«Ανθρωποι και Ποντίκια»: μια ελεγεία για το πικρό περιθώριο

«Ανθρωποι και Ποντίκια»: μια ελεγεία για το πικρό περιθώριο Facebook Twitter
Σκηνή από το «Άνθρωποι και ποντίκια»
0

Βγαίνεις από το θέατρο Cartel, μετά την παράσταση και νομίζεις ότι είσαι σε μια τεράστια σκηνή. Κάποιες παρέες κάθονται με ναργιλέδες δίπλα στην σχεδόν έρημη τη νύχτα οδό Αγίας Άννης, παραπέρα κοντά στο πεζοδρόμιο «εκτίθενται» παλιά σαλόνια, σα σκηνικό από ταινία του Θ. Αγγελόπουλου. Πιο εκεί ένα φορτηγάκι ενός πλανόδιου ρομά, με την πραμάτεια του. Μα και η παράσταση «Ανθρωποι και Ποντίκια» ξεκινάει με ένα διάλογο που γίνεται στο πλάι του δρόμου (οδός Μικέλη) απόπου περνάνε πού και πού νταλίκες και χαιρετάνε τους δύο ηθοποιούς. Το Cartel είναι κάπου μεταξύ Βοτανικού και Ελαιώνα, ανάμεσα σε μάντρες ανακύκλωσης, μεταφορικές εταιρείες, εγκαταλειμένα κτήρια και τυφλούς χωματόδρομους.  

Το «Άνθρωποι και Ποντίκια» αναφέρθηκε σε κάποιες λίστες  ως η πιο δημοφιλής παράσταση της χρονιάς. Παίχτηκε σε μια σκηνή που φτιάχτηκε με φροντίδα σε μια παλιά αποθήκη και ένα μηχανουργείο.

 

Η ομάδα του Cartel είναι η φωτεινή πλευρά μιας θεατρικής Αθήνας που την τελευταία σεζόν έζησε τον αριθμό-ρεκόρ των 1.500 παραστάσεων (περισσότερα εδώ).  Οι πιο πολλές παιδιά της ανάγκης, με έλλειμμα μέσων. Μα μέσα σε αυτή την έκρηξη ξεχώρισαν περί τις 6-7 που δεν τις δημιουργησαν σταρ της τηλεόρασης ή ισχυροί επιχειρηματίες, μα ομάδες που είχαν μια λάμψη δημιουργικότητας. Έγιναν γνωστές, όχι τόσο από τα μίντια, όσο από τους θεατές που το διάδωσαν από στόμα σε στόμα, με αποτέλεσμα να είναι sold out. 

 

Η ομάδα του Cartel είναι η φωτεινή πλευρά μιας θεατρικής Αθήνας που την τελευταία σεζόν έζησε τον αριθμό-ρεκόρ των 1.500 παραστάσεων. Οι πιο πολλές παιδιά της ανάγκης, με έλλειμμα μέσων. Μα μέσα σε αυτή την έκρηξη ξεχώρισαν 6-7 που δεν τις δημιουργησαν σταρ της τηλεόρασης ή ισχυροί επιχειρηματίες, μα ομάδες που είχαν μια λάμψη δημιουργικότητας.

 

«Φθάσαμε εδώ μετά από διαδρομή έξι ολόκληρων χρόνων» λέει ο Βασίλης Μπισμπίκης, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής της παράστασης, που ξεκίνησε το εγχείρημα με άλλους δύο συνεργάτες. «Ψάχναμε χώρο έξω από την Αθήνα και καταλήξαμε σε μια φθηνή αποθήκη γιατί δεν είχαμε φράγκο. Τα περισσότερα στοιχεία του χώρου είναι χειροποίητα ή αντικείμενα που βρήκαμε σε ανακυκλώσεις και ρακοσυλλέκτες στη γύρω περιοχή. Τα κοστούμια είναι από εργάτες ανακύκλωσης. Είμαστε από την αρχή κολλεκτίβα, το ξεκινήσαμε τρεις και έχουμε γίνει 13». 

 

Μια κολεχτίβα που δεν χρησιμοποιεί ως άλλοθι την ένδεια μέσων για να ξεπετάξει κάποιο μέρος του έργου ή τη συνολική εμπειρία. «Κάνουμε 4-5 μήνες πρόβες, είναι για εμάς αδιανόητο να ανεβάσουμε θεατρικό μόνο με ένα μήνα προετοιμασία» λέει ο Β. Μπισμπίκης. «Σεβόμαστε τον συγγραφέα του κάθε έργου, αλλά το ξαναγράφουμε». Αυτό το βλέπεις στο «Άνθρωποι και Ποντίκια» όπου έχει γίνει προσαρμογή του κλασσικού έργου του Στάινμπεκ ώστε να έχει επαφή με τη σημερινή, δική μας πραγματικότητα.  

 

Πώς αποφεύγουν το χάος της συλλογικής δουλειάς; «Μέσα στην κρίση γεννήθηκε η ανάγκη για έκφραση. Σε μια εποχή που δεν υπήρχε ευρώ καταφύγαμε στις ιδέες. Μας οδήγησε και το ανυπόφορο της ζωής, που λέει ο Δ. Δημητριάδης.  Τη δεκαετία του ’90 οι ηθοποιοί έφθασαν τους 20.000, τώρα έχει δουλειά μόνο το 3%. Υπάρχουν και άλλες ομάδες που ξεκίνησαν έτσι, στη συνέχεια ήλθαν αποτελέσματα. Μας οδήγησε η ανάγκη, μετά βρήκαμε τη δύναμη να κάνουμε κάτι παραπάνω από το να παλεύουμε για τα στοιχειώδη. Η δυσκολία, το πάθος, το κάψιμο κάτι γεννάει». 

 

«Η πρώτη αναγνώριση της δουλειάς μας σε ένα ευρύτερο κοινό ήλθε πέρυσι με την παράσταση "Αρης" (Βελουχιώτης). Φέτος η καλή πορεία συνεχίστηκε με το "Ανθρωποι και Ποντίκια".  Το ελληνικό θέατρο έχει ορισμένες πλευρές που μπορείς να πεις ότι είναι σε καλή φάση.  Δεν πήγε χαμένη η παρακαταθήκη του Λευτέρη Βογιατζή, ούτε τα εγχειρήματα από ομάδες όπως του Αμόρε, του Εμπρός. Η κατάσταση που βιώνουμε επιτρέπει και πειράματα, είναι χρήσιμο το μπέρδεμα, θα βγάλει και στοιχεία δημιουργίας». 

 

Πέρα από την ιστορία του ίδιου του Cartel, η παράσταση «Άνθρωποι και Ποντίκια» αφήνει το δικό της ξεχωριστό, αποτύπωμα. Το έργο του Στάινμπεκ έχει μεταφερθεί στη σημερινή Αθήνα: ένα λούμπεν περιβάλλον, άτομα καμένα, αλλά και ικανά για το καλύτερο.  Η αντίφαση της ανθρώπινης φύσης, όχι στη σκηνή μια κάποιας ελληνικής-βαλκάνιας ελίτ (όπως στο εξαιρετικό «Στέλλα Κοιμήσου» του Οικονομίδη), αλλά με υλικό τα απομεινάρια του σκληρού περιθωρίου. Δεν είναι υπόκοσμος ή εγκληματίες, ζουν από σκληρή δουλειά, όταν την βρουν.

 

Άτομα που δεν τα πιάνουν τα ραντάρ των μίντια, της ακαδημαϊκής έρευνας, των στατιστικών, των Αρχών παρά μόνον αν διαταράξουν την πλαστή πραγματικότητα με κάποια χοντρή παρανομία ή εμποδίσουν ένα πλάνο πολεοδομικού φτιασιδώματος.

 

 Άφραγκες, χρεοκοπημένες ή «επικίνδυνες» υπάρξεις από αυτές που εμείς οι υπόλοιποι τα ξέρουμε μόνο ως χυλό μέσα από κοινωνιολογικές αναλύσεις,  μα δεν τα συναντάμε ποτέ κι ας μένουν 10’ μακριά μας. Η κρίση πύκνωσε τις τάξεις τους μα κρύβονται ακόμα καλά κάτω από την άλλη πλευρά της Αθήνας, της λάμψης, των βραχυχρόνιων μισθώσεων, της προεκλογικών εξαγγελιών και των επιδομάτων φιλανθρωπίας. 

 

ΥΓ. Η υπόθεση των απόκληρων, των left behind, δεν είναι μόνο της εποχής του Στάινμπεκ ή της Αθήνας. Ένας πρώην χρηματιστής και νυν φωτογράφος-συγγραφέας έβγαλε πρόσφατα ένα βιβλίο, που δείχνει πόσο σκληρή είναι αυτή η πλευρά και σε προηγμένες χώρες όπως οι ΗΠΑ (και η ΕΕ). 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ