Μυστηριώδης, απρόβλεπτη και γεμάτη ατέλειωτες ονειροπoλήσεις, η μετάβαση από την ορμητικότητα της εφηβείας στην ωρίμανση της ενηλικίωσης έρχεται σχεδόν απροειδοποίητα και ποτέ με τον ίδιο τρόπο. Είναι η εποχή που οι έφηβοι επιδίδονται στις πιο σκληρές διαπραγματεύσεις με τη ζωή και ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που το ταξίδι προς την ενηλικίωση αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια διαρκή και ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης για βιβλία, ταινίες και θεατρικές παραστάσεις.
Αυτήν τη θεματική έχει και το νέο θεατρικό έργο του συγγραφέα Λένου Χρηστίδη που ανεβαίνει στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών από τη Σοφία Βγενοπούλου, μέλος της ομάδας Grasshopper και μια σκηνοθέτιδα που τα τελευταία χρόνια έχει συνδέσει το όνομά της με το εφηβικό θέατρο στην Ελλάδα. Τη συναντώ την Παρασκευή το απόγευμα στη Στέγη, όπως και τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης, λίγο μετά το τέλος της πρόβας, και το πρώτο πράγμα που της ζητώ είναι να μου μιλήσει λίγο γι' αυτή την ενασχόλησή της με το εφηβικό θέατρο. «Ασχολούμαι για δύο λόγους. Ο ένας είναι γιατί όλη μου η εκπαίδευση και η εμπειρία ήταν σε μία άλλη χώρα, την Αμερική, όπου δούλεψα με εφήβους. Έτσι, όταν ήρθα εδώ, είδα πως υπήρχε ένα κενό που μπορούσα να αναπληρώσω. Έτσι ξεκίνησα με το Chatroom. Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί συνειδητοποιώ τον τελευταίο καιρό ότι και εγώ, ως έφηβη, αγαπούσα πάρα πολύ το θέατρο, αλλά ζώντας στην Πάτρα δεν είχα ανάλογα ερεθίσματα και ευκαιρίες. Αυτό ήταν ένα κομμάτι μου που είχε μείνει παραπονεμένο και ίσως τώρα, ως καλλιτέχνις, έχω τη δυνατότητα να καλύψω και αυτό το κενό».
Όσο για το τι της προσφέρει η ενασχόληση με τους εφήβους, είναι ξεκάθαρη. «Απίστευτα πράγματα. Είναι μια καταπληκτική πηγή ενέργειας, ενθουσιασμού κι ελπίδας. Από τη στιγμή που η εφηβεία μπει στο σωστό κανάλι, γίνεται πάρα πολύ δημιουργική. Επίσης, νομίζω ότι έτσι αποδαιμονοποιούμε και τελείως την ηλικία αυτή – αυτό που λέμε συνήθως για τους εφήβους ότι είναι περίεργοι, απομονωμένοι, κολλημένοι στα ηλεκτρονικά...». «Kαι δεν είναι στον κόσμο τους;» τη ρωτάω με ύφος ανθρώπου που μοιάζει να έχει ξεχάσει πώς είναι να είσαι έφηβος. «Όχι. Ή, μάλλον, θα το πω αλλιώς. Είναι στον κόσμο τους, αλλά σ' έναν κόσμο που θέλω πάρα πολύ να επισκέπτομαι. Είμαι πάρα πολύ περίεργη γι' αυτόν. Κάθε φορά που τα καταφέρνω, μου αποκαλύπτει πάρα πολύ ωραία πράγματα και πιστεύω πως είναι δικό μας χρέος να πάμε εμείς στον κόσμο αυτό και όχι να έρθουν αυτοί στον δικό μας, έτσι που τον έχουμε κάνει».
Το θεατρικό έργο του Λένου Χρηστίδη γράφτηκε για το εφηβικό κοινό κατά παραγγελία της Στέγης και της ομάδας Grasshopper και προέκυψε μέσα από ένα workshop στο οποίο συμμετείχαν και μαθητές του 14ου Λυκείου Περιστερίου (πρωτοπαρουσιάστηκε σε μια πρώτη μορφή τον περασμένο Απρίλιο στο 3ο Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου). Τώρα, ετοιμάζεται να παρουσιαστεί ξανά στη Στέγη σε νέα διασκευή, αυτήν τη φορά από έναν επαγγελματικό θίασο νέων ηθοποιών. Το σκηνικό της παράστασης τοποθετείται στο βαγόνι ενός τρένου που κινείται προς άγνωστη κατεύθυνση και παραπέμπει ακριβώς σε αυτό που είναι στην ουσία όχι μόνο το πέρασμα από την εφηβεία στην ενηλικίωση, αλλά και η ίδια η ζωή. Ένα ταξίδι προς το άγνωστο. Οι επιβάτες του είναι έξι ετερόκλητοι έφηβοι με διαφορετικές προσωπικότητες, ανάγκες και λόγους να θέλουν ν' ανέβουν σε αυτό το αλληγορικό τρένο. Η παράσταση επενδύεται καθ' όλη τη διάρκειά της με ροκ μουσικές, ενώ δεν λείπουν και οι αναφορές σε πράγματα με τα οποία ασχολούνται οι έφηβοι σήμερα, όπως είναι τα social media και το YouTube.
Πώς είναι, όμως, γι' αυτούς τους νέους ηθοποιούς να υποδύονται τους εφήβους; «Είναι πρόκληση, υπό την έννοια ότι τα ζητήματα που σε απασχολούν, τελικά, όταν είσαι έφηβος δεν παύουν να σε απασχολούν ποτέ. Απλώς νομίζεις μεγαλώνοντας ότι αυτό ήταν μια φάση που πάει, πέρασε, αλλά μπαίνοντας σε αυτήν τη διαδικασία, σε αυτές τις πρόβες, με αυτό το κείμενο, εγώ προσωπικά συνειδητοποίησα ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα. Τα ίδια ζητήματα με απασχολούν, απλώς κάποιες στιγμές ίσως αντιμετωπίζω πιο ψύχραιμα το γεγονός ότι δεν μπορώ να δώσω απαντήσεις» λέει η Αντιγόνη Φρυδά, ενώ για τον Γιάννη Νιάρρο τα πράγματα είναι διαφορετικά: «Εγώ θα έλεγα ότι κάποια ζητήματα που με απασχολούσαν τότε, είχα το θάρρος, λόγω άγνοιας, να τα αντιμετωπίσω με έναν τρόπο που τότε θεωρούσα ότι είναι σωστός – είχα και την όρεξη να το κάνω. Μεγαλώνοντας πιστεύω ότι γίνομαι όλο και πιο κυνικός και απαισιόδοξος».
Λίγο πριν φύγω, κάνω μια τελευταία ερώτηση: «Τελικά, πόσο δύσκολο είναι το ταξίδι της ενηλικίωσης;». Ο Θανάσης Μεγαλόπουλος μοιάζει σίγουρος: «Είναι τόσο δύσκολο, όσο οποιαδήποτε άλλη στιγμή και επιλογή της ζωής σήμερα. Δεν νομίζω ότι υπάρχει διαβάθμιση στο πόσο δύσκολο είναι να ενηλικιώνεσαι. Είναι όσο δύσκολο είναι να ψάχνεις για δουλειά, να μεγαλώνεις παιδιά, να διατηρείς τις ανθρώπινες σχέσεις, όταν εσύ πιστεύεις ότι πρέπει να διατηρηθούν, όσο δύσκολο είναι να ερωτεύεσαι, να αγωνίζεσαι, να παλεύεις, τα πάντα».
σχόλια