υπαρξιακό κέντρο που με σώζει και βασίζομαι σ’ αυτό. Αν ήμουν π.χ. πιο πολιτικό ον, θα ήμουν απολύτως απαισιόδοξος, νομίζω.
— Για τον πόλεμο δεν πρόλαβες να γράψεις. Γιατί δεν γράφονται πια κομμάτια διαμαρτυρίας; Ξεκαυλώνει ο κόσμος στο πληκτρολόγιό του;
Περιέργως νιώθω σαν να έγραψα, στο «Απόψε είμαι κοντά σου». Επίσης, θυμάμαι τι είχαμε πει εδώ πριν από δυο χρόνια που τα λέγαμε. Όλα τα ’χαμε πει. Nομίζω ότι γράφονται τραγούδια τέτοια ‒ και θα γραφτούν. Απλώς ο κόσμος είναι ακόμα μακριά από ένα ειρηνιστικό κίνημα ή από μια πραγματικά βαθιά ανάλυση του πολέμου, άρα θα γράφονται ποδοσφαιρικού τύπου συναισθηματισμοί. Υπάρχει μεγάλο θέμα με την ενέργεια και τους φυσικούς πόρους του πλανήτη, αν οι συσχετισμοί του ελέγχου δεν διαμορφωθούν, νηνεμία δεν θα υπάρξει.
Απόψε είμαι κοντά σου
— «Είμ’ ένας ανδρείος που φοβάται / Κι ένας έξυπνος που όλο κοιμάται / Είμ’ ένας περήφανος που λέει σε όλους “ναι” / Είμ’ ένας αυτάρκης που χρειάζεται / Είμ’ ένας παράφρων που το βλέπει λογικά / Είμαι χώμα κάτω από τη θάλασσα…», λες στον «Αταίριαστο».
Είμαι Ζυγός. Παλαντζάρω και υποφέρω από τα διλήμματα. Ακόμα πιο πολύ υποφέρω όμως αν πάρω μια συγκεκριμένη θέση.
— «Ο κόσμος βρίσκει κάτι και προχωράει / Κάποια τραβηχτική θεωρία / Μα εγώ κοιτάζω κάποια και με κοιτάει / Με ρωτάει τι θέλω και λέω “Δεν ξέρω, κυρία” / Κοιτάει τον πλούσιο με ζήλια ο φτωχός / Και μαθαίνει αριθμούς και προσθέσεις / Μα εγώ δεν βρίσκω πώς ανάβει το φως / Να κοιτάξεις τη λάμπα κατάματα και να πονέσεις»…
Οι ποιητές δεν εμπιστεύονται ιδιαίτερα καμιά συγκεκριμένη θεωρία. Εμπιστεύονται μόνο εκείνο που λειτουργεί. Αυτό τους κάνει αντιπαθείς στους πολιτικούς και στους φιλοσόφους.
— Έχεις τρία έντονα ερωτικά κομμάτια στον δίσκο. Πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζεις τον έρωτα μεγαλώνοντας;
Δύσκολο να τα πω καλά αυτά σε μια συζήτηση. Στο «Ένα Σάββατο που μοιάζει Κυριακή», τον «Αταίριαστο» και την «Μπαλάντα» τα λέω όπως μπορώ να τα πω.
— Ακούγοντας τον δίσκο κανείς, μπορεί να εντοπίσει από Ethiopiques μέχρι Zombies. Τι άλλες αναφορές έχεις για τα κομμάτια;
Είμαι μια πολύ μπανάλ χοάνη. Βγαίνει από τις λέξεις μου η «Melody Nelson» και αμέσως μετά κάτι του Θεοδωράκη, μια «δυσχορδία» των My Bloody Valentine και ένα κομμάτι από ένα κακό καρτούν που είδα με την κόρη μου.
Αυτό που με εμπνέει στη μουσική δεν είναι η μουσική, είναι κάτι που φέρνει διάφορες μουσικές προς το μέρος μου. Σε ελάχιστες περιπτώσεις έχω κλέψει γιατί καμιά άλλη επιλογή δεν μου άρεσε όσο η πηγή η ίδια. Σ’ αυτόν τον δίσκο γίνεται στο «Απόψε είμαι κοντά σου». Ένα υπέροχο παλιό τραγούδι της Δήμου και της Κριεζή, το «Ψεύτρα ζωή», ήρθε και δεν έφευγε. Είναι περισσότερο από γρήγορη αναφορά.
Τώρα που βγαίνει το «Αnime» και θα το καταχωρίσω στην ΕΔΕΜ, θα αναζητήσω μέσα απ’ τα αρχεία της τον Μιχάλη Καπούλα, που είχε γράψει εκείνη τη μελωδία ‒ και νομίζω ότι ζει και εργάζεται στην Αμερική. Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ.
Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο το άλμπουμ στο Spotify
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
